مؤسسه ملی فیلم افغانستان از بین رفته است و هویت و عملکرد تاریخی خود را از دست می دهد و نشانگر تغییر در سیاست های فرهنگی است.
دولت موقت رسماً کاهش یافته است فیلم، تنها تولید فیلم و بایگانی فیلم دولتی کشور ، با تغییر نام آن به “بخش مدیریت سمعی و بصری”. به گفته صحرا کریمی ، کارگردان سابق فیلم افغانستان ، بازسازی منجر به برکناری بیشتر کارمندان خود و پاک کردن هویت تاریخی این موسسه شده است.
کریمی ، که قبل از سقوط کابل در اوت 2021 به عنوان رئیس فیلم افغانستان خدمت کرده بود ، در یک پست رسانه های اجتماعی فاش کرد که فقط تعداد معدودی از کارمندان اداری باقی مانده اند. وی اظهار داشت ، مسئولیت اصلی آنها اکنون محدود به تحقق نیازهای تبلیغاتی و رسانه های رژیم طالبان است.
فیلم افغانستان که در سال 1968 تأسیس شد ، نقش مهمی در مستندسازی تحولات اجتماعی و سیاسی افغانستان طی دهه ها داشت. این یک بایگانی ارزشمند از مستندها ، فیلم های بلند ، فیلم های خبری و سوابق بصری تاریخی را حفظ کرد و به عنوان حافظه سینمایی کشور خدمت کرد. کریمی پاک کردن نام و ساختار این موسسه را به عنوان ضربه ای شدید به تاریخ فرهنگی و سینمایی افغانستان توصیف کرد.
در سالهای اخیر ، فیلم افغانستان نه تنها استعدادهای هنری را پرورش داد بلکه به عنوان فضایی نادر برای بیان خلاقانه در کشوری که غالباً با درگیری پاره می شد ، ایستاد. علیرغم ده ها سال بی ثباتی سیاسی ، این نهاد از طریق سلطنت ، کمونیسم ، جنگ داخلی و دوره های دموکراتیک فعال ماند. این امر به دلیل تلاش های خود در بازگرداندن میراث سینمایی گمشده افغانستان در سطح بین المللی شناخته شد.
کریمی هشدار داد که بایگانی بصری موجود – مستندسازی در طی یک قرن زندگی سیاسی ، فرهنگی و اجتماعی در افغانستان – اکنون در معرض خطر تشنج ایدئولوژیک یا نابودی کامل است. وی تأکید کرد که این توسعه یک تلاش منظم از سوی طالبان برای اجرای پاک کردن فرهنگی ، تحریف حافظه جمعی و انحصار کنترل روایت است.
بسته شدن و بازگرداندن فیلم افغانستان با تلاش های گسترده تر طالبان برای سرکوب بیان هنری و فرهنگی مطابقت دارد. از زمان بازپس گیری قدرت ، این گروه ممنوعیت های سختگیرانه ای را برای تولید فیلم ، عکاسی و رسانه های تصویری تحت تفسیر خود از قوانین اسلامی تحمیل کرده است. وزارت ارتقاء فضیلت و پیشگیری از معاون ، تصاویر موجودات زنده ، ارائه فیلم و سینما را از نظر عملکردی غیرقانونی ممنوع اعلام کرده است.
این اقدام همچنین بیانگر یک کمپین گسترده تر طالبان برای از بین بردن مؤسساتی است که بازنمودهای کثرت گرا یا مترقی جامعه افغانستان را ارائه می دهند ، به ویژه مواردی که شامل زنان و صداهای اقلیت است. کارشناسان استدلال می کنند که چنین سیاست هایی باعث می شود افغانستان از گفتمان فرهنگی جهانی جدا شود و به طور دائم به میراث هنری آن آسیب برساند.
از بین بردن فیلم افغانستان فقط یک تغییر اداری نیست – این بخشی از یک پاکسازی فرهنگی سیستماتیک است. برای حفظ میراث سینمایی این کشور ، سازمان های بین المللی مانند یونسکو ، پروژه سینمای جهانی و ابتکارات تحت رهبری دیاسپورا باید تلاش های دیجیتالی و محافظت از بایگانی فیلم افغانستان را تشدید کنند. جامعه جهانی وظیفه دارد از حافظه فرهنگی محافظت کند ، به ویژه هنگامی که توسط رژیم های اقتدارگرا مورد تهدید قرار می گیرد.
