رابعه بنت کعب بلخی یکی از نخستین شاعران زن پارسی‌گوی است که در سده چهارم هجری (دوران سامانیان) می‌زیست. او از خانواده‌ای اشرافی و اصالتاً اهل بلخ بود، شهری که در آن زمان یکی از مراکز فرهنگی و ادبی خراسان بزرگ محسوب می‌شد. رابعه نه تنها به زبان فارسی اشعار عاشقانه و دل‌نشین سرود، بلکه در ادبیات عرب نیز مهارت داشت.
رابعه بلخی بیشتر به‌خاطر داستان غم‌انگیز عشق و مرگش شهرت دارد. او دلباخته بکتاش بود و این عشق در جامعه‌ی آن زمان پذیرفته نبود. سرنوشت تلخ او زمانی رقم خورد که برادرش، حارث، از این عشق مطلع شد. در نهایت، رابعه به دستور برادرش به طرز بی‌رحمانه‌ای به قتل رسید.
اشعار او که تعداد کمی از آن‌ها باقی مانده است، سرشار از عواطف انسانی، عشق و لطافت‌اند. زندگی و آثار رابعه بلخی نمادی از شجاعت زنان در تاریخ ادبیات فارسی است؛ زنی که با وجود محدودیت‌های زمانه، صدای عشق و احساساتش را به گوش تاریخ رساند.
===================================
source
