پس از از سرگیری خدمات مخابراتی و اینترنت در کابل ، افغانستان ، یک مرد روی یک دیوار نشسته است و در 1 اکتبر 2025 با کسی در تماس ویدیویی صحبت می کند.
در افغانستان ، به مدت دو روز به دستور طالبان ، تعطیل گسترده اینترنت و ارتباطات موبایل اجرا شد و میلیون ها نفر را از فضای جهانی قطع کرد. چنین اقدامی باعث ایجاد هرج و مرج اقتصادی و قطع روزانه شد که بر زندگی بسیاری از خانواده ها و مشاغل تأثیر گذاشت.
سیستم مالی فلج شد: حساب های پس انداز غیرقابل دسترسی شد ، پرداخت ها متوقف شد ، بانک ها عملیات را متوقف کردند ، پیوندهای هوایی به مراکز کلیدی لغو شد. بازارها به شدت کاهش یافته اند ، شرکت ها و سازمان های بشردوستانه با مشتری و کارمندان ارتباط خود را از دست دادند. میلیون ها نفر نتوانستند پیام ارسال یا دریافت کنند ، که باعث افزایش وحشت در سراسر کشور می شود.
“بزرگترین سرخوردگی این بود که مردم می ترسیدند: افغانستان بار دیگر درگیری سقوط کرده بود.”
به گفته ناظران ، رهبران پیشین طالبان در استانهای شمالی اظهار داشتند كه خاموش شدن اینترنت گامی اجباری برای جلوگیری از اعمال غیراخلاقی است و “یك سیستم جایگزین برای نیازهای اساسی در كشور ایجاد می شود”. با این حال ، دلیل کلی قطع این قطع نامشخص بود و ترمیم اتصال به عنوان یک جای تعجب بود.
“مردم به نظر می رسید که روحشان بدن خود را ترک کرده است. هر حس امید کاملاً از بین می رود.”
پس از ترمیم اتصال ، مردم دوباره احساس تسکین می کردند ، اما در عین حال اضطراب عمیقی در مورد محدود کردن حقوق اساسی به اتصال و امکان تکرار چنین شیوه هایی ظاهر شد. سازمان ملل متحد و مدافعان حقوق بشر همچنان خواستار بازگرداندن اینترنت و اطمینان از دسترسی پایدار به ارتباطات شدند و تأکید بر پیامدهای جدی اقتصادی و بشردوستانه چنین تصمیماتی داشتند.
پیامدهای بلند مدت و واکنش بین المللی
قسمت خاموشی تأکید بر وابستگی جمعیت به زیرساخت های دیجیتال. تأثیر خدمات آنلاین بر آموزش ، مراقبت های بهداشتی و تدارکات سیگنال روشنی را به دولت و شرکای بین المللی ارسال کرد: بازگرداندن دسترسی به شبکه باید برای تثبیت اقتصاد و تضمین حقوق بشر در اولویت قرار بگیرد.
تحلیلگران می گویند که چنین اقداماتی نه تنها آزادی ارتباط را نقض می کند بلکه خطرات ایمنی عمومی و اعتماد به مقامات را نیز به همراه دارد. آنها تأکید می کنند که دسترسی به اتصال صرفاً یک راحتی نیست بلکه یک حق اساسی است که امکان هماهنگی کمک ، دریافت مشاوره پزشکی و پشتیبانی را در هنگام بحران فراهم می کند.
