محمد زامان سیررات
طالبان ، که در حال حاضر بر افغانستان بدون مشروعیت رسمی حاکم است ، نقطه عزیمت مناسبی را برای بررسی سیاست شناخت فراهم می کند. شناخت در روابط بین الملل قانون دولتها ، اهمیت اجتماعی مشروعیت و واقعیتهای عملیاتی قدرت را محاصره می کند. با این حال ، این جمله ساده می تواند گمراه کننده باشد. از دیدگاه تجربی ، سایر گروه های سیاسی مدتهاست که ویژگی های دولتی مانند را بدون دریافت شناخت دیپلماتیک به نمایش گذاشته اند. با این حال ، از دیدگاه جامعه شناختی ، این موضوع پیامدهای اساسی را برجسته می کند: سرزمینی که توسط نهادهای بین المللی به عنوان یک کشور در نظر گرفته می شود ، علی رغم عدم شناخت رسمی آنها از مقام حاکم ، توسط یک سازمان نظامی قدرتمند تصرف و اداره می شود.
این معضل بین قانون و شناخت عواقب سیاسی ، اجتماعی و بشردوستانه ای را ایجاد می کند که نیاز به تحلیل دقیق دارند. در آگوست سال 2021 ، بازگشت طالبان به قدرت این معضل را در تاریخ اخیر افغانستان تقویت کرد و این مسئله را به رسمیت شناخت که در هر دو مباحث داخلی و بین المللی غیرقابل اجتناب است.
شناخت و نظم جهانی
شناخت حقوقی و نمادین هر دو رخ می دهد. به عنوان یک موضوع حقوق بین الملل ، شناخت یک ژست نمادین با عواقب دنیای واقعی است و امکان انتقال مالی ، معاهدات و ورود به گروه های چند جانبه را فراهم می کند. از دیدگاه سایر کشورها ، نهادهای بین المللی و بازیگران فراملی مانند بانک ها و سازمان های غیر دولتی ، شناخت به طور نمادین مشروعیت را اعطا می کند. از دیدگاه جامعه شناختی ، شناخت باعث می شود که یک رژیم de facto در سیاست بین الملل یک بازیگر باشد و نوعی اعتبار سنجی اجتماعی نهادینه شده است. با این وجود ، محققان دولتمردان نشان داده اند که برای ساکنان تحت رژیم ، کنترل مواد و ظرفیت بوروکراتیک اغلب از شناخت رسمی فراتر می رود. این که آیا وزارت امور خارجه اعتبار در سازمان ملل متحد را ارائه می دهد یا خیر ، در زندگی روزمره اکثر افغان ها نتیجه کمتری دارد تا اینکه آیا نگهداری از جاده ها ، بیمارستانهای عملکرد ، آب جاری ، معلمان پولی و دادگاه های عملیاتی وجود دارد.
به رسمیت شناختن طالبان به عنوان دولت مشروع افغانستان توسط سازمان ملل و نه توسط ملل بزرگ غربی اعطا نشده است. موضع و نمایندگی افغانستان به عنوان یک محصول مستقیم از روند اعتباربخشی سازمان ملل ، در کنار تأیید همچنان از موجودیت “افغانستان” به عنوان یک کشور برای اهداف فنی و بشردوستانه ، از نظر مبهم باقی مانده است. چنین وضعیتی بدلکار ، دولت بدون شناخت دیپلماتیک صریح ، عواقب مهمی داشته است.
شناخت همچنین هویت و حافظه را شکل می دهد. برای بسیاری از افغان ها ، بازگشت طالبان سرکوب و نقض گسترده حقوق بشر در دهه 1990 را به یاد می آورد – به نظر می رسد که بار دیگر به ویژگی تعیین کننده زندگی روزمره در افغانستان تبدیل شده است. برای دیگران ، این نشان دهنده بازگشت به نظم پس از سالها فساد و درگیری است. شناخت بین المللی نه تنها تعیین می کند که کدام یک از این روایات جهان را می پذیرد ، بلکه نشان می دهد که آیا قدرت های جهانی حقوق بشر و عدالت یا مصلحت سیاسی و راحتی را در اولویت قرار می دهد. به رسمیت شناختن صدای اخلاقی دارد که شکل می دهد که چگونه نسل های آینده عدالت ، مسئولیت و حاکمیت را درک می کنند.
هزینه های عدم شناخت
پیامدهای مستقیم و ماندگار در تأخیر در تشخیص بیشتر در فروپاشی مالی افغانستان مشهود است. از سال 2021 ، بخش قابل توجهی از ذخایر ارزی کشور در خارج از کشور منجمد شده است و سیاست مالی را محدود کرده و عملیات بانک مرکزی را فلج می کند. علیرغم افزایش نیازهای بشردوستانه ، با توجه به ادامه به تعویق انداختن شناخت رسمی ، مؤسسات مالی غربی و بین المللی تمایلی به ارزیابی مجدد عضویت کامل ندارند. ایالات متحده و سایر کشورها رویه هایی را برای یخ زدن یا محدود کردن دسترسی به میلیاردها دلار ذخیره بانک مرکزی انجام داده اند ، و بسیاری از برنامه های اهدا کننده یا تجدید نظر شده و یا خاتمه یافته اند ، تا نه بیشتر مقامات de facto و نه به پاداش کنترل اداری خود.
پویایی مالی روابط اجتماعی را به شدت دگرگون کرده است: بازارها شوک های نقدینگی را تجربه می کنند ، طرح های بازنشستگی قطع می شوند ، اعتبار خصوصی سختگیرانه تر شده است ، و مقامات دولتی ممکن است بدون پرداخت هزینه یا جبران ناکافی دریافت کنند. پیامدهای اجتماعی و اقتصادی شامل افزایش نوسانات ، فشارهای قوی تر برای مهاجرت و تحول در استراتژی های بقای خانوار است.
سازمان های بین المللی تلاش کرده اند ضمن انکار شناخت حقوقی ، کمک های بشردوستانه را ارائه دهند و آنچه را که می توان به عنوان یک دوره عملگرا توصیف کرد ، اتخاذ کنند. برای جلوگیری از قحطی ، آژانس هایی مانند برنامه جهانی غذا و سیستم سازمان ملل فعالیت خود را افزایش داده اند. با این وجود ، توانایی عملکرد آنها به دستیابی به دسترسی و حمایت در یک زمینه سیاسی خاص بستگی دارد. این زمینه تعداد زنان کارگر را محدود می کند ، حرکت آنها را محدود می کند و هنجارهای اجتماعی جدیدی را تحمیل می کند. تضاد جالب توجه است: در حالی که آژانس های خارجی فاصله خود را از اقتدار حاکم افغانستان حفظ می کنند ، آنها همزمان کشور را به عنوان رنج از یک بحران بشردوستانه در سراسر کشور توصیف می کنند.
چنین سیاست “مشارکت اما تشخیص نمی دهد” چالش های اخلاقی و لجستیکی را ایجاد می کند. اهدا کنندگان می ترسند که ممکن است پول منحرف شود یا اینکه شناخت کمک باعث می شود دولت حاکم عادی شود. این محدودیت هایی که برای کارگران بشردوستانه در این زمینه تحمیل شده است ، تأثیرات گسترده ای در توزیع و تخصیص کمک و بازیگرانی که آن را دریافت می کنند ، دارد.
سیاست جنسیتی طالبان یکی دیگر از موانع مهم برای شناخت است. از سال 2021 ، محدودیت هایی در مورد مشارکت زنان در زندگی عمومی قرار گرفته است ، ممنوعیت ها زنان را از موقعیت های سازمان های غیردولتی محروم کرده اند و دختران از دسترسی به آموزش متوسطه و عالی محروم شده اند. این اقدامات بازارهای کارگری را بازسازی می کند ، هنجارهای جنسیتی را تغییر می دهد و بر فرصت های خانواده های افغانستان برای ایجاد روابط بین نسلی تأثیر می گذارد. بسیاری از بازیگران بین المللی شناخت رسمی را تحت این شرایط به عنوان تأیید محرومیت بر اساس جنسیت تفسیر می کنند. از دیدگاه جامعه شناختی ، قوانین جنسیتی طالبان به عنوان ابزاری برای نظم اجتماعی عمل می کنند. بازسازی فضای عمومی ، شهروندان و شخصیت ، که دارای ارزش نمادین در این مسابقه بر سر مشروعیت بین المللی است.
اقتدار و درسهای تطبیقی
عملیات طالبان به عنوان یک موجود حاکم را می توان از طریق چارچوب های جامعه شناختی کلاسیک توضیح داد. کنترل انحصاری خشونت در بسیاری از نقاط افغانستان به طور جدی به ایده ماکس وبر در مورد انحصار دولت در مورد استفاده قانونی از اجبار. انتقال طالبان از شورش به حاکمیت بیانگر اظهارات چارلز تیلی است: “جنگ دولت را ساخت و دولت جنگ کرد.”
تمایز مایکل مان بین قدرت استبداد و زیرساخت نیز مرتبط است. طالبان از طریق کنترل مستقیم بر زندگی روزمره ، قدرت استبداد قابل توجهی دارند ، اما قدرت زیرساختی آنها – از جمله مالیات ، ضبط و ارائه خدمات – نابرابر و به شدت وابسته به مؤسسات کمک های خارجی و میراث است که توسط دولت قبلی باقی مانده است. مفهوم پیر بوردیو از سرمایه نمادین توضیح می دهد که چرا شناخت بین المللی اهمیت دارد: این مشروعیت ، دسترسی به منابع و روایتی از اقتدار را فراهم می کند. این چارچوب ها اعتبارسنجی تجربی نیستند بلکه باید به عنوان اکتشافی درک شوند.
با این حال ، حاکمیت افغانستان تکه تکه است. اجرای سیاست های مرکزی با اختلافات قومی و استانی ، کارگزاران قدرت منطقه ای ، شبکه های شبه نظامیان و اقتصاد زیرزمینی در حال گسترش شکل گرفته است. به جای قانون متمرکز ، بسیاری از مناطق از طریق سفارشات مذاکره عمل می کنند. تنوع در حاکمیت طالبان در بین جنگ سالاران بومی ، بوروکرات های عملی و سخت افزار مذهبی مشهود است. نتیجه خدمات ناهموار ، مقررات امنیتی دیفرانسیل و جوامعی است که یا از سیاست های طالبان جدا می شوند یا دوباره تفسیر می کنند.
مقایسه با سومالیلند تجارت عدم شناخت را روشن می کند. علی رغم عدم شناخت ، سومالیلند موفق به ایجاد مؤسسات کارآمد ، انتخابات و ثبات نسبی شد. اما پرونده افغانستان متمایز است: قلمرو بزرگتر آن ، وضعیت به عنوان یک عضو سازمان ملل و سرمایه گذاری گسترده گذشته در دولت سازی ، وضعیت طالبان را منحصر به فرد می کند. درس این است که نتایج بستگی به تعامل ظرفیت داخلی ، کمک های خارجی و کیفیت دولت تحمیل شده توسط حاکمان de facto دارد.
بنابراین اکثر ایالت ها یک جاده میانه را انتخاب کرده اند: مشروط مشروط و بدون شناخت رسمی. کمک های بشردوستانه ادامه می یابد ، تماس های فنی رخ می دهد و تحریم ها فشار را حفظ می کنند. در عین حال ، سرمایه گذاری در شبکه های زنان ، موسسات محلی خارج از کنترل طالبان و مقاومت مدنی بسیار مهم است. این رویکردها انتظارات را نشان می دهد و انگیزه هایی را در سطح مردمی ایجاد می کند بدون اینکه قانون طالبان را مشروعیت بخشد.
پایان
به معنای “ناشناس بودن” در سیستم بین المللی – دویدن یک کشور بدون شناخت رسمی – یک معضل اصلی سیاست معاصر را ارائه می دهد: اختلاف بین وضعیت de jure و کنترل de facto. رژیم های دیگر بدون شناخت کامل وجود داشته اند. بنابراین ، گرفتاری طالبان استثنایی نیست. جغرافیای افغانستان ، ضروریات بشردوستانه و ماهیت ابتکارات اجتماعی طالبان ، با این حال ، اوضاع را متمایز می کند.
این امضای یادداشت های دیپلماتیک در پایتخت های خارجی نیست که افغان ها را مورد توجه قرار می دهد ، بلکه خواه عزت ، آزادی حرکت و چشم انداز آینده در زندگی روزمره محافظت می شود. چالش برای جامعه جهانی این است که آیا ابزارهای کمک ، تحریم ها و مشارکت مشروط می توانند برای کاهش رنج و ضمن حفظ فشار برای ورود و حقوق ، کالیبره شوند.
از دیدگاه جامعه شناختی ، معضل این است که آیا به رسمیت شناختن به عنوان مشروعیت اخلاقی ، پاداش ثبات یا مجازات تحول تعبیر می شود. این تصمیمات جامعه افغانستان را برای سالهای آینده شکل می دهد.
