بعد از ظهر 15 اوت 2021 ، فار در حال تنظیم کتاب در قفسه های کتابخانه زنان خود در کابل بود طالبان وارد شهر شدندبشر این روز آغاز آنچه سازمان ملل متحد “محدودترین کشور جهان برای حقوق زنان” می نامد ، نشانگر خواهد بود.
فارغ التحصیل 29 ساله حقوق ، که از نام مستعار فارسی برای امنیت خود استفاده می کند ، رویاهای او را فرو ریخت در طی چند ساعت کتابخانه ای که او در سال 2019 با همکلاسی های دانشگاه تأسیس کرده بود ، باید بسته شود – فضایی که زمانی با صدای زنان در مورد ادبیات ، قانون و آرزوهای آنها صحبت می کرد.
با سقوط پایتخت پس از 20 سال حکومت دولت تحت حمایت ایالات متحده ، محدودیت های منظم در آموزش زنان ، کار و فضاهای عمومی با تمام توان بازگشت.
فار ، که نام واقعی وی به دلیل امنیت وی پنهان شده است ، صندلی ها و قفسه ها را با عجله فروخته شده به همراه دوستانش برای پرداخت اجاره باقی مانده. مجموعه 4000 کتاب زیر پوشش تاریکی به یک مکان مخفی در کابل ، به دور از بررسی طالبان منتقل شد.
از زمان بازپس گیری قدرت ، طالبان به طور منظم زنان را از زندگی عمومی با سرعت و دامنه بی سابقه پاک کرده اند. به گفته دیده بان حقوق بشر ، دختران از آن ممنوع شده اند حضور در مدرسه بالاتر از درجه 6 ، در حالی که دانشگاه ها کاملاً برای زنان بسته شده اند – از جمله برنامه های آموزش پزشکی. کسانی که به خواندن کتاب می پردازند یا مخفیانه خود را آموزش می دهند با آزار و اذیت و ضرب و شتم جسمی روبرو می شوند و خانواده های آنها خطر مجازات را به خطر می اندازند.
فاریه از جمله کسانی بود که از تسلیم شدن خودداری کرد. به همراه چند زن دیگر ، وی در اعتراض به محدودیت طالبان در آموزش زنان ، کار و آزادی های عمومی به خیابان های کابل رفت. او می گوید ، دو نفر از دوستان وی در محل دستگیر شدند و بعداً در زندان شکنجه شدند.
پس از بازگشت به خانه ، خانواده وی از او خواستند که فعالیت خود را رها کند. هشدار والدین وی وزن جامعه ای را به همراه داشت که در آن می توان افتخار خانواده را با ارتباط با مخالفان از بین برد: “اگر زندانی شوید ، می تواند امنیت شما را به خطر بیندازد و شهرت ما را در بین مردم خراب کند.”
اکنون بیشتر مشاغل ، پارک های عمومی ، سالن های بدنسازی ، کتابخانه ها و کافه ها برای زنان ممنوع است. سفر بدون محرم (یک خویشاوند نزدیک مرد مانند شوهر یا برادر) ممنوع است ، و در آخرین فرمان ، زنان از صحبت کردن با صدای بلند در ملاء عام یا حتی در خانه ممنوع می شوند.
براساس گزارش های بی بی سی و سایر رسانه های بین المللی ، ده ها زن که از طریق اعتراضات یا بازجویی عمومی از این قوانین سرپیچی کرده اند ، بازداشت شده اند ، و بسیاری از آنها گزارش شکنجه و سوءاستفاده جنسی در زندان های طالبان را گزارش می دهند.
خود کتاب ها در این جنگ ایدئولوژیک به اهداف تبدیل شده اند. طالبان حجم هایی از کتابخانه های عمومی در هرات و کابل ، به ویژه آنهایی که توسط افغان و نویسندگان خارجی که محتویات آنها با ایدئولوژی طالبان مغایرت دارد ، جمع آوری کرده است.
Zalmai Forotan ، بازرس کتابخانه ها ، در نوامبر 2024 به بی بی سی فارسی گفت که کتابهای حاوی “مباحث مورد بحث از نظر عقیدتی یا مذهبی” یا شامل تصاویر موجودات زنده می توانند مورد بازرسی و مصادره قرار بگیرند – فرایندی که قفسه های کتابخانه ای را به طور لخت می کند.
طالبان در ابتدا محدودیت هایی را برای آموزش زنان و آزادی های موقت نامیده می کردند و قول می دادند پس از برقراری آب و هوای مناسب اسلامی ، آنها را معکوس کنند. در عوض ، آنها محدودیت های فزاینده ای را با دقت روشمند اجرا کرده اند. فضاهای عمومی برای زنان افغانستان ، که اکنون به پیچ و خم های ممنوعیت هایی که همه چیز را از پله های آنها گرفته تا صدای آنها حاکم است ، به طرز چشمگیری کاهش یافته است.
شبکه های مقاومت
حتی در حالی که طالبان چنگال خود را در فضاهای زنان محکم می کردند ، برخی از خانمها برای آموزش یکدیگر و بی سر و صدا از رژیم ، راه حل هایی ایجاد کردند. فار در میان آنهاست. پس از خاموش شدن اعتراضات عمومی وی و بسته شدن کتابخانه ، وی با یک دوست نزدیک به اینترنت نقل مکان کرد تا یک باشگاه کتاب امن را در واتس اپ و تلگرام ایجاد کند – ترجمه کتابخانه فیزیکی خود را در یک شبکه دیجیتالی مقاومت.
وی توضیح می دهد: “در ابتدا نزدیک به 300 زن به گروه WhatsApp ما پیوستند ، جایی که من PDF های اسکن شده از کتاب های ذخیره شده را تهیه می کنم.” “اگر من کاملاً به آنها اعتماد کنم ، بعضی اوقات کتاب های چاپی را به عنوان وام به اعضا تحویل می دهم.”
هر عضو پس از اتمام آنها ، مشاهدات مربوط به کتاب را با عکس به اشتراک می گذارد. اما این عملیات نیاز به احتیاط شدید در آب و هوایی دارد که در آن اعتماد به یک لوکس تبدیل شده است که تعداد معدودی از آنها می تواند داشته باشد.
فار می افزاید: “ما فقط با چند عضو که کاملاً به آنها اعتماد داریم ، جلسات خواندن مخفی برگزار می کنیم.” “ما می ترسیم که طالبان ممکن است جاسوسی در بین ما داشته باشند. همچنین ، برخی از زنان از ترس از بازداشت توسط اطلاعات طالبان می ترسند برای جلسات حضوری بیرون بیایند.”
او شخصاً قبل از افزودن آنها به گروه واتساپ ، از هر عضو جدید تجاوز می كند و از اعضا می خواهد كه با ترس از نظارت طالبان ، در مورد موضوعات سیاسی بحث نکنند. نگه داشتن خود کتاب ها خطر مداوم را ایجاد می کند.
طالبان در چندین محله کابل ، جستجوهای درب به درب را برای گروه های ضد طالبان مانند جبهه مقاومت ملی (NRF) و Isis-K انجام داده اند و فارر را وادار به پنهان کردن مجموعه خود مانند Contraband کرده اند.
“حتی برای حفظ این موارد تهدیدی است کتابهای ممنوعه، “او می گوید.
با وجود خطرات ، تقاضا برای کتاب ها – به ویژه رمان ها و متون انگیزشی – در حال افزایش است. فارمان معتقد است که زنان به دنبال الهام بخشیدن هستند زیرا با کاهش امید با آینده ای نامشخص روبرو می شوند و به عنوان فرار و پایداری به ادبیات روی می آورند.
یکی از کتابهایی که اخیراً این گروه خوانده است “Sinuhe ، مصر” است ، رمانی را که به بررسی مضامین سرکوب می پردازد ، استفاده از زنان به عنوان ابزار ، از دست دادن هویت و قدرت دانش است.
فهیما ، 18 ساله ، که درخواست می کند فقط با نام اول خود مشخص شود ، اندکی پس از امتحانات میان دوره ای کلاس 10 به دلیل ممنوعیت آموزش لغو شد.
او می گوید: “من خواب دیدم که پزشک شوم. متأسفانه نتوانستم به آن دست یابم و اکنون تقریباً چهار سال است که از تحصیلاتم دور شده ام.”
او 35 کتاب را از طریق این باشگاه خوانده است و به او الهام بخش برای نوشتن است مسیر نور، روایتی از زندگی یک دختر افغان تحت حاکمیت طالبان. او امیدوار است که به نسل های آینده بگوید نسل او چه چیزی را از دست داده است.
مرجان ، یکی دیگر از شرکت کنندگان در بیست سالگی ، از زمان پیوستن به سال گذشته 15 کتاب خوانده است. او یک دانشجوی کلاس دوازدهم بود که برای امتحان کانکور (امتحان ورودی دانشگاه سراسر کشور افغانستان) آماده می شد تا وقتی که طالبان چهار سال پیش او را از مدرسه منع کرد ، وکیل شد.
فار توضیح می دهد: “این همان چیزی است که باعث می شود احساس افتخار و انگیزه ای برای ادامه کار این باشگاه کتاب داشته باشم.”
حمایت از تبعید
در حالی که فار در افغانستان خطرات دیگری را به خود می گیرد. زنان افغان در تبعید شبکه هایی ساخته اند برای حمایت از دخترانی که در کشور باقی می مانند. در آلمان ، این فعال مریم آموج یک گروه تلگرام را با سایر زنان کشورهای اروپایی تسهیل می کند و در حال خواندن محافل برای دختران در غرب افغانستان است.
آنها با هم کتابهایی را انتخاب می کنند که علوم اجتماعی ، رمان ها و متون اسلامی را با فرمت PDF انتخاب می کنند و موافقت می کنند قبل از به اشتراک گذاشتن بازتاب ، صفحات تعیین شده را بخوانند.
اموج می گوید: “این کمترین کاری است که ما می توانیم برای خواهران خود در داخل کشور انجام دهیم تا با تاریکی که فقط در حال افزایش است ، مبارزه کنند.”
شاهبانو حیداری ، یک مدافع و محقق و محقق زنان تبعید شده در انگلستان ، این کلوپ های کتاب را به عنوان یکی از اشکال مختلف مقاومت در سراسر افغانستان توصیف می کند.
او می گوید: “زنان افغان تسلیم نشده اند – فقط شکل مقاومت آنها تغییر کرده است.” “اگر دختران را در خیابان های کابل معترض نمی بینید ، این بدان معنی نیست که آنها متوقف شده اند. این بدان معنی است که سرکوب طالبان شدت یافته است ، و زنان سازگار شده اند.”
پویا پس از گزارش های مربوط به خشونت و سوء استفاده جنسی از معترضین زنان در زندان های طالبان تغییر یافت. حیداری تأکید می کند که باشگاه های مخفی کتاب و محافل آموزش و پرورش در بین زنان در سراسر افغانستان گسترش می یابد.
“این نوعی مقاومت آگاهانه در برابر تلاش های طالبان برای طالبانیت ذهن دختران افغان است – نبرد کتاب و ایده.”
طالبان از سیاست های خود علیه زنان عقب نشینی نکرده اند و یا محدودیت هایی را معکوس نکرده اند. جامعه بین المللی تا حد زیادی تمرکز خود را به سایر بحران های جهانی تغییر داده و زنان افغانستان را به طور فزاینده ای جدا می کند.
اما فارش تسلیم نشده است.
“من این کار را ادامه خواهم داد ، تا روزی که بتوانیم دوباره آزادانه بخوانیم و می توانم دوباره کتابخانه خود را برای دختران باز کنم.”
ثبت نام برای خبرنامه هفتگی ما برای به دست آوردن بیشتر پوشش خبری انگلیسی به زبان انگلیسی از El País USA Version
