در پانزدهم ژوئیه سال 2025 در شهر شور انگلیسی کانتربری ، اقدامات وحشتناک ترور در حال آشکار شدن بود. زن محلی ، لورا مورتون در بالایی نشانه ای را در اختیار داشت که می خواند: “غزه رایگان” خیلی به جبهه های محلی کنتابولار محلی ، که دو نفر از آنها به صحنه جنایت هجوم آوردند. خانم مورتون به سرعت هشدار داد كه اگر او نشانه خود را پایین نكرد ، پرچم خود را پایین بیاورد ، می توان اقدامات وی را به عنوان حمایت از “سازمان تروریستی” روایت شده سوءاستفاده كرد.
چگونه به این موضوع رسیدیم؟
بسیاری از ما با شعر قدرتمند توسط کشیش آلمانی لوتری مارتین نیمولر ، مردی از وجدان آشنا خواهیم بود ، نثر معروف او کسانی را که در مقابل قساوت های غیرقابل توصیف در برابر جمعیت یهود اروپا در دوران هولوکاست مرتکب شده بودند ، تعقیب کرد.
“ابتدا آنها برای سوسیالیست ها آمدند ، و من صحبت نکردم زیرا من سوسیالیست نبودم … و غیره ، و غیره و غیره.”
مداخله Niemöller روشن می کند که ، برای کسانی که سکوت می کنند ، وقتی صدمه به رسیدن به آستان خود می رسد ، پیدا کردن صدای شما خیلی دیر خواهد بود.
پس از جنگ جهانی دوم ، هنگامی که اروپا با واقعیت های شکست فاشیسم کنار می آمد ، در زمانی که ، در میان مکاشفه جرایم غیرقابل توصیف ، بسیاری از افراد سؤال می کردند – “چگونه به این نتیجه رسید؟” – اهمیت سخنان Niemöller در امروز قابل درک نیست.
در برابر پس زمینه سرکوب دولت انگلستان در مورد گفتار آزاد و حمله گسترده به مجموعه ای از آزادی های مدنی که بسیاری از آنها به عنوان یک لحظه به دست می آیند ، لحظه “تا خیلی دیر است” که Niemöller به آن اشاره می کند ، اکنون است.
در طول 21 ماه گذشته ویرانی های مطلق ، این سکوت بسیاری از جمله بسیاری از همکاران ما در آکادمی است که کاملاً ناشنوا بوده است.
از همان ابتدا ، کسانی که ما متعهد به دیدن یک فلسطین آزاد شده و پایان دادن به نسل کشی در غزه بودند ، از همکاران و دوستان خودداری می کرد تا هر صدایی را که می توانستند جمع کنند ، از هر سکویی که می توانستند استفاده کنند ، با صدای بلند و مصمم صحبت کنند ، تا زمان انجام این کار مدتها به نقطه اوج برسد.
بخوانید: اسرائیل از تجدید ویزا برای سران 3 آژانس سازمان ملل در غزه امتناع می ورزد
ما از مودبانه پرسیدیم ، با صدای بلند فریاد زدیم ، در خیابان ها راهپیمایی کردیم ، ساختمان ها را اشغال کردیم ، جلسات را مختل کردیم ، آموزه ها را برگزار کردیم ، اردوگاه ها را ترتیب دادیم ، مصاحبه های آنلاین انجام دادیم ، در رسانه ها صحبت کردیم ، از هر بستر و هر فرصتی که داشتیم استفاده می کردیم. ما در آینده به مضرات فرضی هشدار دادیم ، از سخنان واعظان خیابان مانیک وام گرفتیم و گفتیم “اگر این را تحمل کنید ، فرزندان شما بعدی خواهند بود”.
و با این حال بسیاری از آنها ساکت ماندند … “ابتدا آنها برای … و غیره ، و غیره و غیره آمدند …”
هنگامی که ارتش اسرائیل بیش از 500 غیرنظامی ، از جمله بیماران و کادر پزشکی در بیمارستان الحلی را قتل عام کرد ، ما هنوز بلندتر فریاد زدیم. ما گفتیم (احمقانه) که مطمئناً این لحظه ای است که افراد در آکادمی ، کسانی که به حقوق بین الملل ، علوم سیاسی آموزش می دهند یا معتقدند که در “مطالعات صلح” مشغول کار هستند ، کسانی که تاکنون درگیر نخواهند شد ، نامه ای امضا نمی کنند ، با ما بایستند ، کسانی که همچنان پشت سر خودداری می کنند ، از این که همه چیز پیچیده است ، “این همه پیچیده است”. مطمئناً این لحظه ای بود که آنها صحبت می کردند و بیرون می آمدند.
خیلی ها این کار را نکردند.
هنگامی که دانشگاهیان همکار آنها ترور شدند ، از جمله اواخر Refaat Alareer – هدف قرار دادن شجاعت صعودی برای فراخواندن Hasbara که به طور روزانه از آنها تغذیه می شدیم – از ما پرسیدیم که آیا اکنون زمان آنها می توانند صدای وجدان خود را پیدا کنند. هنگامی که ما شاهد بودیم که همه 12 دانشگاه غزه به آوار کاهش می یابد ، کتاب های کتابخانه به خاکستر روی آوردند و دانشجویان در حال تلاش برای پایان تحصیل خود در زیر بمب های پرداخت شده و توسط دولت های غرب ، به پایان رسیدند ، مطمئناً مربیان ساکت صحبت خواهند کرد.
خیلی ها این کار را نکردند.
When Hind Rajab’s final moments have been relayed on each platform again and again, when the bullet holes within the automobile the place she spent these final terrifying hours of her brief life have been revealed to the world’s media through brave Palestinian citizen journalists, we once more requested the exact same folks to talk, signal, train – to share the burden as an ally of humanity, as a colleague, and as somebody who has a platform to affect and share their educated views.
هنگامی که اکسیژن به آرامی از جعبه های شیشه ای نجات یافته طراحی شده است که برای محافظت از نوزادان نارس متولد شده در دنیای وحشتناکی از رنج است و آنها را به همه می میرند ، فکر کردیم ، مطمئناً این لحظه ای است که مردم فریاد می زنند ، به طور جمعی ، به اندازه کافی کافی است.
سکوت
بارها و بارها ، قتل عام پس از قتل عام ، نقطه تاپ بعد از نقطه گرفتن ، هیچ چیز به اندازه کافی ناامید کننده به نظر نمی رسید که کسانی را که ظرفیت و مسئولیت صحبت کردن را داشتند ، به همراه آورد.
و بنابراین ، در بازگشت به این سؤال … چگونه است که ما به مرحله ای رسیدیم که به موجب آن با یک پرچم فلسطین در یک شهر انگلیسی انگلیسی در کنت ایستاده و خواستار پایان دادن به نسل کشی است ، آیا این برای تأیید تروریسم است؟
بخوانید: سازمان ملل متحد می گوید بیش از 737،000 که از ماه مارس در میان اعتصابات اسرائیلی در غزه آواره شده اند
پاسخ این است که ما به اینجا رسیدیم زیرا بسیاری از افراد در آکادمی که نقش و مسئولیت آن به عنوان یک دانشگاهی این است که دولت را به پاسخگویی ، انتقاد از سیاست های عمومی و ارائه چک و تعادل بپردازیم ، تصمیم به سکوت بر خلاف صحبت کردن گرفتند.
خلاء ایجاد شده توسط ناجوانمردانه آنها و من پیشنهاد می کنم سهل انگاری ناخوشایند ، با آشکارترین سوء استفاده از قدرت و حمله بی پروا به همه آزادی های مدنی جمعی ما پر شده است.
و البته ، برای بسیاری ، این حملات و توهین ها ، اتهامات و تجربیات مبنی بر برچسب زدن به “تروریست” چیز جدیدی نخواهد بود. خواهران و برادران ما در جامعه مسلمانان ، افراد رنگی و کسانی که مدتهاست بازوی قوی پلیس انگلیس و تعصب قضایی را احساس کرده اند ، حملات به آزادی های مدنی را که مربوط به اعتراض به فلسطین است ، می بینند.
آنها مدتهاست که خشونت “تروریسم” سلاح شده را تجربه کرده اند. آنها دلهره نظارت مداوم را می شناسند ، آنها اعضای جامعه خود را که مورد آزار و اذیت ، آغشته ، حبس و کشته شده قرار گرفته اند ، سوگوار کرده اند.
آنها به خوبی می توانند بخشیده شوند که اشک های تمساح بسیاری را در طبقه متوسط سفید که اکنون گریه می کنند “ناپاک” است ، اما که هرگز در یک تظاهرات ضد نژادپرستی صحبت نمی کردند ، یا وقتی که دلهره اسلام هراسی همچنان به ویران ادامه می داد ، در کنار هم ایستادند. قدرت بیشتر برای آنها برای انتخاب عدم.
و بنابراین ، همانطور که خاموش شدن-تأثیر خنک که بسیاری از ما در مورد آن هشدار دادیم-در درهای جلوی همه ما که در آکادمی کار می کنیم (و فراتر از آن) می آید ، من تعجب می کنم که آیا کسانی که فکر می کردند سکوت یک مسیر عاقلانه عمل است ، تأثیرات طولانی مدت خود سانسور آنها را تأمل می کند؟
چگونه هر یک از علمی دانشگاهی ، دانشمند مطالعات صلح ، دانشمند سیاسی یا کسانی که در حال تدریس روابط بین الملل هستند ، واقعاً قادر به آشتی این واقعیت است که کارهایی که فقط در آینده می توانند انجام دهند ، کار است که با خیال راحت با ارزش های دولت روز مطابقت داشته باشد؟
آیا این انواع ساکت آگاه هستند که عدم صحبت آنها ، در واقع ، دودی و روکش احترام به کشوری را که متهم به کمک و کمک به جنایات جنگی است ، جنایات علیه بشریت ، از جمله بدترین ها – یک نسل کشی ، فراهم کرده است؟
بازگشت به احساسات مداخله شاعرانه Niemöller ، حتی اگر آنها اکنون تصمیم بگیرند که صدای خود را پیدا کنند زیرا حملات به آزادی های مدنی خود آشکارتر می شود ، خیلی دیر شده است
بنابراین ، در پاسخ دادن ، چگونه به این موضوع رسیدیم؟ ما به این امر رسیدیم زیرا بسیاری از آنها سکوت و خود را حفظ کردند و بر خلاف ایستادن در کنار هم و مسئولیت جمعی برای انجام هر کاری که می توانند ، در قدرت خود ، صحبت کنند و در برابر نسل کشی صحبت کنند.
امیدوارم مردم فلسطین آنها را ببخشند. من مطمئناً ، این کار را نمی کند.
نظر: بسیاری در آکادمی خواهند گفت ، “ما همه با شما بودیم …‘
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
