در حالی که غرب به درستی در برابر پرخاشگری روسیه مقاومت می کند ، رهبران اروپایی با احترام به دونالد ترامپ ، احترام به خود و ایستادگی جهانی را به خطر می اندازند.
از آنجا که روسیه جنگ کامل خود را علیه اوکراین آغاز کرد ، رهبران سیاسی ، کارشناسان ، روزنامه نگاران و یک گروه تجدید شده از فعالان صلح به طور مداوم نسبت به جذابیت ولادیمیر پوتین هشدار داده اند. استدلال آنها واضح است: رهبران اقتدارگرایان از دلخوشی ها یا امتیازات جلوگیری نمی شوند ، بلکه فقط با یک اراده قاطع برای مقاومت در می آیند. آنها ادعا می کنند که نیرو باید با زور روبرو شود.
با توجه به حمایت اساسی مالی ، سیاسی و نظامی ، غرب به اوکراین منتقل شده است ، و متهم کردن رهبران غربی به جذابیت پوتین از حقیقت دور است. حمایت بی بدیل برای اوکراین در تضاد آشکار با توافق بدنام مونیخ در سال 1938 است ، هنگامی که انگلیس و فرانسه به طور موثری استقلال چکسلواکی را تسلیم کردند بدون اینکه دولت چکسلواکی حتی حضور داشته باشد. تا همین اواخر ، غرب با قاطعیت از اوکراین در دفاع از حاکمیت خود حمایت کرده بود. قاطعیت و مقیاس کمک های نظامی نه با تمایل به جذابیت ، بلکه توسط قابلیت های هسته ای روسیه محدود شد. به تازگی ، حتی دونالد ترامپ به نظر می رسد که مایل به مقابله با پوتین با زور است ، به شرط آنکه همبستگی آمریکایی با اوکراین به تمایل اروپا برای تحمل بار مالی وابسته باشد.
مبارزه با پوتین غیرقابل انکار عمل صحیح عمل است. بدون عزم برای مقاومت در برابر حمله وی به اوکراین ، هرگونه توافق صلح که با کاپیتولاسیون برابر نباشد ، یک توهم است. با این حال ، حتی رئیس جمهور زلنسکی نشان داده است که پیروزی میدان نبرد بر روسیه ممکن است امکان پذیر نباشد ، و برخی از امتیازات دشوار ممکن است قیمت یک اوکراین رایگان باشد. بنابراین ، به دنبال یک آتش بس در حالی که پشتیبانی نظامی را حفظ می کند ، جذاب نیست ، بلکه یک تلاش عملی برای نجات اوکراین است که به آرامی در میدان نبرد تسلیم می شود.
به طور متناقض ، در حالی که گفتمان زیادی در مورد جذابیت پوتین وجود دارد که به سادگی اتفاق نمی افتد ، به سختی یک کلمه در مورد جذابیت گفته می شود است ، اتفاق می افتد دونالد ترامپ درگیر باج خواهی و تاکتیک های زورگویی علیه کشورها در سراسر جهان ، از جمله متحدین سنتی آمریکایی است. وی تمایل به اسکان پوتین را نشان داده است ، ابراز همدردی با دیکتاتورهای مختلف ، اقدامات نظامی علیه ایران را مجازات کرده است ، حاکمیت ملی گرینلند ، کانادا را تهدید کرده است ، و پاناما ، قانون اساسی آمریکا را نقض کرده ، بی اعتنایی کامل به قوانین و قوانین بین المللی نشان داده و از قدرت دولتی برای دنبال کردن مخالفان داخلی سوء استفاده کرده است. او قلدری است که به طور واضح فقط زبان قدرت را درک می کند.
با این حال ، به جای صحبت کردن ، دولت ها ، مشاغل ، رسانه ها و میلیاردرها در تلاشند تا ترامپ را دلجویی کنند. به نظر می رسد که شاهد چنین کاپیتولاسیون و اطاعت گسترده ، هیچ محدودیتی برای افزایش خواسته های وی برای “بزرگ کردن آمریکا” وجود ندارد. مارک روت ، دبیرکل ناتو ، نه تنها از ترامپ به عنوان “بابا” یاد می کند ، بلکه وقتی ترامپ ابراز تمایل به گرینلند می کند ، با خوشحالی می خندد و به طور علنی از وی بخاطر باج خواهی کشورهای عضو ناتو در افزایش هزینه های نظامی به پنج درصد از تولید ناخالص داخلی تشکر می کند. روسای جمهور و نخست وزیران به طور دقیق جلسات کاخ سفید خود را تمرین می کنند ، و استراتژی می کنند که چگونه بهتر از آن لذت می برند ترامپ یا حداقل ، از بدرفتاری که به چهره هایی مانند Zelenskyy یا Ramaphosa رسیده است ، جلوگیری می کنند.
صدراعظم آلمان ادعا می کند ، “لطفا با ما بمانید.” کیر استرمر ، نخست وزیر انگلستان برای بازیابی مقالات رهبر آمریکا در مقابل دوربین های تلویزیونی نورد ، زانو زد. در حالی که یک ژست مناسب از حسن نیت است ، با این وجود یک تصویر گفتاری بود. تقریباً همه کشورها – به استثنای قابل توجه چین – در تلاشند تا ترامپ را دلجویی کنند و امیدوارند که او شخص دیگری را تحقیر و مجازات کند. دنیای آزاد سکوت می کند وقتی ترامپ برزیل را با 50 درصد تعرفه تهدید می کند ، مگر اینکه پرونده حقوقی را علیه جییر بولسونارو ، که پس از از دست دادن انتخابات ، به کودتایی فکر می کرد ، رها کند. کانادا نیز با تعرفه های تنبیهی و تهدید ناگوار الحاق به عنوان 51 مین ایالت ایالات متحده روبرو است.
رهبران اروپایی دلایل بسیار قانع کننده ای برای سیاست جذابیت خود دارند. در واقع ، جذابیت اغلب به دلایل به ظاهر خوب انجام می شود. رهبران اروپایی متقاعد شده اند که مقاومت در برابر پوتین نیاز به جذابیت ترامپ دارد.
تعرفه و فشار بر متفقین برای هزینه های بالاتر نظامی ، دو مکانیزم ترامپ برای پرداخت دیگران برای عظمت درک شده آمریکا است. در این تقارن ژئوپلیتیکی جدید برای نفوذ جهانی ، وی به دنبال تحمیل هزینه های بیشتر به دوستان و دشمنان به طور یکسان برای حفظ و بازسازی نقش رهبری جهانی آمریکا است. به نظر می رسد که با اشتیاق خود برای جلب ترامپ ، رهبران اروپایی غافل می شوند که با کنار گذاشتن هرگونه احترام به خود ، آنها همچنین از نظر جهان و شاید مهمتر از آن ، از نظر شهروندان خود ، جایگاه خود را به عنوان بازیگران مستقل از بین می برند. ضعف ظاهری آنها می تواند تمایل رأی دهندگان اروپایی را به رهبران اقتدارگرا که قول می دهند به عنوان “ترامپ کوچک” عمل کنند ، بیشتر از جذابیت های ترامپ باشد.
ناامیدی رهبران اروپایی قابل درک است ، زیرا “کارت ها را نگه نمی دارند”. آنها اعتماد خود را به مشارکت فراتر از اقیانوس اطلس دادند. آنها پذیرفتند که نیروهای نظامی آنها بخشی جدایی ناپذیر از ناتو تحت کنترل ایالات متحده است. در نتیجه ، آنها اکنون تا حد زیادی قادر به اقدام مستقل نیستند. ایالات متحده اتحاد نظامی را جعل کرد که در آن به تنهایی عکس ها را صدا می کند. هزینه های ایالات متحده برای دفاع بیشتر از سایر کشورهای عضو ناتو ، نوعدوستی نبود ، بلکه هزینه یک ترتیب امنیتی بود که مانع از گسترش سلاح های هسته ای شد و Pax Americana را تقویت کرد.
با توجه به وابستگی دوگانه به پایداری اقتصادهای خود با صادرات به ایالات متحده و حاوی روسیه از طریق اتکا به قدرت ارتش آمریكا ، اروپایی ها خود را در موقعیتی ناراحت كننده قرار می دهند كه ترامپ در صورت تلافی خود در برابر تعرفه های خود با اقدامات ضد تجارت ، از حمایت نظامی خارج می شود. در کوتاه مدت ، ترامپ دارای همه اهرم است.
“قاره قدیمی” باید بین جذابیت و از دست دادن بیشتر حاکمیت ملی یا یک استراتژی شجاعانه برای تکامل به یک بازیگر جهانی واقعاً مستقل انتخاب کند.
دومی خواستار رهبری قاطع و تمایل به قربانی کردن منافع باریک ملی به نفع حاکمیت واقعی اروپا است و این خطر ذاتی را برای دشمنی ترامپ به همراه دارد. اگر اروپا همچنان مانند گذشته عمل کند ، به طور پیش فرض اتفاق می افتد.
اروپای متحد مستقل ، به مراتب بلندپروازانه تر از حفظ اتحاد تحت سلطه یک ابرقدرت واحد است. هیچ کشور اروپایی مجرد به اندازه کافی قدرتمند نیست که هژمون بدون تردید اروپا باشد. نه آلمان و نه فرانسه و نه حتی هر دو با هم ، به اندازه کافی قوی نیستند که بقیه را به خواست خود خم کنند. بنابراین ، حتی ملل قوی تر نیز باید مایل باشند که حاکمیت ملی خود را به حاکمیت واجد شرایط اکثریت اروپایی واجد شرایط کنند. قدرت تصمیم گیری بیشتر و منابع بودجه قابل توجهی بیشتر باید به سطح اتحادیه اروپا منتقل شود. برای جلوگیری از درگیری های بی پایان با امتناع چند ساله ، باید مکانیسم در دسترس برای ترک اتحادیه اروپا یا در عوض ، مکانیسم تصمیم اکثریت برای خاتمه عضویت در آنها وجود داشته باشد.
به جای بحث در مورد مسائل مربوط به سیاست های فردی ، سوال اصلی این است که آیا کشورهایی مانند فرانسه یا آلمان آماده هستند تا در توافق با اشتراک قدرت واقعی در جامعه ای از کشورهای کوچک و متوسط ، رهبری کنند.
سیاست صدراعظم جدید آلمان دلیل کمی برای خوش بینی است. وی همچنان با اوراق قرضه مشترک اروپایی مخالف است و کنترل های ملی مرز را معرفی کرده است. وی خواستار این است که اروپا قانون دقت لازم را که پس از سالها مشورت و سازش توسط نهادهای اروپایی به تصویب رسیده است ، لغو کند ، فقط به این دلیل که آلمان دیگر آن را تأیید نمی کند. در زمانی که اروپا فوراً به وحدت نیاز دارد ، صدراعظم آلمان فردریش مرز در حال وتو در حال اقدامات اتحادیه اروپا با هدف فشار دادن اسرائیل برای پایان دادن به آنچه گفته می شود “نسل کشی “در غزهبشر چگونه او می تواند انتظار داشته باشد که یک اروپا متحد را در اوکراین حفظ و رهبری کند اگر اصرار بر “ساندروگ آلمانیوی در لیتوانی اعلام كرد كه آلمان قصد دارد قویترین ارتش متعارف قاره را بسازد. آیا او نمی داند كه این ممكن است خاطرات ناخوشایند در بین همسایگان آلمان ایجاد شود؟
در هر صورت ، این دیدگاه بسیار باریک است که باور داشته باشید که قدرت اروپا فقط با افزایش هزینه های نظامی قابل دستیابی است. مطمئناً ، یک صنعت سلاح های هماهنگ اروپایی و تجزیه و تحلیل چشم روشن از چگونگی صرف منابع کمیاب بر روی سلاح های لازم ، به جای آنکه که مجتمع نظامی و صنعتی آرزو می کند بفروشد ، کاملاً معنا پیدا می کند. با این حال ، تنها شانس موفقیت اروپا در این امر نهفته است که همراه با همبستگی بیشتر در اروپا و شجاعت چند جانبه دیپلماتیک است که اتحادهای جهانی جدید را برای منزوی کردن کسانی که به دنبال تحقیر سایر نقاط جهان است ، به وجود می آورد.
اروپا به جای اینکه ترامپ را بخاطر بسپارد ، اروپا باید سریعاً توافق های تجاری مانند Mercosur را تقویت کند ، تقاضای داخلی را برای کاهش وابستگی به صادرات تقویت کند ، دانشگاه های خود را به پردیس های واقعی جهانی تبدیل کند ، در سیاست های مهاجرت فراگیر سرمایه گذاری کند و جنوب جهانی را به عنوان یک شریک واقعی در شکل دادن به قوانین و قوانین جهانی عادلانه تر دعوت کند. یک قانون با دقت و معنادار ، اجرای دستورالعمل اروپا در مورد حداقل دستمزد و چانه زنی جمعی قوی ، بلوک های ساختمانی متوسط اما مهم در این مسیر است.
در حالی که قوی های اقتدارگرا تمایل دارند ناسیونالیسم را برای تقویت سیاست های تهاجمی و اقتدارگرا خود بسیج کنند ، این گزینه برای اروپا وجود ندارد. هیچ چیز از راه دور شبیه به ناسیونالیسم اروپایی نیست ، و تلاش برای نادیده گرفتن احساسات ناسیونالیستی ، اروپا را به جای متحد کردن آن تقسیم می کند. اروپا علی رغم کمبودهای خود ، در حال حاضر پیشرفته ترین مدل چند جانبه گرایی است. این دیدگاه حاکمیتی است که باید آن را مجسم کند ، و الگویی که می تواند به جهانیان ارائه دهد. اروپا باید چراغ تحمل ، بحث باز و شمول اجتماعی باشد. این امر باید بر تحول زیست محیطی رهبری کند و تنظیم شرکتهای بزرگ فناوری و هوش مصنوعی را پیش ببرد.
اروپا یا به عنوان جایگزینی برای حاکمیت نیرو موفق خواهد شد ، که مایل به ایستادن در برابر قلدرها در هر دو طرف اقیانوس اطلس است ، یا به ناچیز محو می شود. ظرفیت اروپا برای ایجاد جایگزینی برای جذاب کردن ترامپ به رهبران بینایی اروپایی و در نهایت به مردم اروپا بستگی دارد. آنها باید متقاعد شوند که اروپا نه تنها هزینه های دفاعی خود را افزایش می دهد بلکه آنها را به عنوان یک جامعه چند قومی ، عادلانه ، فراگیر ، دموکراتیک ، فوق العاده ملی از برابر ارائه می دهد.
فرانک هاففر مدیر غیر اجرایی آکادمی آنلاین دانشگاه کار است.
