اگر شما یک مقام عملی طالبان در کابل هستید ، آغوش گرم غرب از رهبر جدید سوریه باید جنجالی باشد. رئیس جمهور سوریه ، احمد الشارا-که یک بار وابسته به یک جبهه از القاعده بود-با رئیس جمهور فرانسه دست تکان داد امانوئل ماکرون، تماشای وزیر امور خارجه خود را بالا می برد پرچم جدید در سازمان ملل متحد ، و از دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریكا پس از ملاقات با وی در عربستان سعودی ، جایی كه ترامپ متعهد به بلند كردن شد ، ستایش كرد همه تحریم ها در سوریه و روابط را عادی کنید.
به ویژه ، افغانستان ، که از آن خارج شد ممنوعیت سفر ترامپ 2017، اکنون در او گنجانده شده است آخرین یکیبشر سوریه که در لیست اصلی قرار داشت ، این بار از آن صرفه جویی می شود. با این حال ، هر دو کشور با توجه به منطق خود دولت ، خطرات مشابهی را ایجاد می کنند که ممنوعیت پتو را تضمین نمی کنند. در پرونده افغانستان ، این اقدام شرکای سابق مأموریت نظامی ایالات متحده را به خطر می اندازد. اختلاف در نحوه برخورد با دو کشور به طور فزاینده ای کاملاً واضح است.
آغوش جهان از دولت جدید سوریه ، بر خلاف آن شانه سرد به سمت افغانستان تحت کنترل طالبان ، حقیقت صریح را نشان می دهد که شناخت کمتر به هنجارهای قانونی یا کنترل سرزمینی نسبت به تاریخ ، اپتیک ، انتخاب استراتژیک و میزان اهمیت شما در غرب بستگی دارد.
برخلاف افغانستان ، ایالات متحده بیش از 2،000 سرباز در سوریه از دست نداد و اروپا نیز رنج برد ضرربشر غرب در حال پیشبرد رژیم اسد نبود که Hayat Tahrir Al-Sham (HTS) شارا سرنگون کردن؛ آن را تحریم می کرد.
درست است که شارا ، که در آن زمان به ابوب محمد الجلانی معروف بود ، به طور خلاصه به عنوان یک شورش در عراق جنگید ، زندانی شد و بعداً پیش از تجدید نظر و جبهات النصره مرتبط با القاعده را رهبری کرد و رهبری کرد ادغام گروه های دیگر برای تشکیل HTS ، که این نیز هست تعیین شده به عنوان یک گروه تروریستی خواه این وابستگی ایدئولوژیک ، فرصت طلب باشد ، یا هر دو بحث شده استبشر اما HTS و Sharaa با آسیب های عمیق و روانی 9/11 گره خورده اند و طالبان همیشه خواهند بود. این تمایز وزن عظیمی دارد.
شاید بزرگترین تفاوت اپتیک باشد. شارا به هنر تحول تسلط داشته است. یک بار برجسته در یک پاداش ایالات متحده برای پوستر عدالت با یک فضل 10 میلیون دلاری – که در خستگی ها و عمامه ها تحت عنوان “این تروریست را متوقف کنید” که او را نشان می دهد – مجدداً خود به عنوان یک جنگجو و روشنفکر در حین حکومت خود در ادلیب. او در دانشگاه محلی سخنرانی کرد ، تصویر جهادی خود را به دلیل خستگی زیتون که یک جوان فیدل کاسترو را برانگیخت ، تعویض کرد و اکنون در آن ظاهر می شود لباس و پیوندهابشر در امیر امیر قابل قبول طالباندر مقابل ، در قندهار پنهان است ، و معاونان وی هنوز هم شبیه طالبان دهه های گذشته هستند.
اما این فقط برای نمایش نیست. شارا همچنین در انتخاب های متفاوتی نسبت به طالبان انتخاب می کند و این گزینه ها اهمیت دارند. بر خلاف طالبان ، که زنان را به طور پیوسته از زندگی عمومی پاک کرده است –ممنوعیت آموزش دختران فراتر از دبستان و سالن های زیبایی—Sharaa عمومی ملاقات می کند با نمایندگان زنان سوریه. سکولار زندگی در دمشقحداقل ، متوقف نشده است.
در حالی که بسیاری از سوری ها به طور آشکار از سقوط رئیس جمهور بشار اسد تجلیل می کردند ، واکنش به بازگشت طالبان در افغانستان به مراتب تقسیم شد. در میان دیاسپورا افغانستان ، که در درجه اول کسی است که سیاستگذاران غربی با آنها ملاقات می کنند ، پاسخ این پاسخ بود بسیار منفیبشر هزاران افغانی از کشور فرار کرد، در حالی که هزاران سوری بازگشتند، یا به طور دائم یا بازدید ، در فضایی که بعضی اوقات احساس سرخوشی می کرد.
آنچه در پی آن است ، یک داستان از دو دیاسپورای بسیار متفاوت است. در نگاه اول ، جوامع سوریه و افغانستان در ایالات متحده مشترک هستند. هر دو با جنگ شکل گرفتند و بزرگترین موج مهاجرت آنها در دهه 2010 رخ داد. تا سال 2020 ، بیش از 100000 مهاجر سوری در ایالات متحده زندگی می کردند-تخمین زده می شود 80 درصدی از یک دهه قبل ، که عمدتاً توسط جنگ داخلی که در سال 2011 آغاز شد ، هدایت می شود. جمعیت گسترده تر سوریه ، از جمله فرزندان متولد ایالات متحده ، حتی بزرگتر است. جمعیت افغانستان رشد کردن از تقریباً 54،000 تا 195،000 بین سالهای 2010 و 2022 ، از روند مهاجرت گسترده تری عبور می کند. در حالی که بیش از 73000 افغانی تحت عملیات متفقین خوش آمدید پس از فروپاشی سال 2021 دولت افغانستان ، مهاجرت بوده است به طور پیوسته در حال افزایش است برای بیش از یک دهه در اوایل جنگ ، هنگامی که دولت افغانستان با ثبات تر به نظر می رسید ، کمتر افغان ها تصمیم به ترک آن گرفتند.
در هر دو مورد ، درگیری محرک اصلی جابجایی بود. اما زمینه های سیاسی متفاوت بود. بسیاری از افغان ها از طالبان گریختند ، که اکنون به قدرت بازگردند. بسیاری از سوری ها از اسد گریختند ، که از آن زمان برکنار شده است. اگرچه هر دو جامعه به طور گسترده با نیروهایی که فرار کرده اند مخالف بودند ، اما این به وحدت سیاسی تبدیل نمی شود. با این وجود ، تجربیات آنها شکل می گیرد که ایالات متحده می خواهد وطن خود را درگیر کند.
جمعیت شناسی نیز مهم است. بیشتر سوری ها در سوریه و دیاسپورا مسلمانان سنی هستند. در حالی که آنها ممکن است لزوماً از دولت جدید شارا حمایت نکنند ، بسیاری از آنها را تهدیدآمیز تر از رژیم اسد می دانند و به طور کلی برای تعامل بازتر هستند – به ویژه کسانی که در سازماندهی مردمی درگیر هستند. گروه های اقلیت ، مانند علویان ، دروزی و کردها ، شکاک تر اما کمتر دیده می شوند. دیاسپورای افغانستان شامل تعداد زیادی از تاجیک ها و پشتون ها است. گرچه بیشتر مخالف طالبان هستند ، جوامع تاجیک تمایل دارند در برابر گفتگوی ایالات متحده با این گروه مقاومت کنند.
دیاسپورای افغانستان ، به ویژه در ایالات متحده ، عمدتاً واشنگتن را به سمت منزوی كردن دولت به رهبری طالبان ، حفظ تحریم ها و در بعضی موارد گروه های مقاومت در برابر عقب مانند جبهه مقاومت ملی سوق داد. دیگران تقریباً کاملاً روی جابجایی متمرکز بودند افغان های آسیب پذیر خارج از کشور
در حالی که برخی از صدای دیاسپورا افغانستان ، به ویژه آنهایی که بین دو کشور سفر می کنند ، خواستار رویکرد عملی تر به طالبان بودند ، لحن غالب خصمانه بود – که توسط دیپلمات های سابق ، سازمان های غیردولتی و گروه های حقوق بشر همراه بود. در مقابل ، گروه های آمریکایی و اروپایی سوریه به طور فعال مدعی برای درگیر کردن رهبران جدید سوریه. از آنجا که رژیم اسد به طور گسترده ای مورد تجاوز قرار گرفته است ، نگرانی های بسیاری گروه اقلیت هنگامی که توسط همدستان خود در خانواده اسد محافظت می شود و تحت دولت جدید با مجازات روبرو می شوند ، تا حد زیادی از مباحث مربوط به سیاست های غربی غایب هستند.
مخالفان سوریه هشدار می دهند که دولت جدید در حال افراط گرایی است ، غوغا، و بازگشت به اقتدارگرایی. اما در حال حاضر ، چنین ترس هایی غرق شده است تسکین گسترده در پایان جنگ داخلی و سیاه چال های اسد.
با این حال ، مهمترین دلیل برای رویکرد متفاوت غرب به سوریه نسبت به افغانستان ساده است. از نظر غرب ، سوریه اهمیت دارد و افغانستان چنین نمی کند. این برای خود افغان ها سخت است که تصدیق کنند. محمد اقبال ، شاعر قرن بیستم ، نوشته شده، “آسیا بدن آب و خاک رس است ، که ملت افغانستان قلب را تشکیل می دهد.”
هر دو دولت سابق و طالبان فعلی از این خط استفاده کرده اند تا استدلال کنند که افغانستان دارای اهمیت جهانی است که نمی توان آن را نادیده گرفت. این احساساتی است که اغلب توسط مقامات ایالات متحده و اروپایی در طول جنگ 20 ساله این کشور تکرار می شد. با این حال با افغانستان به عنوان یک sideshow و در نهایت رها شدهبشر در مقابل ، سوریه در چهارراه خاورمیانه قرار دارد.
سوریه آستان امپراتوری عثمانی در جهان عرب و آن بود جمعیت قابل توجهی از کرد تضمین می کند که این یک نگرانی اصلی استراتژیک برای ترکیه همسایه است. سوریه نیز مرزهای اسرائیل و قبلاً به عنوان یک خدمت کرده است زمین صحنه برای ستیزه جویی ضد اسرائیل. اشغال اسرائیل از ارتفاعات جولان و آن حمله های نظامی اخیر و اعتصاب در اعماق قلمرو سوریه تأکید می کند که چقدر جدی تهدید بالقوه را در مرز مشاهده می کند. اما این درک تهدید محدود باعث از بین رفتن یک فرصت استراتژیک برای تنظیم مجدد روابط و جداسازی بیشتر ایران می شود.
تحت رژیم اسد ، سوریه طولانی بود قابل مشاهده توسط ایالات متحده به عنوان یک پروکسی ایرانی. در حالی که جورج دبلیو بوش رئیس جمهور ایالات متحده در سال 2002 به سوریه اشاره نکرد “محور شر“گفتار ، جان بولتون ، وزیر امور خارجه برای کنترل اسلحه و امنیت بین المللی ، سوریه را به عنوان یکی از دو ایالت سرکش” فراتر از محور شر “ذکر کرد سخن در همان سال این دیدگاه فقط در طول جنگ داخلی سوریه عمیق تر شد ، زیرا اسد به طور فزاینده ای برای بقا به ایران و روسیه وابسته بود. درگیری میلیون ها نفر، ارسال پناهندگان به ترکیه و اروپا ، جایی که آنها سوخت می دهند عکسبرداری ناسیونالیست و گاه به گاه نگرانی های امنیتیبشر
سوریه از نظر استراتژیک در امتداد مدیترانه شرقی نیز دارای ارزش قابل توجهی برای روسیه است ، که این علی رغم بمباران قبل از برکناری اسد ، Idlib تحت کنترل HTS-برای حفظ آن تلاش کرده است دسترسی دریایی در امتداد ساحل مدیترانه. همه اینها باعث می شود سوریه به نگرانی مداوم ایالات متحده باشد.
ایالات متحده از فرانسه کندتر بوده است ، آلمانو روسیه برای درگیر کردن حاکمان جدید در دمشق. اما ترامپ اعلام کرد که در برابر عادی سازی ، وعده سهولت در تحریم ها ، سیگنال های مثبت از وزارت خزانه داری ایالات متحده ، و انتصاب توماس باراک به عنوان سفیر ایالات متحده در ترکیه و فرستاده ویژه به سوریه – حرکتی که تأکید بر نقش اصلی ترکیه در شکل گیری آینده سوریه است – نشان می دهد که واشنگتن با سوریه رویکرد متفاوتی نسبت به طالبان دارد.
در حالی که دولت ترامپ تمایل به درگیر کردن طالبان را نشان داده است ، مانند ارسال یک فرستاده گروگانگیری به کابل و نعمتهای بلند کردن در مورد رهبرانی مانند سیرج الدین حقانی ، کنتراست چشمگیر است. این که آیا درگیری زودهنگام با دمشق ، رژیم را معتدل تر می کند ، از پناهگاه های تروریستی جلوگیری می کند ، یا از قسمت دیگری از خشونت فرقه ای علیه گروه هایی مانند علویان و دروزی جلوگیری می کند. اما همانطور که دیگران دارند استدلال، جداسازی طالبان ، گروه را برای تعدیل گروه انجام داد. سوریه آزمایش این خواهد بود که آیا درگیری زودرس نتایج بهتری نسبت به انزوا در طول بازو دارد.
هم طالبان و هم رهبری جدید سوریه مشروعیت خود را از قدرت به دست آمده از طریق پشتکار و با پر کردن خلاء باقی مانده توسط یک دولت شکست خورده – نه از جامعه بین المللی ، و نه کمتر از غرب. شارا سالها را در حكومت الیب گذراند و جایگزینی برای قاعده باتیستی ایجاد كرد كه به او اجازه می داد تا تقریباً شبانه ، درست مانند طالبان در افغانستان ، در دمشق قرار بگیرد.
با این حال ، مشروعیت بدون شناخت بین المللی ، یک کشور را منزوی نگه می دارد. هر دو طالبان و دولت شارا باز بودن را نشان داده اند نامزدی، از جمله با روسیه و حتی ایالات متحده با این حال واشنگتن است که دریغ کرده است. در هر دو مورد ، ظهور آنها تا حدودی توسط سیاست ایالات متحده شکل گرفته است ، از عقب نشینی در افغانستان تا تحریم های فلج کننده در مورد اسد ، گرچه واشنگتن بازیکن کمتری در سوریه بود.
به نظر می رسد دولت ترامپ همانطور که هست آماده مقابله با سوریه است. طالبان می تواند صفحه ای از دفترچه بازی شارا و تمایل وی برای عملی بودن کشورش را بدست آورد ، اما ایالات متحده نیز باید نمونه خود را به کار گیرد و همچنان رویکرد عملی تری نسبت به سایر دشمنان سابق اتخاذ کند ، به ویژه اگر نتایج مثبت در سوریه مشاهده شود.
