ریچارد بنت در سازمان ملل تأکید کرد که آپارتاید جنسیتی در افغانستان باید به طور قانونی برای رسیدگی به نقض حقوق بشر سیستمیک شناخته شود.
در طول 59 جلسه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد ، اوضاع حقوق بشر در افغانستان بار دیگر مورد توجه بین المللی قرار گرفت. در جلسات جانبی با تمرکز بر افغانستان ، مقامات بین المللی و محققان برجسته بر لزوم فوری به شناخت و جنایت “آپارتاید جنسیتی” در کشور تأکید کردند.
ریچارد بنت ، گزارشگر ویژه سازمان ملل برای حقوق بشر در افغانستان ، در جلسه ای با عنوان “از تماس به عمل: طراحی یک مکانیسم تحقیق مناسب برای افغانستان” صحبت کرد. وی تأکید کرد که شناخت آپارتاید جنسیتی می تواند راهی مؤثر برای رسیدگی به نقض منظم حقوق بشر در افغانستان باشد. بنت تأکید کرد: “ما برای پاسخگویی به مسیرهای جدیدی نیاز داریم ، مسیرهای ساخته شده در اطراف بازماندگان. یکی از این مسیرها ، که من از آن پشتیبانی می کنم ، قانونی شدن مفهوم آپارتاید جنسیتی است ، مفهومی که زنان افغان از مدتها قبل از آن حمایت می کنند.”
نصیر احمد اندیشا ، نماینده دائمی افغانستان در ژنو ، بر اهمیت جامعه مدنی و مکانیسم های تحقیقاتی مستقل در مستند سازی نقض حقوق بشر تأکید کرد. وی اظهار داشت: “صدای جامعه مدنی باید فراتر از ژنو ، در نیویورک و در مجمع عمومی سازمان ملل طنین انداز باشد. ما به یک مکانیسم تحقیق مستقل نیاز داریم که می تواند پایه و اساس تحریم های هدفمند علیه متخلفان حقوق بشر را تشکیل دهد.”
در ادامه جلسه ، Fereshta Abasi ، محقق با دیده بان حقوق بشر ، درباره بحران شدید حقوق بشر در افغانستان هشدار داد و خواستار اقدام جدی از جامعه بین المللی شد. وی تأکید کرد: “ما نباید یک سلسله مراتب در بین قربانیان ایجاد کنیم. عدالت باید برای همه برابر باشد. شورای حقوق بشر مسئولیت پاسخگویی فوری و جدی در برابر بحران هایی مانند افغانستان را بر عهده دارد.”
59 مین جلسه شورای حقوق بشر سازمان ملل از دوشنبه 16 ژوئن آغاز شد و تا 9 ژوئیه ادامه خواهد یافت. در روز اول جلسه ، ریچارد بنت گزارش رسمی خود را در مورد وضعیت حقوق بشر در افغانستان به شورا ارائه داد.
اوضاع برای زنان در افغانستان همچنان تحت رژیم فعلی رو به وخامت می رود ، با محدودیت های شدید بر حقوق و آزادی های اساسی آنها تحمیل می شود. اکنون زنان از اکثر اشکال آموزش و اشتغال ممنوع شده اند و فضاهای عمومی برای آنها به طور فزاینده ای غیرقابل دسترسی شده است.
تحمیل کدهای سخت لباس و ممنوعیت سفر بدون سرپرست مرد ، فقط برخی از اقدامات ستمگرانه که زنان افغانستان روزانه با آن روبرو هستند. این موانع سیستمی منجر به بحران شده است که اکثریت زنان افغانستان قادر به دسترسی به ابتدایی ترین خدمات و فرصت ها نیستند.
جامعه بین المللی ابراز نگرانی فزاینده ای از این تخلفات ، بسیاری از آنها رفتار زنان افغان را نوعی آپارتاید جنسیتی خوانده اند. علاوه بر محدودیت های آموزش و کار ، زنان افغان به طور سیستماتیک از زندگی سیاسی و اجتماعی مستثنی شده اند. مشارکت آنها در حاکمیت ، جامعه مدنی و نقش های رهبری به شدت محدود شده است و آنها را با مراجعه به یا نمایندگی اندک رها می کند. این محرومیت نه تنها به خود زنان بلکه به جامعه گسترده افغانستان نیز آسیب گسترده ای وارد کرده است.
