- تعیین نقش آمریکا در جهان
سیاست خاورمیانه ایالات متحده ، که توسط رئیس جمهور ترامپ در ماه مه وضع شده است ، می بیند خاورمیانه تعریف شده توسط تجارت ، نه هرج و مرج. دولت با بیان و اقدامات خود ، دولت سیگنال می دهد که انزواگرا نیست بلکه بر حل مشکلات مهم بین المللی متمرکز است. خاورمیانه در اولویت اصلی قرار دارد ، زیرا دولت به دنبال ایجاد توافق نامه ابراهیم از دولت اول ترامپ و شکست گسترده منطقه ای ایران در طی دو سال گذشته است. با هم ، این روندها با هدف هماهنگی اسرائیل با کشورهای عربی و ایجاد ثبات منطقه ای که هنوز هم نیاز به تعامل آمریکا دارد اما منابع اصلی یا خطر جنگ نیست.
سخنان رئیس جمهور ترامپ در ریاض در ماه مه نه تنها دیدگاه خود را برای خاورمیانه ارائه داد ، از برخی جهات مشابه سایر روسای جمهور در سال اول خود ، بلکه تغییر چشمگیر در سیاست های کلی ایالات متحده نسبت به آن منطقه را ترسیم کرد. ترامپ با تأکید بر اقدامات نظامی خود علیه حوثی ها و درگیری عمیق دیپلماتیک وی با لبنان و سوریه ، روشن کرد که ایالات متحده همچنان به ثبات در سراسر منطقه متعهد است ، و همچنین آمادگی برای برقراری صلح ، از جمله با ایران (“من آماده هستم تا درگیری های گذشته را پایان دهم و مشارکت های جدید را ایجاد کنم”). اما وی همچنین با تأکید بر (1) مسئولیت و توانایی کشورهای منطقه ای برای پیشبرد ثبات و پیشرفت اقتصادی و اجتماعی به خودی خود ، بر اختلافات خود با سیاست های قبلی دولت در خاورمیانه تأکید کرد. (2) برکناری چشمگیر از مداخلات آمریکایی در امور داخلی کشورهای منطقه ای یا ساختمان ملت (“بزرگترین تحول ناشی از مداخلات غرب نیست”) ؛ و (3) تأکید شدید بر فرصت های شغلی به عنوان سودمند برای منافع آمریکایی و هم برای توسعه منطقه ای (“جعل آینده ای در آن تعریف شده توسط تجارت ، نه هرج و مرج ؛ نه هرج و مرج ؛ در جایی که این فناوری از فناوری تروریسم نیست”).
چشم انداز بزرگتر
پس از هفت ماه ، روشن است که دولت ترامپ انزواگرا نیست ، بلکه بر حل مشکلات مهم بین المللی متمرکز شده است. در حالی که چین اولویت است ، درگیری در اروپا ، به ویژه اوکراین و خاورمیانه ، مورد غفلت قرار نمی گیرد. اما ترامپ و تیمش راه را به عنوان ترکیبی از شرکای محلی “با ، و از طریق” ، مانند اسرائیل ، ترکیه و کشورهای عربی در خاورمیانه ، اقدامات نظامی ایالات متحده در صورت لزوم ، مانند بمباران اخیر ایران و معامله ایالات متحده برای حل و فصل درگیری های خاص می دانند. این بیشتر تکامل سیاست است تا یک عزیمت چشمگیر ، اما چندین عنصر اصلی جدید هستند.
اول ، دولت نه تنها مداخله در امور داخلی سایر ایالت ها را رد می کند ، همانطور که رئیس جمهور در ریاض تأکید کرد ، بلکه کل پاراگراف بوروکراتیک “قدرت نرم” که در وزارت امور خارجه و سایر نهادها (USAID ، USIP ، موقوفات ملی دموکراسی ، VOA و RFE) ایجاد شده است. این بدان معنی است که دیپلماسی کاملاً به عنوان دولت به دولت دیده می شود ، نه مردم به مردم و “قلب و ذهن برنده” دیگر یک مأموریت اصلی نیست. اما قدرت نرم با سه ابزار قدرت سخت جایگزین می شود: اول استفاده از ابزارهای اقتصادی است. این شامل تحریم ها ، همانطور که توسط دولت های قبلی مستقر شده است ، بلکه تعرفه ها ، تسهیل تجارت و پشتیبانی مستقیم از شرکت های آمریکایی ، نه فقط به اندازه تجاری بلکه به عنوان منافع استراتژیک است. دوم ، تمایل به استفاده از اقدامات نظامی پرخطر اما سرنوشت ساز ، که در اولین دولت ترامپ با اعتصاب به قاسم سلیمانی دیده می شود ، و قوانین تعامل علیه داعش را آزاد می کند و در دوم با بمب گذاری یمن و ایران. سوم ، تأکید بسیار بیشتر بر تضمین مزایای خاص دیپلماتیک یا اقتصادی آمریکا ضمن دنبال کردن اهداف گسترده بین المللی.
ابراهیم توافق می کند و ایران را خسته می کند
دولت ترامپ گسترش توافق نامه های ابراهیم و ادامه مهار یک ایران بسیار ضعیف را به عنوان محور استراتژی منطقه ای خود می بیند. روابط نزدیک بین اسرائیل و کشورهای عربی (و ، و ، سخت تر ، بین اسرائیل و ترکیه) ، یک مانع قدرتمند دیپلماتیک ، اقتصادی و نظامی را برای ایران فراهم می کند تا مجدداً پروکسی های خود و حضور منطقه ای را بازسازی کند و فشار را برای پیشگیری از هرگونه جاه طلبی هسته ای باقی بماند. اولویت های خاص در این زمینه ، اول ، خاتمه درگیری غزه و استقرار نوعی حضور بین المللی برای اجازه خروج اسرائیل بدون بازگشت حماس است. دوم ، سوریه و لبنان را تثبیت کنید. سوم ، مذاکره در مورد برخی از تسویه حساب هسته ای ایران ، یا اگر ایران امتناع ورزد ، کشورهای اروپایی را تحت فشار قرار می دهند تا تحریم های “فوری” را تحمیل کنند. سرانجام ، فقط در صورت ایجاد تهدید جدی برای ناوبری ، به حملات حوثی ها در دریای سرخ پاسخ دهید.
این مراحل ، با تثبیت بیشتر منطقه ، ممکن است پیشرفت کافی در روابط اسرائیل و فلسطین را فراهم کند تا عربستان سعودی و اسرائیل را قادر به برقراری روابط دیپلماتیک کند ، جایزه عمده ای که دولت ترامپ در این اصطلاح می بیند. این نه تنها در را برای به رسمیت شناختن بیشتر اسرائیل توسط کشورهای مسلمان باز می کند ، بلکه به گسترش چشمگیر فن آوری ، انرژی و سایر روابط اقتصادی در سراسر منطقه است.
یک خاورمیانه پایدار همچنین آسیب پذیری های کمی را برای سوء استفاده از ایران در اختیار دارد. از سال 2000 تا 2024 ایران توانست از جنگ ها سوء استفاده کند (مداخله ایالات متحده در عراق ؛ بعداً حمله داعش به دولت عراق ؛ جنگ های داخلی در یمن و سوریه ، و درگیری اسرائیل-حسبلاله در لبنان در سال 2006) ، برای گسترش بخشیدن به منطقه در طول منطقه ، مانند سایر مواردی از این دست ، مانند گروههای قیمتی دیگر به عنوان گروههای صریح و نزدیک به شیعه و سایر گروههای قاریم اما پروکسی های ایران ، تا آنجا که هنوز هم قابل استفاده هستند ، آموخته اند که ایران نمی تواند به نجات خود بیاید ، زیرا اسد سقوط کرد ، اسرائیل حزب الله و حماس را تجزیه کرد و ایالات متحده اهداف اصلی حوثی ها را به دست آورد. مهمتر از همه ، توانایی ایران در جلوگیری از اقدامات نظامی اسرائیلی و ایالات متحده از طریق پروکسی ، تروریسم ، موشک های دوربرد و تهدید به صادرات نفت و گاز منطقه ای ، عمدتاً داستانی بود. این فرصتی را برای منطقه باز کرده است تا در صلح و ثبات به گونه ای که طی 85 سال گذشته ندیده است ، در صلح و ثبات قفل شود.
دولت نهایی که اکنون توسط رهبران منطقه و دیپلمات های آمریکایی پیش بینی شده است ، یک منطقه “عادی” است ، مشابه اروپای غربی ، آسیای شرقی و آمریکای جنوبی. ملل در هر سه منطقه مشکلات خاص خود را دارند و اروپا و آسیا در محیط خود با یک ابرقدرت تهاجمی روبرو هستند ، اما در آن پیرامون صلح و ثبات عمومی سلطنت می کنند. ایالت ها به دنبال تصرف هژمونی با قیمت حاکمیت سایر کشورها نیستند ، همانطور که در پنجاه سال گذشته با ایران ، صدام عراق و سایر کشورها مشاهده می شود. نه جنبش های خشونت آمیز ایدئولوژیک ، ترور و فروپاشی ایالتی را تهدید می کنند ، همانطور که در خاورمیانه با القاعده ، داعش و نیروهای ایرانی مشاهده می شود.
فرضیه اکنون این است که یک توده مهم از توسعه اقتصادی در کشورهای عربی ، ترکیه و اسرائیل ، حس بزرگتر تلاش مشترک ، شکست نیروهای مختل کننده از القاعده از طریق داعش به ایران ، عدم وجود دخالت عمده بیرونی و ادامه نظارت آمریکایی ، می تواند منطقه را به چنین وضعیت عادی تبدیل کند.
تهدیدها به چشم انداز
ایران علی رغم وضعیت ضعیف خود ، بزرگترین تهدید واحد است. به عنوان یک نهاد واحد ، نمی تواند به تهدید سابق خود بازگردد ، اما می تواند در مورد بازسازی نیروهای پروکسی و قابلیت های هسته ای و متعارف خود ، در صورت پریشانی و تقسیم ، از اختلاف و اختلاف نظر در منطقه سوءاستفاده کند.
جدی ترین مشکل غزه است. تا زمانی که این درگیری طغیان کند ، اسرائیل را از کشورهای عربی و ترکیه (و فراتر از آن) جدا می کند و انرژی دیپلماتیک ایالات متحده را کاهش می دهد. دولت ترامپ به وضوح می خواهد که درگیری به زودی به پایان برسد ، اما مانند اسرائیل و کشورهای منطقه ای مسلمان مشخص نیست که آینده چه خواهد شد ، زیرا اسرائیل یک سناریوی معتبر “روز پس از” اسرائیلی را انجام نداده است ، و ایالات متحده از پیشنهاد یک برنامه دقیق در هر دو اداره خودداری کرده است.
مشکل دوم سوریه است. در مرکز منطقه ، از دهه 1960 ، در هسته بی ثباتی منطقه قرار گرفته است ، با جنگ های خود علیه اسرائیل ، حکومت توسط خانواده اسد ، و جنگ داخلی از سال 2011 تا 2024. این درگیری این کشور را ویران کرد ، با حدود 600،000 سوریه کشته شده – دوازده میلیون نفر – نیمی از جمعیت ، آواره شده ، استفاده از سلاح های شیمیایی که به طور قابل توجهی از سلاح های شیمیایی است ، در حال ظهور سلاح های شیمیایی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریسم ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی ، ظهور تروریستی. نیروها تثبیت سوریه پس از سقوط اسد ، با توجه به تخریب و جابجایی و نفرت در بین گروه های مختلف نسبت به دیگران ، یک کار مهم است. نگرانی ویژه در حال افزایش اصطکاک در سوریه بین اسرائیل و ترکیه است. هر دو کشور از نظر منافع مشابهی دارند ، زیرا اقتصادهای مدرن با غرب و نزدیک به ترامپ مرتبط هستند. اما اصطکاک ، اولین بار بر غزه ، و اکنون در مورد آینده سوریه ، روابط را به طور جدی ریخته است ، با نیروهای هر دو کشور در سوریه مستقر شده و یک حادثه خشونت آمیز ممکن است.
راه حل برای همه این تهدیدها با یک جامعه بین المللی یکپارچه ، به ویژه کشورهای عربی ، ایالات متحده ، اروپا ، اسرائیل ، ترکیه ، سازمان ملل و سایر سازمان های بین المللی و سازمان های مردم نهاد مهم آغاز می شود. اما چنین وحدت به یک رهبر نیاز دارد ، فقط نقشی که ایالات متحده می تواند ایفا کند. خوشبختانه ، دولت ترامپ با پادگان و ویتکوف منطقه ای بسیار فعال خود ، مایل به انجام این کار است. و به دلایل خوب ، همانطور که به خوبی می داند که ثبات مزایای اقتصادی و دیپلماتیک را به همراه دارد ، واشنگتن را در رقابت با چین و روسیه تقویت می کند و بر خلاف بی ثباتی ، نیازی به حامل هواپیما و سایر منابع گران قیمت مورد نیاز در جای دیگر ندارد.
