یک پیشنهاد ایالات متحده برای قرار دادن کریدور پیشنهادی زنگزور – یک پیوند مهم بین سرزمین اصلی جمهوری آذربایجان و استثناء Naxcivan از طریق ارمنستان جنوبی – تحت مدیریت آمریکا خطوط گسل را در قفقاز جنوبی عمیق تر کرده و در ایران ناراحت شد.
در معرض خطر فقط اتصال منطقه ای نیست بلکه نظم ژئوپلیتیکی در امتداد مرزهای شمالی حساس ایران است.
برای ایران ، کریدور 43 کیلومتری از طریق استان سیونیک ارمنستان به هسته محاسبات استراتژیک خود کاهش می یابد.
Hamidreza Azizi ، همکار در انستیتوی امور بین المللی و امنیتی آلمانی ، هشدار داد که این طرح “ایران را از دسترسی زمین طبیعی خود به قفقاز جنوبی از طریق ارمنستان محروم می کند” ، و آن را در رحمت مسیری “کنترل شده توسط آذربایجان یا سایر بازیگران بین المللی” قرار می دهد.
وی در گفتگو با RFE/RL ، او را “آخرین ناخن در تابوت” خواند ، گامی به سوی آنچه برخی از ناظران “خفگی ژئوپلیتیکی” ایران می نامند.
اگر باکو کنترل خود را به دست آورد یا مدیریت خارجی معرفی شود ، ایران نسبت به تجارت شمال خود اهرم را از دست می دهد.
عزیزی خاطرنشان کرد: “ایران تقریباً به طور انحصاری به آذربایجان برای تجارت نه تنها با قفقاز جنوبی بلکه با روسیه و اروپا نیز متکی است.”
وی افزود: خطوط مسیر ایران از طریق ارمنستان همچنین می تواند نقش خود را در ابتکار کمربند و جاده چین کاهش دهد و ارزش آن را به عنوان شریک زندگی به پکن تضعیف کند.
امنیت و نظم منطقه ای
نگرانی اصلی تهران واضح است: راهرو می تواند نفوذ ترکیه را گسترش دهد و اکنون حضور مستقیم ایالات متحده را به ارمغان بیاورد.
عزیزی گفت: “بزرگترین نگرانی در ایران این است که چنین راهرو ، یک بار و برای همیشه ، هرگونه چشم انداز برای دخالت ایران در حمل و نقل شرق و غرب را پایان می دهد.” یک مسیر با مدیریت ایالات متحده با قرار دادن علایق آمریکایی “مستقیماً در مرز شمالی ایران” این اضطراب ها را افزایش می دهد.
این تغییر در حالی صورت می گیرد که اهرم روسیه در قفقاز جنوبی فرسایش در میان جنگ در اوکراین و تغییر پویایی قدرت از دومین جنگ کره. ایران ، هنگامی که محتوا برای تعویق به مسکو است ، اکنون بافر خود را در معرض تهدید قرار می دهد.
با “گزینه های استراتژیک محدود” ، تهران در حالی که به دنبال “همکاری نزدیک سیاسی و امنیتی با ارمنستان” است ، همه بازیگران اصلی را درگیر می کند.
به گفته عزیزی ، اظهارات رسمی ایران و تمرینات نظامی که از سال 2021 در این منطقه برگزار کرده است ، کمتر در مورد رویارویی است تا اینکه از عدم تمایل به پذیرش حضور خارجی بی نظیر در مرزهای خود استفاده کند.
کنترل ، ترانزیت و حاکمیت
پیشنهاد ایالات متحده با احتیاط در ایروان و باکو روبرو شده است.
آذربایجان راهرو را به عنوان یک پیوند حمل و نقل حیاتی به Naxcivan و بخشی از ادغام پس از جنگ مشاهده می کند.
ارمنستان می ترسد که بتواند حاکمیت خود را تهدید کند و اصرار دارد که هر مسیری تحت کنترل ارمنستان باقی بماند ، با احتیاط که وضعیت “راهرو” واقعی می تواند به معنای تسلیم اقتدار باشد.
در همین حال ، جمهوری آذربایجان معتقد است که “هیچ تمایل به درگیری شخص ثالث وجود ندارد.”
برای باکو ، راهرو در مورد دسترسی بی نظیر به Naxcivan است. هر نظارت خارجی – آمریکایی ، اروپایی یا روسی – غیرقابل قبول است.
یک پیشنهاد واقعی یا فقط یک شیرین کاری؟
برای واشنگتن ، این پروژه تلاش برای بهره برداری از خلاء قدرت نادر در منطقه را برجسته می کند زیرا نفوذ روسیه در میان روابط بین مسکو و باکو و ایروان از بین می رود.
جیراگوسیان در مورد این طرح شک و تردید را ابراز کرد: “من این پیشنهاد را خیلی جدی نمی گیرم … شک و تردید بهتر این دیدگاه را در باکو و ایروان تعریف می کند.”
وی آن را “معامله املاک و مستغلات بی پروا” خواند و از این سوال پرسید که آیا واشنگتن پیچیدگی های منطقه را درک می کند یا خیر.
“این بیشتر در مورد پیگیری جایزه صلح (نوبل) برای رئیس جمهور دونالد ترامپ است … بدون هیچ گونه آمادگی واقعی و پتانسیل کمی برای پیگیری.”
مدیریت روسیه در شبکه های راه آهن ارمنستان و تحریم های غربی نیز مسائل امکان سنجی را افزایش می دهد.
ژراگوسیان گفت: “این باعث می شود این مسئله پیچیده باشد ، زیرا … یک شرکت خصوصی ایالات متحده که در حال ورود و مدیریت جاده و راه آهن در حالی که متعلق به روسی است یا مدیریت می کند ، می رود.”
برای تهران ، بحث راهرو منعکس کننده اضطراب عمیق تر در مورد محاصره ، انزوا و از دست دادن اهرم است.
گزینه های ایران برای مقابله با هر پروژه محدود است ، محدود به مشکلات اخیر در خاورمیانه و درگیری ماه گذشته با اسرائیل.
تهران امیدوار است که مقاومت روسیه را نسبت به حضور غربی تجدید کند ، اما تغییر پویایی قدرت ایران را با کاهش نفوذ ترک می کند.
در همین حال ، هم ارمنستان و هم آذربایجان نسبت به تسلیم کنترل یا حاکمیت احتیاط می کنند ، و به دیدگاه های خودشان در مورد آنچه راهرو باید باشد ، چسبیده اند.
در نهایت ، کریدور زنگزور مسیری از ترانزیت کمتر از یک نقطه فلش شده است که در آن دیدگاه های رقابتی از حاکمیت ، نفوذ و نظم منطقه ای با هم برخورد می کنند.
