چندین جوان تحصیل کرده در افغانستان فقدان فرصت های شغلی را عامل اصلی فشار روانی ، کاهش اعتماد به نفس و رشد ناامیدی در بین نسل جوان می دانند. آنها می گویند که علی رغم داشتن مدرک دانشگاهی ، آنها با آینده ای نامشخص روبرو هستند و از اشتغال مناسب محروم می شوند. این جوانان هشدار می دهند که ادامه این وضعیت نه تنها مسیرهای شغلی آنها را تهدید می کند بلکه پیامدهای روانی و اجتماعی گسترده ای نیز دارد و آنها را به سمت انزوا اجتماعی سوق می دهد.
تعدادی از این جوانان ، که علی رغم تلاش های گسترده پس از تصاحب طالبان ، قادر به یافتن کار نبوده اند ، می گویند که به دلیل بیکاری و فقر ، آنها از جامعه جدا شده اند. به گفته آنها ، اعتبار آنها در خانواده هایشان کاهش یافته است ، و اعتماد به نفس خود را در محیط های اجتماعی از دست داده اند ، که این امر استرس روحی و عاطفی شدیدی را بر آنها تحمیل کرده است.
احمد (نام مستعار) ، فارغ التحصیل 27 ساله دانشکده روزنامه نگاری دانشگاه کابل ، محدودیت های تحمیل شده توسط طالبان را دلیل اصلی عدم وجود بازارهای شغلی پایدار برای روزنامه نگاری می داند. وی اظهار داشت: “با توجه به محدودیت های فعلی ، تقریباً هیچ کس نمی تواند در این حرفه آزادانه کار کند. در نتیجه ، فرصت های شغلی بسیار محدود و ضعیف شده است.”
این مرد جوان ، که به دلیل عدم فرصت های شغلی با مسائل مربوط به سلامت روان دست و پنجه نرم می کند ، می افزاید: “هر روز ، من بیشتر و بیشتر احساس می کنم – هم در خانواده و هم در جامعه.
احمد ادامه می دهد: “به عنوان یک جوان تحصیل کرده و بیکار ، وقتی می بینم که هیچ فرصت شغلی مناسبی برای من وجود ندارد ، من به ناچار در مورد مهاجرت یا تغییر مسیر شغلی خود فکر می کنم. گاهی اوقات حتی فکر می کنم که در خارج از حوزه خود کار کنم. این وضعیت واقعاً بر مسیر حرفه ای من تأثیر می گذارد تا حدی که من به تدریج از رشته و تخصص خود دور می شوم.”
سمیرا (نام مستعار) ، فارغ التحصیل دانشکده حقوق و علوم سیاسی ، می گوید: “بیکاری نه تنها من ، بلکه تمام خانواده من را تحت تأثیر قرار داده است. وقتی شما شغلی ندارید ، روح شما ، زندگی روزمره و حتی روابط شما با خانواده و اطرافیان را تحت تأثیر قرار می دهد. با گذشت زمان ، من خودم را از زمینه مطالعه خود دور کردم و اکنون احساس می کنم خیلی فراموش شده ام.”
Zohra (نام مستعار) ، یکی دیگر از افراد بیکار ، می گوید: “این مسئله (از بیکاری) بر من تأثیر گذاشته و روحیه من را تضعیف کرده است ، به حدی که وضعیت من نیز برای خانواده ام به منبع پریشانی تبدیل شده است. من حتی مهاجرت را در نظر گرفتم زیرا شرایط دشوار شد و من نتوانستم کار پیدا کنم.”
Zohra سیاست های تبعیض آمیز طالبان را دلیل اصلی بیکاری و عدم فرصت های شغلی معرفی می کند. او می گوید که بسته شدن مدارس و دانشگاه ها و ممنوعیت زنان شاغل در مؤسسات و سازمان های ملی و بین المللی نه تنها بیکاری را افزایش داده است بلکه یک بحران شدید اجتماعی و اقتصادی در کشور ایجاد کرده است.
جوانانی که نتوانسته اند طبق قانون طالبان اشتغال را تأمین کنند ، می گویند که این اوضاع کاملاً مسیرهای حرفه ای آنها را از بین برده است. علیرغم سالها تلاش در زمینه های تخصصی خود و پیشرفت مهارت های آنها ، اکنون آنها قادر به یافتن کار در حوزه تخصص خود نیستند و مجبور می شوند شغل های نامربوط را به عهده بگیرند یا در خانه بمانند.
موقیم ، استاد دانشگاه ، اظهار می دارد: “اگرچه بازار کار در سطح جهانی رو به کاهش است ، اما در افغانستان ، اوضاع به دلیل تحریم ها و محدودیت های اقتصادی به طور قابل توجهی بدتر شده است. این امر بر فرصت های شغلی برای هر دو تحصیل شده و افراد بدون دسترسی به آموزش تأثیر منفی گذاشته است. متأسفانه تا زمانی که اقتصاد کشور بهبود می یابد و ما از فشار تحت فشار قرار می گیریم.
در همین حال ، سازمان های بین المللی نیز در گزارش های خود در مورد افزایش اضطراب ، افسردگی و اختلالات روانی در بین جوانان در افغانستان هشدار داده اند.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) اظهار داشته است که بیکاری گسترده در بین جوانان منجر به افزایش اختلالات بهداشت روان مانند افسردگی ، اضطراب و احساس بی ارزش شده است. به گفته این سازمان ، جوانانی که سالها تحت شرایط سخت اقتصادی و جنگ تحصیل می کردند ، اکنون با درهای بسته برای اشتغال روبرو هستند. این حس بی عدالتی و ناامیدی به شدت سلامت روانی آنها را تضعیف کرده است.
علاوه بر این ، صندوق کودکان سازمان ملل متحد (UNICEF) گزارش داده است که افزایش ناامیدی ، به ویژه در بین مردان و زنان جوان ، با افزایش نگران کننده خودآزاری و حتی خودکشی همراه بوده است.
علاوه بر این ، سازمان بین المللی کار (ILO) اظهار داشته است که بیکاری جوانان را از جوامع ، خانواده ها و مشارکت اجتماعی خود فاصله می دهد. به گفته این سازمان ، افراد بیکار ، به ویژه افراد دارای تحصیلات عالی که نتوانسته اند اشتغال مناسبی پیدا کنند ، اغلب احساس می کنند که هیچ نقشی در جامعه ندارند.
با این وجود ، برنامه توسعه سازمان ملل (UNDP) و سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) گزارش داده اند که بیکاری و عدم چشم انداز شغلی منجر به مهاجرت گسترده جوانان و فارغ التحصیلان دانشگاه افغانستان شده است. در یک یادداشت مرتبط ، آژانس زنان سازمان ملل همچنین اعلام کرده است که زنان جوان تحصیل کرده ، پس از ممنوعیت آموزش ، مطالعه و کار ، با افسردگی شدید ، انزوا و مسائل روانی گسترده روبرو هستند.
می توانید نسخه فارسی این گزارش را در اینجا بخوانید:
اِزهار رحانی تایی بکاری حین شغelی جwananane ara thغییer mhedadehd | رووناما ۸صbح
