در عصر صلح‌طلبان، سازمان‌هایی پا به عرصه‌ی تاریخ گذاشتند که نه تنها ساختاری نوین داشتند، بلکه عملکردشان تحولی شگرف در روابط بین‌الملل و جامعه‌ی جهانی ایجاد کرد. این سازمان‌ها با شعار “صلح پایدار، عدالت جهانی” تلاش کردند تا دنیایی عاری از جنگ و خشونت بسازند. در این دوره، رهبران و اندیشمندان بزرگی ظهور کردند که با تفکرات صلح‌جویانه‌شان، مسیر تاریخ را تغییر دادند.
یکی از مهم‌ترین رویدادهای این دوره، تشکیل “کنگره‌ی جهانی صلح” در سال ۱۹۴۹ بود. این کنگره در شهر پراگ، پایتخت چک‌اسلواکی، برگزار شد و نمایندگانی از سراسر جهان در آن حضور یافتند. فضای شهر پراگ در آن روزها آکنده از امید و آرزو برای آینده‌ای روشن بود. خیابان‌ها با پرچم‌های رنگارنگ و شعارهای صلح‌طلبانه تزئین شده بودند و صدای نوای موسیقی‌های ملل مختلف در فضا پیچیده بود. مردم با چهره‌هایی شاد و پر از انگیزه، امیدوار بودند که این کنگره آغازگر عصری جدید در تاریخ بشر باشد.
در مراسم افتتاحیه، یکی از رهبران برجسته‌ی صلح‌طلبان، پل روبسون، با صدایی رسا و سرشار از احساس گفت:
“صلح تنها فقدان جنگ نیست؛ صلح ساختن جهانی است که در آن عدالت، برابری و عشق حاکم باشد. امروز، ما در آستانه‌ی تحقق این رویا ایستاده‌ایم.”
این سخنان موجی از احساسات را در میان حضار برانگیخت و اشک شوق در چشمان بسیاری از شرکت‌کنندگان حلقه زد.
ساختار سازمان‌های عصر صلح‌طلبان بر اساس دموکراسی، مشارکت مردمی و همکاری بین‌المللی استوار بود. عملکرد این سازمان‌ها شامل برگزاری جلسات منظم، ایجاد کمپین‌های تبلیغاتی، و تلاش برای حل مناقشات بین‌المللی از طریق گفت‌وگو و مذاکره بود. یکی از مهم‌ترین دستاوردهای این سازمان‌ها، تأسیس “نهاد جهانی حقوق بشر” بود که به عنوان نهادی مستقل به بررسی و رسیدگی به موارد نقض حقوق بشر در سراسر جهان می‌پرداخت.
