در سال 1943 ، در زمان جنگ انگلیس ، یک فرد بی خانمان پس از مصرف سم موش در خیابان می میرد. با توجه به هویت جعلی پس از مرگ توسط مأموران ضد انحصاری بریتانیایی – هیچ تلاشی برای یافتن خانواده وی انجام نمی شود – او با لباس نظامی پوشیده شده است ، در یک کولر مهر و موم شده است ، سپس از یک زیر دریایی در نزدیکی ساحل اسپانیا بیرون می رود. مقالات کاشته شده بر روی جسد وی سرانجام راهی هیتلر می شوند و او را متقاعد می کنند که متفقین حمله خود را به اروپا در ساردینیا آغاز می کنند ، در حالی که در واقع قصد دارند این کار را در سیسیل انجام دهند. در نتیجه ، سربازان محور به جزیره اشتباه ایتالیا منحرف می شوند.
به طور خلاصه ، عملیات Mincemeat ، همانطور که این عملیات جنگ جهانی دوم واقعی خوانده شد ، کار می کند.
اما آیا خنده دار است؟
این که آیا “عملیات mincemeat” ، منحرف شدن اگر کمدی موسیقی جالب در مورد این طرح ، کار می کند ، همچنین به پاسخ شما به این سؤال بستگی دارد. ضربه ای در لندن ، به برادوی رسیده است ، جایی که روز پنجشنبه در تئاتر گلدن افتتاح شد و توجه زیادی به تفاوت در لهجه ، گویش و استفاده بین مخاطبان انگلیس و آمریکایی داشت. (مدرسه دولتی در اینجا مدرسه خصوصی وجود دارد) اما به نظر نمی رسد که نه نویسندگان ، جمعی به نام Spitlip ، و نه کارگردان ، رابرت هاستی ، به حواس مختلف طنز ما فکر کافی نداده اند.
آنها را می شناسید. این ترکیب Snootiness Oxbridge را با Panto Ribaldry ترکیب می کند تا یک اسنک میانی خودکشی خود ایجاد کند. شما ممکن است در عناصر DNA نمایش مونتی پایتون ، بنی هیل ، “نمایشنامه ای که اشتباه می شود” و صحنه Hitchcock “39 قدم” را تشخیص دهید. اما اگر این تأثیرات باعث خندیدن شما شده است ، حتی به همان اندازه که من را ساخته اند ، ممکن است باز هم در بازده های کمبود “عملیات mincemeat” کاهش یابد. پایتون ها طنز خود را تیز نگه داشتند و طرح های خود را سریع نگه داشتند.
اینجا نیست در بیش از دو ساعت و نیم ، این نمایش به سختی حیرت انگیز است. و نه ، با هدف خود So ScatterShot ، مشخص نیست که چه طنزآمیز است.
در ابتدا به نظر می رسد که می خواهد مدارس دولتی و برنج های بلوز را که MI5 را جمع می کند ، مسخره کند ، آژانس که این طرح را تهیه کرده است. آنها به عنوان احمق ، دزدگیر و اسنوب های بیش از حد با عنوان ارائه می شوند. در اولین آهنگ نمایش ، “Born to Lead” ، ایون مونتاگو (ناتاشا هاجسون) توضیح می دهد که “ثروت از شجاعت و ثروتمندی که من بدست آورده ام.” همکار وی چارلز کولموندلی (دیوید کاممینگ) یک نلی عصبی و یک متخصص شناس آماتور با چشمان اشکال در پشت عینک های بزرگ گرد است که باعث می شود او مانند سوسک کلیک کارتونی به نظر برسد. ویژگی غالب سرهنگ آنها ، جانی بوان (Zoë Roberts) ، این است که او از زبان چهره ای تحقیر می کند.
