این قسمت از برنامه را به یاد زنده یاد احمدرضا احمدی به یکی از اشعار او اختصاص دادیم. شاعری که در عین بزرگی کودکانه‌ترین و بی‌آلایش‌ترین شعرها را می‌سرود.
من بسیار گریسته‌ام
هنگام که آسمان ابر است
مرا نیت آن است
که از خانه بدون چتر بیرون باشم.
من بسیار زیسته‌ام
اما اکنون مراد من است
که از این پنجره برای باری
جهان را آغشته به شکوفه‌های گیلاس بی‌هراس
بی‌محابا
ببینم
این خواب‌ها که در این اتاق آشفته است
مدام مرا با شتاب از خانه بیرون می‌برد
بندرت از پنجره کوچه را نگاه می‌کنم
که ولگردان یک دیگر را
پند می‌دهند که امروز برای
ماندن در کوچه کافی است.
«احمدرضا احمدی»
source
