جمهوری اسلامی ایران در یک نقطه تورم ایستاده است ، برنامه هسته ای آن به سمت سلاح سازی پیش می رود در حالی که مشروعیت داخلی آن تحت وزن مخالفت های مردمی فرو می رود. سیاست گذاران آمریکایی با انتخاب روبرو هستند که نه تنها مسیر ایران را تعیین می کند ، بلکه ثبات خاورمیانه وسیع تر برای ده ها سال آینده است.
در طول ظاهر اخیر من در ایران کشف نشده، پادکست اتحادیه ملی دموکراسی در ایران به میزبانی کامرون خانسارینیا ، من رویکرد جامع انجمن خاورمیانه به سیاست ایران را بیان کردم. گفتگوی گسترده به من اجازه می دهد تا فراتر از صدا و سیما حرکت کنم و توضیح دهم که چرا انتخاب باینری متعارف بین اقدام نظامی و جذابیت دیپلماتیک نتوانسته است به چالش اساسی ناشی از جمهوری اسلامی برطرف شود. من معتقدم که سیاست گذاران آمریکایی باید از طریق حمایت از آرزوهای دموکراتیک مردم ایران به عنوان پایدار ترین مسیر برای ثبات منطقه ای ، “راه سوم” را در آغوش بگیرند.
دوگانگی دروغین بین جذابیت ایران و بمباران آن ، سیاست آمریکا را برای چندین دهه فلج کرده است. این تفکر باینری با پنهان کردن امیدوار کننده ترین مسیر رو به جلو ، به منافع جمهوری اسلامی خدمت می کند: پشتیبانی سیستماتیک از آرزوهای دموکراتیک مردم ایران. سند استراتژی اخیر انجمن خاورمیانه طرحاین رویکرد ، اما با پیشرفت برنامه هسته ای رژیم و پرخاشگری منطقه ای آن ، فوریت اجرای آن روزانه رشد می کند.
تفاهم نامه وزارت جنگ در سال 1946 که اسلامگرایی را به عنوان دومین تهدید بزرگ پس از جنگ در آمریکا معرفی کرد ، بسیار قابل توجه بود. با این حال واشنگتن با تلاش مکرر برای اسلحه سازی جنبش های اسلامی علیه سایر مخالفان ، این پیش بینی را خراب کرد. استراتژی “کمربند سبز” دولت کارتر – با استفاده از اسلام سیاسی برای گسترش شوروی – شرایط بحران فعلی ما را ایجاد کرد. ما سعی کردیم یک تهدید وجودی را علیه دیگری به کار ببریم و جمهوری اسلامی را میانه قرار دهیم.
دوگانگی دروغین بین جذابیت ایران و بمباران آن ، سیاست آمریکا را برای چندین دهه فلج کرده است. این تفکر باینری با پنهان کردن امیدوار کننده ترین مسیر رو به جلو ، به منافع جمهوری اسلامی خدمت می کند: پشتیبانی سیستماتیک از آرزوهای دموکراتیک مردم ایران.
این شکست تاریخی یک الگوی گسترده تر را نشان می دهد: سیاست گذاران آمریکایی به طور مداوم از جنبش های اسلام گرایانه به عنوان شرکای بالقوه به جای مخالفان تمدن سوء استفاده می کنند. جمهوری اسلامی نمایانگر اسلام گرایی تحت حمایت دولت در خطرناک ترین شکل آن است. در حالی که توجه عمومی به گروه های تروریستی برطرف می شود ، ایران یک شبکه جهانی پیشرفته را اداره می کند که از طریق کانال های به ظاهر بی نظیر به جوامع غربی نفوذ می کند. امپراتوری Rafsanjani Pistachio در کالیفرنیا ، عملیات اطلاعاتی در وین ، تولید خودرو در سنگال و شبکه های مالی در پاکستان همه عناصر قابل مشاهده دستگاهی را تشکیل می دهند که برای براندازی طراحی شده اند ، نه با همزیستی.
همگرایی در مورد سیاست های محافظه کاران انزوا و تحریک کننده های ایران ، تهدیدی متمایز است.
هنگامی که نکات گفتاری تاکر کارلسون تبلیغات رژیم را تکرار می کند ، یا هنگامی که محافظه کاران قتل سربازان آمریکایی را به دلیل اعزام به خارج از کشور بهانه می کنند ، ما شاهد کاپیتولاسیون فکری به روایت تهران هستیم. “آمریكا آخرین” و سیاست های “دیپلماسی اول” از سمت راست انزول گرا به همین هدف منتهی می شود: عقب نشینی آمریكا و پیروزی ایران.
تاریخ می آموزد که نادیده گرفتن تهدیدات ، فاجعه را دعوت می کند. سیاست چهارده ساله اسرائیل در مورد رشوه دادن حماس در 7 اکتبر تولید شد. غفلت قبل از 9/11 آمریکا از القاعده منجر به فروپاشی دوقلو شد. این الگوی با منظم قابل پیش بینی تکرار می شود ، اما هر نسل ظاهراً باید این دروس را از طریق خون تازه بیاموزد.
مذاکرات هسته ای این نابینایی اراده را مثال می زند. هیچ توافقی نمی تواند به طور دائم از پیگیری سلاح هایی که در خدمت اهداف ایدئولوژیک آن است ، به طور دائم جلوگیری کند. برنامه جامع اقدام مشترک ، برنامه هسته ای ایران را به تأخیر انداخت ، ضمن پر کردن تابوت های رژیم. مذاکرات فعلی ، هرچه نتیجه آنها باشد ، بر همان فرض بی عیب و نقص قرار می گیرد: این که جمهوری اسلامی می تواند رشوه دهد تا مأموریت انقلابی خود را رها کند.
تغییر وضع موجود مستلزم شناخت آنچه که تفکر باینری مبهم است: مردم ایرانی نمایانگر عامل تعیین کننده هستند. با 80 درصد مخالف رژیم ، آنها ارتش را در انتظار بسیج تشکیل می دهند. این سؤال مطرح می شود که چگونه می توان این سوپر را بدون تکرار اشتباهات عراق و افغانستان توانمندسازی کرد.
بازدارندگی مناسب مکانیسم را فراهم می کند. با هدف قرار دادن تصمیم گیرندگان رژیم ضمن جلوگیری از اقداماتی که به ایرانیان عادی آسیب می رساند ، می توانیم فشار غیرقابل تحمل بر گره های مهم سیستم وارد کنیم. این به معنای تحریم های دقیق برای فرماندهان IRGC و نخبگان روحانی است ، نه اقدامات گسترده ای که جیب مغازه داران تهران را خالی می کند. این به معنای عملیات سایبری است که ساختارهای فرماندهی رژیم را مختل می کند ، نه حمله به زیرساخت های غیرنظامی. این به معنای حمایت از اعتصابات کارگری و نافرمانی مدنی است ، نه شورشیان مسلح.
تأکید بر یکپارچگی ارضی ایران ، یک ضرورت استراتژیک اساسی را برطرف می کند. هیچ چیز ایرانی ها را سریعتر از تهدید به مرزهای خود متحد نمی کند. گفتگوی پارتیشن حصار را به اردوگاه رژیم سوق می دهد. سوال کرد ، استقلال آذری ، شکایات عرب در خوزستان – این موارد برای یک ایران دموکراتیک برای حل و فصل از طریق فرآیندهای قانون اساسی است. راه حل های تحمیل شده خارجی مانند مداخلات قبلی غربی به عنوان ضد تولیدی اثبات می شود.
مردم ایران نماینده عامل تعیین کننده هستند. با 80 درصد مخالف رژیم ، آنها ارتش را در انتظار بسیج تشکیل می دهند.
زنده ماندن دموکراسی در ایران نباید توسط تحلیلگران جدی مورد سؤال قرار گیرد. انقلاب قانون اساسی در سال 1906 پیش از بیشتر دموکراسی های اروپایی بود. این کشور دارای یک جامعه مدنی پیشرفته ، یک جمعیت تحصیل کرده و سنت های دموکراتیک است که جمهوری اسلامی سرکوب کرده اما از بین نرفته است. کسانی که ادعا می کنند دموکراسی نمی توانند در خاورمیانه شکوفا شوند ، موفقیت اسرائیل و تاریخ خود ایران را نادیده می گیرند.
عملیات نفوذ رژیم در غرب توجه ویژه ای را جلب می کند. از شورای ملی آمریکایی ایران تا موسسه کوئینسی ، هموطنان تهران یک اتاق اکو ساخته اند که مباحث مربوط به سیاست را شکل می دهد. این سازمان ها با ارائه نکات صحبت کردن رژیم به عنوان گزینه های اصلی سیاست ، از اختلافات سیاسی آمریکا سوءاستفاده می کنند. هنگامی که محافظه کاران انزوا و بین المللی بین المللی مترقی که به طور ناآگاهانه از تبلیغات طوطی تهران استفاده می کنند ، موفقیت این عملیات را اثبات می کنند.
سیاست آمریکا باید از یک فرضیه واضح پیش برود: جمهوری اسلامی نمی تواند اصلاح شود زیرا اصلاحات آن را از درون تضعیف می کند. رژیمی که بر اساس “مرگ به آمریکا” تأسیس شده است نمی تواند شریک آمریکا شود. سیستمی مبتنی بر اسلام انقلابی نمی تواند نظم بین المللی را بپذیرد. انتظار تغییر رفتاری مانند انتظار است که آب به سمت بالا جریان یابد.
پیامدهای استراتژیک تغییر دموکراتیک در ایران در سراسر منطقه گسترش می یابد. یک ایران دموکراتیک منبع اصلی بی ثباتی خاورمیانه را از بین می برد ، به جنگ پروکسی سنی شیعه خاتمه می یابد و یک متحد طبیعی برای منافع غربی ایجاد می کند. این تحول از تأثیر هرگونه توافق صلح یا دستاوردهای مداخله نظامی فراتر خواهد رفت.
اجرای نیاز به صبر استراتژیک و فوریت تاکتیکی دارد. صبر استراتژیک تشخیص می دهد که تغییر پایدار باید از جامعه ایران به صورت ارگانیک پدیدار شود. فوریت تاکتیکی برای حمایت از اعتصابات کارگری ، تقویت اعتراضات و حفظ حداکثر فشار به موسسات رژیم ، اقدام فوری را می طلبد.
ایالات متحده باید بلافاصله اقدامات مشخصی را دنبال کند. اول ، ضمن ایجاد معافیت های بشردوستانه که به نفع ایرانیان عادی است ، تحریم های هدفمند بر نخبگان رژیم را گسترش دهید. دوم ، ارائه فناوری ارتباطات ایمن برای دور زدن سانسور رژیم. سوم ، مأمورین رژیم را که در غرب فعالیت می کنند ، افشا و تحت پیگرد قانونی قرار دهید. چهارم ، هماهنگی با متحدان منطقه ای برای بازپرداخت محموله های سلاح های ایران و فشار دادن شبکه های پروکسی. پنجم ، برنامه های احتمالی را برای حمایت از یک انتقال دموکراتیک در هنگام بروز فرصت آماده کنید.
یک ایران دموکراتیک منبع اصلی بی ثباتی خاورمیانه را از بین می برد ، به جنگ پروکسی سنی شیعه خاتمه می یابد و یک متحد طبیعی برای منافع غربی ایجاد می کند.
هزینه عدم تحرک روزانه افزایش می یابد. هر مذاکره ای که رژیم را مشروعیت می بخشد ، هر امتیاز که تابوت های خود را پر می کند ، هر لحظه ابهام استراتژیک رنج های ایرانیان را گسترش می دهد و خطرات را برای منافع آمریکایی افزایش می دهد. شبکه پروکسی منطقه ای رژیم ممکن است تحت فشار باشد ، اما کشنده است. برنامه هسته ای آن با وجود مذاکرات پیشرفت می کند. سرکوب داخلی آن با از بین رفتن مشروعیت آن شدت می یابد.
مردم ایران شجاعت خود را بارها و بارها نشان داده اند – در سال های 1999 ، 2009 ، 2019 و 2022. آنها با خون خود برای مقاومت پرداخت کرده اند. آنها از سربازان آمریکایی یا راه حل های تحمیل شده درخواست نمی کنند ، بلکه فقط از این سؤال می کنند که ما از توانمندسازی ظالمان آنها جلوگیری می کنیم. این یک تعهد حداقل است که می توانیم و باید انجام دهیم.
مسابقه بین جمهوری اسلامی و مردم ایران فقط یک نتیجه قابل قبول را می پذیرد. انتخاب ما این نیست که آیا از تغییر پشتیبانی می کنیم ، بلکه برای تسهیل انتقال مسالمت آمیز یا خطر ابتلا به هرج و مرج به دنبال سقوط اجتناب ناپذیر است. راه سوم – نه جنگ و چه دلخوشی بلکه پشتیبانی سیستماتیک از نیروهای دموکراتیک – تنها مسیر پایدار به ثبات منطقه ای و امنیت آمریکا را طی می کند.
مجمع خاورمیانه به حمایت از سیاست هایی که این واقعیت ها را می شناسند ، ادامه خواهد داد. ما عملیات نفوذ را در معرض دید قرار می دهیم ، از صداهای معتبر مخالف حمایت می کنیم و استراتژی هایی را که ایرانیان را برای بازپس گیری کشور خود توانمند می کند ، ترویج می کنیم. این کار اهمیت دارد زیرا 85 میلیون ایرانی سزاوار بهتر از استبداد انقلابی هستند و به این دلیل که امنیت آمریکا به موفقیت آنها بستگی دارد.
زمان از آزادی در ایران حمایت می کند. پایگاه رژیم در حالی که مخالفت آن رشد می کند ، کوچک می شود. اقتصاد آن در حالی که آرزوهای مردم آن رو به افزایش است ، فرو می ریزد. سؤال این نیست که آیا جمهوری اسلامی سقوط خواهد کرد ، اما چه زمانی و چگونه سیاست آمریکا باید این انتقال را تسریع کند و در عین حال اطمینان حاصل کند که دموکراسی به جای هرج و مرج ایجاد می کند. لحظه انتخاب فرا رسیده است. تاریخ قضاوت خواهد کرد که آیا ما آن را ملاقات کرده ایم.
