برای چندین دهه ، فلسطین توسط اکثریت جامعه بین المللی به عنوان یک کشور شناخته شده است. صد و چهل و سه کشور به رسمیت شناختن دیپلماتیک آن را اعطا کرده اند-چهره ای که باید بر روی سطح ، یک اجماع غیرقابل دسترسی در مورد حق فلسطین در خودمختاری باشد. با این حال ، غزه همچنان تحت محاصره خفه کننده قرار دارد ، شهرک های کرانه باختری در زمین های دزدیده شده متاستاز می شوند و میلیون ها پناهنده در تبعید هستند. این ناهماهنگی بین شناخت نمادین و واقعیت زندگی یک حقیقت سخت را در معرض دید قرار می دهد: شناخت به تنهایی هیچ نیروی اجباری ندارد. این هیچ چیزی در حساب یک دولت آپارتاید تغییر نمی کند که بقای آن به نژادپرستی ، گسترش استعماری و وحشیانه شدن کل مردم بستگی دارد.
رفتار اسرائیل طی 76 سال گذشته حادثه ای از سیاست نیست بلکه معماری عمدی سلطه است. از ناکبا در سال 1948-اخراج انبوه بیش از 700000 فلسطینی-تا بمباران امروزی غزه ، اسرائیل به عنوان یک پروژه ساکن استعماری عمل کرده است که ریشه در جابجایی جمعیت بومی و انحصار زمین ، منابع و قدرت سیاسی دارد. محققان حقوقی ، از جمله ریچارد فالک ، گزارشگر ویژه سابق سازمان ملل متحد در مورد حقوق بشر در سرزمین های اشغالی ، به طور مداوم اسرائیل را به عنوان تمرین آپارتاید به دلیل نقض کنوانسیون بین المللی 1973 در مورد سرکوب و مجازات جرم آپارتاید توصیف کرده اند (Falk & Tilley ، گزارش UN ESCWA ، 2017). دیوان بین المللی دادگستری ، در نظر مشورتی ژوئیه 2024 ، مجدداً تأیید كرد كه سیاست های اشغال و الحاق اسرائیل در کرانه باختری ، قوانین بین المللی را نقض می کند و باید “هرچه سریعتر” پایان یابد (ICJ ، 2024). با این حال ، بدون مکانیسم های اجرایی ، چنین اعلامیه هایی به اظهارات بدون دندان تبدیل می شوند – به راحتی توسط وضعیتی که آنها کیفرخواست دارند نادیده گرفته می شوند.
به همین دلیل شناخت ، گرچه از نظر دیپلماتیک ارزشمند است ، اما از نظر سیاسی بی اثر است و بدون اقداماتی که به زیرساخت های رژیم آپارتاید اسرائیل اعتصاب می کند. اسرائیل همچنان به عنوان یک عضو ممتاز در سیستم جهانی فعالیت می کند – تجارت آزادانه ، شرکت در رویدادهای بین المللی فرهنگی و ورزشی ، دریافت میلیارد ها دلار کمک نظامی (عمدتا از ایالات متحده) و لذت بردن از سپر وتوهای غربی در شورای امنیت سازمان ملل. شناخت فلسطین هیچ یک از این واقعیت ها را تغییر نمی دهد. این هواپیماهای تأمین کننده سلاح برای مبارزات بمباران را ایجاد نمی کند. این حساب های خارجی شرکت هایی را که از شغل سود می برند ، مسدود نمی کند. این مانع از استقبال نخست وزیر اسرائیل در فرش های قرمز در پایتخت های غربی نمی شود.
تاریخ یک درس بدون ابهام ارائه می دهد. آپارتاید آفریقای جنوبی به دلیل اینکه جهان کنگره ملی آفریقا (ANC) یا مشروعیت مبارزات رهایی را به رسمیت می شناسد ، به رسمیت می شناسد. هنگامی که به یک پاریا جهانی تبدیل شد ، سقوط کرد: هنگامی که تیم های بین المللی ورزشی از بازی در استادیوم های خود امتناع ورزیدند ، وقتی هنرمندان و دانشگاهیان از عبور از مرزهای خود امتناع ورزیدند ، وقتی تحریم ها اقتصاد خود را خفه می کردند ، هنگامی که تحریم های تسلیحاتی ارتش خود را در معرض دید خود قرار دادند و هنگامی که محرومیت از سازمان ملل و کشورهای مشترک را از بین برد. شناخت لازم بود ، اما انزوا تعیین کننده بود. بدون چنین انزوا ، دولت سوپرماسیستی سفیدپوست آفریقای جنوبی دقیقاً همانطور که امروز اسرائیل انجام می داد ، همچنان به خود ادامه می داد.
فراخوان فلسطین اکنون باید کمپین ضد آپارتاید را آینه کند-و حتی فراتر از آن باشد. اسرائیل به دلیل نقض قوانین بین المللی ، کشور دیگری نیست. این یک متخلف سریال است که اقدامات آن با جزئیات دقیق توسط سازمان های حقوق بشر از جمله عفو بین الملل (آپارتاید اسرائیل علیه فلسطینی ها ، 2022) ، دیده بان حقوق بشر (آستانه عبور ، 2021) و B’Tselem (رژیم برتر یهودی ، 2021) ثبت شده است. این گزارش ها در یک نتیجه گیری همگرا می شوند: سیستم اسرائیل یک پاسخ موقت به “تهدیدات امنیتی” نیست بلکه یک رژیم دائمی از سلطه نژادی است که برای امتیاز دادن اسرائیلی های یهودی به هزینه فلسطینی ها در هر حوزه – از مالکیت زمین و حرکت گرفته تا مشارکت سیاسی و دسترسی به منابع – طراحی شده است.
شناخت که توسط تحریم ها پشتیبانی نمی شود ، اجازه می دهد تا این رژیم شکوفا شود. این امر به دولت های جهانی جهانی آسان می دهد – آنها می توانند ضمن حفظ معاملات سلاح های پرسود و مشارکتهای اطلاعاتی ، به عنوان حامیان عدالت در وضعیت خود قرار بگیرند. این اجازه می دهد تا چند ملیتی بدون ترس از از دست دادن دسترسی به بازارها ، سود خود را از شهرک های غیرقانونی ادامه دهند. این اجازه می دهد تا بری در نخبگان سیاسی و نظامی اسرائیل ، محاصره و ذبح خود را ادامه دهد ، و در این آگاهی که هزینه برای آنها ناچیز است ، ایمن است.
تحریم ها صرفاً مجازات نیستند. آنها پیشگیرانه هستند. منشور سازمان ملل متحد (مواد 39-41) شورای امنیت را قادر می سازد تا اقداماتی را – از محدودیت های اقتصادی گرفته تا قطع روابط دیپلماتیک – علیه کشورهایی که صلح را تهدید می کنند ، تحمیل کند. کنوانسیون نسل کشی امضا کنندگان خود را موظف می کند که از نسل کشی “به هر وسیله منطقی در دسترس” جلوگیری کنند ، نه صرفاً مجازات آن پس از این واقعیت. دستور اقدامات موقت دیوان بین المللی در ژانویه سال 2024 ، در پرونده آفریقای جنوبی علیه اسرائیل ، تأکید کرد که محتمل بودن نسل کشی در غزه است و به اسرائیل دستور داد تا از اعمال ممنوع کنوانسیون جلوگیری کند. این نظم در دیدگاه کامل جهان مورد مخالفت قرار گرفته است. ادامه عدم تحرک توسط دولتها به این ترتیب باعث می شود که آنها طبق قوانین بین المللی ، آنها را همدست کنند (Cassese ، حقوق جزاء بین المللی ، 2013).
تعلیق سازمان ملل ، گرچه از نظر سیاسی دشوار است ، اما بی سابقه نیست. آپارتاید آفریقای جنوبی در سال 1974 تحت قطعنامه 3207 (XXIX) به دلیل سیاست های تفکیک نژادی از مجمع عمومی به حالت تعلیق درآمد. جمهوری فدرال یوگسلاوی (صربستان و مونته نگرو) در سال 1992 به دلیل پرخاشگری در بوسنی با محرومیت از مجمع عمومی روبرو شد. اگر معیارهای حقوقی خود سازمان ملل به معنای هر چیزی باشد ، آپارتاید و شرکت استعماری اسرائیل – همراه با ادعاهای معتبر نسل کشی – اقدامات مشابهی را توجیه می کند. چنین تعلیق باعث می شود اسرائیل از مشروعیتی که هوس می کند و نشان می دهد که جامعه بین المللی اشغال دائمی و پاکسازی قومی را عادی نخواهد کرد.
کسانی که علیه تحریم ها و انزوا استدلال می کنند ، اغلب ادعا می کنند که “به گفتگو” آسیب می رسانند یا جامعه اسرائیل را “بیگانه” می کنند. این آینه همان عذرخواهی مورد استفاده در مباحث تحریم آفریقای جنوبی را نشان می دهد ، هنگامی که مخالفان ادعا می کردند انزوا رژیم را تحریک می کند. در حقیقت ، برعکس رخ داده است: این سیستم را در داخل کشور و مخالفت های گالوانیزه در درون آن نمایندگی می کند. امروز جامعه اسرائیل در اشغال بسیار مشاركت است ، در حالی كه نظرسنجی ها نشان می دهد كه اکثریت مخالف دولت فلسطین مستقل هستند و از محاصره غزه حمایت می كنند (موسسه دموكراسی اسرائیل ، 2024). شکستن این اجماع مستلزم شکستن راحتی ناشی از پذیرش بین المللی است.
مقابله با استانداردهای مضاعف قدرتهای غربی به همان اندازه مهم است. اتحادیه اروپا ، ایالات متحده و سایر متحدین نشان داده اند که می توانند در هنگام درگیر شدن رقبای ژئوپلیتیکی ، با سرعت رعد و برق تحریم کنند – مانند مورد حمله روسیه به اوکراین. با این حال ، هنگامی که اسرائیل مرتکب تجاوز طولانی شد ، آنها به زبان “محدودیت” و “هر دو طرف” می روند. چنین ریاکاری اعتبار سیستم بین المللی را تضعیف می کند و سلسله مراتب نژادی تعبیه شده در آن را در معرض نمایش می گذارد – جایی که به زندگی فلسطینی ها ارزش کمتری می رسد ، رنج آنها فوریت کمتری دارد.
شناخت بدون تحریم ها یک آرام بخش خطرناک است. این وجدان جهانی را در این باور که یک تعهد اخلاقی برآورده شده است ، بی حس می کند ، هنگامی که در واقع هیچ چیز در زمین تغییر نکرده است. کودکان غزه هنوز آب آلوده می نوشند. کشاورزان کرانه باختری هنوز با خشونت مستقر از سرزمین خود رانده می شوند. هنوز هم از حق بازگشت محروم خواهد شد. رهبران اسرائیل همچنان به گسترش شهرک ها ، تخریب خانه ها و بمب اردوگاه های پناهندگان ، که در مصونیت خود ایمن هستند ، ادامه خواهند داد.
انتخاب قبل از جهان واضح است. در هر دو شناخت ، نقطه شروع کار برای انزوا کل سیاسی ، اقتصادی و فرهنگی دولت آپارتاید است ، یا این یک تمرین در نمادگرایی خالی است – یک شکوفایی دیپلماتیک در سایه پاکسازی قومی در حال انجام. زمان افزایش گرایی گذشته است. ماشین آلات پروژه استعماری نژادپرستانه اسرائیل در حال کند شدن نیست. در حال شتاب است. فقط درصورتی که هزینه شغل از مزایای درک شده خود فراتر رود ، برآمدگی هایی که اداره می کنند مجبور به برچیدن آن می شوند.
به قول اسقف اعظم دزموند توتو ، که وضوح اخلاقی وی در مورد آپارتاید غیرقابل دسترسی است: “اگر در شرایط بی عدالتی خنثی هستید ، طرف ستمگر را انتخاب کرده اید.” بی طرفی امروز به معنای پذیرش شناخت به عنوان هدف نهایی است. عدالت خواستار فراتر از آن است – برای تحریم ، تعلیق و انزوا کامل تا آزادی یک داستان دیپلماتیک نیست بلکه یک واقعیت فلسطین است.
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
