جارد کوشنر ، پسر شاهزاده امپراتوری ، اغلب به عنوان یک داماد بیش از حد پیش بینی شده برکنار شده است: وارث املاک و مستغلات ، یک تازه کار سیاسی و “سازنده معامله” و بدون درک تاریخ. با این حال ، بی اهمیت کردن او به عنوان “دانستن” ، این است که خطر بیشتری را که او تجسم دارد از دست بدهد. نقش کوشنر در شکل دادن به سیاست ایالات متحده و اسرائیل در برابر فلسطین و جهان وسیع عرب تصادفی نیست. این یک منطق عمیق تر از چهره جدید امپریالیسم را نشان می دهد – از زمان فتح به منافع خصوصی و کارگزاران قدرت انتخاب نشده. او یک بازیگر سرکش نیست بلکه مجرای سیستمی است که منطق املاک و مستغلات شرکت ها را با قدرت دولتی ادغام می کند تا زمین را به دست بگیرد ، مردم را سرکوب کند و آینده سیاسی منطقه را دوباره مهندسی کند.
به اصطلاح “معامله قرن” کوشنر حاوی یک برنامه فرعی تکان دهنده بود: تبدیل بخش هایی از غزه به “سنگاپور در دریای مدیترانه” یا “غزه Riviera”. در نگاه اول به نظر می رسد فرار از فقر است. در واقعیت ، این یک طرح برای پاک کردن است. فلسطینی ها در حالی که سرمایه گذاران و رژیم های خارجی سود خود را به دست می آورند ، به کارگران خدمات کم دستمزد در زمین های محروم خود کاهش می یابد. این کتاب درسی “تجمع توسط محرومیت” (دیوید هاروی) است: تبدیل رنج مردم به فرصتی برای سرمایه. شعار او شبیه این صدا بود: The Gaza Riviera: از زندان باز تا زمین بازی توریستی
مانند “روستاهای مدل” آفریقای استعماری یا “راهروهای توسعه” در کشمیر اشغالی ، “غزه ریویرا” نشان دهنده زیبایی شناسی اشغال است – یک نمایش از مدرنیته که به سرقت حاکمیت می پردازد. این یک برنامه اقتصادی نیست بلکه یک توهین تمدن است: رویای استعمارگر برای تبدیل شدن به گردشگران استعمار شده در همان مکان آسیب های خود.
کوشنر توافق نامه ابراهیم را به عنوان یک “صلح” به فروش رساند. وی در قدرت مغز محدود خود ، معتقد است که توافق نامه ابراهیم یک ضد انقلاب بود. در واقعیت ، آنها یک پروژه ضد انقلاب برای خنثی کردن مقاومت عرب ، فلسطین حاشیه ای و عادی سازی برنامه الحاق طلب اسرائیل بودند. از نظر تئوری سیاسی ، این یک تمرین در ایجاد “بلوک Comprador” (سمیر امین) بود: رژیم های نخبه که مشروعیت خود را در خانه برای تضمین های امنیتی در خارج از کشور انجام می دهند. کوشنر با کشیدن امارات متحده عربی ، بحرین ، مراکش و سودان به معاملات حتی بدون دستاوردهای نمادین برای فلسطینی ها ، OIC را از بین برد و ابتکار عمل صلح عربی سال 2002 را خرد کرد. احمقانه بودن ارز استعمار است.
این امپریالیسم کلاسیک به شکل قرن بیست و یکم خود است: به جای اشغال مستقیم نظامی ، واسطه های نخبگان ایالات متحده که ضمن سرکوب سیاست های گسترده ، بازارها را تحویل می دهند و به متحدین خود می پردازند. اما چنین تمهیداتی ذاتاً ناپایدار است. آنها به حاکمان اقتدارگرا متکی هستند که نمی توانند جمعیت خود را به طور نامحدود کنترل کنند.
تیم کوشنر فقط سفارتخانه ها را تغییر نداد. آنها نقشه ها را تغییر دادند. این اوج استکبار (و جنون) برای شناخت حاکمیت اسرائیل بر ارتفاعات جولان بود. این “ارتفاعات ترامپ” را بدون هیچ گونه اختیاری مذهبی برای برکت شیرین کاری دوباره مورد بررسی قرار داد. این یک دکترین را نشان می داد: حقایق مربوط به قانون بین المللی ترامپ. این دکترین از پارچه حقوقی شکننده غرب آسیا پرده برداشته و آن را برای الحاق به زمین بازی تبدیل می کند – یا آنها را کودتای نقشه برداری بنامید. همانطور که جغرافیدان سیاسی استدلال می کنند ، نقشه ها خنثی نیستند – آنها ابزاری برای قدرت هستند. با پاک کردن فلسطین از نقشه و عادی سازی شهرک ها ، سیاست های کوشنر فرایندی از عزل جغرافیایی را تسریع کرد که کل منطقه را بی ثبات می کند.
پیشینه کوشنر در حدس و گمان املاک و مستغلات اتفاقی نیست ؛ این روش شناختی است. الگوی او از امپراتوری املاک و مستغلات به عنوان دیپلماسی محکوم به سقوط است حتی وقتی که او حفر می شود و به چاه روغن خود می افتد. طرز فکر Dealmaker زمین را به بسته ها ، مردم به جمعیت شناسی و تاریخ برای یک مشکل بازاریابی کاهش می دهد. این یک شکل نئولیبرالی از آنچه هانا آرنت “امپریالیسم اداری” خوانده است: حاکمیت سرزمین ها بدون مسئولیت حاکمیت. این همچنین ادامه آنچه ادوارد گفت “جغرافیای قدرت” است – راه امپراتوری فضاهایی را برای متناسب با روایت های خود بازسازی می کند.
جنگ طولانی با حاکمیت عرب به پایان می رسد. باید باید از کودتای سیا در دهه 1950 تا جنگ عراق 2003 ، سیاست ایالات متحده برای جلوگیری از ظهور هرگونه قدرت مستقل و یکپارچه عرب است. برنامه های کوشنر یکپارچه در این اصل و نسب قرار دارد. ایالات متحده با نوید بخش های سرمایه گذاری ، قطب های فنی و “نوسازی” ، طبقه ای از نخبگان عرب را که در حالی که توده ها را انکار می کنند ، به سرمایه های غربی تبدیل می کنند. به همین دلیل است که توافق نامه ها شکننده هستند: آنها از بالا تحمیل شده اند ، از پایین مذاکره نشده اند.
جوانان عربی که غزه سوختگی و بیت المقدس را محاصره کرده اند ، روایت “خاورمیانه جدید” را خریداری نمی کنند. ما بهار عربی را دیدیم. این ژنرال Z در عمل است و حتی اگر ممکن است زمان لازم باشد ، با تعجب وارد می شود – با حاکمان خارج از لحن و کاملاً از همگام سازی با واقعیت. آنها بومیان دیجیتالی با خاطره عمیق از بی عدالتی و آگاهی رو به رشد پس از فرقه هستند. آنها فلسطین را نه به عنوان یک مسئله منزوی می بینند بلکه به عنوان آینه ای از محرومیت خودشان تحت رژیم های هماهنگ با واشنگتن هستند. این نسل ، مانند جنبش های ضد استعماری اواسط قرن بیستم ، در حال انکوبه سیاست جدیدی از اصالت و مالکیت است که هیچ مقدار عادی سازی نمی تواند داشته باشد.
پروژه کوشنر فقط مربوط به زمین و نفت نیست. این در مورد این است که آیا یک شهروندی شرکتی و امروزی-یکی که همه چیز را از شهرهای مقدس گرفته تا اردوگاه های پناهنده می کند-قرن بیست و یکم را تعریف می کند. ایالات متحده ، ملتی که بر روی سرزمین های بومی دزدیده شده و در 225 جنگ دخیل است ، هرگز یک جنگ عادلانه “برنده” نشده است. در عوض ، در پوسیدگی و تخریب تخصص دارد ، در تبدیل حاشیه به مناطق هرج و مرج و هسته به ارگ ثروت. به همین دلیل امپراتوری آن از نظر اخلاقی خسته شده است. همانطور که نظریه پردازان سیاسی مانند آشیل مگمب استدلال می کنند ، چنین رژیم هایی در نهایت به سیاست های دلپذیر می روند-مدیریت مرگ و نه زندگی. در یک قضاوت مختصر ، تمدن در معرض خطر است
یک چیز غیرقابل برگشت است و آن کارما در حال آمدن امپراتوری است. تاریخ نشان می دهد که امپراتوری های ساخته شده بر اساس استخراج و محرومیت در نهایت تحت تناقضات خود قرار می گیرند. توافق نامه های ابراهیم به معنای اصلی بود. آنها در حال حاضر فرسوده هستند. حتی رژیم هایی که آنها را امضا کرده اند با ناآرامی های خانگی روبرو هستند و به سمت چند قطبی در نظر دارند. “دستور مبتنی بر قوانین” دیگر بدون چالش نیست. غیر غربی-از آمریکای لاتین تا آفریقا تا آسیا-پس از رنج های عظیم ، برای بازیابی آژانس خود آغاز می شود.
به این معنا ، دید کوشنر از غزه به عنوان ریویرا آینده نیست. این آخرین گاز یک دستور در حال مرگ است – یک بروشور املاک و مستغلات برای استعمار که دیگر خانه اخلاقی ندارد. غرب ، که با بحران های خود از نابرابری و مشروعیت روبرو است ، ممکن است در واقع همانطور که شما قرار داده اید ، به بربریت خود بازگردد. اما دانه های یک جایگزین در جای دیگر جوانه می زنند: دنیایی که مردم به جای امپراطوری تصمیم به سرنوشت سرزمین های خود می گیرند.
این همه یک معجزه است و این میراژ حل می شود. فاجعه این است که فلسطینی ها و سایر اعراب قبل از فروپاشی این دستور بسیار رنج می برند. اما سقوط خواهد کرد. از آنجا که هیچ “معامله ای” ، هرچند براق ، نمی تواند واقعیت را بازنویسی کند که یک مردم نمی توانند رشوه یا اجبار از تاریخ خود باشند. طرح های “دانش هیچ چیز” کوشنر بخشی از یک سرقت بزرگتر به عنوان صلح است ، اما آنها را به عنوان چنین به یاد می آورند-و به همین ترتیب مقاومت می کنند. در قوس طولانی تاریخ ، “غزه ریویرا” نه به عنوان یک پیروزی بلکه به عنوان یک معجزه ایستاده است: نمادی از استکبار امپریالیستی که در زیر گرمای عدالت حل می شود.
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
