زندگی نامه ی جان اشتاین بک

روزهای تاریک و غم انگیزی بر روی شهر میلان فرا می‌رسید. خیابان‌ها خلاء و ساکت بودند و هیچ بشریتی در خیابان‌ها برای خود آزرده‌ی روزگاری کشیده نمی‌نمود. در یکی از کوچه‌های متروکه شهر، یک ستون بلند و زیبا وجود داشت که با نقوشی شگفت‌انگیز از تاریخ و فرهنگ میلان تزئین شده بود. این ستون نشانه‌ی قدمت و تاریخ بلند این شهر بود و هر کسی که به آن نگاهی می‌انداخت، به خیال‌پردازی می‌پرداخت و در دنیای دیگری سفر می‌کرد.

در یکی از شب‌های سرد زمستانی، یک جوان جویای ماجراجویی به نام دانیلو، به این کوچه دورافتاده رسید. او چندین سال از خانه و خانواده‌اش دور بود و به دنبال راهی برای فرار از بار سنگین گناهان گذشته خود می‌گشت. وقتی چشمش به ستون زیبا افتاد، احساسی غریب از آرامش و صلح در دلش ایجاد شد و او به دوش های سنگین گذشته خود فراموش شد.

دانیلو به ستون نزدیک شد و نقوش زیبای آن را به دقت مشاهده کرد. هر نقش و نگاره بر روی ستون حکایتی از زندگی و تاریخ میلان بود و هر یک از آن‌ها داستانی فراموش نشدنی را با خود می‌آورد. دانیلو با شور و هیجان به تمامی نقوش پرداخت و حال آنکه هوای سرد زمستانی بر صورتش می‌وزید، احساسی گرم و دوستانه در دلش جا انداخت.

دانیلو پس از مدتی در این ستون زیبا گم شده بود که ناگهان یک نقش جدید بر روی آن مشاهده کرد. این نقش جدید داستان یک مهاجر محبوب به نام آنتونیو را روایت می‌کرد که به دنبال رویایش از نواختن موسیقی در شهر میلان بود. دانیلو با شگفتی به تصویر آنتونیو خیره شد و زمانی که نگاهش را بر نقش گذاشت، آنتونیو از تصویر جدا شده و جلوی چشمانش ظاهر شد. آنتونیو با لبخندی دوستانه به دانیلو گفت: “با ما در مرشدی همراه شوید.”

دانیلو به آنتونیو پیوست و با او به سفری جذاب و پر از ماجراجویی در دنیای موسیقی و هنر پرداخت. آنها به دنبال رهایی از بار سنگین گناهان و افسوس‌های گذشته بودند و این سفر آنها را به یک تغییر بزرگ و عمیق در زندگی‌شان رهنمود.

داستان آنتونیو و دانیلو نه تنها داستان زندگی و تجربیات این دو جوان بود، بلکه قصه‌ای از عشق و دوستی و خلاصه روحیه‌ی انسانی بود که همواره در جستجوی زیبایی و هنر بر دل میلان آواز می‌خواند.

با ما در مرشدی همراه شوید…