وقتی وارد 22 ماه حمله بی امان اسرائیل به غزه می شویم ، یک سؤال همچنان به تکرار ادامه می یابد. نه از کسانی که در زیر بمب ها قرار دارند ، بلکه از کسانی که در سکوت تماشا می کنند: “چرا آنها هنوز اعتراض دارند؟”
اما شاید سوال بهتر این باشد: چگونه ممکن است نه؟
نزدیک به دو سال ، غزه به کمپین نابودی – بمباران منظم خانه ها ، گرسنگی عمدی غیرنظامیان ، پاک کردن کل خانواده ها و نابودی هر آنچه که زندگی را حفظ می کند ، تحمل کرده است.
در مواجهه با چنین وحشت ، اعتراض انتخابی نیست. این یک تعهد اخلاقی است.
در سراسر انگلیس و بسیار فراتر از آن ، مردم افزایش یافته اند. نه برای یک آخر هفته ، نه برای یک عکس. اما به طور مداوم ، ماه به ماه ، برای اعلام: ما همدست نخواهیم شد. ساکت نخواهیم شد
اعتراضات کار می کند. به همین دلیل آنها را می ترساند
در ماه های اخیر ، ما شاهد تلاش شدید برای سرکوب همبستگی با فلسطین هستیم. دستگیری ، نظارت ، تعلیق و کمپین های لکه دار. نه در برابر کسانی که مرتکب جنایات جنگی می شوند ، بلکه علیه کسانی که جرات مخالفت با آنها را دارند.
این واقعیت به تنهایی حجم صحبت می کند.
زیرا اگر اعتراض هیچ تفاوتی ایجاد نکند ، آنها برای سرکوب آن به چنین طولی نمی روند. شما جرم و جنایت نمی کنید که هیچ تهدیدی ایجاد نمی کند. شما آنچه را که شنیده نمی شود سکوت نمی کنید.
بخوانید: در میان جنگ نسل کشی اسرائیل ، جمعیت غزه 10 ٪ کاهش می یابد
دانشجویان دانشگاه های خود را اشغال می کنند. کارگران از ساکت ماندن خودداری می کنند. شهروندان با بنرها در باران ایستاده اند. این اعمال خشونت آمیز نیست. اما آنها قدرتمند هستند. و قدرت ناآرامی آن سرمایه گذاری شده در بی عدالتی است.
این سرکوب مربوط به حفظ نظم عمومی نیست. این در مورد حاوی آگاهی عمومی است.
آیا اگر جنبش هیچ مشکلی ایجاد نکند ، وزرا به شدت واکنش نشان می دهند؟ آیا اگر افکار عمومی در حال تغییر نباشد ، نهادها وحشت می کنند؟ آنها از اعتراض می ترسند. زیرا اعتراض کار می کند.
حرکتی بیش از حد گسترده برای نادیده گرفتن
این دیگر یک مسئله حاشیه نیست. فلسطین به مؤسسات عمومی رسیده است و در حال بدست آوردن زمین است.
- اتحادیه های کارگری مانند یونیسون ، UCU و NEU تماس های آتش بس ، تحریم حمایت شده و همدستی دولت را به چالش کشیده اند.
- شوراهای محلی در گلاسکو ، لستر و برج هملت در مورد واگذاری ، حرکات حمایت از تحریم های سلاح و روابط با شرکت های اسرائیلی را مورد بحث قرار داده اند.
- دانشجویان تحصیلات تاریخی را به صحنه آورده اند و خواستار دانشگاه ها با شرکت های سودمند از جنگ هستند.
- نمایندگان مجلس در سراسر طیف سیاسی بیش از همیشه در تعداد بیشتری ایستاده اند. بسیاری حتی برای گفتن حقیقت از خطوط حزب سرپیچی کرده اند.
حتی موسساتی که زمانی غیرقابل تحمل دیده می شدند ، مانند تابلوهای بازنشستگی و صندوق های سرمایه گذاری ، اکنون با توجه به رشد خشم عمومی ، تحت فشار قرار می گیرند تا اوراق بهادار خود را مجدداً ارزیابی کنند.
این دیگر فقط یک حرکت معترض نیست. این ظهور وجدان اخلاقی جمعی است.
اگر اعتراض نکرد ، پس چه؟
به کسانی که هنوز سؤال می کنند “نکته چیست؟”، ما یک پاسخ ساده ارائه می دهیم. جایگزین چیست؟
آیا باید ساکت بمانیم در حالی که هزاران نفر قتل عام هستند؟ آیا باید حرکات خالی را تحسین کنیم در حالی که دولت ها قاتلان را باز می کنند و آنها را از پاسخگویی محافظت می کنند؟ آیا باید منتظر بمانیم تا عدالت از آسمان بیفتد؟
سکوت نسل کشی را حفظ می کند. و کسانی که سعی می کنند ما را ساکت کنند ، آن را می دانند.
به ما گفته می شود ، هر دو ظریف و آشکارا ، برای انتخاب آسایش نسبت به وجدان.
ما وجدان را انتخاب می کنیم. هر زمان
ما متوقف نخواهیم شد
ما یک یا دو ماه راهپیمایی نکرده ایم. ما 22 ماه راهپیمایی کرده ایم. از طریق طوفان ها ، از طریق اسمیر ، از طریق دستگیری و فرسودگی.
ما اشغال ، مختل ، تحصیل کرده و بسیج شده ایم. نه به این دلیل که آسان بود ، بلکه به این دلیل که لازم بود.
نه به این دلیل که ما انتظار موفقیت تضمین شده را داریم. اما به دلیل سکوت همدستی را تضمین می کند.
و بنابراین ، با شروع ماه 22 ، پیام ما قاطع باقی می ماند.
ما مرعوب نخواهیم شد. ما خاموش نخواهیم شد. و ما متوقف نخواهیم شد با فلسطین. تا زمان پایان کشتن ، محاصره برداشته می شود و عدالت آغاز می شود.
اگر اعتراض به معنای هیچ چیز نبود ، آنها برای شکستن آن خیلی تلاش نمی کردند.
و این ، مهمتر از همه چیز ، یک چیز را به ما می گوید. ما دقیقاً همان جایی هستیم که قرار است قرار باشیم. در سمت راست تاریخ.
نظر: فلسطین زندگی می کند: چرا همبستگی نمی تواند غیرقانونی باشد
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
