در 11 ژوئیه 2025. ، تام باراک ، سفیر ایالات متحده در ترکیه و فرستاده ویژه سوریه ، محکوم فدرالیسم در عراق و سوریه. وی گفت: “مشکل این است که در همه این کشورها ، آنچه ما آموخته ایم این است که فدرالیسم کار نمی کند. شما نمی توانید کشورهای غیر ملت مستقل در یک ملت داشته باشید.” در همان روز ، او پژمرده پذیرش تمرکز رئیس جمهور موقت سوریه در ایالت. با این کار ، وی نادانی از تاریخ را آشکار می کند و سوریه را به شکست محکوم می کند. تمام تلاش برای اجرای Roughshod در مورد اقلیت های قومی و فرقه ای منطقه منجر به دیکتاتوری و شکست دولت شده است.
اظهارات باراک که فدرالیسم را به عنوان راه حلی برای سوریه و عراق در دست اقتدارگرایان و جناح های اسلامی به طور یکسان بازی می کند.
اظهارات باراک که فدرالیسم را به عنوان راه حلی برای سوریه و عراق در دست اقتدارگرایان و جناح های اسلامی به طور یکسان بازی می کند. همچنین ناسیونالیست های عربی را که قبلاً خواسته های کرد را برای عدم تمرکز برآورده می کنند ، جسارت می کند. جوامع مختلف قومی و مذهبی در شمال و شرق سوریه خودمختار دموکراتیک را اداره کرده اند تجویز از شمال و شرق سوریه بیش از یک دهه. ائتلاف جهانی دولت ضد اسلامی از نظر مالی و نظامی از نیروهای دموکراتیک سوریه به رهبری کردها ، اما غالباً تحت تأثیر عرب ، حمایت کرده است. این ایده کارتونی و نادرست از فدرالیسم قومی است که سازمان نظامی نماینده همه جوامع است.
Barrack همچنین در نظر نمی گیرد که چرا کردها باید آنچه را که در اختیار دارند ، برای تسلیم شدن در یک سیستم “یک کشور ، یک ملت ، یک نظامی” که همیشه در پاکسازی قومی به پایان رسیده است ، رها کند. به دنبال رژیم جدید سوریه قتل عام از Alawis ، اعتماد بعید است. کردها از یک سیستم فدرال مبتنی بر قومی در سوریه درخواست نکرده اند ، و همچنین به دنبال یک منطقه فقط کرد. آنچه که آنها به طور مداوم از آن دفاع می کنند ، یک سیستم غیر متمرکز است – یکی از جوامع سوریه ، از کردها تا دروزی تا مسیحیان ، صدایی در حاکمیت و محافظت از استبداد تمرکز که رژیم های اسد را برای ده ها سال تعریف می کرد.
وقتی تمرکز ناکام ماند ، چه گزینه دیگری باقی مانده است؟ یک سوریه غیرمتمرکز هر دو تنوع این کشور را در خود جای می دهد و در برابر تجدید حیات گروه هایی مانند دولت اسلامی با دادن مالکیت به جوامع محلی از امنیت و حاکمیت خود ، محافظت می کند. این الگویی بود که نیروهای دموکراتیک سوریه تصور می کردند و برای آن جنگیدند.
کردها از ادغام در دولت موقت احمد الشارا امتناع ورزیده اند زیرا این سیستم شامل سیستم قابل دوام و فراگیر نیست.
Barrack درست است که کردها باید هدف خود را در دولت های بغداد ، آنکارا ، دمشق و حتی تهران ادغام کنند ، اما به چه چیزی انتظار دارد که کردها ادغام شوند؟ یک کشور سوریه که تحت سلطه عناصر بائاتیستی اصلاح نشده و جهادی های تازه قدرتمند است که نماینده نگهبان قدیمی اقتدارگرایی و نگهبان جدید اسلام گرایی افراطی است؟ کردها از ادغام در دولت موقت احمد الشارا امتناع ورزیده اند زیرا این سیستم شامل سیستم قابل دوام و فراگیر نیست. آنها از تحویل استقلال خود به همان ذهنیت هایی که برای ده ها سال به آنها مظلوم بود ، امتناع می ورزند.
سکوت حتی نگران کننده تر است اطراف Druze در Suwayda ، که همچنان با سرکوب روبرو می شوند. اگر واشنگتن متعهد به یک کثرت گرا و پایدار سوریه است ، پس چگونه می تواند این سوءاستفاده ها را هنگام سخنرانی در مورد “ادغام” نادیده بگیرد؟
کردها بارها و بارها آموخته اند که وفاداری ایالات متحده معامله ای است. از وزیر امور خارجه ، هنری کیسینجر که در سال 1975 کردهای عراقی را رها کرد ، گرفته تا رئیس جمهور دونالد ترامپ ، تهاجم های ترکی را در سال 2019 ، تا این تغییر فعلی به سمت جذابیت نیروهای تاهیریر الشام در سوریه ، روشن می کند ، این پیام واضح است: قربانیان کردی قابل استفاده هستند.
قیمت اشتباه باراک و ایمان او به اسلام گرایان استبدادی ، با این حال ، فقط در زندگی کرد پرداخت نمی شود.
