لحظاتی در تاریخ وجود دارد که به وجدان بشریت می سوزد – آنقدر در بی عدالتی تند و تیز شده است که نگاه کردن به دور بودن این است که همدست شوید. غزه یک لحظه از این دست است. همانطور که در رسانه های اجتماعی به صفحه نمایش خود می پردازیم ، چشمان توخالی کودکان زخمی در غزه به ما خیره می شود. و سوالی که بیشتر از همه مرا آزار می دهد این است: اگر اجازه دهیم این نسل کشی ادامه یابد ، ما به عنوان یک جامعه چه می شویم؟ چرا رهبران جهان برای پایان دادن به این امر بیشتر تلاش نمی کنند؟
من به این باور رسیدم که کودکان یک مسئولیت جمعی هستند – زندگی های ظریف ما باید از مرزها ، دین یا سیاست محافظت کنیم. با این حال ، با گذشت هر روز و هر کودکی که در غزه گم شده است ، دیدن این فاجعه آشکار می شود ، می دانیم که ما برای جلوگیری از جسمی ناتوان هستیم.
اندامها که از طریق زباله ها می چرخند ، نوزادان در تختخواب های بیمارستان و بدون برق در حال چرخش بودند – اما چقدر به راحتی در صفحه های ما ظاهر می شوند. یک کودک ، سوخته و فریاد می زند ، درست قبل از یک تبلیغ پیمایش می کند. از جمله این تصاویر ، فیلم های شش ساله است بخش جلال الشیاخ خلIL ، پس از اینکه یک حمله هوایی آن را به یک دوزخ کاهش داد ، در حال فرار از یک مدرسه سوزان در شهر غزه بود. قاب کوچک او در دود و هرج و مرج درگیر است ، چشمانش با ترس از کودکی که هرگز نباید بداند.
بخوانید: اسرائیل از زمان جنگ غزه 940 محموله سلاح ایالات متحده دریافت می کند: وزارت دفاع
با تماشای شباهت او از ویرانه های آنچه که به معنای مکانی برای امنیت بود ، احساس می کند وزن غیرقابل تحمل دنیایی که او را شکست خورده است. داستان بخش باید اخبار صفحه اول باشد ، نه یک فیلم زودگذر که بین پست های رسانه های اجتماعی دفن شده است. او یک انتزاع نیست – او یک دختر کوچک است که زندگی او تقریباً توسط جنگی که نمی تواند درک کند به سرقت رفته است. اینکه او در آن لحظه جان سالم به در برد ، یک معجزه است. اینکه او به هیچ وجه تحمل آن را داشت ، یک فاجعه غیرقابل توصیف است.
امروز ، متخصصان پزشکی غزه با تروما روبرو هستند ، اما در مقیاس غیرقابل تصور. آنها جراحی ها را بدون بیهوشی انجام می دهند ، نوزادان را در تاریکی تحویل می دهند و با شمع شمع مجبور به ترژ زندگی و مرگ می شوند. کارگران و والدین نیز از طریق این عذاب زندگی می کنند – شنیدن فریادهای کودکانی که نمی توانند از آنها تغذیه کنند ، نگه دارند یا پس انداز کنند. هفته گذشته سازمان ملل متحد این حرف را زد 14000 اگر اسرائیل محاصره كمك را از بین نبرید ، نوزادان فقط در 48 ساعت می توانند در غزه بمیرند. اکنون کودکان به صورت توده ای کشته می شوند و زنده می سوزاند و کل خانواده ها از بین می روند.
چه کاری برای بقیه ما انجام می دهد – تماشای ، فریاد زدن به خلاء دیجیتال و دیدن هیچ تغییری؟ تصاویر از حافظه محو نمی شوند. آنها خود را در زندگی روزمره ما حک می کنند. من گریه کرده ام ، از ظلم و ستم بدانم که یک مادر ، مایل در یک مرز ، هیچ غذایی برای ارائه او ندارد.
بخوانید: حماس خواستار اعتراضات جهانی است زیرا جنگ اسرائیل با غزه به 600 روز نزدیک می شود
این قرار گرفتن در معرض گسترده در حال تغییر چیزی در روان اجتماعی ما است. برای بسیاری ، این منجر به از دست دادن عمیق ایمان به دولت ها و بسیاری از رسانه ها می شود. یک بار اجماع وجود داشت که کودکان هرگز نباید قربانی جنگ شوند. به نظر می رسد وقتی نوبت به فرزندان فلسطین می رسد و این لکه ای برای بشریت است.
بدترین قسمت ترس از اینکه این عصبانیت با تکرار کاهش می یابد. اینکه ما به بی تفاوتی مشروط می شویم. که مقیاس این فاجعه – بیش از 15،600 کودکان فلسطینی طبق گفته یونیسف تا به امروز کشته شده اند – این فقط یک آمار دیگر است. سیاستمداران ممکن است امیدوار باشند که این فرسودگی اخلاقی اعتراضات ما را نادیده بگیرد. اما اینطور نخواهد بود و ما به صحبت کردن ادامه خواهیم داد.
Francesca Albanese ، گزارشگر ویژه سازمان ملل ، اخیراً گفت:
“من شبح های بسیاری از افراد – بنابراین بسیاری از کودکان” را زنده می کنند ، که دیگر نمی توانم به آتش نگاه کنم بدون اینکه احساس بیماری معده خود داشته باشم. “
این جنگ برای کودکان است و کسانی که از این امتیاز صلح برخوردار نیستند ، نمی توانند آن را نادیده بگیرند. دلسوزی نباید مشروط باشد. اگر فقط وقتی قربانیان مانند فرزندان خودمان به نظر می رسند ، اهمیت می دهیم ، ارزشهای ما جهانی نیستند – آنها قبیله ای هستند.
و با این حال ، من معتقدم که ما هنوز می توانیم مسیری متفاوت را انتخاب کنیم.
هر صدایی ، هر قدم در اعتراض ، عمل مقاومت در برابر روایتی است که زندگی آنها کمتر است. ما ممکن است احساس کوچک کنیم ، اما با هم می توانیم آنچه را که فرزندان غزه نمی توانند برای خودشان بگویند تقویت کنیم: ما اینجا هستیم ما شما را می بینیم فراموش نخواهیم کرد همیشه
ما حداقل به آنها مدیون هستیم.
نظر: زمستان زنده مانده: مادران غزه صحبت می کنند
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
