خانواده آیین الله رحیمی ده ها سال است که گورستان قدیمی در کابل را برای غیر افغانها اختصاص داده اند ، اما از آنجا که آخرین جنگ این کشور به پایان رسید و بیگانگان در حال ترک بودند ، او می گوید اکنون تعداد کمی از آنها وارد واحه ساکت در پایتخت می شوند.
قدمت زمین در مرکز شهر ، جنگجویان ، کاشفان و جانبازان افغانستان که طی حدود 180 سال در این کشور درگذشتند ، با قدم زدن به جنگ های آنگلو-افغانستان در قرن نوزدهم ، جنگجویان ، کاشفان و جانبازان افغانستان را مورد مداوا قرار داده و یادآوری کرده است.
در دو دهه جنگ بین نیروهای غربی و طالبان که در سال 2021 با پیروزی دوم به پایان رسید ، تعداد انگشت شماری از دفن ها و یادبودهای با حضور سفیران و مقامات در گورستان انگلیس برگزار شد.
اما این روزها ، رحیمی بی سر و صدا به باغ گل سرخ و درختان زردآلو گرایش می یابد ، تماس های بسته بندی شده در قفس شده بلندتر از ترافیک شایع در فراتر از دیوار سنگی بلند که گورستان را خلوت می کند.
وی به خبرگزاری فرانسه گفت: “قبل از اینکه طالبان به قدرت برسند ، بسیاری از خارجی ها هر هفته برای بازدید به اینجا می آمدند.”
وی گفت: “اکنون هیچ کس در اینجا خیلی بازدید نمی کند ، فقط گاهی اوقات چند گردشگر.”
رنگ روی دیوارها – آویزان با پلاک های یادبود برای مردگان کشورهای ناتو که با طالبان جنگیدند ، و همچنین روزنامه نگاران که این درگیری را تحت پوشش قرار داده اند – از زمان تصاحب طالبان در سال 2021 ، هنگامی که سفارتخانه های غربی خالی شد ، خرد و آب و هوا کردند.
جایی که کابل زمانی با سربازان غربی ، دیپلمات ها ، روزنامه نگاران و بشردوستانه در حال جابجایی بود ، حضور آنها به طرز چشمگیری نازک شده است.
ماجراجویان از سراسر جهان با وجود خطرات امنیتی طولانی و محدودیت های تحمیل شده در طالبان ، در درجه اول زنان افغان را هدف قرار می دهند-از جمله ممنوعیت عمومی زنان که وارد پارک های کابل می شوند ، به طور فزاینده ای به کشور سفر می کنند.
برای کسانی که می دانند در پشت دیوار فقط با یک علامت کوچک که با عنوان “گورستان انگلیس” مشخص شده است ، می توانند در یکی از معدود فضاهای سبز این شهر که کاملاً برای زنان خارجی باز است ، در سایه مکث کنند.
رحیمی گفت: “این یک مکان تاریخی است ، و خاطرنشان کرد که وی توسط مقامات طالبان دخالت نکرده است.
وی افزود: کسانی که هموطنانشان از آنها یادبود می شوند ، استقبال می کنند – “این قبرستان آنهاست”.
– The Ritchies –
رحیمی گفت ، آخرین باری که این گورستان پر از زندگی بود ، دفن آخرین شخصی بود که در آنجا مداخله کرد – وینفرد زوی ریچی ، که در سال 2019 در سن 99 سالگی درگذشت.
خانواده ریچی جسد وی را از ایالات متحده به افغانستان آوردند تا در کنار همسرش دوایت ، که 40 سال قبل در تصادف اتومبیل در جنوب افغانستان کشته شد ، استراحت کرد.
Ritchies در افغانستان کار کرده و زندگی کرده بود ، یکی از پسران آنها بعداً در پله های خود – روابط خانواده با کشوری به دور از وطن خود را سیمان کرد.
دختر این زوج ، جوآنا گینتر ، خاطراتی از خانواده اش که در بازارها سرگردان است ، بادبادک ها و پرورش کبوتر در کابل سالها قبل از این که این شهر توسط اولین درگیری های بسیاری که 40 سال کشور را به هم ریختند ، گرفتند.
گینتر به خبرگزاری فرانسه گفت ، دفن مادرشان “اولین بار بود (ما بازدید کردیم) از آنجا که ما برای مراسم تشییع جنازه پدرم بودیم”.
“من بسیار خوشحال شدم که به آنجا رفتم ، حتی اگر این یک مراسم تشییع جنازه بود.”
نشانگر قبر مادرش در مرمر سبک در میان سنگهای سنگی قرار دارد ، و نامه های مبهم در کنار یک صلیب بلند – یک منظره نادر در افغانستان.
سنگ قبر های قدیمی تر برخی از بیش از 150 نفر که در آنجا دفن شده اند ، زخم های درگیری را تحمل می کنند ، نام هایی که با آتش سلاح که دیوار را نقض می کند ، در نزدیکی غیرقابل تشخیص قرار گرفته اند.
به غیر از سارقانی که حصار را شکستند که در آن گورستان به تپه ای که با گورهای مسلمان خیس شده است – “قبرستان ما” ، رحیمی آن را صدا می کند – این سرپرست می گوید که او بیشتر به ساعت خود باقی مانده است.
این 56 ساله بزرگ شد و به دایی خود که او را بزرگ کرده بود ، به گورستان گرایش پیدا کرد و مراقبت از آن را از پسر عموی خود که در هنگام خروج هرج و مرج نیروهای خارجی به انگلیس گریخت ، به عنوان راهپیمایی به کابل به انگلیس گریخت.
او به نوبه خود پست را از پدرش گرفته بود ، که از گورستان محافظت می کرد و حدود 30 سال برخی از قبرهای آن را حفر می کرد.
رحیمی گفت: “آنها همچنین به من گفتند كه با آنها به انگلیس بروم ، اما من امتناع كردم و گفتم كه من در اینجا خواهم ماند و از آن زمان تاکنون اینجا بوده ام.”
SW/ECL/DHC/CWL
