شهرِ آینه‌ها
در گوشه‌ای از تهران، جایی که دود و شلوغی شهر به کوچه‌های تنگ و قدیمی می‌رسید، مردی به نام سهراب زندگی می‌کرد. او که خود را “شبحِ آینه” می‌نامید، در دنیایی میان واقعیت و توهم سیر می‌کرد. خانه‌اش پر بود از آینه‌های قدیمی که هر کدام روایتی از خود داشتند، روایتی از گذشته‌هایی که هرگز به طور کامل از بین نرفتند.
سهراب، مانند شخصیت‌های ویلیام اس. باروز، در جست‌وجوی حقیقتی بود که گویی همیشه از دست‌رس او فرار می‌کرد. او با زبانی پر از تکرار و جملاتِ بریده‌بریده، دنیای خود را توصیف می‌کرد؛ دنیایی که در آن مرزهای زمان و مکان محو شده بودند. او می‌گفت: “هر آینه دری است به جهنمی دیگر، و من در هر آینه اسیری هستم.”
روزی، سهراب در یکی از آینه‌های قدیمی چهره‌ای را دید که به او لبخند می‌زد. چهره‌ای آشنا و در عین حال بیگانه. او به آینه نزدیک شد و دستش را به سمت آن دراز کرد. ناگهان، آینه مانند آب شد و سهراب به درونش کشیده شد. دنیایی دیگر پیش روی او گشوده شد، دنیایی که در آن همه چیز وارونه بود. آدم‌ها با صدای بلند می‌خندیدند، اما چشمانشان پر از اشک بود. خیابان‌ها پر از رنگ بودند، اما هیچ کس نمی‌توانست رنگ‌ها را ببیند.
سهراب در این دنیای وارونه، خود را در نقش یک بیگانه دید. او که همیشه به دنبال حقیقت بود، حالا خودش تبدیل به یک پرسش شده بود. او از خود پرسید: “من کیستم؟ و اینجا کجاست؟” جوابی نبود. تنها چیزی که می‌شنید، صدای خنده‌هایی بود که به گریه تبدیل می‌شدند.
در اینجا، سهراب با زنی آشنا شد به نام نازنین. نازنین مانند او، یک بیگانه بود، اما برخلاف سهراب، او به دنبال فرار نبود. او به سهراب گفت: “این دنیا را باید پذیرفت، نه فرار کرد. اینجا همه چیز وارونه است، اما شاید این وارونگی خودش حقیقت باشد.”
سهراب به سخنان نازنین فکر کرد. او که همیشه به دنبال حقیقتی بیرونی بود، حالا باید به درون خود نگاه می‌کرد. او فهمید که هر آینه، هر دنیا، هر حقیقت، تنها بازتابی از خود اوست. او با این فکر، به آینه‌ها نگاه کرد و دید که حالا چهره‌اش آشناتر شده است.
سهراب به دنیای خود بازگشت، اما این بار با نگاهی تازه. او فهمید که حقیقت چیزی نیست که پیدا شود، بلکه چیزی است که ساخته می‌شود. او به آینه‌های قدیمی‌اش نگاه کرد و لبخند زد. هر آینه حالا برای او دری به سوی خودش بود، نه جهنم.
در این داستان، مانند آثار ویلیام اس. باروز، مرزهای واقعیت و توهم محو می‌شوند و شخصیت‌ها در جست‌وجوی حقیقتی هستند که همیشه فرار می‌کند. استفاده از تکنیک‌های کات‌آپ (برش و چسباندن) و تکرار، فضایی سوررئال خلق می‌کند که در آن خواننده به چالش کشیده می‌شود تا خودش را در دنیای داستان پیدا کند.
ویلیام اس. باروز، پدر ادبیات پانک و بیگانه‌گرایی، با آثارش مانند غذای نرم و اعتیاد نووا، دنیای ادبیات را دگرگون کرد. او با استفاده از تکنیک‌های نوآورانه و پرداختن به موضوعاتی مانند اعتیاد، قدرت و جنون، تأثیر عمیقی بر نسل‌های بعدی نویسندگان گذاشت. داستان “شهرِ آینه‌ها” نیز با الهام از سبک و موضوعات او، به بررسی دنیای درونی انسان و جست‌وجوی حقیقت می‌پردازد.
با ما در مرشدی همراه شوید
تصویر بالا تزئینی است.
