آکادمی آلمان ، که زمانی به سنت اومانیستی خود مشهور بود ، اکنون در بحران سرکوب فکری و ناسازگاری اخلاقی نقش دارد. دانشگاه هایی که زمانی نسل های متفکران انتقادی را تشکیل می دادند ، به طور فزاینده ای دانشمندان و دانشجویان را به دلیل ابراز مخالفت با نسل کشی غزه مجازات می کنند. در ماه های اخیر ، علائم اجرای انتخابی از آزادی های دانشگاهی در افزایش راههابشر بیان نقد ضد استعماری یا چالش های روایت های غالب اسرائیلی اغلب ماشه سانسوربا حاشیه نشینیوت اتهامات ضد یهودیبشر
در سراسر دانشگاه های پیشرو آلمان ، از برلین تا کنستانز ، دانشگاهیان و دانشجویان تجاوز بدتر به آزادی دانشگاهی را توصیف می کنند. انتقادات ضد استعماری محققان از سیاست های اسرائیل به حاشیه رانده شده است ، کار آنها برکنار شده و اعتبار آنها زیر سوال می رود. یکی از دانشگاهی ها گفت: “شما فقط یک سیاست را به چالش نمی کشید – شما هسته اخلاقی موسسه را به چالش می کشید.” این خاموش کردن آرام ، چگونگی قدرت ، ایدئولوژی و سلسله مراتب نژادی را نشان می دهد که چه کسی ممکن است صحبت کند – آزادی دانشگاهی را به چیزی بیش از یک نمای انتخابی سوق می دهد.
پاکسازی آرام: چگونه آکادمی های آلمانی استبداد معرفتی را پذیرفتند
آکادمی آلمان امروز در یک فعالیت می کند پرستیژرژیم محور که در آن شهرت اخلاق و استعلام انتقادی را در بر می گیرد. پشت نمای تعالی آن ، سیستم کدورتی است ، انطباق سیاسیوت منافع متناقض که کشت می کند فرهنگ سکوت– به ویژه در فلسطین. رتبه بندی های نخبه ، جوایز و مجلات دانشگاهی از تحقیقات معنی دار در مورد بحران های بشردوستانه ، به طور سیستماتیک چشم اندازهای مخالف را به حاشیه رانده اند. این محرومیت تصادفی نیست بلکه طراحی عمدی است: یک رژیم ارزشیابی که دانش “ارزشمند” را تعریف می کند و آن را از طریق اولویت های تأمین مالی و اقتصادهای شهرت ، آن را تغییر می دهد. نتیجه یک شکل آرام از استبداد معرفتی است که کمتر از سانسور آشکار نسبت به پاداش انطباق ایدئولوژیک پایدار است.
یکی از محققان توضیح داد: “این سانسور آشکار نیست ، اما یک سیستم کنترل آرام است. اگر کار شما با روایت غالب هماهنگ نباشد ، موفق باشید که منتشر شود ، تأمین مالی یا استخدام شده است. این دروازه بان است ، اما استراتژیک است. در این چشم انداز ، آکادمی ها به عرصه ای از تفکر مجازات تبدیل می شوند ، جایی که دور شدن از پارادایم های غالب ، حاشیه نشینی یا پاک کردن را دعوت می کند.
یک محقق استعماری اظهار داشت: “هیچ کس مرزها را بیان نمی کند.” “شما آنها را در بودجه های تأمین مالی ، در سکوت های ناخوشایند ، در کارهایی که هرگز تحقق نمی یابند ، می بینید. شما سریع می آموزید که چه چیزی به راحتی می توان گفت.”
مصاحبه ها با دانشمندان خاورمیانه و استعماری نشان می دهد که از زمان نسل کشی غزه ، استبداد معرفتی از طریق سرکوب نرم شدت گرفته است-سانسور خود ، تهدیدات شهرت و مجازات های حرفه ای ساکت. دانشگاهیان نژادپرستانه ، مهاجر و سیاسی درگیر به عنوان مغرضانه یا افراطی ، با بایگانی سکوت مستند سازی برکناری ها ، خاتمه قرارداد و واکنش شدید حتی در برابر یهودی صداهای طرفدار فلسطینی. یکی خاطرنشان کرد: “این فقط سانسور نیست ،” این مربوط به این است که چه کسی اجازه تولید دانش را دارد. ” آزادی دانشگاهی با تبدیل شدن به فضاهای سرپرستی که در آن استعلام فقط در مرزهای ایدئولوژیک سفت و سخت زنده می ماند ، از بین می رود.
به رسمیت شناختن بدون عدالت: چرا فلسطین به تحریم نیاز دارد ، نه حرکات نمادین
وقتی انتقاد به یک جرم تبدیل می شود
دانشگاهیان مهاجر که سیاست های اسرائیلی را نقد می کنند با خطرات شدید حرفه ای روبرو هستند. بحث در مورد خودمختاری فلسطین باعث اتهامات ضد یهودیت می شود و در نتیجه بودجه از دست رفته ، ممنوعیت رویداد ، محدودیت های تدریس و موانع انتشار ایجاد می شود. برای زنده ماندن بسیاری از خود به سانسور متوسل می شود. برخی آلمان را تحت شرایط ظاهراً “داوطلبانه” و در عین حال کاملاً اجباری ترک می کنند. آنها شدیدترین عواقب ، از جمله نظارت ، افتراو تبعید به عنوان تهدیدات امنیت ملی قاب بندی می شود. هزینه هایی مانند “حمایت از حماس“عادت کرده اند سکوت مخالفت و اجرای انطباق ایدئولوژیک ، افشای یک بحران ساختاری: دقت نژادی ، دروازه بان نهادی و پلیس سیاسی محدود کننده فضای دانشگاهی.
نقد اسرائیل به عنوان یک قاب بندی شده است مسئولیت، خاموش کردن صدای فلسطینی دانشگاهیان مهاجر و سلسله مراتب استعماری چه کسی مجاز به صحبت کردن است. یک استاد ارشد مشاهده کرد ، “آنها صداهای فلسطینی را تهدید کننده وجود اسرائیل می دانند – همانطور که اگر نقد به تنهایی بتواند یک کشور را پاک کند. ” سخنان وی ، پارانویا و پلیس در آکادمی های آلمان را تصرف می کند.
بودجه بر آزادی ، سیاست بیش از شایستگی
در آکادمی آلمان ، استبداد معرفتی اکنون حتی دانشجویان دکتری در مراحل اولیه ، به ویژه بین المللی که به بودجه خارجی متکی هستند ، هدف قرار می دهد. بنیادهای بورس تحصیلی عمده آزمایشات مربوط به ایدئولوژیک را تحمیل می کنند: از متقاضیان دکترا پرسیده شد که آیا Isreal مرتکب نسل کشی می شود – با بیان اینکه تراز سیاسی ، نه شایستگی دانشگاهی ، دسترسی به بودجه را شکل می دهد. “پاسخ من در مورد غزه بیش از تحقیقات من اهمیت داشت، “یکی از نامزدها از مصاحبه فردریش-اوبرت استیفتونگ خود را به یاد آورد.
تولید دانش دیگر ناشی از تحقیق خودمختار نیست بلکه توسط روایات تحریم شده از طریق همگرایی سرمایه گذاران ، رهبری دانشگاه و منافع سیاسی ایجاد می شود. این سیستم تقویت کننده مخالفت را به حاشیه رانده می شود، خاموش کردن صداهای بومی و استعماری و بازپس گیری آکادمی ها پس از جنگ جهانی دوم ماموریت هنگامی که به عنوان فضایی برای مشارکت جهانی تصور می شد ، اکنون انطباق ایدئولوژیک را پیش می برد و سلسله مراتب استعماری را احیا می کند که خود را از بازنمایی فلسطین انکار می کند. در این آب و هوا ، فعالیت دانشجویی به عنوان آخرین دفاع از هدف رهایی بورس تحصیلی است.
تابو هولوکاست و سرکوب دانشگاه
آکادمی آلمان عمیقاً با تکامل سیاسی ملت لیبرال ، پویا است که توسط دانشمندانی مانند هلموت شلسکی ، جفری جی گیلز و زایگمان باومان مورد بررسی قرار گرفته است. از زمان اتحاد مجدد ، نهادها دموکراسی دفاعی را تأیید کرده اند که مخالفت را در مورد موضوعاتی که اجماع اخلاقی پس از هولوکاست را به چالش می کشد ، محدود می کند. هولوکاست به عنوان یک واقعه مطلق و غیرقابل مقایسه رفتار می شود – مقایسه با قساوت های معاصر ، مانند غزه ، تابو و غالباً دارای برچسب ضد یهودی. این یک “سلسله مراتب رنج” را نشان می دهد و هولوکاست را بالا می برد و در حالی که نسل کشی های دیگر را حاشیه می کند.
فعالان دانشجویی در برلین از این سلسله مراتب انتقاد می کنند. آنها آموزه پس از هولوکاست آلمان را از گناه جمعی توصیف می کنند استاترسون– یک دولت ضروری است که از اسرائیل مرکزی به هویت ملی حمایت می کند. حتی انتقاد استدلال از خشونت اسرائیل به عنوان تهدید کننده هویت آلمانی است و منعکس کننده تغییر عمدی گفتمان دانشگاهی پیرامون یک روایت هولوکاست مقدس است.
فعالان دانشجویی در برلین که برای غزه بسیج می شوند ، نشان می دهند که چگونه حافظه هولوکاست ساکراس شده ، اقتدارگرایی جدید را امکان پذیر می کند – این بار فلسطینی ها را هدف قرار می دهد. در یک وارونگی چشمگیر ، فلسطینی ها “هولوکاست” هستند: رنج آنها انکار شد ، صداها پاک شد و بشریت توسط یک تروما تاریخی منفرد که برای توجیه سکوت سلاح شده بود ، مبهم شد. بسیاری از دانشجویان گفتند که سانسور در اطراف غزه ایمان خود را به میراث فکری که به آنها آموزش داده شده بود ، خرد کرد. اساتید یک بار قهرمانان عدالت اکنون ساکت می شوند یا همدست. همانطور که یکی از دانش آموزان مشاهده کرد ، بیانیه جمعی توسط هابرماس و دیگران در غزه فقط ناامید نشدند – این یک شکست اخلاقی و سیاسی را در یک سنت که یک بار در تحقیق انتقادی و همبستگی انسانی ریشه داشت ، در معرض دید قرار داد. این ناهماهنگی بیداری سیاسی خود را به چالش برای هویت فکری آلمان پس از کلکاست تبدیل کرده است.
متوقف کردن ZGA
ساکراسیون هولوکاست در سیاست حافظه آلمان با مشروعیت بخشیدن به صهیونیزاسیون آکادمی های آلمان (ZGA) ، هماهنگی بورس و سیاست با منافع اسرائیل ، فعالیت واقعی دانش آموزان را محدود کرده است. اتهامات ضد یهودیت در دانشگاه و اتهامات ضد یهودیت سلاح ، صدای طرفدار فلسطینی را در حالی که حتی منتقدان یهودی نظارت صورت ، فشار، و برچسب زدن به عنوان “یهودیان خود نفس”. نقد مبتنی بر شواهد برکنار می شود ، همبستگی به عنوان افراط گرایی قاب می شود و مخالفان اخلاقی آسیب شناسی می شوند. همانطور که یک دانش آموز برلین تأکید کرد ، مقاومت در برابر ZGA خواستار دفاع غیر قابل انعطاف از بیان آزاد و تحقیق دانشگاهی است.
علیرغم عدم وجود حمایت رسمی ، دانش آموزان در اعتراض به خطر شخصی همچنان ادامه می دهند. فعالیت آنها به دانش جایگزین می پردازد – از مبادلات با غرب آسیا و دانشگاه های آفریقای شمالی ، به ویژه در فلسطین ، و درگیری با اندیشه استعماری. این برخوردها روایت های غالب صهیونیستی را به چالش می کشد. در این زمینه ، فعالیت دانشجویی از اعتراض فراتر می رود: این یک مبارزه معرفتی برای بازپس گیری آکادمی به عنوان فضایی برای عدالت ، کثرت گرایی و همبستگی فراملی می شود.
کلاسهای درس به عنوان دادگاه
یک دانشجوی لایپزیگر منعکس کردبا “ما مانند مخالفان جنگ سرد احساس می کنیم – فقط اکنون سرکوب اعتبار دموکراتیک را می پوشد.” برای بسیاری ، سرکوب همبستگی غزه لحظه های اولیه را به یاد می آورد که آکادمی های آلمانی حقایق ناخوشایند را خاموش کردند. پلیس دقایقی پس از اعتراضات نشان می دهد که دانشگاه ها تبدیل شده اند پسوند دولت امنیتیبشر جالب ترین دانشجویان به اتفاق آراء نخبگان دانشگاهی است: محافظه کاران و مترقی های خود اعلام شده به طور یکسان فعالیت فعال سازی طرفدار فلسطین را خطرناک و حتی آسیب شناختی.
“آیا نازیسم بدون همدستی آرام آکادمی رونق می گرفت؟” یک دانش آموز برلینر پرسید – نه به عنوان تحریک ، بلکه تشخیص. امروز ، ترس درونی ، نه سانسور بی رحمانه ، پیش از این فکر می کند. اتهامات ضد یهودیسم به عنوان کنترل کل گفتار ، پرسش و همبستگی خاموش است. اختلاف نظر نه به زور ، بلکه با طراحی از بین می رود.
برای دانشجویان مهاجران ، این تضاد عمیق ترین است: گناه تاریخی آلمان ، به منظور محافظت از حقوق بشر ، اکنون سکوت اجباری را توجیه می کند. “چرا باید گناهی را که هرگز انتخاب نکردیم داشته باشیم؟ دیگر نمی پرسیم چه کسی ما را سانسور می کند ، اما چه کسی هنوز جرات صحبت کردن دارد.” یکی پرسید. کلاس درس به یک دادگاه تبدیل شده است.
فعالیت دانشجویی ، خط نهایی دفاع
فعالیت دانشجویی آلمانی برای فلسطین یک نیروی آرام و در عین حال مختل کننده را اعمال می کند. دانش آموزان با الهام از جنبش های ضد آپارتاید و دوران ویتنام ، اصرار دارند که مبارزات آنها محو نمی شود-در حال تغییر مجدد است. آنها روایاتی را به چالش می کشند که فلسطینی ها را پاک می کنند یا شیطنت می کنند و اندوه و شخصیت خود را در کلاسهای درس خاموش ادعا می کنند.
با انجام این کار ، آنها با مصونیت از اسرائیل و همدستی آلمانی مقابله می کنند. بسیاری از فعالان دانشجویی تلاش های خود را به عنوان انقلاب کمتر از Defence انجام می دهند – آخرین موضع گیری برای بازپس گیری وضوح اخلاقی و پاسخگویی دموکراتیک در مؤسسات آکادمیک سفت و سخت. همانطور که یکی از دانش آموزان برلینر اظهار داشت ، “تغییر کند است ، اما حتی حرکات دفاعی آنچه را می توان گفت تغییر می دهد.” آنها با به چالش کشیدن اسرائیل به عنوان یک تابو ناگفته ، آنها روایت های غالب را شکستگی می کنند و برای اصلاحات عمیق تر فشار می آورند.
گرچه کوچک و عایق ، تأثیر این جنبش فراتر از دانشگاه ها گسترش می یابد و شکاف بین آرمان های دموکراتیک آلمان و سیاست خارجی آن را نشان می دهد. این در برابر همدستی عادی ، اصرار بر آزادی دانشگاهی واقعاً جهانی ، و دفاع واکنشی را با اصرار بینایی بر بشریت فلسطین ترکیب می کند. مبارزات آنها وجودی است: مقابله با سرکوب پردیس و اخلاق پس از هولوکاست به ابزار کنترل تبدیل شده است ، آنها برای آینده ای می جنگند که حافظه باعث نقد می شود ، نه سکوت.
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
