از زمان پایان کار مبارزات بمباران اسرائیل و ایالات متحده علیه برنامه هسته ای ایران در ماه ژوئن ، بحث در مورد اینکه آیا زمان لازم برای تهران برای بازسازی این برنامه باید در ماه ها یا سالها اندازه گیری شود. با این حال ، یک سؤال مهمتر این است که چگونه بمب گذاری ممکن است پویایی قدرت داخلی ایران و رویکرد به امنیت ملی را تغییر شکل دهد.
این عملیات به جای پاک کردن جاه طلبی های هسته ای ایران ، ممکن است رژیم را تحریک کرده باشد برای قطع همه اشکال همکاری بین المللی و تشدید برنامه آن. با رانندگی ایران به تنهایی ، اعتصابات در مورد حرکات بعدی خود عدم اطمینان خطرناکی ایجاد کرده است – سناریویی که به طرز چشمگیری یادآور پیامدهای اعتصاب اسرائیل به راکتور اوسیراک عراق در سال 1981 است.
از زمان پایان کار مبارزات بمباران اسرائیل و ایالات متحده علیه برنامه هسته ای ایران در ماه ژوئن ، بحث در مورد اینکه آیا زمان لازم برای تهران برای بازسازی این برنامه باید در ماه ها یا سالها اندازه گیری شود. با این حال ، یک سؤال مهمتر این است که چگونه بمب گذاری ممکن است پویایی قدرت داخلی ایران و رویکرد به امنیت ملی را تغییر شکل دهد.
این عملیات به جای پاک کردن جاه طلبی های هسته ای ایران ، ممکن است رژیم را تحریک کرده باشد برای قطع همه اشکال همکاری بین المللی و تشدید برنامه آن. با رانندگی ایران به تنهایی ، اعتصابات در مورد حرکات بعدی خود عدم اطمینان خطرناکی ایجاد کرده است – سناریویی که به طرز چشمگیری یادآور پیامدهای اعتصاب اسرائیل به راکتور اوسیراک عراق در سال 1981 است.
در اواخر دهه 1970 ، در دوره ای از شستشو درآمد نفتی و قوی رشد اقتصادی، عراق تصمیم به راه اندازی برنامه هسته ای خود گرفت. در سال 1976 ، دولت یک راکتور تحقیقاتی هسته ای غیرنظامی را خریداری کرد – از “Osirak” که از فرانسه به عنوان اولین عنصر آن برنامه استفاده می شود.
راکتور Osirak – با این واقعیت که فرانسه است تهیه شده عراق با اورانیوم به 93 درصد خلوص غنی شده است – نگرانی هایی را مبنی بر اینکه عراق قصد دارد پلوتونیوم تولید شده در این مرکز را به سمت ساخت سلاح هسته ای منحرف کند. با این حال ، طراحی راکتور انجام این کار از نظر فنی را دشوار کرده است ، و خود راکتور خیلی کوچک و از نزدیک مورد نظارت قرار گرفت تا اساس برنامه سلاح را تشکیل دهد. در عوض ، برنامه عراق عمدتاً اکتشافی بود و دانشمندان آن وظیفه سیاسی صریح برای توسعه سلاح نداشتند.
در یک حمله هوایی غافلگیرانه در 7 ژوئن 1981 ، جت های اسرائیلی قبل از آنکه بتوانند به آن سوخت ، راکتور Osirak را نابود کردند. اسرائیل این مأموریت را به عنوان یک موفقیت سرسختانه اعلام کرد ، و به سرعت در سیاست های سیاست به عنوان الگویی برای از بین بردن تهدید هسته ای در حال ظهور گنجانیده شد. در پیشبرد حمله به ایالات متحده در سال 2003 به عراق ، مقامات ارشد دولت بوش علنی معتبر حمله اوسیراک با جلوگیری از دستیابی به سلاح های هسته ای قبل از جنگ خلیج فارس در سال 1991.
این روایت موفقیت ، پیامدهای واقعی اعتصاب را مبهم کرده است: در نظر گرفته شده برای خفه کردن جاه طلبی های هسته ای عراق ، بمب گذاری در عوض آنها را به دنده بالا می اندازد. رژیم Baathist ، وسواس امنیت خود ، نتیجه گرفت که باید یک عامل بازدارنده هسته ای ایجاد کند – و اگر امیدوار به موفقیت باشد ، باید این کار را به صورت مخفیانه انجام دهد. این بمب گذاری همچنین مقامات و مهندسان سطح پایین گالوانیزه برای موفقیت در آنچه که اکنون به عنوان یک موضوع فوری دفاع ملی تلقی می شد ، موفق می شوند.
طی چند ماه از بمباران اسرائیل ، رئیس جمهور عراق و دیکتاتور غیرقابل انکار صدام حسین تصویب برنامه سلاح های هسته ای مخفی را تصویب کرد که علی رغم جنگ مداوم با ایران ، با بودجه اسراف می کرد. آنچه که یک تلاش توسعه نیافته و متناقض از نظر سیاسی بوده است ، ناگهان به یک اولویت ملی تبدیل شد. از سال 1983 تا 1991 ، کارکنان افزایش یافت از 400 تا 7000 دانشمند در حالی که بودجه سالانه این برنامه از 400 میلیون دلار به 10 میلیارد دلار افزایش یافته است.
دانشمندان هسته ای که به تازگی قدرتمند عراق بودند ، تمرکز خود را از تولید پلوتونیوم به غنی سازی اورانیوم تغییر دادند. اگرچه از نظر فنی تر ، گرانتر و وقت گیر تر ، غنی سازی اورانیوم به منابع سوخت خارجی بستگی نداشت و بنابراین پنهان کردن آن آسان تر بود. برای تأمین فناوری لازم ، آژانس های صنعتی و اطلاعاتی عراق یک شبکه تهیه پنهانی ساختند که از شرکت های جلو و پرسنل سفارت برای به دست آوردن تجهیزات از تأمین کنندگان آلمانی ، اتریشی و ژاپنی استفاده می کرد.
در اواخر دهه 1980 ، این برنامه به بلوغ نزدیک می شد. مقامات عراقی پیش بینی کردند آزمایش های سرد یک دستگاه هسته ای تا سال 1993 و با هدف تولید اورانیوم بسیار غنی شده برای یک بمب در سال که از سال 1994 شروع می شود.
در پایان ، این بی پروا بودن صدام بود ، نه حمله هوایی اسرائیل ، که او را از گرفتن بمب متوقف کرد. پس از حمله عراق به کویت در سال 1990 ، وی در طی شش ماه یک برنامه سقوط ناامیدانه را برای ساخت سلاح راه اندازی کرد – تلاشی که تأسیس هسته ای می دانست از همان ابتدا محکوم شده است. پس از جنگ خلیج فارس در سال 1991 ، عراق مجبور شد به عنوان بخشی از توافق نامه آتش بس به بازرسان سلاح به کشور اجازه دهد. اندکی پس از ورود آنها ، بازرسان پیدا کردن برنامه ای در مورد آستانه توانایی سلاح های هسته ای.
دقیقاً مانند پیامدهای اعتصاب اسرائیل ، مبارزات بمب گذاری علیه برنامه ایران باعث می شود که یک دشمن منطقه ای به زیر زمین برود و تلاش های خود را تشدید کند. برای لینرهای سخت در ایران ، این درس ممکن است واضح باشد: فقط یک بازدارنده هسته ای می تواند از حملات آینده جلوگیری کند. اعتصاب ها ممکن است نحوه عملکرد ایران را تغییر دهد ، اما آنها احتمالاً عزم رژیم را برای عبور از آستانه تقویت کرده اند.
امروزه ایران بدیهی است که در سال 1981 با عراق برابر نیست ، اما موازی ها به سختی نادیده گرفته می شوند. درست همانطور که اعتصاب اوسیراک در عراق اجماع سیاسی ایجاد کرد و رژیم را با کارآفرینان بلندپروازانه هسته ای هماهنگ کرد ، اخیر بیانیه ها از طرف رهبران ایران اظهار داشتند که این حملات باعث شده است که لینرهای سخت.
بسیاری از تحلیلگران خاطرنشان می کنند که این جنگ باعث تغییر قدرت در تهران از روحانیون به ژنرال ها شده است. این رهبران جدید ممکن است منطقی تر باشند ، اما همچنین تهاجمی تر ، مشکوک به دیپلماسی هستند و احتمالاً به جای تعامل ، بقا را از طریق بازدارندگی در اولویت قرار می دهند. این اعتصابات همچنین ممکن است احساس فوری دوباره در بین دانشمندان هسته ای ایران و مهندسان سلاح را ایجاد کند ، دقیقاً همانطور که بسیاری از مهندسان عراقی پس از تخریب اوسیراک ، استراتژی هسته ای صدام را پذیرفتند.
این رژیم احتمالاً اکنون به مراتب کمتر مایل به دنبال توافق هسته ای دیگری خواهد بود و انگیزه کمی برای امتحان کردن ندارد. برای رژیم های اقتدارگرا در سراسر منطقه ، دیپلماسی هسته ای اغلب به شدت پایان یافته است. پس از آنكه ، معما القاجفی ، سلاح های لیبیایی ، برنامه خود را برای کشتار جمعی از بین برد ، وی بعداً در یک کمپین بمباران ناتو هدف قرار گرفت. در عراق ، صدام دیگر قبل از حمله ایالات متحده در سال 2003 ، هنگامی که او سرنگون شد ، محاکمه و به دار آویخته شد ، دیگر تلاش هسته ای فعال نکرد.
این موارد در تهران بزرگ است. حتی چهره های معتدل اکنون احساس گمراهی خواهند کرد: برنامه ریزی دور دیگری از مذاکرات با ایالات متحده برای 15 ژوئن ، عمداً ایرانیان را درست قبل از شروع اعتصاب ها به یک احساس کاذب امنیت تبدیل کرد. این امر از سرگیری مذاکرات بسیار سخت تر خواهد شد و لینرهای سخت را که مدتهاست استدلال می کنند که غرب هرگز با حسن نیت عمل نمی کند ، بسیار سخت تر می کند.
حملات هوایی نیز یک بار دیگر مشکلات شناخته شده را برای موارد ناشناخته معامله کرده است. شبیه به نحوه شکوفایی برنامه پنهانی عراق پس از Osirak ، ایران عقب نشینی از نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA) این هفته به شدت مانع تلاش برای یافتن امکانات مخفی آینده خواهد شد. توافق هسته ای ایران قدیمی از نگرانی هایی مبنی بر اینکه ایران به طور پنهانی در حال ساخت امکانات مخفی بوده است ، کنار گذاشته شد ، اما ترس از امکانات مخفی تنها پس از حملات نظامی پیچیده می شود. پایان همکاری های ایران با آژانس بین المللی انرژی هسته ای مهم از چیزهایی است که باید در آینده باشد.
هنگام در نظر گرفتن اختلافات بین عراق و ایران اکنون ، تصمیم به اعتصاب حتی خطرناک تر به نظر می رسد. جمعیت ایران امروز شش برابر بزرگتر است و اقتصاد آن 10 برابر بیشتر از عراق در آن زمان است. همچنین از نظر فنی پیشرفته تر ، بسیار بهتر سازمان یافته و بهتر قادر به محافظت از برنامه هسته ای خود است. صرف نظر از میزان خسارت وارده به تسهیلات ایران و با وجود ترور چندین دانشمند هسته ای ، ایران تمام تخصص های فنی مورد نیاز خود را برای از سرگیری برنامه هسته ای خود در صورت انتخاب این کار حفظ می کند.
ایران از نقاط ضعف رنج می برد که ممکن است توانایی آن در بازسازی امکانات خود را محدود کند. مبارزات انتخاباتی اسرائیل نشان داد كه مؤسسات دولتی تا چه اندازه توسط اطلاعات خارجی نفوذ كرده اند ، كه ایران به دنبال آن است كه از طریق موجی از دستگیری ها و اعدام ها مانند آن به آن بپردازد. ایران همچنین امروز به مراتب منزوی تر از آنچه حتی چند سال پیش بود ، منزوی تر است ، با متحدین سنتی مانند روسیه و حتی پروکسی مانند حزب الله ، چیزی بیشتر از حمایت بلاغی ارائه می دهد.
اما در طولانی مدت ، حتی این مضرات ممکن است منطق بازدارندگی هسته ای را تقویت کند و رهبران ایران را متقاعد کند که فقط یک سلاح اتمی می تواند رژیم را در برابر تلاش برای کاهش آن تضمین کند. علاوه بر این ، رهبری ایران از دست نخواهد داد که رژیم کره شمالی همچنان به زنده ماندن ادامه می دهد.
اعتصابات نظامی ممکن است در پیامدهای فوری آنها قاطع باشد ، اما اثرات مرتبه دوم و سوم آنها اغلب با حرکت آهسته آشکار می شود. پاسخ ایران ممکن است بلافاصله پیش نرود ، اما می تواند در تصمیمات آرام برای دور شدن از دیپلماسی ، بازسازی امکانات در سایه ها و ساختن آنچه اکنون ممکن است به عنوان یک وسیله اساسی برای زنده ماندن باشد ، بسازید.
کسانی که در خارج از ایران هستند و می خواهند از این نتیجه جلوگیری کنند ، نیاز به رها کردن تسویه حساب های سریع به نفع یک استراتژی بلند مدت که در ارزیابی های رهبری ایران و اهدافی که اکنون آن را هدایت می کند ، کنار می گذارند.
