روزهای گرم تابستان در سرزمین آذربایجان، کوهها و دریاچههای زیبای اطراف شهر تبریز، داستانی از پدر شعر فارسی، ابوالقاسم فردوسی را بیان میکند. او، یکی از بزرگترین شاعران و نویسندگان ایرانی، با اثر بزرگ و بیبدیل خود، شاهنامه، جاودانهترین اپیک شاهنامه نامه ایرانی را نگاشت.
فردوسی، شاهزادهای از خاندان نجابتیان بود که از کودکی شوق شعر و داستانگویی داشت. او به سفرهای آزاده در اطراف ایران به همراه دوستان خردمندش پرداخت تا زیباییها و غنیمتهای طبیعت را درک کند و از زبان مردم نیازمند نثرانگاری کند.
در یک سفر به شهر توس، فردوسی با مربی بزرگ خود، رامین، آشنا شد و از او نکات اساسی نثر فارسی و شعر را آموخت. این دوستی زمانی طی شد که پادشاه ایران به فردوسی مأموریت نگاشت اپیک شاهنامه را انتساب داد.
با حمایت شاه و تلاشهای سخت ابوالقاسم فردوسی، شاهنامه به نگارش کامل رسید. این اپیک حاوی داستانها و قصههای جذابی از تاریخ ایران بود که تا قرنها پس از آن، اثر بزرگی محسوب شد.
در دوران رنجآور خلق شاهنامه، فردوسی با چالشهای فراوانی روبرو شد اما با استقامت و عزم، این اپیک شاهنامهنامه را به پایان رساند. اثری که تا قرنها بعد همچون نجومی در آسمان ادبیات و فرهنگ ایران درخشید.
با ما در مرشدی همراه شوید در جادهای پر از عشق و هنر، که نام ابوالقاسم فردوسی بر آن برازندهی ارزشهای عمیق انسانی است. تصویر بالا تزئینی است.