شعر فارسی دارای یک غنا و تنوع فراوان از شیوه‌ها و سبک‌ها است که تاریخ‌نگاران و محققان همواره به تحلیل و بررسی آن‌ها پرداخته‌اند. در این مقاله، به بررسی شیوه‌ها و سبک‌های مختلف در شعر فارسی از زاویه‌های مختلف پرداخته و چالش‌ها، اختلافات و تلاش‌های حفظ و ارتقاء آن‌ها را بررسی خواهیم کرد.
یکی از مهمترین شیوه‌های شعری در شعر فارسی، شعر غزل است که از دوران قرون وسطی تا امروز تقریبا همیشه محبوبیت خود را حفظ کرده است. غزل به شعری از عشق و عاشقی، شادی و غم، ملامت و توبیخ می‌پردازد و اغلب در قالب شعرهای دوبیتی با رادیف‌های منظم و تکرار شده نوشته می‌شود.
در کنار شعر غزل، شعر نیمایی نیز یکی از شیوه‌های محبوب در شعر فارسی است که اغلب به شعر اندکی کوتاه‌تر و با شعور عمیق‌تر معروف است. شعر نیمایی اغلب از پاره‌ایات کوتاه و شعورمند استفاده می‌کند که در کنار هم قرار می‌گیرند و تصویر کلی را ارائه می‌دهند.
به علاوه، شعر مرثیه نیز یکی از شیوه‌های متداول در شعر فارسی است که به دلیل احوالات و فاجعه‌های مردمان، اغلب به شکلی تراژیک و اندوهگین نوشته می‌شود. این شعرها اغلب به ستایش یا تاسف از مرگ یا جدایی فرد یا گروهی از افراد می‌پردازند.
با وجود این تنوع و غنای شیوه‌ها و سبک‌ها در شعر فارسی، همواره چالش‌ها و اختلافاتی در مورد تفسیر و تحلیل آن‌ها وجود داشته است. برخی از ادبیات محافل ایرانی معتقدند که بحث و اختلاف و تناسب با ادبیات عرب، اسلام شیعه و تنبیه نشانه‌ی یک ادبیات مستقل انتخابی شدند. از طرف دیگر، معمولاً افراد به مفاهیم مختلفی از متن مدعون بوده‌اند.
تلاش‌های بسیاری نیز برای حفظ و ارتقاء شیوه‌ها و سبک‌های شعر فارسی صورت گرفته است. انتشار کتب و مقالات تحلیلی، برگزاری کارگاه‌ها و سمینارها، و ترویج ادبیات فارسی در مدارس و دانشگاه‌ها از جمله تلاش‌هایی هستند که برای حفظ و ارتقاء این هنر بی‌مثال صورت گرفته است.
با ما در مرشدی همراه شوید تا همراه با ما در بررسی و شناخت عمیق‌تر از شعر فارسی و شیوه‌ها و سبک‌های مختلف آن همیشه مطلع شوید. تصویر بالا تزئینی است.
