صادرات فرشهای دست ساز ، که در سال 2017 بیش از 400 میلیون دلار بود ، براساس داده های گمرکی ، در سال تا مارس 2025 به 41.7 میلیون دلار کاهش یافت – قطره ای بیش از 95 ٪ از اوج خود در اوایل دهه 1990.
این فروپاشی پس از بازپرداخت تحریم های واشنگتن در سال 2018 ، بازار ایالات متحده را قطع کرد که زمانی بیش از 70 ٪ فرش های ایرانی را خریداری کرد.
زهرا کامانی ، رئیس مرکز ملی فرش ایران گفت: “در طول تحریم های ناشایست و بی رحمانه ایالات متحده ، ما بزرگترین خریدار خود را از دست دادیم.”
آلمان ، امارات متحده عربی ، ژاپن و چین اکنون مقصد های برتر ایران هستند ، اما حجم آنها بخشی از سطح گذشته است.
معامله گران گفتند که رقبا از جمله هند ، چین ، نپال ، ترکیه و پاکستان سهم بازار جهانی را به دست آورده اند که برخی فرش ها حتی به ایران وارد شده اند.
حداقل دو میلیون ایرانی ، که بسیاری از آنها زن روستایی هستند ، به بافندگی فرش بستگی دارند اما روزانه فقط چند دلار درآمد دارند. حامد نبریزاد ، معامله گر تهران به خبرگزاری فرانسه گفت: “ما حتی بخشی از بازار داخلی خود را به دلیل واردات از دست می دهیم.”
با کاهش گردشگری ، کمتر بازدید کنندگان خارجی فرش را خریداری می کنند ، و حتی کسانی که انجام می دهند با برچسب قیمت 30،000 دلار یا بیشتر برای فرش های ابریشمی بازدارنده می شوند.
مقامات اصرار دارند که احیای مجدد امکان پذیر است. وزیر تجارت محمد آتاباک در ماه ژوئن گفت که سیاست های جدید تجارت و ارزی می تواند به احیای صادرات کمک کند.
تحلیلگران استدلال می کنند که تطبیق طرح ها با روندهای مدرن دکوراسیون ، استفاده از رسانه های اجتماعی برای فروش و فرش های برندسازی به طور مؤثر ممکن است مهم باشد.
اما با فروپاشی ارز ایران ، بسیاری از خانواده ها در خانه به سمت فرش های ارزان تر کارخانه روی می آورند و یک صنایع دستی قرن به خطر می افتد که به یادگار گذشته محو می شود.
