از زمان پیروزی جنگ جهانی دوم ، ایالات متحده دو جنگ غیرمجاز و ناموفق در نیمه راه جهان را انجام داده است. هر دو مورد گرفتار مأموریت خزش ، اهداف همیشه در حال تغییر ، تلاش های ناسازگار و پر هزینه برای ملت سازی ، عدم درک ماهیت حریف و فرهنگ محلی ، فرسایش حمایت سیاسی داخلی و استهلاک فداکاری های سربازان بودند. تأثیرات مستقیم و غیرمستقیم بر سیستم سیاسی آمریکا هنوز احساس می شود. چهار سال پس از آخرین پرواز تخلیه از فرودگاه بین المللی کابل ، چرخ به بالا رفت ، عواقب طولانی مدت شکست جدید آمریکایی ، در افغانستان ، همچنان نامشخص است. این مسیر ، با این حال ، نشان می دهد که می تواند به همان اندازه آسیب برساند ، اگر نه بیشتر از این ، برای ایالات متحده به عنوان ویتنام که نسل قبل از آن سوء استفاده می کند.
اما چگونه افغانستان حتی با آنچه در جنوب آسیا و جبهه خانه آمریکا اتفاق افتاده است ، نیم قرن پیش مقایسه می کند؟ پال ویتنام آنقدر قابل توجه بود که نادیده گرفتن هر آمریکایی دشوار بود. شاید این مقیاس درگیری و خسارات حیرت انگیز در میدان نبرد باشد: 58000 آمریکایی که هرگز برنگشتند. یا شاید این پیش نویس بود که بیشتر خانواده های آمریکایی را لمس می کرد ، از جمله کسانی که خدمت نمی کردند. و البته ، این جنبش اعتراضی وجود داشت که آمریکایی ها را علیه یکدیگر سوق می داد ، زیرا ناخواسته و ناخواسته ، ناگوار را که پیش نویس شماره آنها در سمت اشتباه بحث داخلی فراخوانده شده بود ، ریخت. شاید این فروپاشی تحقیرآمیز دولت در سایگون در آوریل 1975 بود ، که در پی ننگ های ملی دیگر ، واترگیت به وجود آمد.
برای آمریکایی هایی که خاطرات دوران ویتنام ، در بهترین حالت ، غلیظ ، تأثیر اجتماعی و فرهنگی است – و روایت های رقیب کسانی که از جنگ حمایت یا مخالف بودند – مدت ها پس از خود درگیری حاکم شد. یک دهه از خروج ایالات متحده از جنوب شرقی آسیا ، جنگ همچنان طنین انداز شد ، آسیب های آن هنوز تازه بود. در دهه 1980 – که به خانه آمدن به خانه ، شکارچی گوزن و آخرالزمان در دهه 1970 می رسید – هالیوود هنوز صدایی را به قربانی های دوران می داد و ژاکت فلزی کامل ، پلاتون را به دنیا می آورد و در 4 ژوئیه متولد می شد و همبرگر هیل را به نسل جدید می رساند. و سپس موسیقی متن فیلم دوران وجود داشت: کراسبی ، استیلز ، نش و جوان. باب دیلن ؛ احیای Creedence Clearwater ؛ ماروین گای ؛ و جان لنون. کاتالوگ بی پایان است ، اما ملودی ها ، اگرچه شاید معنی آنها نباشد ، اما هنوز در قرن بیست و یکم آشنا هستند.
تأثیر ویتنام بر سیاست آمریکا و سیاست خارجی ایالات متحده کم اهمیت نبود. “لوله کش ها” رئیس جمهور نیکسون برای انجام نشت اطلاعات داخلی (پنتاگون مقالات) در انجام جنگ مستقر شدند ، نمونه و مرحله ای را برای شکستن واترگیت در سال 1972 و استعفای بعدی نیکسون تعیین کردند. این سؤال وجود داشت ، تا زمان اعطای عفو رئیس جمهور کارتر در روز اول ، چه کاری باید با چند صد هزار آمریکایی که راهی برای گول زدن پیش نویس پیدا کردند ، انجام شود ، بنابراین از سرنوشت ده ها هزار نفر از هموطنان خود جلوگیری می کند – یک اقدام ریاست جمهوری به معنای بهبود ملت اما کسانی که خدمت کرده بودند.
یک دهه و نیم کامل پس از سقوط سایگون در مقابل رئیس جمهور آمریكا ، جورج هو بوش ، روی پاشنه پیروزی ایالات متحده بر روی نیروهای صدام حسین در سال 1991 ، به اندازه کافی اطمینان داشت كه اعلام كند ، “ما یک بار و برای همه لگد زدیم.” به نظر می رسید کابوس طولانی آمریکایی سرانجام به پایان رسید ، و بنابراین رئیس جمهور یک رژه را برای جشن گرفت. رئیس جمهور بوش ، البته ، فقط به پیش بینی قدرت ایالات متحده در خارج از کشور اشاره داشت. در جبهه خانه ، لگد زدن به “سندرم” بسیار سخت تر شد.
برای روسای جمهور کلینتون و بوش جونیور ، معاون رئیس جمهور دن کوئیل ، و فعلی کاخ سفید ، جنگ و خدمات ویتنام در آن یک آزمایش لجن برای برخی از رأی دهندگان بود که هنوز هم عوارض دیرینه را در شبه جزیره ویتنامی احساس می کردند. نامزدهای ناموفق ریاست جمهوری جان مک کین و جان کری ، که هرکدام با تمایز در درگیری خدمت کرده بودند ، دریافتند که حتی آنها در طول سالها از رعایت این درگیری ها مصون نیستند. شاید آنها فقط برای حمایت از عادی سازی روابط رئیس جمهور کلینتون در روابط با ویتنام در سال 1995 ، که به خوبی با برخی از جانبازان نشسته بود ، پرداخت کردند.
با چهارمین سالگرد عقب نشینی ایالات متحده از افغانستان اکنون در قسمت عقب ، پس از 20 سال و استقرار متعدد توسط بیش از یک میلیون خدمتکار آمریکایی ، دیپلمات ها و کارمندان دولت و همچنین متفقین از 50 کشور ، چه چیزی فراخوانی خواهد شد؟ آیا بناهای تاریخی فداکاری ها ، هزینه ها ، خدمات میهنی معدود و حماقت همه آنها وجود خواهد داشت؟ آیا ترانه های اعتراض یا باخت وجود خواهد داشت که نسل های آینده در آن آواز می خوانند ، با خوشحالی از معنای آنها نادان هستند؟ اگر کلمه مکتوب هنوز قدرت حرکت کوه ها را داشته باشد ، بسیاری از گزارش های قابل توجه از اقامت آمریکایی در افغانستان توسط روزنامه نگاران ، سربازان ، دیپلمات ها و سایر مواردی که در آنجا بودند وجود خواهد داشت. اما ، متأسفانه ، اینطور نیست.
از نظر سیاسی ، در حالی که منطقی است که به آب و هوای قطبی داخلی ایالات متحده و اقتصاد در حال تلاش از درگیری های کشیده شده در افغانستان و عراق (“جنگ های همیشه”) بپردازیم ، این دو در طول مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری اخیر 2024 ، نه بر خلاف مسئله ویتنام در طول سال 1976 و 1980. علیرغم مشارکت هر دو روسای جمهور ترامپ و بایدن در به پایان رساندن درگیری های افغانستان و عراق ، یا شاید به دلیل آنها ، هیچ عامل واقعی در بحث ریاست جمهوری یا نتیجه آن نبود. با نگاهی به افق سیاسی ، آیا از نامزدهای آینده در ایالات متحده خواسته می شود تا در طی “جنگ جهانی علیه تروریسم” خدمات خود یا عدم وجود آن را پاسخ دهند؟ بعید به نظر می رسد گویی یک سوراخ 20 ساله در حافظه جمعی آمریکا وجود دارد.
در جایی که به نظر می رسد میراث افغانستان (و عراق) به نظر می رسد ، حتی هنگامی که خود درگیری دیگر نتواند به یاد بیاورد ، بین تعامل و بازپرداخت از نظم بین المللی که عمدتاً صلح را از زمان جنگ جهانی دوم حفظ کرده است ، در تنش عمومی در آمریکا است. آغوش تعرفه های کاخ سفید ترامپ ، با وجود نگرانی های اقتصاددانان در مورد تأثیرات احتمالی اقتصادی آنها ، چه در داخل و چه در خارج از کشور ، فقط یک واکنش به آنچه بسیاری از آمریکایی ها به عنوان یک سرمایه گذاری بیش از حد در سیستم جهانی می بینند-وابستگی درک شده در تعارض با استثنائی کشور است. عقب نشینی ایالات متحده از یا نقص کنوانسیون های بین المللی (به عنوان مثال ، توافق نامه پاریس) و سازمان ها (به عنوان مثال ، UNHCR و چه کسی ، برای مبتدیان) جز دیگری است ، زیرا بسیاری از آنها در ایالات متحده ، گرفتاری ها را نه تنها بر حاکمیت آمریکایی بلکه در ارزش های کشور می دانند.
در حالی که انتخابات انتخاباتی آمریکا بحث می کند که آیا منافع ملی آن به بهترین وجه با ادغام بیشتر با نظم جهانی غالب یا انزوا از آن خدمت می شود ، متحدین سنتی ایالات متحده در حالت تعلیق قرار می گیرند و به عنوان روسیه ، چین و رقبای بومی تر خود را در خلاء جهانی نوظهور ادعا می کنند. اگر ایالات متحده در مسیر فعلی خود ادامه دهد ، این تنش بر عضویت و مشارکت در جامعه بین المللی ممکن است مهمترین میراث درگیری افغانستان را اثبات کند ، و احتمالاً بزرگترین چالش تا به امروز برای نظم جهانی پس از جنگ جهانی دوم است. با پیامدهای بالقوه عمیق تر برای ایالات متحده و وضعیت جهان در دهه های آینده از هر چیزی که ناشی از فاجعه ویتنام باشد ، شخصاً ، من موسیقی متن فیلم جدید را ترجیح می دادم.
