صبح روز 4 اکتبر 2025 ، رژیم روحانی در ایران مرتکب سری دیگری از قتل های مجازات دولت شد ، آویزان هفت زندانی سیاسی در زندانهای سپدار (آهواز) و گزل هسار (کاراج). این اعدام های وحشیانه نمایش قدرت نیست بلکه اقدامات ناخوشایند رژیم است که توسط عصبانیت عمومی در گوشه و کنار قرار گرفته و از یک قیام مردمی وحشت زده است.
همانطور که خانم مریم رجاوی ، رئیس جمهور منتخب شورای ملی مقاومت ایران (NCRI) اظهار داشت ، این قتل ها رهبر عالی علی خامنه ای “تلاش ناامید کننده برای القاء ترس و ترور در جامعه و جلوگیری از فوران عصبانیت عمومی” است.
گال ها صرفاً قابل مشاهده ترین سلاح در زرادخانه رژیم هستند. در پشت دیوارهای زندان ، یک جنگ سیستماتیک از جذابیت از طریق دستکاری قضایی ، شکنجه روانی و یک سیاست عمدی برای “اجرای آهسته” با انکار مراقبت های پزشکی صرفه جویی در زندگی علیه زندانیان سیاسی انجام می شود. این حمله چند جانبه دیکتاتوری را نشان می دهد که تمام مشروعیت را از دست داده است و اکنون فقط برای زنده ماندن فقط به نیروی بی رحم متکی است.
موج جدیدی از قتل مجازات دولت
آخرین اجرای اعدام به طور عمدی اقلیت های قومی ، یک تاکتیک کلاسیک تقسیم و قانون را که توسط رژیم برای سرکوب مخالفت استفاده شده است ، هدف قرار داده است. در زندان سپیدار آهواز ، شش هموطن عرب – الی موژادام ، موین خانفاری ، سید سلم موسووی ، محمدرزا مغادام ، سید عدنان قبرهیشاوی و حبیب دریس – پس از سالها حبس و شکنجه اعدام شدند. آنها توسط دادگاه به اصطلاح انقلابی رژیم به اتهامات مبهم اقدام علیه امنیت ملی محکوم شدند.
در زندان گیزل هسر ، رژیم سامان محمد-خیه ، زندانی سیاسی 35 ساله کرد را اعدام کرد. پرونده وی تصویری واضح از فرومایه کامل قوه قضاییه در دستگاه امنیتی است. در حالی که حکم اعدام وی یک بار توسط دیوان عالی کشور به دلیل عدم وجود مدارک واژگون شد ، وی تحت فشار سازمان های اطلاعاتی مجدداً محاکمه شد و دوباره به اعدام محکوم شد. سامان بارها اعلام کرده بود که اعترافات وی تحت شکنجه های شدید استخراج شده است ، واقعیتی که دادگاه های رژیم به طور عمدی نادیده گرفته اند.
The Looming Gallows: قوه قضاییه ای برای قتل سلاح شده است
برای هر زندانی اعدام شده ، بسیاری دیگر در دستگاه مرگ قضایی رژیم به دام می افتند ، زندگی آنها به عنوان تراشه های چانه زنی توسط یک کشور ناامید استفاده می شود. قوه قضاییه به طور فعال فرایندهای قانونی را برای نگه داشتن مخالفان در اعدام دستکاری می کند ، و اطمینان می دهد که ابزارهای ترور همیشه آماده است.
پرونده محمد جواد وفی سانی ، مربی بوکس 28 ساله از مشهاد ، این بدخواهی قضایی را نشان می دهد. وی در مارس 2020 دستگیر شد و به اتهام “فساد بر روی زمین” به اعدام محکوم شد. به طرز حیرت انگیزی ، حکم اعدام وی دو بار توسط دیوان عالی کشور به دلیل نقص های قانونی واژگون شد. با این حال ، در سپتامبر سال 2024 ، دادگاه پایین او را برای سومین بار به اعدام محکوم کرد و این حکم اکنون تأیید شده است. این تعقیب بی امان نشانگر عزم رژیم برای اجرای وی ، صرف نظر از قوانین خود است.
در همین حال ، این رژیم همچنان به استفاده از تاکتیک خسته خود در ایجاد پیوندها بین هواداران سازمان موژدین مردم ایران (PMOI/MEK) و خدمات اطلاعاتی خارجی برای توجیه قتل است. در تاریخ 27 سپتامبر ، زندانیان سیاسی HADEDIVETI و نیما شاهی بودند محکوم به مرگ، بی اساس متهم به داشتن بخشی از “شبکه جاسوسی مرتبط با Mossad و Monafeqin (اصطلاح تحقیرآمیز رژیم برای PMOI) است. خبرگزاری خود Mizan رژیم ، این حکم را بدون نامگذاری زندانیان اعلام کرد و ماهیت مبهم و مات این دادگاه های کانگورو را در معرض دید قرار داد.
چهارده هوادار دیگر PMOI در معرض تهدید اعدام قرار دارند زیرا رژیم برای جلوگیری از قیام در ایران ، اعدام ها را افزایش می دهد.
“اجرای آهسته”: کمپین جذابیت رژیم
برای کسانی که از دستکش قضایی جان سالم به در می برند ، رژیم سلاح موذیانه تری را مستقر می کند: یک استراتژی “اجرای آهسته” از طریق غفلت پزشکی سیستماتیک و جنگ روانشناختی.
این سهل انگاری صرف نیست بلکه یک سیاست عمدی است. در 25 سپتامبر 2025 ، زندانی سیاسی سومائیه رشیدی پس از محرومیت از مراقبت های پزشکی در زندان قارچاک درگذشت. علی رغم اینکه دچار تشنج مکرر شد ، انتقال وی به بیمارستان توسط یک پزشک زندان که ادعا می کرد “بیماری را در معرض بیماری قرار می دهد” به تأخیر افتاد. مرگ او یک قتل تحت حمایت دولت بود. به همین ترتیب ، محمد علی اکبری مونفراد ، یک زندانی سیاسی فلج با بیماری شدید قلبی ، در زندان فاشفوئی در حال هلاک شدن است. وزارت اطلاعات علیرغم سازمان پزشکی حقوقی خود رژیم ، به طور فعال در حال مسدود کردن آزادی وی است و اظهار داشت که وی نمی تواند حبس را تحمل کند.
ظلم به عذاب روانی گسترش می یابد. در تاریخ 30 سپتامبر ، زندانی سیاسی مهدی وفی سانی به بهانه دروغین یک دیدار خانوادگی از بخش وی در زندان اوین فریب خورد ، فقط توسط مأمورین اطلاعاتی در کمین قرار گرفت و به یک مکان ناشناخته منتقل شد. این عمل بخشی از یک کمپین گسترده تر از مجازات جمعی علیه خانواده وی است. مادر مهدی نیز یک زندانی سیاسی است و پسر عموی وی ، محمد جاواد وافای سانی فوق الذکر است که به دلیل وابستگی خود با PMOI در حال مرگ است.
فراخوانی برای اقدام بین المللی
شواهد غیرقابل انکار است: زندان های ایران امکانات تصحیح نیستند بلکه ابزارهای ترور تحت حمایت دولت هستند. این رژیم از کلینیک زندان تا کلینیک زندان ، جنگ نابودی علیه زندانیان سیاسی را انجام می دهد. جامعه جهانی نمی تواند سکوت کند. زمان آن رسیده است که به تماس مقاومت ایران برای اخراج این رژیم جنایی از جامعه بین المللی و نگه داشتن رهبران خود توجه کنیم ، با شروع خامنی ، برای 46 سال جنایات علیه بشریت پاسخگو است. اقدامات فوری سازمان ملل و نهادهای بین المللی حقوق بشر برای بررسی این قساوت ها و نجات جان کسانی که همچنان به مخالفت با استبداد ، حتی از پشت میله های زندان ادامه می دهند ، لازم است.
