در هفته های پس از اعتصاب اسرائیل به ایران در ماه ژوئن ، اتفاق غیرمعمول اتفاق افتاد. برای چندین دهه ، ایرانیان جزو طرفدار ترین جمعیت آمریکایی در خاورمیانه بودند. آنها شک و تردید داشتند – اگر آشکار نباشند – از قاب بندی ایدئولوژیک دولت خود از ایالات متحده و اسرائیل به عنوان تهدیدهای وجودی. چنین شعارهای رسمی توسط بسیاری از جمعیت ، به ویژه ایرانیان جوان ، فقط سر و صدای پس زمینه یا حتی به عنوان منبع شرمساری چشمگیر شنیده می شد. وسواس رژیم با “مقاومت” اغلب بیشتر از یک سیاست واقعی مانند یک یادگار احساس می شد.
اما این بار ، هنگامی که بمب ها کاهش یافت ، جنگ خیلی دور نبود. به خانه آمد. و مکالمه را تغییر داد. نسلی که زمانی در لفاظی رژیم مسخره می کرد ، اکنون در حال یادگیری است – برای اولین بار – چرا دولت در وهله اول روایتی از مقاومت ایجاد کرده است.
تقریباً یک شبه ، من در میان مخاطبین بسیاری در سراسر جامعه ایران یک تغییر عمیق شنیدم. حتی ایرانی ها که یک بار شعارهای رسمی را از رهبر عالی علی خامنه ای رد کردند ، شروع به تکرار آنها کردند. اعتصابات فقط باعث ایجاد یک میهن پرستانه نبود. آنها چیزی بی ثبات تر را نادیده گرفتند: یک حس گسترده که قدرتهای خارجی از یک خط عبور کرده بودند. حتی در میان برخی از صوت های منتقدان رژیم ، عصبانیت نه به سمت داخل بلکه به بیرون تبدیل شد.
فقط در دو هفته ، ایرانیان واقعیت جدید ژئوپلیتیکی را جذب کردند. شعارها شروع به حس بیشتری کردند. نخبگان نظامی به سختی در مورد چگونگی محافظت از ایران متحد شدند. اکنون ، کسانی که خواستار دیپلماسی هستند ، توسط کسانی که خواستار یک موضع دفاعی سخت شده هستند ، متلاشی می شوند. حتی غیرنظامیان – که بسیاری از آنها زمانی مخالف وضعیت امنیتی رژیم بودند – اکنون خواستار دفاع قوی تر هستند. برخی آشکارا در مورد نیاز به سلاح هسته ای بحث می کنند. یک روزنامه نگار در اسفاهان به من گفت: “ما به چیزی احتیاج داریم که باعث شود آنها دو بار فکر کنند.” “در غیر این صورت ، آنها می توانند هر چند سال یکبار ما را هدف قرار دهند.”
سالها ، بسیاری از ایرانیان جنگ بین اسرائیل ، ایالات متحده و کشور خود را دور ، انتزاعی یا تحمیل می دانستند. این جنگ ها در سوریه ، لبنان ، عراق انجام می شود – نه در خانه در Esfahan یا Tehran. هم در خارج و هم در داخل کشور ، استراتژی منطقه ای جمهوری اسلامی به عنوان زباله ، تحریک آمیز و منزوی مورد انتقاد قرار گرفت.
اما اعتصابات ژوئن این برداشت را تغییر داد. این جنگ با برخی از جبهه های دور از دسترس نبود. مستقیم بود سریع بود و این برای ایرانیان معمولی روشن شد که آنها دیگر تماشاگر نیستند. اسرائیل و ایالات متحده اکنون می توانند با مصونیت از مجازات خود به اعماق مرزهای خود برسند.
یک هنرمند در تهران به من گفت: “من قبلاً یکی از کسانی بودم که در حین اعتراض شعار می دادم که پول ایرانی را به لبنان یا فلسطین نپرداخت.
این آگاهی جدید به سرعت گسترش یافت – اما نه فقط در داخل ایران. بخش عمده ای از محتوای ویروسی که در مورد تاریخ مداخله غربی در ایران توضیح می دهد ، از کودتای سال 1953 تا ترور دانشمندان ایرانی ، در تهران ساخته نشده است. برای مخاطبان غربی از غرب آمده است. در مورد Tiktok ، اینستاگرام و X ، جوانان – از چپ و راست طیف سیاسی – با این سؤال که چرا ایران برای ده ها سال به عنوان بوژیمن دائمی در سیاست خارجی ایالات متحده بازیگران شده بود ، سؤال می کند. اینها وفاداران رژیم نبودند. آنها اکثراً آمریکایی ها بودند – میلیونها و ژنرال Z – سعی داشتند از جنگهای برای همیشه که زندگی آنها را شکل داده اند ، حس کنند.
ناگهان ، هشدارهای خامنه ای در مورد ایالات متحده که نمی توان به آن اعتماد کرد و اسرائیلی که گرم و گسترده بود به نظر می رسید تا این حد به نظر نمی رسد-نه به این دلیل که او اقتدار اخلاقی را کسب کرده بود ، بلکه به این دلیل که جهان به واقعیت های استراتژیک ایران می رسید سالها به آن اشاره می کرد. این تغییر ، هرچند جزئی یا غیر منتظره ، در حال تغییر شکل مجدد نحوه موقعیت ایران است – از نظر داخلی ، منطقه ای و در سطح جهان.
غرب مدتهاست که سپاه نگهبان انقلابی اسلامی ایران (IRGC) را به عنوان یک نهاد یکپارچه اختصاص داده و به چیزی جز پرخاشگری اختصاص داده است. اما ، در واقع ، IRGC عمیقاً با جناح های رقیب تقسیم می شود. برای یک دهه گذشته ، رهبری قدیمی خود-که به دلیل آسیب دیدگی جنگ ایران و عراق در سالهای 1980-88 شکل گرفته است-اغلب خواستار محدودیت بودند. اگرچه متعهد به بازدارندگی منطقه ای و گسترش نظامی بود ، بسیاری از این فرماندهان درگیری آشکار با اسرائیل یا ایالات متحده به عنوان یک خطر وجودی دیدند ، نه یک رویارویی لازم.
اما در زیر آنها ، یک نسل جوان در IRGC افزایش یافته است: یکی از آنها نه در دفاع بلکه در طرح ریزی. برخی از این مبارزان جوان اکنون در دهه 40 خود هستند و برای رهبری مقدم هستند. این نسل جدید با هواپیماهای بدون سرنشین ، موشک و جنگ سایبری آموزش دیده بود. آنها شخصاً در سوریه جنگیده اند و به سازماندهی شبه نظامیان در عراق کمک کرده اند. امروز ، این اعضای در حال افزایش از رویارویی IRGC نه تنها اجتناب ناپذیر بلکه مولد هستند. برای آنها ، بازدارندگی فقط مربوط به بقا نیست: این مربوط به موقعیت منطقه ای ، غرور ملی و حاکمیت مجدداً است.
اعتصابات ژوئن ، که توسط پیشخوان های محدود و محدود ایران همراه است ، این نسل را جسارت کرده است. آنها استدلال می کنند که محدودیت دولت در طی دو دهه گذشته – ذکر تعهد گمراه کننده آن به توافق هسته ای 2015 – فقط حملات بیشتری را دعوت کرده است. این واقعیت که اسرائیل می تواند خیلی عمیق ، بسیار کارآمد ، پرونده آنها را تقویت کند: ایران به یک عامل بازدارنده معتبر نیاز دارد و اکنون به آن احتیاج دارد.
و در جمعیت عمومی ، نسلی متولد شده پس از انقلاب 1979 – که اغلب از ایدئولوژی دولت سرخورده شده است – اکنون در حال تغییر عمیق است. آنها رژیم را در آغوش نمی گیرند ، اما در حال تجدید نظر در مورد هر آنچه در مورد قدرت و امنیت غربی اعتقاد داشتند ، تجدید نظر می کنند.
این لحظه از حمایت نسبی مردمی از دولت امنیتی تضمین نمی شود. اما ، در حال حاضر ، این تعادل قدرت را در محافل سیاست ایران تغییر می دهد. لینرهای جوان IRGC در حال بدست آوردن زمین هستند. متحدین آنها در رسانه های دولتی ، پارلمان و حتی وزارت اطلاعات خود را به عنوان تنها بازیگرانی که قادر به دفاع از ایران از تهدید وجودی هستند ، قرار می دهند.
اکنون چنین صداهایی در حال غرق شدن در ایران هستند – و تعداد زیادی وجود دارد – که نمی خواهند جنگ کنند. از نظر تاریخی ، کسانی که طرفدار مذاکره با غرب بودند ، از اردوگاه تکنوکراتیک تر مقامات پیروز شده اند ، اما اکنون ، این رهبران دلسوز با صلح در حال مقابله با تغییر عمیق تر در درک عمومی هستند. سالها ، حتی وقتی خامنه ای هشدار می داد که به غرب نمی توان اعتماد کرد ، به بخش های بزرگی از جمعیت همچنان به نامزدهایی که قول تعامل را داشتند ، رای دادند. دیپلماسی دیده می شد ، اگر نه به عنوان آرمانگرایی ، پس به عنوان واقع گرایی: تنها مسیر عملی خارج از انزوا. اما اعتصابات بی پروا اسرائیلی در ماه ژوئن به زمین نشست در حالی که مذاکرات با ایالات متحده هنوز در حال انجام بود. اکنون ، در میان حوزه های انتخابیه ای که زمانی از گفتگو پشتیبانی می کردند ، یک دیدگاه فزاینده وجود دارد که مذاکرات با غرب یک بازی پوسته است. مهم نیست که ایران چقدر درگیر شود ، مجازات خواهد شد.
در چند هفته از شروع اعتصاب ها ، گفتگو در ایران از این مسئله حرکت کرده است که آیا دیپلماسی می تواند موفق شود که آیا شروع آن صمیمانه بوده است یا خیر. اکنون ، این ایده که مذاکرات با غرب باعث حل مشکلات ایران می شود کمتر شبیه واقع گرایی و بیشتر شبیه به کاپیتولاسیون است.
خامنه ای ، تا کنون تاکتیکی ، از این لحظه برای ادغام روایتی استفاده کرده است که از یکپارچگی ارضی ایران از طریق دفاع پشتیبانی می کند. به طور خاص ، این روایت مقاومت است ، که حداقل از سال 1980 تحمل کرده است ، هنگامی که عراق – که توسط ایالات متحده ، اتحاد جماهیر شوروی و کشورهای اروپای غربی تحت تأثیر قرار گرفت – ایران را تحت تأثیر قرار داد (اگر زودتر ، وقتی واشنگتن و لندن در سال 1953 کودتایی را در ایران انجام دادند). زیرا اگر ایران از همه طرف توسط دشمنانی که می خواهند بر کشور مسلط شوند ، احاطه شده است ، سپس مقاومت – از جمله همه موشک ها و هواپیماهای بدون سرنشین تولید شده بومی – آخرین امید برای بقا است. و تنها موجوداتی که قادر به نصب این مقاومت دفاعی هستند ، نیروهای مسلح جمهوری اسلامی هستند.
این اعتصاب ها مطمئناً به زیرساخت های ایران آسیب رساند ، اما آنها فقط روایت خامنه ای را تقویت کردند. رژیم زنده ماند. رهبری برگزار شد. خیابان ها در اعتراض منفجر نشدند. ایران تکه تکه نکرد. و در سطح بین المللی ، ایران دیگر فقط به عنوان متجاوز ، بلکه به عنوان یک کشور تحت محاصره دیده نمی شد ، بار دیگر در برابر مداخله در خارج مقاومت می کرد.
این میراث اهمیت دارد – نه فقط برای تاریخ بلکه برای جانشینی. هر کس جانشین خدای 86 ساله به عنوان رهبر عالی ایران در چارچوب این حملات ژوئن انتخاب شود: جایی که دکترین مقاومت توسط رویدادها تأیید می شود ، نه فقط ایدئولوژی. این امر به IRGC-و به ویژه نسل جوان جوان خود-در شکل دادن به فصل بعدی جمهوری اسلامی اهرم می کند.
این چالش برای رهبران ایران – به ویژه نسل جوان IRGC – چگونه می توان بدون اینکه دست خود را بازی کند ، در این لحظه سرمایه گذاری کند. خواستار گسترش بیشتر نظامی یا حتی شکستن هسته ای ، اکنون ممکن است طنین انداز باشد. اما آنها باعث تحریک پاسخ های شدید خارجی و تعمیق انزوای اقتصادی می شوند.
توانایی جمهوری اسلامی برای زنده ماندن از اعتصابات به معنای مصون بودن از فروپاشی نیست – هیچ ایالت مصون نیست. اقتصاد ایران همچنان فشرده است. اعتماد عمومی کم است. و خطوط بین حمایت از بازدارندگی و پشتیبانی از موسسه حاکم نازک است. اگر رهبری اعتبار استراتژیک را برای مشروعیت بی قید و شرط اشتباه کند ، ممکن است باعث ناآرامی های آن شود که به طور موقت خنثی شود.
با این وجود ، چشم انداز سیاسی داخلی به روش های اساسی تغییر کرده است. هاردینرها که زمانی برای توجیه “مقاومت” در برابر اسرائیل و ایالات متحده تلاش می کردند ، اکنون استدلال می کنند که تاریخ آنها را درست ثابت کرده است. “مقاومت” دیگر انحصار جمهوری اسلامی و وفاداران آن نیست – اکنون فریادی برای دفاع از میهن است که از مرزهای اجتماعی و سیاسی عبور می کند. این یک روایت قدرتمند است – به ویژه هنگامی که توسط بدبینان سابق تکرار می شود و از وقایع موجود در زمین مشروعیت می یابد.
این که آیا آنها می توانند آن روایت را از طریق جانشینی ، قانون یا اجماع گسترده تر اجتماعی نهادینه کنند – شکل آینده جمهوری اسلامی را تعیین می کنند. اما در حال حاضر ، آنها صعود می کنند.
گفتگوی بین المللی پیرامون ایران غالباً بین افراط و تفریط می شود: یا رژیم لحظه هایی از فروپاشی است یا یک تهدید منطقه ای غیرقابل توقف است. آنچه از دست رفته است این است که سیستم چقدر انعطاف پذیر و پاسخگو شده است: چگونه آن را یاد می گیرد ، سازگار می کند و شوک هایی را در روایت بقا و مقاومت خود گنجانیده است. اعتصابات اسرائیلی آن سیستم را از بین نبرد. آنها آن را تقویت کردند. و هیچ کس واقعاً نمی داند چه درسهایی که روایت اکنون به ایرانیان ارائه می دهد – هم کسانی که به صلح و کسانی که به دنبال جنگ هستند.
این اعتصاب ها همچنین چگونه ایرانیان خود را می بینند. یک بار ، حتی تحت تحریم ها ، ایرانیان خود را ناظر منفعل جنگهای دوردست می دانستند. اکنون ، آنها اهداف مستقیم پرخاشگری منطقه ای هستند.
شاید نتیجه مهمترین تغییر نسلی باشد. این نسل سال 1979 مجدداً بر روی مواضع قدیمی تأکید نمی کند. این فرزندان و نوه های آنها-که با دسترسی به اینترنت ، رسانه های غربی و اغلب نگرشهای طرفدار غربی پرورش یافته اند-اکنون مشروعیت نظم جهانی را که با اعتقاد به آن بزرگ شده اند زیر سوال می برند. شعارهایی که آنها یک بار به عنوان تبلیغات رد می شوند به عنوان واقع گرایی تفسیر می شوند. اگر این تغییر باشد ، در صورت وجود ، سیاست داخلی و منطقه ای ایران را برای ده ها سال شکل می دهد.
این تغییر – بیش از هر موفقیت یا شکست تاکتیکی – ممکن است ماندگارترین تأثیر داشته باشد. سالها ، ایرانیان سؤال می کردند که چرا کشورشان به یک برنامه موشکی یا پروکسی های منطقه ای یا دکترین مقاومت نظامی احتیاج دارد. اکنون ، آنها می پرسند که چگونه این دفاع ها را قوی تر کنند ، تا ایران حاکم و مستقل باشد.
