صلح ترامپ یا نه ، تبعیدهای نگورنو-کرباخ باید دموکراسی خود را ادامه دهند

نخست وزیر ارمنستان ، نیکول پاشینیان اصرار دارد: نمایندگی آرتساخ (نگورنو-کرباخ) در ایروان باید منحل شود. دولت ارمنستان یک مراحل دادگاه را برای بازپرداخت این ملک آغاز کرده است ، یک ویلای قدیمی و زیبا که در روزهای اتحاد جماهیر شوروی در یک تئاتر قرار گرفته است. بسیاری از ارمنی ها از ناگورنو-کرباخ معتقدند که پاشینیان سپس آن را به عنوان سفارت جدید خود در ایروان به آذربایجان تبدیل می کند. چنین حرکتی از نظر آنها این تحقیر را تأیید می کند که پاشینیان نسبت به جامعه ناگورنو-کرباخ احساس می کند.

رابطه ارمنستان و ناگورنو-کرباخ پیچیده است. هر دو امپراطوری های فارسی و روسی قرن ها بر منطقه حاکم بودند. در ازای وظایف حاکمان محلی به شاه یا تزار پرداخت می کردند ، آنها به طور مستقل اداره می شدند. ارمنی ها در سراسر منطقه زندگی می کردند و ترکها در امتداد ساحل خزر.

در سال 1918 ، هم ارمنستان و هم آذربایجان با فروپاشی امپراتوری روسیه به انقلاب و جنگ داخلی ، استقلال به دست آوردند. وضعیت نگورنو-کرباخ نامشخص بود. هر دو ایالت تازه مستقل ارمنستان و آذربایجان ادعا کردند که قلمرو کوهستانی است. آمار معاصر نشان می دهد منطقه کوهستانی بین 75 تا 95 درصد ارمنی است. بخش اعظم هجوم آذربایجان ده ها سال بعد اتفاق افتاد که مقامات اتحاد جماهیر شوروی به دنبال جنجال زدن به منطقه بودند. در حالی که جوزف استالین Nagorno-Kararokh را به جمهوری آذربایجان اختصاص داد ، از نظر فنی این یک منطقه مستقل بود. با توجه به اتحاد جماهیر شوروی ، پارلمان محلی ابتدا از مسكو درخواست كرد تا آنها را به ارمنستان واگذار كند و ممنوع الخروج شود تا آنها را به عنوان جمهوری خود بشناسد. کرملین در ابتدا نادیده گرفت و سپس خواسته های آنها را رد کرد. با فروپاشی قانون مسکو در دسامبر 1991 ، این منطقه همه پرسی برگزار کرد که در آن بیش از 99 درصد به استقلال رای دادند.

در ابتدا ، منطقه پرجمعیت ارمنستان خود را جمهوری ناگورنو-کراراخ خواند ، اگرچه بعداً نام خود را به آرتساخ تغییر داد ، نام تاریخی یک پادشاهی ارمنی که منطقه را در اوایل قرن یازدهم اشغال کرد. در حالی که آرتساخ استقلال خود را اعلام کرد ، هیچ کشوری – حتی ارمنستان – آن را به رسمیت شناخت. ارمنستان نمی خواست آذربایجان را تحریک کند و در عوض به دنبال مذاکره در مورد حل و فصل درگیری ها از طریق سازمان امنیت و همکاری در روند چند جانبه MINSK اروپا بود. ارمنستان همچنین مدتها استدلال می کرد که آذربایجان باید مستقیماً با آرتساخ مذاکره کند ، نه اینکه خواستار مذاکره ارمنستان در مورد قلمرو باشد که به عنوان خود ادعا نمی کند. رانندگی بین ارمنستان و آرتساخ ، همانطور که در نوامبر 2020 انجام دادم ، عبور از یک مرز بین المللی بود ، هرچند که یک آرامش باشد. این مشابه با عبور از ایالات متحده و کانادا بود. یک ویزا برای ورود به Artsakh وجود داشت ، اما کل روند دوستانه بود.

آرتساخ خود را شبیه کوزوو دید و امیدوار بود که از مدل کوزوو پیروی کند. این دموکراسی خود را تأسیس کرد و انتخابات متعددی را برگزار کرد. در حالی که آرتساخ به سوخت ارمنستان اعتماد می کرد ، بخش کشاورزی آن رونق گرفت. این مدارس ، دانشگاه ها و خدمات عمومی را اداره می کرد و برخلاف آذربایجان ، انتخابات مکرر و مورد بحث برگزار شد. در سال 2020 ، آرتساخ انتخابات عمومی را برگزار کرد و 72 درصد از آن در دور اول و 45 درصد در دور دوم حضور داشتند. آریایک هاروتیونیان به عنوان رئیس جمهور یک دوره 5 ساله را به دست آورد ، اما در حالی که تهاجم آذربایجان از بین رفت ، استعفا داد. جمهوری آذربایجان خواستار انحلال آرتساخ شد ، و رئیس جمهور بازیگر گفت که او این کار را خواهد کرد ، اما دولت آرتساکی در عوض یک دولت در خارج از کشور مستقر در ایروان تأسیس کرد.

منطق نه تنها نمادین بلکه عملی بود. آرتساخ برخی جنبش استقلال داستانی نبود. این کشور به عنوان یک کشور مستقل بیش از یک چهارم قرن فعالیت کرده بود. شهروندان آن پناهنده شدند. کمتر کسی شهروندی ارمنستان داشت و بسیاری از بوروکراسی های ارمنی مجوز آرتساکی را برای محافظت از سنوات خود رد کردند. در خارج از استان ارمنستان سیونیک ، که فرماندار وی بیشتر پیش بینی شده و از طریق بوروکراسی برای برابر شدن و ساخت مجوزهای قابل تعویض آرتساکی و ارمنستان بریده شده است ، پزشکان و معلمان آرتساکی خود را به دلیل عدم شناخت درجه ارمنستان بیکار می دانند. در حالی که ، از نظر تئوری ، دولت ارمنستان به پناهندگان آرتساکی کمک کرد تا مسکن را پیدا کنند ، در عمل دولت فقط حدود 50 خانواده با کوپن فراهم می کرد. بقیه در بوروکراسی گاه به شوروی ارمنستان گرفتار شدند. بسیاری از ارمنی ها همچنین از آرتسکی ها ، چه به عقب ، یا به دلیل حسادت نسبت به یارانه های مستقل آرتساخ که قبلاً دریافت کرده بودند ، ناراحت بودند.

پاشینیان لانگ با نگه داشتن آرتساکی ها یکپارچه بود: از نظر سیاسی ، او از عصبانیت آنها می ترسید اگر اجازه داده شود در انتخابات ارمنستان رأی دهند. از این گذشته ، نه تنها آرتساکی بلکه بیشتر ارمنی ها و همچنین دولت پاشینیان را به دلیل شکست های اطلاعاتی منتهی به حمله غافلگیرکننده آذربایجان در سال 2020 مقصر می دانند.

اگر نمایندگی آرتساخ حل شود ، بیش از 100000 نفر نمایندگی خود را از دست می دهند. با این حال ، پاشینیان از اجازه دادن به آرتساکی ها برای برگزاری انتخابات خودداری می کند. او استدلال می کند که چنین تمرین دموکراتیک تحریک آمیز خواهد بود و می تواند آذربایجان را به حمله به ارمنستان سوق دهد. چنین سرزنش قربانی از نظر اخلاقی معکوس است. تنها شخصی که مسئول پرخاشگری آذربایجان است ، رئیس جمهور آن ، ایلهام علیف است ، نه قربانیان وی. اگر پاشینیان به توافق صلح که از آن طرفداری می کند اعتقاد دارد ، نباید از تهدید اقدام نظامی آذربایجان برای مجازات مخالفان استفاده کند.

از طرف پاشینیان نیز سابقه ای ندارد. تبت یک دولت در خارج است. آیا پاشینیان فکر می کند دالایی لاما یک گرمتر است؟ از سال 1940 تا 1991 ، جمهوری لیتوانی با روابط دیپلماتیک در حالی که قلمرو آن تحت اشغال اتحاد جماهیر شوروی باقی مانده بود ، یک دولت را با روابط دیپلماتیک حفظ کرد. چک و اسلواکی ها آینده چکسلواکی را در سال 1918 از پیتسبورگ ، پنسیلوانیا اعلام کردند ، جایی که بسیاری از آنها از امپراتوری اترو-مجارستان تبعید بودند.

حل کردن دولت آرتساخ و امتناع از اجازه شرکت در انتخابات جدید در انتخابات جدید دموکراسی را به شکلی دیگر تحت تأثیر قرار می دهد: در حالی که ارمنستان آرتساکی را به عنوان شهروندان نمی شناسد و آنها را نمایندگی سیاسی می کند ، پاشینیان به صورت خود مذاکره می کند و ادعای حق دارد توافق نامه هایی را امضا کند. از نظر قانونی ، Artsakhis اکنون و در آینده می تواند هرگونه تعهدی را که پاشینیان به آنها الزام آور نمی کند ، رد کند ، به همان روشی که گرینلندرها می توانند دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده را نادیده بگیرند.

در اینجا مشکل نهفته است: آذربایجان نسبت به تأیید دیپلمات ها پایدارتر است. او تحت حاکمیت چند جانبه Aliyev ، وی بوروکراسی این کشور را بیرون کشیده است. به همین دلیل است که خانه آزادی اکنون آذربایجان را به همراه کره شمالی ، میانمار و اریتره به عنوان در بین کشورهای توتالیتر جهان در رتبه بندی قرار می دهد. انتقال سخت خواهد بود. وقتی علیف می میرد ، خلاء وجود خواهد داشت. پسرش از نظر ذهنی ناخوشایند است و نمی تواند صحبت کند. بسیاری از آذری ها همسر خود ، معاون رئیس جمهور را رد می کنند. با وجود آذربایجان ، که از نخبگان باکو بسیار فراتر رفته است ، در صورت عدم موفقیت سیاسی ، ناآرامی های طولانی مدت طولانی امکان پذیر است.

در چنین شرایطی ، آرتساکی ممکن است برای بازپس گیری سرزمینی که عنوان حقوقی دارند ، به ناگورنو-کرباخ بازگردند. در حالی که آذربایجان در انجمن های شوشا به روزنامه نگاران می پردازد که 10،000 آذری به استپاناکرت بازگشتند ، پایتخت پیشین ناگورنو-کرباخ ، دیپلمات ها تخمین می زنند که رقم واقعی فقط یک سوم است ، که دانش آموزان و جوانان آن را به صورت یارانه اما بدون ریشه های ماندگار در منطقه ندارند. به عبارت ساده تر ، علیف می تواند حاکمیت ، گذشته ، حال و آینده را ادعا کند ، اما آذری که با پای خود رأی می دهند ، در غیر این صورت نشان می دهد.

علیف ممکن است در مورد توافق نهایی با خود آرتساکی مذاکره کرده باشد ، اما او در عوض به دنبال یک جانبه گرایی نظامی امتناع ورزید. هنگامی که او سقوط کرد ، آونگ نوسان می کند و آرتساکی ها به خانه باز می گردند. نمایندگی مداوم آرتساکی می تواند برای بازگشت دموکراسی به منطقه و کمک به تثبیت یک منطقه مهم ، به زمین برود.