لندن: همانطور که راکت های ایرانی در اواسط ژوئن ، اورشلیم شرقی را لرزاند ، راان شالدر در تاریکی نشست در حالی که پسر هفت ساله اش می خوابید. او او را زود به رختخواب کشیده بود و تلفن خود را پنهان کرده بود تا از بیدار شدن هشدارهای مداوم وی جلوگیری کند ، به امید اینکه خواب کودک خود را از ترور فوق محافظت کند.
شالدر ، معمار و برنامه ریز شهری با سازمان حقوق بشر و برنامه ریزی اسرائیل Bimkom ، به Arab Information گفت: “بمب گذاری بسیار شدید بود ؛ خانه لرزید.”
در حالی که ساکنان مناطق یهودی در این نزدیکی به پناهگاه های تقویت شده هجوم آوردند ، شالدر و خانواده وی در محله فلسطین جابل ال زیتون جایی برای رفتن نداشتند.
وی گفت: “اورشلیم شرقی فقط حدود 60 پناهگاه دارد که بیشتر آنها در داخل مدارس هستند.” “آنها برای دانش آموزان طراحی شده اند ، نه برای ساکنان محله. آنها در هر منطقه در دسترس نیستند و برای جمعیت کافی نیستند.”
خانه او 15 دقیقه پیاده روی از نزدیکترین پناهگاه است. وی گفت: “تا زمانی که به آنجا می رسیدیم ، بمب گذاری از قبل تمام می شود.”
در عوض ، خانواده وی در داخل خانه ماندند و برای اعتصاب بعدی مهار کردند. وی به یاد می آورد: “ما می توانستیم صدا را بشنویم اما نتوانستیم بگوییم که از بمب ها یا سیستم های رهگیری است.” “ما نتوانستیم بخوابیم. این وحشتناک بود. من می ترسم دوباره این اتفاق بیفتد.”
این ترس با شکاف های زیرساختی ایجاد می شود که باعث می شود ساکنان اورشلیم شرقی آسیب پذیرتر شوند. وی گفت: “خانه های قدیمی در اورشلیم شرقی به هیچ وجه پناهگاه ندارند.” “خانه های جدید با پناهگاه ها نادر هستند زیرا گرفتن مجوز ساختمان در اینجا بسیار سخت است.”
قانون اسرائیل نیاز به آپارتمان های جدید دارد که با اتاق های محافظت شده ساخته می شوند. با این حال ، خانه های ساخته شده بدون مجوز بعید به نظر می رسد که دستورالعمل ها را دنبال کنند و بیشتر آنها را بدون فضای امن رها می کنند.
تضاد با بیت المقدس غربی کاملاً واضح است. شالدر گفت: “تفاوت زیادی بین اورشلیم شرقی و غربی وجود دارد.” “در غرب ، پناهگاه های زیادی وجود دارد ، و همه چیز برای آنها بسیار ساده تر است.”
در واقع ، گزارش 17 ژوئن توسط Bimkom تأکید کرد که این نابرابری ها. در حالی که بیت المقدس غربی ، محل زندگی عمدتاً یهودی ، حدود 200 پناهگاه عمومی دارد ، اورشلیم شرقی ، که محل زندگی نزدیک به 400000 فلسطینی است ، فقط یک مورد دارد.
حتی در جایی که پناهگاه ها وجود دارند ، آنها اغلب غیرقابل دسترسی هستند. وب سایت شهرداری نتوانسته است مکان های خود را به وضوح مشخص کند و بسیاری از ساکنان از وجود آنها بی خبر هستند. برخی از پناهگاه ها حتی در مواقع اضطراری – به خصوص در شب – قفل می شوند.
در این گزارش نتیجه گرفته شده است که زیرساخت های فعلی کاملاً ناکافی است و بیشتر ساکنان اورشلیم شرقی را بدون دسترسی به حفاظت اساسی در حین حملات رها می کند.
ساکنان فلسطین در اورشلیم شرقی دارای شناسه اقامت موقت هستند که فاقد هرگونه ملیت ذکر شده هستند و باید هر 5 سال یکبار تجدید شوند. برخلاف شهروندان عرب اسرائیل – که اغلب از آنها به عنوان “48 عرب” یاد می شود – یا ساکنان جنوب اسرائیل ، شهروندی اسرائیل ندارند.
برای بسیاری از شهروندان فلسطینی و عرب اسرائیل ، جنگ 12 روزه اسرائیل و ایران در ماه ژوئن نابرابری عمیق تر را به وجود آورد-چیزی که فراتر از درگیری و به بافت زندگی روزمره است.
شالدر گفت: “من هنوز با هیچ یک از دوستانم در شمال صحبت نکرده ام ، اما فیلم هایی را در اینستاگرام دیدم.” “خانواده های عرب سعی کردند وارد پناهگاه ها شوند و از آنها جلوگیری کردند – زیرا آنها عرب هستند.”
به گفته وی ، این جنگ حقیقت ناراحت کننده ای را برای بسیاری از شهروندان عرب اسرائیل در معرض دید قرار داده است. “پس از جنگ ، بسیاری فهمیدند که مانند اسرائیلی ها رفتار نمی شوند – حتی اگر شهروندی داشته باشند ، در اسرائیل کار می کنند و به زبان عبری صحبت می کنند.”
“یک سیاست اسرائیلی وجود دارد که سعی می کند هویت آنها را محو کند. اما جنگ چشمان زیادی را باز کرد. مشخص شد که آنها برابر نیستند و مسئله پناهگاه ها برای بسیاری تکان دهنده بود.”
یکی از شهرهایی که این نابرابری به طرز نگران کننده ای قابل مشاهده بود TIRA ، یک جامعه عمدتاً عربی در مرکز اسرائیل با تقریباً 27000 نفر از ساکنان بود. اگرچه در محدوده حملات موشکی ، TIRA فاقد پناهگاه های عمومی کافی است.
فخری ماسری ، یک فعال سیاسی و اجتماعی از TIRA ، به Arab Information گفت: “بیشتر معدود پناهگاه هایی که وجود دارد منسوخ ، ناکافی یا دور از مناطق مسکونی است.” وی گفت: “در مواقع اضطراری ، مدارس اغلب به عنوان پناهگاه های موقت افتتاح می شوند ، اما آنها فقط در محله های اطراف خدمت می کنند و نمی توانند همه را در خود جای دهند.
“بسیاری از خانه ها اتاق های محافظت شده ای ندارند ، و این خانواده ها را به ویژه کسانی که دارای کودکان یا اعضای سالخورده هستند ، بسیار آسیب پذیر می کند.”
هنگامی که آژیرها در حین حملات به صدا در آمدند ، وحشت وارد شد. “ماسری گفت:” این نیمه شب بود. ” “بسیاری از ما مجبور شدیم فرزندانمان را بیدار کنیم ، بعضی از آنها هنوز نیمی از خواب هستند و برای هر نوع پوشش تقلا می کنیم.”
با داشتن پناهگاه های رسمی کمیاب ، خانواده ها به راه حل های بداهه متوسل شدند. وی گفت: “مردم به راه پله ها دویدند ، روی زمین به دور از پنجره ها دراز کشیدند ، یا سعی کردند به پناهگاه های مدرسه برسند – اگر حتی باز یا در همان نزدیکی بودند.”
برخی دیگر به سادگی به اتومبیل های خود یا در خارج از منزل فرار کردند و امیدوارند که فاصله از ساختمانها امنیت داشته باشد.
ماسری گفت: “این هرج و مرج ، ترسناک بود و احساس می شد که ما کاملاً به تنهایی مانده ایم.” “ترس فقط موشک نبود – این هم ترس از نداشتن جایی برای دویدن بود.”
وی معتقد است که اساسی این بحران ، الگوی عمیق تری از غفلت دولت است. وی گفت: “شهرهای عربی مانند TIRA هرگز زیرساخت های مناسب یا برنامه ریزی اضطراری مانند شهرهای یهودی ارائه نمی شدند.” وی گفت: “این به خودی خود مانند نوعی تبعیض است.
وی گفت: “این باعث می شود احساس نامرئی کنید – مانند ایمنی ما مهم نیست. این یک یادآوری مداوم است که ما تحت همان سیاست های دولتی به طور مساوی محافظت نمی شویم.
“ما چیزی بیش از آنچه که همه شهروندان شایسته آن هستند – از حقوق برابر ، حمایت برابر و حق زندگی در ایمنی و عزت درخواست نمی کنیم. این یک حق اساسی بشر است که در خانه خود احساس امنیت کند ، بدانیم که فرزندان ما در حین اضطراری جایی امن دارند.”
ماسری ، که مدتهاست برای حمایت از اضطراری برابر فعالیت می کند ، از دولت اسرائیل خواست تا تبعیض در برنامه ریزی پناهگاه را پایان دهد.
وی گفت: “با شهرهای عرب با همان جدی و مراقبت مانند هر شهر دیگر رفتار کنید.” وی گفت: “ما افرادی هستیم که می خواهند در آرامش زندگی کنند. ما می خواهیم فرزندانمان در کشوری رشد کنند که ایمنی یک امتیاز نیست بلکه یک حق است – برای همه ، یهودی و عرب به طور یکسان.
“تا زمانی که این اتفاق نیفتد ، ما همچنان صدای خود را بالا می بریم و خواستار انصاف هستیم ، زیرا هیچ کس نباید پشت سر بگذارد.”
این تصویر برای تقریباً 100000 بادیه ای که در 35 روستای ناشناخته در مناطق Negev و Galile زندگی می کنند ، اغلب در خانه های ساخته شده که محافظت کمی دارند ، مشابه است. بسیاری از این روستاها تقریباً مکانهای حساس هستند که توسط ایران هدف قرار گرفته اند.
یکی از این روستا وادی النعام ، بزرگترین دهکده ناشناخته در اسرائیل است که در حدود 15000 نفر از ساکنان بدوئین در صحرای جنوبی نگو قرار دارد.
نجیب ابوبنا ، رئیس تیم اضطراری روستا و عضو شورای محلی خود گفت: “وقتی می گوییم ناشناخته است ، این بدان معنی است که ما هیچ چیز نداریم.” “بدون جاده ، برق ، آب جاری – و مطمئناً هیچ پناهگاهی.
“در طول جنگ ، مردم از روستاها فرار می کنند. آنها در غارها ، زیر پل ها پنهان می شوند – هر مکانی که می توانند پیدا کنند.”
در شماره
• 250 پناهگاه هایی که از 7 اکتبر 2023 در سراسر Negev ساخته شده اند – نیمی از آنها توسط ایالت.
• 60 پناهگاه های مستقر در مدرسه در اورشلیم شرقی ، در مکان های منتخب متمرکز شده اند.
• 1 پناهگاه عمومی در اورشلیم شرقی.
• 200 پناهگاه های عمومی در بیت المقدس غربی.
(منبع: دوقطبی)
پس از 7 اکتبر 2023 ، حمله به رهبری حماس به جنوب اسرائیل ، ارتش شروع به نصب تعداد کمی از پناهگاه ها در روستاهای ناشناخته کرد. اما ابوبنا گفت که این تلاش ها کوتاه شده است.
وی گفت: “در دهکده ما ، آنها دو ساختار ساختند.” “اما آنها سقف ندارند ، بنابراین از هر چیزی محافظت نمی کنند.”
وی تخمین می زند که بیش از 45000 ساختمان محافظ در همه روستاهای ناشناخته مورد نیاز است.
به عنوان رئیس تیم واکنش اضطراری وادی المام ، ابو بانی گروه 20 داوطلب را رهبری می کند. آنها در کنار هم به ساکنان در هنگام هشدارهای موشکی کمک می کنند ، خانواده ها را به پناهگاه هایی در شهرهای اطراف مانند Segev Shalom و Rahat و تحویل غذا و پزشکی تخلیه می کنند.
وی گفت: “ما به مردم آموزش می دهیم که چگونه پوشش دهند و زنده بمانند.” وی گفت: “ما همچنین به تیم های آموزش در سایر روستاها کمک می کنیم که چگونه به مصدومیت ، موشک و شرایط اضطراری پاسخ دهند.
“بهترین راه برای محافظت از مردم ساده است. روستاها را بشناسید. به ما اجازه دهید پناهگاه بسازیم.”
حتی روستاهای شناخته شده با مسائل روبرو هستند. در Um Bateen ، که به طور رسمی در سال 2004 به رسمیت شناخته شد ، زیرساخت های اساسی هنوز از دست رفته است.
سامره ابو کاف ، ساکن جامعه 8000 نفری ، به Arab Information گفت: “اگرچه دهکده ما به رسمیت شناخته شده است ، اما ما هنوز برق نداریم.”
“48 روستای بادیه در شمال اسرائیل وجود دارد. و حتی آنهایی که شناخته شده چیزی شبیه شهرهای یهودی در این نزدیکی نیستند.”
ساخت قانونی تقریباً غیرممکن است. وی گفت: “دولت از تشخیص زمینی که ما برای نسل ها در آن زندگی کرده ایم ، امتناع می ورزد.” “بنابراین ، ما به هر حال می سازیم – از ضرورت. اما این به معنای زندگی در ترس است ؛ از زمستان در حال فروپاشی سقف های ما ، یا بولدوزرهایی است که خانه های ما را پاره می کنند.”
ابو کاف گفت که تضاد در هنگام رفت و آمد او آشکار است. وی گفت: “من از آبجو شوا و عمر عبور می کنم – درختان ، جاده های آسفالت شده ، ساختمانهای بلند. دردناک است. فقط 15 دقیقه با زندگی ، زندگی بسیار متفاوت است.
وی افزود: “و من از روستایی آمده ام که از بسیاری جهات بهتر از دیگران است.”
با هر درگیری جدید ، ترس برمی گردد. ابو کاف گفت: “اسرائیل کشوری با دشمنان زیادی است – این هیچ راز نیست.” “هر چند سال یکبار ، ما جنگ دیگری را پشت سر می گذاریم. و من بدوئین هیچ پناهگاهی نداریم. هیچکدام.
“بنابراین نه تنها خانه های ما در معرض خطر تخریب هستند ، بلکه ما نیز با تهدید موشک ها زندگی می کنیم. این پوچ است. این عصبانی کننده است. اگر چیزی تغییر نکند ، آینده ای وجود ندارد.”
میشال برایر ، رئیس تحقیقات Bimkom ، گفت که هیچ نهاد دولتی به گزارش خود پاسخ نداده است ، اگرچه بسیاری از سازمان های جامعه مدنی بر اساس موارد خاص از یافته های آن حمایت کرده اند.
وی به Arab Information گفت: “بین جوامع پر درآمد و کم درآمد ، شکاف های محافظت شدید وجود دارد.” “و بیشتر جوامع عرب و فلسطین از نظر شاخص های اقتصادی و اجتماعی پایین رتبه بندی می کنند.
“این یک سیاست برنامه ریزی و توسعه بسیار نئو لیبرال است که به طور تعریف ، ضعیف را پشت سر می گذارد.”
