در آگوست سال 2021 ، جهان به عنوان کنترل طالبان به دست آورد و کنترل خود را به دست آورد و دو دهه پیشرفت به سمت دموکراسی ، حقوق بشر و برابری جنسیتی را از بین برد. در حالی که عناوین بین المللی از آن زمان به بحران های دیگر منتقل شده اند ، میلیون ها زن و دختر افغانستان همچنان تحت سیاست های محدود کننده ای محدود کننده زندگی می کنند که به طور سیستماتیک اساسی ترین حقوق خود را از بین برده اند.
این سری از مصاحبه های ناشناس به کسانی که عمداً خاموش شده اند ، صدا می دهد. از طریق مکالمه های صمیمی با زنان و دختران در سراسر افغانستان ، ما تأثیر عمیق انسان از بازگشت طالبان به قدرت را مستند می کنیم. از دانش آموزانی که مجبور به ترک تحصیلات خود به متخصصانی که از زندگی عمومی خارج شده اند ، این حساب های دست اول واقعیت روزانه در پشت عناوین را نشان می دهد-واقعیت رویاهای معوق ، آزادی ها ابطال می شود و اساساً زندگی می کند.
آنچه ظهور می کند فقط یک وقایع از دست دادن نیست ، بلکه گواهی برای مقاومت فوق العاده است. با وجود محدودیت در حرکت ، لباس ، تحصیلات و اشتغال آنها ، زنان افغانستان همچنان در راه های بزرگ و کوچک مقاومت می کنند. داستانهای آنها توجه ما را نه به عنوان قربانیان انتزاعی از شرایط ژئوپلیتیکی ، بلکه به عنوان افرادی که دیدگاه ها ، آرزوهای منحصر به فرد و عزت و عزت بی نظیر دارند ، می طلبند.
در انتشار این مصاحبه ها ، ما به شجاعت کسانی که با وجود خطر شخصی قابل توجه ، تجربیات خود را به اشتراک گذاشته اند ، احترام می گذاریم. نام آنها تغییر یافته است و جزئیات آن را مبهم می کند ، اما صدای آنها – واضح ، صادقانه و فوری – دست نخورده باقی مانده است.
از آنجا که تمرکز جامعه بین المللی و تعامل دیپلماتیک با رژیم طالبان افزایش می یابد ، این توصیفات به عنوان یک یادآوری قدرتمند است: زنان و دختران افغانستان نباید فراموش شوند و حقوق آنها را نمی توان به نام ثبات یا تسریع از بین برد.
این هشتم در یک سری مصاحبه ها است که بسیاری از جنبه های زندگی زنان و دختران افغانستان را تحت یک طالبان رستاخیز کشف می کند. اولین مورد در این سریال را می توان در اینجا یافت: صدای سریال مصاحبه افغانستان: “همه ما از زندگی عمومی پاک شده ایم”بشر دوم را می توان در اینجا یافت: صدای سریال مصاحبه افغانستان: “ما به مقاومت ، امید و مبارزه برای فردا بهتر می جنگیم”بشر سوم را می توان در اینجا یافت: صدای سریال مصاحبه افغانستان: “ما ، دختران و زنان افغان ، با هر نفس خواستار آزادی خواهیم شد”بشر چهارم را می توان در اینجا یافت: صدای سریال مصاحبه افغانستان: “زنان افغان فقط قربانی نیستند. ما قوی ، انعطاف پذیر و توانا هستیمبشر پنجم را می توان در اینجا یافت: صدای سریال مصاحبه افغانستان: “اگر از حقوق خود دفاع نکنیم ، این می تواند برای نسل های آینده ادامه یابد. ما اجازه نمی دهیمبشر ششم را می توان در اینجا یافت: صدای سریال مصاحبه افغانستان: “ما ، پزشکان زن – یک بار نمادهای پیشرفت ، توانایی و استقلال زنان – اکنون با موانع ، تهدیدها و سکوت روبرو هستند”بشر هفتم را می توان در اینجا یافت: صدای سریال مصاحبه افغانستان: “من نمی خواهم جهان طالبان را بشناسد. اگر این اتفاق بیفتد ، حقوق زنان برای همیشه نقض می شود ‘بشر
قبل از اوت 2021 از زندگی خود برای ما بگویید. آیا کار می کردید یا تحصیل می کردید؟
قبل از اوت 2021 ، من دانشجوی دانشگاه بودم و در بسیاری از فعالیت های اجتماعی شرکت می کردم. من زمان زیادی را صرف داوطلبانه کردم. آموزش همیشه اولویت اصلی من بود و در عین حال ، من سعی کردم در بهبود جامعه از طریق کار اجتماعی نقش داشته باشم. من در چندین پروژه اجتماعی و غیر دولتی کار کردم که متمرکز بر توانمندسازی زنان ، آموزش حرفه ای و توسعه مهارت های زندگی بود. من همچنین در برنامه هایی که از زنان و کودکان حمایت می کردند ، از جمله کلاس های سوادآموزی ، جلسات آگاهی از سلامت و پشتیبانی از سلامت روان برای افراد نیازمند ، نقش رهبری و تدریس داشتم.
علیرغم چالش های مربوط به فقر ، ناامنی شغلی و برخی موانع فرهنگی ، ما پر از امید بودیم. خواب داشتیم. ما معتقد بودیم که تغییر امکان پذیر است. فرصت ها برای زنان به آرامی در حال رشد بود ، و من برنامه های زیادی برای ادامه تحصیل و خدمت به مردمم داشتم. اما متأسفانه ، با بازگشت طالبان ، همه چیز از بین رفت. آنچه ما ساخته بودیم در چشمان چشم نابود شد.
چگونه در مورد وقایع اوت 2021 یاد گرفتید و اولین واکنش شما چیست؟
من این اخبار را از طریق رسانه های اجتماعی و کانال های تلویزیونی شنیدم. در همان روز ، وقتی فیلم هایی از مردم را دیدم که به شدت سعی در فرار از کشور دارند و سربازانی که پست های خود را ترک می کنند ، احساس ترس و کفر در قلبم کردم. من نمی توانستم باور کنم که این سیستم در حال فروپاشی است و هیچ کاری نمی توانستم در مورد آن انجام دهم. احساس قدرت و گیج کردم. درک اینکه چه اتفاقی افتاده است دشوار بود. احساس می کرد همه چیز قبل از چشمانم به سیگار می رود. حتی با مشکلات خود ، این سیستم هنوز به ما امید داد اما در حال فروپاشی بود. اشک از چشمانم افتاد. شب نمی توانستم بخوابم. جو در خانه ما پر از سکوت و نگرانی بود. همه ما در شوک بودیم و نمی دانستیم چه باید بکنیم.
کدام سیاست یا قانون طالبان در مورد زنان بیشترین تأثیر را بر زندگی شما ، خانواده یا جامعه شما داشته است؟
بدترین و دردناک ترین سیاست ، ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از کلاس ششم بوده است. به آرامی ، قوانین دیگر نیز آمدند – دختران مجاز به حضور در دوره ها یا یادگیری آنچه در خواب بودند ، نمی آموزند. آموزش فقط مربوط به رفتن به مدرسه نیست. این ابزاری برای قدرت و ایجاد آینده است.
این تصمیم ظالمانه هزاران دختر را وادار به ماندن در خانه کرد و رویاهای زیادی را به قتل رساند. تمام برنامه هایی که من در ذهنم برای بهبود زندگی زنان افغانستان داشتم با این دستور نابود شد.
دوستان ، خواهرانم و همکلاسی هایم – همه ما امید خود را از دست دادیم. هر روز می بینم که رویاهای دختران شجاع از بین می روند. دخترانی که علی رغم همه مشکلات ، برای آینده خود می جنگیدند. این سیاست نه تنها حقوق یک نسل را از بین برده است ، بلکه حقوق اساسی بشر و اسلامی بسیاری از نسل ها را از بین می برد.
آیا می توانید یک داستان خاص را به اشتراک بگذارید که نشان می دهد زندگی زنان در افغانستان چگونه تغییر کرده است؟
بله یکی از نزدیکترین دوستان من در سال آخر دانشکده پزشکی بود. او سالها خیلی سخت کار کرد. او برای رسیدن به هدف خود در برابر مشکلات مالی و اجتماعی جنگید. او نه تنها دانش آموز خوبی بود ، بلکه می خواست به زنان و کودکان در مناطق دور افتاده کمک کند. وقتی دانشگاه ها برای دختران بسته شدند ، تمام تلاش های او به هدر رفت. اکنون او در خانه نشسته است ، به بیماران کمک نمی کند ، تحصیل نمی کند. فقط با غم و اندوه او دست و پنجه نرم می کند. زندگی او ، مانند هزاران دختر دیگر ، در یک لحظه تغییر کرد. ، من همچنین دخترانی را می شناسم که در سال آخر دبیرستان بودند و از امتحان ورودی دانشگاه به نام Kankor هیجان زده بودند. متأسفانه ، تمام رویاهای آنها نیز نابود شد.
داستان دیگری که عمیقاً منعکس کننده واقعیت سخت ما در آن زندگی می کند این است که وقتی آرزو داشتم یک رستوران فست فود را منحصراً برای زنان افتتاح کنم. هدف من فقط شروع یک تجارت نبود بلکه ایجاد فضایی امن بود که زنان محروم بتوانند کار کنند ، درآمد کسب کنند و احساس استقلال و عزت را به دست آورند. همه جزئیات با احتیاط برنامه ریزی شده بود: یک محیط دوستانه زن ، که کاملاً توسط زنانی که به فرصتی برای بازسازی زندگی خود نیاز داشتند ، کار می کرد.
اما وقتی برای درخواست مجوز تجاری رفتم ، حتی اجازه ورود به دفتر را نداشتم. من به این دلیل که زن هستم دور شدم. بعداً ، برادرم را فرستادم تا از طرف من پیگیری کند. مقامات با صراحت به او گفتند: “ما به زنان اجازه نمی دهیم رستوران ها را اداره كنند. اگر این رستوران مردانه با كارمندان مرد باشد ، ما مشکلی نداریم.” من چاره ای نداشتم. اگر می خواستم ببینم ایده من زنده می شود ، مجبور شدم سازش کنم. من رستوران را به نام برادرم ثبت کردم و کارمندان مرد را استخدام کردم که همه به جای زنانی که در ابتدا برای توانمندسازی برنامه ریزی کرده بودند ، همه افراد غریبه کامل بودند.
اما این کار نکرد. جو که تصور کردم گم شد. کارمندان مرد مسئولیت های خود را جدی نگرفتند و محیط زیست دور از آنچه که من امیدوار بودم برای پرورش آن باشم. سرانجام ، رستوران مجبور شد تعطیل شود. نه به این دلیل که من فاقد دید یا عزم بودم ، بلکه به این دلیل که من حق عمل به آن را محروم کردم. این تجربه چیزی را در من شکست. من فقط یک تجارت از دست ندادم. من فرصتی را برای کمک به زنانی مثل من از دست دادم که فضای خود را در جامعه بازگو کنند.
آیا لحظه ای وجود دارد که تأثیر قوانین جدید طالبان را بیش از هر زمان دیگری احساس کردید؟
بله ، یک لحظه بسیار دردناک بود که طالبان اعلام کرد که هیچ زنی نمی تواند خانه را ترک کند بدون اینکه صورت خود را به طور کامل بپوشاند. من با خواهرم به خرید رفتم و می توانستم خیره های سنگین اعضای طالبان را بر روی من احساس کنم. هر قدم احساس ترسناک می کرد.
بار دیگر ، من می خواستم با یک مقام طالبان ملاقات کنم تا در مورد باز کردن بازار زنان صحبت کنم. متأسفانه ، او از ملاقات من خودداری کرد. وی گفت هیچ زنی حق ورود به دفاتر دولتی را ندارد. آن لحظه احساس می کرد که تمام دنیا برای من تاریک شده است.
می خواهید دنیا درباره وضعیت فعلی شما چه چیزی را بداند؟ یا به نظر شما کدام قسمت از واقعیت فعلی شما بیشتر درک شده است؟
من می خواهم که جهان بداند که زنان افغان قربانی خشونت سیستماتیک هستند. این وضعیتی نیست که ما انتخاب کردیم. بسیاری از مردم فکر می کنند که ما تسلیم شده ایم ، اما حقیقت این است که ما با وجود خطرات ، هر روز مقاومت می کنیم.
بسیاری از اشکال مقاومت ساکت شده اند ، اما آنها ناپدید نشده اند. ما همچنان از طریق آموزش مخفی ، نوشتن و فعالیت آنلاین در سکوت می جنگیم. ما بدون صدا فریاد می زنیم. ما امید را در قلب تاریکی زنده نگه داشته ایم و منتظر روزی هستیم که بتوانیم بار دیگر صدای خود را بلند کنیم و در جامعه حضور پیدا کنیم.
چه چیزی به شما امید و قدرت در این روزهای دشوار می دهد؟
آنچه من را در این روزهای تاریک نگه می دارد اعتقاد من به تغییر است. من واقعاً معتقدم که این دوره ظلم برای همیشه دوام نخواهد داشت. تاریخ به ما نشان داده است که هیچ رژیم استبداد برای همیشه به طول انجامیده است و طالبان نیز از این قاعده مستثنی نخواهد بود.
خانواده من بزرگترین منبع قدرت من هستند. آنها همیشه در کنار من ایستاده اند و در سخت ترین زمان از من حمایت کرده اند. همچنین ، دیدن شجاعت زنانی که علی رغم همه محدودیت ها ، هنوز هم آموزش می دهند ، می نویسند و امید را زنده نگه می دارند – این انگیزه به من می دهد. درد ما عمیق است ، اما عزم و امید ما حتی عمیق تر است.
