خواندن “در دفاع از ترور: آزادی یا مرگ در انقلاب فرانسه “ توسط سوفی وهنیچ ، با پیشگفتار توسط اسلاوج žižek (بر اساس ترجمه فارسی با عنوان تمر علیله تمریsm:) ، صرفاً یک کاوش تاریخی از یک فصل خونین در انقلاب فرانسه نبود – این سفری به تاریک ترین لایه های قدرت و مشروعیت خشونت بود. با دقت بی رحمانه ، واهنیچ فاش می کند که چگونه آرمانهای خالص آزادی ، برابری و برادری در عمل به توجیهاتی برای اعدام های انقلابی ، سانسور و از بین بردن مخالفت تبدیل شدند. از همان ابتدا ، این کتاب با یک هشدار خنک کننده با ما روبرو می شود: این ایده آل های بلند ، هنگامی که از مبانی اخلاقی واقعی محروم می شوند ، می توانند به ابزاری برای استبداد و ترور تبدیل شوند. انقلاب فرانسه ، که مدتها به عنوان طلوع آزادی های مدرن جشن گرفته می شد ، در دوره ترور نیز به وجود آمد ، نه به دست دشمنان انقلاب ، بلکه توسط خود انقلابیون انجام می شد. یکی از بینش های مهم این کتاب ، این تصور است که خشونت ، هنگامی که تحت پوشش قانونی بودن تحویل داده می شود ، مشروعیت می یابد و متوقف می شود که به عنوان خشونت در چشم مردم شناخته شود. این درک به طرز عجیبی از تجربه افغانستان ، جایی که قدرت ، به نام دین و امنیت ، حق اعتراض و آزادی بیان را سرکوب می کند.
همانطور که خواندم ، من به این فکر باز می گشتم که زبان قدرت در همه زمان ها و مکان ها به طرز چشمگیری مشابه است: شعارهایی مانند “دفاع از جمهوری” ، “محافظت از ایمان” یا “امنیت ملی” اغلب به عنوان بهانه ای برای خاموش کردن آزادی استفاده می شود. این کتاب به من آموخت که مشروعیت بخشیدن به خشونت به تنهایی به سرنشینان احتیاج ندارد – می توان از طریق زبان ، قانون و حتی ارزشهای به ظاهر مقدس نیز حاصل شد. برای کشوری مانند افغانستان ، که هنوز در بحران مشروعیت و سرکوب قرار گرفته است ، این یک درس مهم است. واهنیچ همچنین تأکید می کند که هر جامعه ای که خشونت را به نام ایده آل های بزرگ تحمل کند ، دیر یا زود قربانی همان خشونت خواهد شد. این یک هشدار است که باید بیشتر از همیشه جدی گرفته شود. با این دیدگاه ، من در این یادداشت هدف قرار می دهم که ابتدا تجزیه و تحلیل محتوای مفصلی از کتاب را ارائه دهد ، و سپس بین درس های آن و واقعیت فعلی افغانستان موازی باشد.
تجزیه و تحلیل دقیق از محتوای کتاب
ترور به نام آزادی
در بخش اول ، واهنیچ به دنبال انقلاب فرانسه به دوره خیس خون می رود-زمانی که به جای شکوفایی آزادی ، جهان شاهد اعدام های گسترده و نابودی مخالفان سیاسی بود. ژاکوبین ها به رهبری روبسپیر ، رژیم ترور را به نام حفظ جمهوری و نجات ملت تأسیس کردند. یک نمونه بارز این دوره ، ایجاد دادگاه های انقلابی بود که به دور از تحویل عدالت ، به دستگاه هایی برای صدور احکام مرگ تبدیل شد. هرکسی که حتی از ارتدوکسی انقلابی حتی کمی منحرف شود ، محکوم به اعدام شد. واهنیچ نشان می دهد که چگونه قانون ، که قرار بود از حقوق بشر محافظت کند ، در عوض به ابزاری برای سرکوب تبدیل شد. این قانون دیگر در خدمت عدالت نیست ، این قانون برای حفظ قدرت انقلابی خدمت کرده است. در این مدت ، مفهوم “دشمنان مردم” به طرز چشمگیری گسترش یافت. مخالفان سیاسی به راحتی به عنوان خائن مارک شدند و از بین رفتند. این لفاظی نفرت خشونت را عادی کرد و حتی آن را لازم کرد. با استفاده از منابع تاریخی معتبر ، واهنیچ تصویری واضح از این دوره غم انگیز را نقاشی می کند ، نه فقط به عنوان یک انتقاد از خود انقلاب ، بلکه به عنوان کیفرخواست گسترده تر از همه تلاش ها برای مشروعیت بخشیدن به خشونت.
عادی سازی خشونت
در بخش دوم ، نویسنده پدیده خشونت را عادی می کند. او توضیح می دهد که چگونه مردم از طریق قرار گرفتن در معرض خشونت قانونی ، به تدریج حساسیت خود را نسبت به آن از دست می دهند. یک مثال ارائه دهنده واهنیچ این است که چگونه مردم پاریس ، که زمانی علیه استبداد قیام کرده بودند ، شروع به جمع آوری در میدان انقلاب کردند تا اعدام های عمومی را تماشا کنند ، نه با اعتراض بلکه در بعضی مواقع حتی با شادی. نویسنده نشان می دهد که چگونه زبان قدرت معانی مفاهیم را معکوس می کند: اعدام به دفاع از ملت تبدیل می شود و ترور به یک ضرورت تاریخی تبدیل می شود. تجزیه و تحلیل واهنیچ ، با ترسیم نظریه های فیلسوفان مانند آلن بدیو ، نشان می دهد که بدون انتقاد مداوم از خشونت ، جوامع به راحتی می پذیرند و حتی خواستار آن می شوند. این بخش از کتاب به عنوان یک هشدار روشن برای همه جوامع است که امروزه به نام دین ، امنیت یا ارزش های ملی ، به سرکوب متوسل می شوند و مردم خود را به بی تفاوتی نسبت به بی عدالتی واگذار می کنند.
ضرورت مقاومت آگاهانه
سرانجام ، بخش سوم کتاب بر لزوم مقاومت اخلاقی و سیاسی در برابر خشونت قانونی تأکید دارد. واهنیچ هشدار می دهد که پذیرش خشونت – حتی به نام اهداف نجیب – خیانت به ارزشهای انسانی است. او خواستار تجدید نظر در مفاهیم انقلاب ، آزادی و عدالت است. بدون پایه و اساس در اخلاق انسانی ، این مفاهیم توخالی می شوند و صرفاً به عنوان بهانه ای برای جستجوی قدرت عمل می کنند. واهنیچ نمونه هایی از مقاومت اخلاقی را ارائه می دهد: افرادی که حتی در اوج ترور ، از حقیقت دفاع می کردند و از پذیرش دروغ یا چشم پوشی از خشونت خودداری می کردند. پیام نهایی این کتاب این است که تنها راه برای حفظ کرامت انسانی از طریق نقد مداوم قدرت ، دفاع از بیان آزاد و مقاومت در برابر همه اشکال خشونت مشروعیت است. این درس ها برای افغانستان امروز حیاتی تر به نظر می رسد.
بازتاب کتاب در متن افغانستان
استفاده از آموزه های در دفاع از ترور: آزادی یا مرگ در انقلاب فرانسه به وضعیت فعلی افغانستان ، تصویری نگران کننده از تاریخ را تکرار می کند. پیگیری قدرت ، مشروعیت خشونت ، سرکوب آزادی های مدنی و سکوت اجتماعی در مواجهه با ظلم همه در جامعه امروز افغانستان قابل مشاهده است. اول ، مفهوم “دشمن” ، دقیقاً مانند دوران روبسپیر ، به ابزاری برای از بین بردن مخالفت تبدیل شده است. حاکمان در افغانستان با برچسب زدن آنها ضد اسلامی ، مأمورین خارجی یا فاسد کننده زمین ، هرگونه منتقدی را سکوت می کنند. مشابه دادگاههای انقلابی در فرانسه ، قوه قضاییه افغانستان به ابزاری برای تحکیم قدرت تبدیل شده است. محاکمات منصفانه عملاً وجود ندارد و احکام بر اساس منافع سیاسی صادر می شود تا عدالت. مشروعیت خشونت یکی از برجسته ترین موازی ها است. در فرانسه انقلابی ، خشونت به عنوان ابزاری برای نجات جمهوری توجیه شد. در افغانستان امروزی ، خشونت در صورت لزوم به نام دین یا امنیت ملی قاب بندی می شود. زبان رسمی دولت ، دقیقاً مانند گذشته ، معانی اصطلاحات کلیدی را معکوس کرده است: آزادی اطاعت می شود ، عدالت سرکوب می شود و امنیت ترس می شود. این اعوجاج زبانی نقش مهمی در بی حسی جامعه به ظلم دارد.
نمونه بارز دیگر سرکوب شدید رسانه ها است. رسانه هایی که زمانی الهام بخش امید بودند ، اکنون تعطیل شده اند یا مجبور شده اند روایت رسمی را منعکس کنند. دقیقاً مانند فرانسه انقلابی ، سانسور به ابزاری برای بقای رژیم تبدیل شده است. علاوه بر این ، دقیقاً همانطور که خشونت در زندگی روزمره جمعیت فرانسه در زمان سلطنت ترور ، در افغانستان نیز تعبیه شده است ، خشونت به بخش جداگانه ای از روابط اجتماعی تبدیل شده است. قتل های هدفمند ، بازداشت های خودسرانه و سرکوب اعتراضات به ویژگی های تلخ زندگی روزمره تبدیل شده است. نکته مهم دیگر فروپاشی احساس اخلاقی مسئولیت در مواجهه با خشونت است. بسیاری از ترس از زندگی خود سکوت می کنند ، در حالی که برخی دیگر با عضویت در روایت رسمی ، سرکوب را توجیه می کنند. این دقیقاً فرایندی است که واهنیچ در مورد آن هشدار می دهد: مشروعیت تدریجی خشونت از طریق سکوت یا همدستی. سرانجام ، درست همانطور که انقلاب فرانسه در دیکتاتوری ناپلئون به اوج خود رسید ، یک خطر واقعی وجود دارد که افغانستان نیز ممکن است به یک دیکتاتوری رسمی تر و سختگیرانه تر برود ، مگر اینکه جامعه برای مقاومت در برابر خشونت سازمان یافته تصمیم بگیرد.
ارزیابی مجدد و مقاومت آگاهانه
سوفی واهنیچ در کتاب خود ، ارزیابی مجدد اخلاقی را به عنوان مسیر خارج از چرخه خشونت مشروعیت معرفی می کند. جامعه باید آگاهانه مفاهیم عدالت ، آزادی و برابری را دوباره تعریف کند ، نه اینکه کورکورانه آنها را در خدمت قدرت قرار دهد. مقاومت در برابر خشونت ، مهمترین و مهمتر از همه ، نقد زبان رسمی است. معنای واقعی کلماتی مانند آزادی ، عدالت و حقوق باید از زیر آوار سوء استفاده دولت کاوش شود. گام ضروری دیگر ، کشت فرهنگ تحقیق انتقادی است. جامعه ای که آموزش دیده است تا اقتدار را زیر سؤال ببرد و فکر کند که با انتقاد کمتر قربانی خشونت مشروعیت می شود. در این فرایند ، رسانه ها نقش محوری را ایفا می کنند. روزنامه نگاران ، نویسندگان ، هنرمندان و فعالان مدنی باید روایات رسمی را به چالش بکشند و حقیقت را حتی با هزینه بسیار شخصی صحبت کنند. واهنیچ تأکید می کند که تنها با حفظ استقلال قوه قضاییه و نهادهای مدنی می توانیم از عود قساوت های تاریخی جلوگیری کنیم. اگر قانون به ابزاری برای قدرت تبدیل شود ، عدالت متوقف می شود. ایجاد شبکه های همبستگی اجتماعی نیز بسیار مهم است. مردم باید یاد بگیرند که در مقابل ظلم تنها نیستند. ارتباطات بین گروه های مقاومت متنوع می تواند رژیم های اقتدارگرا را تضعیف کند. در افغانستان ، سرمایه گذاری در نسل جوان بسیار مهم است. آموزش نسل جدیدی از افراد آگاه و مسئول متعهد به ارزشهای انسانی تنها امید واقعی برای شکستن چرخه خشونت است. اعتقاد به تغییر تدریجی نباید رها شود. مبارزه با خشونت مشروعیت ممکن است طولانی و پرهزینه باشد ، اما هر اقدام کوچک ، هر اعتراض مدنی و هر موضع اخلاقی گامی به سوی جامعه انسانی تر است. در پایان ، باید به یاد داشته باشیم که سکوت در مواجهه با ظلم ، همدستی با ستمگر است. واهنیچ به درستی ادعا می کند که بی تفاوتی آغاز پذیرش خشونت به عنوان عادی است. در نهایت ، فقط از طریق امید ، آگاهی و مقاومت می توانیم آینده ای متفاوتی بسازیم – آینده ای که در آن آزادی ، عدالت و کرامت انسانی واقعاً مهم است.
می توانید نسخه فارسی این مقاله را در اینجا بخوانید:
خشont ba niquab قnahn ؛ baزخwanaی کtab «thrur علیله ترووریsm»
