روزنامه نگار کیم کراس در مورد روایات بازسازی شده و زنانی که در افغانستان یک انقلاب دوچرخه سواری را رهبری می کردند

من در مورد حرکت و قدم زدن زیادی در نوشتن خود فکر می کنم ، و فکر می کنم دقیقاً مثل دوچرخه سواری ، شما نمی خواهید فقط یک سرعت بروید. بستگی به زمین دارد. شما باید بعضی اوقات واقعاً سخت فشار بیاورید و بعد از آن فاصله بهبودی داشته باشید. و با روایت ، من فکر می کنم که اگر شما فقط همه را بیرون می کشید ، با سرعت کامل ، می توانید خواننده را خسته کنید.

و بنابراین من سعی می کنم برای یک لحظه نمایش در استراحت های کوچک بسازم تا بعد از یک صحنه نمایشی نفس شما را بکشم. و من فکر می کنم که نتیجه این است که خواننده از طریق داستان کشیده می شود.

(“کیمیاگران”) داستانی نه تنها در مورد دوچرخه سواری ، بلکه در مورد حقوق زنان و در مورد زنان به زنان دیگر بود. بنابراین این صورت فلکی زنان در خارج از افغانستان وجود داشت که با هم کار می کردند تا سعی کنند این امکان را برای این زنان در افغانستان فراهم کند تا با خیال راحت از آنجا خارج شوند. من گزارش آن را شروع کردم ، و باید اعتراف کنم که نمی توانم در همان زمان کودک و کودک را که در آن آدم ربایی و قتل در مغز من است ، متناسب با طالبان و (پروژه کتاب کراس) قرار دهم. وقتی داستان را نوشتم ، فقط به اندازه کافی خوب نبود. … من می دانستم که وقتی آن را وارد کردم ، و ما به پایان رسیدیم که اجازه دادیم مدتی بنشیند. و من در این مورد احساس گناه زیادی کردم.

احساس می کردم که ویرایشگر خود را رها می کنم و به زنانی که به من کمک کرده بودند اجازه می دادم. حدود دو سال نشست. در آن زمان ، نوع داستان تغییر کرده است. در ابتدا ، آن را بر روی تخلیه متمرکز کرده بود ، و بعد از آنکه نوع تخلیه خبرهای قدیمی شد ، پس از آن خواستار بازنویسی کامل و تمرکز مجدد در مورد آنچه از دست رفته هنگام این زنان مجبور به ترک کشور خود شد.

و این میراثی بود که آنها ساخته بودند. آنها ، به عنوان دختران نوجوان ، فرهنگ خود را متقاعد كرده بودند كه نظر خود را در مورد این واقعیت كه زنان اجازه سوار شدن به دوچرخه را ندارند ، تغییر دهند. و آنها این کار را به روشی واقعاً دوست داشتنی انجام دادند ، نه با مخالفت با فرهنگ ، بلکه با جذب مردان به عنوان متحدین خود و گفتگو و گفتن ، می دانید ، فقط مربوط به یک ورزش نیست ، بلکه در واقع این وسیله نقلیه برای رهایی است.

من آن را یک روایت بازسازی شده می نامم ، جایی که شما باید صحنه هایی را بازسازی کنید که به عنوان گزارشگر ، شما قادر به شاهد آن نیستید. غالباً با این سکانس شروع می شود که من آن را مصاحبه برای روایت می نامم – من یک قطعه در مورد این را برای صفحه داستانی انجام دادم از آنجا که من می خواستم آن را برای دانشجویان نوشتن خود تجزیه کنم.

شما ابتدا باید شخصیت خود را شناسایی کنید ، و پس از شناسایی شخصیت ، باید پس از آن سؤالات واقعاً باز بپرسید تا بفهمید ، خوب ، چه اتفاقی افتاده است؟ ضربات اصلی داستان چه بود؟ … چه تاثیری در شما داشت؟ چگونه شروع شد؟ چطور شد؟ چگونه پایان یافت؟ و سپس من آن را محکم می کنم و شروع به کار بر روی یک جدول زمانی می کنم.

من در مورد لحظات مهم و لحظه های تعریف فکر می کنم. … من به یک لحظه مهم فکر می کنم به عنوان لحظه ای که اتفاقی می افتد ، معمولاً در خارج از شخصیت که آنچه را که در آینده اتفاق می افتد تغییر می دهد. بین آن لحظه مهم و کاری که آنها انتخاب می کنند در مرحله بعدی یا اتفاقی که در آینده برای آنها رخ می دهد ، یک رابطه علت و معلولی وجود دارد.

یک لحظه تعیین کننده داخلی تر است. مثل یک یک هکتار لحظه ای که شخصیت چیزی را تحقق می بخشد ، و تحقق آنها باعث می شود که آنها روند عمل را تغییر دهند. بنابراین من سعی می کنم این موارد را شناسایی کنم و سپس ساخت آنها را در یک جدول زمانی شروع می کنم زیرا فکر می کنم حتی اگر داستان نیازی به توالی به ترتیب زمانی نباشد ، به یک جدول زمانی نیاز دارم ، بنابراین می توانم به صورت دقیق به فلاش بک ها مراجعه کنم ، و سپس شروع به ساختن آن در آن وقایع خارجی به روایت می کنم که ممکن است به خواننده حس و مکان و مکان را بدهد.

در گزارش ، (من روی آن تمرکز می کنم) اعمال رادیکال همدلی و نه فقط گوش دادن به کسی که ممکن است با آن مخالف باشید ، با هدف درک و بحث نکردن ، واقعاً سخت گوش می دهید. من یاد گرفته ام که سعی کنم از آنچه فکر می کنم در مورد چیزی می دانم بازجویی کنم و (از خودم بپرسم): چگونه می دانم چه فکر می کنم می دانم؟ چگونه ممکن است شخص دیگری فکر کند که چیزی کاملاً متفاوت می داند ، و چگونه هر دو می توانند به نوعی درست باشند؟ چیزهای زیادی وجود دارد که مربوط به دیدگاه و زمینه است.

این به من کمک کرده است که صحنه هایی را با (الف) دیدگاه قوی تر و … دیدن دنیای واقعی ، دنیای داستان ، از طریق چشم یک شخصیت بنویسم. و نه فقط احساس آنچه را که احساس می کنند احساس می کنند ، بلکه با منطقی که با آن نگاه می کنند به آن نگاه می کنند. بنابراین من فکر می کنم که بررسی واقعیت من به اکتشافات شگفت انگیز منجر شده است. جایی که ، “اوه ، من فکر کردم که این را می دانم” ، اما پس از آن درهای جهان را بر جهان باز کرده است. من فکر می کنم صبر چیزی است که ما همیشه اعتبار کافی به آن نمی دهیم ، یا برای آن ، گاهی اوقات ، بعضی اوقات مردم آماده نیستند و گاهی اوقات داستان آماده نیست. شما باید به آن احترام بگذارید و به عقب برگردید و به آن فضای و مدتی برای ترساندن بدهید. من فکر می کنم که این واقعاً سخت است ، به خصوص وقتی که در شلوغی هستید ، و به همین دلیل است که چندین کار به یکباره در جریان است بسیار مهم است.