نقش خط ریلی جدید ایران و چین در نظم جهانی

در میان پنجمین دور مذاکرات غیرمستقیم با ایالات متحده ، از عناوین مفقود شده است ، قطار باری از چین هفته گذشته در یک زمان جنگ پرتحرک از راهروها به ایران رفت.

قطار از شهر شرق چین شیان با محموله ای از پانل های خورشیدی به موقع وارد بندر خشک Aprin در نزدیکی تهران شد تا فشار قانع کننده ایران برای گسترش ظرفیت قدرت تجدید پذیر خود باشد.

این رویداد در مواجهه با دولت رئیس جمهور دونالد ترامپ که رویترز گفته است – چه واقعاً و چه به دروغ – در نظر دارد توقف و بازرسی از تانکرهای نفتی ایران در دریا را در نظر بگیرد.

با خط ریلی به دور از هرگونه حضور نظامی آمریکا ، ایران می تواند در صورت اختلال در تجارت دریا ، نفت و کالاها را از چین با سهولت ذهن وارد کند.

نود درصد از صادرات ایران به چین محصولات نفتی مانند پتروشیمی ، فرآورده های نفتی و گازها یا محصولات مبتنی بر معدن مانند کنسانتره مس ، کنسانتره آهن و موارد مشابه است.

در حالی که حمل این کالاها برای حمل و نقل راه آهن دشوار است و باید از طریق کشتی حمل شود ، مسیر ریلی یک روش اساسی برای حفظ تجارت دو جانبه از شاخک های هژمونی ایالات متحده ارائه می دهد.

ترامپ عهد کرده است که یک کمپین “حداکثر فشار” را برای منزوی کردن ایران از اقتصاد جهانی و هدایت صادرات نفت خود به صفر بازگرداند.

مسیر ریلی همچنین زمان تحویل کالاها را به 15 روز کاهش می دهد ، در مقایسه با 30 روز از طریق مسیر دریایی و به چین کمک می کند تا از خفگی تنگه مالاکا فرار کند.

این تنگه یک آبراه باریک است که بخش قابل توجهی از واردات نفت خام چین از غرب آسیا و آفریقا از آن عبور می کند. اما با توجه به اینکه دریای سرخ به یک منطقه نبرد بین نیروهای مقاومت یمن از یک طرف و اسرائیل و متحدین آن از طرف دیگر تبدیل شده است ، طبق گفته بی بی سی ، هزینه های حمل و نقل 250 درصد افزایش یافته است و ترانزیت 70 درصد کاهش یافته است.

کریدور شرقی-غرب که چین را به ایران ، کشورهای خلیج فارس ، آفریقا پیوند می دهد و در نهایت اروپا یکی از امن ترین مسیرهای تجاری که در حال حاضر در حال بازی است ، ارائه می دهد.

در تاریخ 12 ماه مه ، مقامات راه آهن از ایران ، چین ، قزاقستان ، ازبکستان ، ترکمنستان و ترکیه در تهران برای پیشبرد یک شبکه ریلی بین قاره ای که آسیا به اروپا را پیوند می دهد ، ملاقات کردند.

شش ملت در مورد تعرفه های رقابتی و استانداردهای عملیاتی برای ساده سازی خدمات ریلی منطقه ای و تقویت اتصال تجارت توافق کردند.

چین و ایران در سالهای اخیر روابط تجاری و اقتصادی را گسترش داده اند. هر دو کشور با مواجهه با تحریم ها و فشارهای دیگر از طرف آمریکایی ، یک دیدگاه استراتژیک برای مقابله با هژمونی جهانی ایالات متحده دارند.

ایران بخشی از ابتکار عمل یک جاده Belt One Street (BRI) در چین است که به دنبال ایجاد مجدد مسیرهای تجاری سرزمین است که زمانی به عنوان جاده ابریشم شناخته می شود.

پیوند راه آهن ایران را در تریلیون دلاری بری ادغام می کند و زمینه را برای روابط عمیق تر سیاسی و اقتصادی فراهم می کند. پیدایش آن در یک توافق نامه همکاری اقتصادی 25 ساله به ارزش 400 میلیارد دلار است که آنها در سال 2021 امضا کردند.

اجرای موفقیت آمیز پروژه راه آهن نشان دهنده قدرت و پتانسیل زیرساخت های لجستیک ایران در جذب محموله های بین المللی است.

این می تواند به عنوان الگویی برای توسعه و تقویت مسیرهای تجارت بین المللی و نمونه ای موفق از ادغام اقتصادی منطقه ای و بین المللی باشد.

این مزیت نسبت به برخی از راهروهای رقابتی مانند کریدور میانه ترانس کاسپری که شامل چین ، قزاقستان ، آذربایجان ، جورجیا و ترکیه است ، موقعیت ترانزیت ایران را در منطقه افزایش می دهد ، تجارت و ترویج اقتصاد و کارآفرینی جمهوری اسلامی را تسهیل می کند.

به طور کلی ، اجرای برنامه کریدور شرق-غربی تحت جاده جدید ابریشم و برنامه کریدور شمال و جنوب از طریق ایران می تواند موقعیت کشور را در دستور جدید منطقه ای ارتقا بخشد.

از منظر وسیع تر ، پروژه اتصال ریلی چین و ایران یک جایگزین استراتژیک برای پروژه کریدور اقتصادی هند و شرق اروپا (IMEC) است که هدف آن تبدیل اسرائیل به دروازه ای برای تجارت کالاها و انرژی در غرب آسیا است.

این کشور در هند آغاز می شود و قبل از رسیدن به سرزمین های اشغالی اسرائیل و رسیدن به اروپا از طریق دریای مدیترانه ، به امارات ، عربستان سعودی و اردن امتداد می یابد.

به عبارت دیگر ، پروژه راه آهن ایران و چین باید در چارچوب یک جنگ راهرو بزرگ ایران و چین با ایالات متحده مشاهده شود که قرار است آینده نظم جهانی جدید را تعیین کند.

دراز کشیدن در پیشبرد زیرساخت های حمل و نقل و گمرک در طول راهرو برای کمک به تسهیل بیشتر تجارت و حرکت کالاها است.

همچنین ، تلاش برای افزایش تعداد قطارها و بهبود برنامه های حمل و نقل به تقویت این راهرو و ایجاد شبکه های تجاری گسترده تر کمک می کند.