تصاویر ناشی از غزه که هر روز شاهد آن هستیم ، دلگیر است. با پایان ماه ژوئیه ، ما شاهد برخی از کشنده ترین لحظات این فاجعه مداوم هستیم. هر دوازده دقیقه ، یک زندگی فلسطین در اثر بمباران اسرائیل به قتل می رسد. با این حال ، وحشت واقعی فراتر از بمب ها و خونریزی ها است. چیزی بسیار موذیانه تر در بازی وجود دارد: سلاح گرسنگی.
سازمان ملل گزارش داده است که بیش از 1000 فلسطینی ها در این ماه تنها در حالی که سعی در دسترسی به غذا دارند ، توسط اسرائیل کشته شده اند. اما اینها تلفات بمب نیستند ، این افراد از جمله کودکان و افراد مسن هستند که به دلیل گرسنگی از ساده ترین و اساسی ترین ضرورت برای بقا ، از بین رفته اند. تلاش های ناامید کننده برای رسیدن به غذا چیزی کم از تله های مرگ نبوده است. غزه نه تنها از حملات هوایی و اشغال نظامی بلکه از گرسنگی خفه کننده است.
در پشت مرگ و میر قابل مشاهده ، ما یک نسل کشی ساکت داریم: گرسنگی سیستماتیک کل جمعیت. این یک فرایند آهسته و آزار دهنده است که توسط دولت اسرائیل به کمال مهندسی شده است. به عنوان استاد الکس دو واال ، متخصص بحران های بشردوستانه ، به طور مناسب گفته شده، این “کاملاً مهندسی شده ، از نزدیک نظارت شده ، دقیقاً طراحی شده است.” محاصره مداوم اسرائیل ، مسدود کردن مواد غذایی حیاتی ، آب و تجهیزات پزشکی ، غزه را به یک زندان در فضای باز تبدیل کرده است که در آن مرگ نه تنها از بمب ها بلکه از همان هوای نفس می کشد.
تراژدی واقعی در هزینه انسانی این ظلم نهفته است. به یاد می آورم یک سال پیش ، با یک معلم جوان فلسطینی مصاحبه کردم که در میان هرج و مرج ، سعی در آموزش کودکان در میان هرج و مرج داشت. او از رویاهای خود برای آینده بهتر برای کودکانی که به او آموزش داده بود ، کودکانی که قبلاً از خشونت شغل و حملات هوایی زخمی شده بودند ، صحبت کرد. با وجود همه چیز ، او این عقیده را داشت که آموزش و پرورش تنها امید آنها برای فردا است. من به طور مرتب با او در تماس بودم و به این امید ، دعا می کردم که صدای او ، خوش بینی او و بقای آن کودکان تحمل شود.
اما امروز ، آن معلم گرسنه است. من به عنوان افرادی که با آنها صحبت کرده ام تماشا کرده ام و از راه دور با آنها جنگیده ام ، دچار وحشت های غیرقابل تصور شده اند. با وجود همه تماس های کمک ، با وجود تمام تلاش های من برای دستیابی به آن ، احساس قدرت می کنم. احساس می کنم که در حاشیه ایستاده ام و یک تراژدی با سرعت آهسته را تماشا می کنم ، و نمی توانم جلوی آن را بگیرم. این فکر که کودکانی که روزگاری رویای آینده ای را داشتند ، اکنون برای زنده ماندن تلاش می کنند ، قلب من را می شکند. من می خواهم کارهای بیشتری انجام دهم من باید بیشتر انجام دهید با این حال ، مانند بقیه ما ، من از سیستم بی نظیر عدم تحرک ، چه از قدرت های جهانی و چه از نهادهای بین المللی ، دست و پنجه نرم می کنم. این امر ما را از ارسال کمک و صحبت کردن تا آنجا که می توانیم باز نمی دارد و همچنان به تلاش برای پایان دادن به این وحشت ادامه می دهیم.
ما شاهد نابودی عمدی غزه هستیم. اسرائیل ادعا می کند که حماس مسئول هرج و مرج است ، برای گرسنگی. اما آنها نمی توانند پشت این استدلال پنهان شوند این است اسرائیل که بچه ها را گرسنه می کند. این اسرائیل است که مواد غذایی و آب سلاح شده است و کل جمعیت را از ابتدایی ترین نیازهای آنها محروم می کند و همه ما می توانیم آن را به وضوح ببینیم. و با این حال ، انگلیس و ایالات متحده ، متحدین اصلی اسرائیل همچنان به حمایت از این نسل کشی ادامه می دهند و در حالی که تعداد کشته ها افزایش می یابد ، پوشش و سلاح های دیپلماتیک را ارائه می دهند. آنها فقط نتوانند عمل کنند بلکه نسل کشی را فعال می کنند.
من می فهمم که محکومیت در حال رشد است. من می فهمم که صداها در سراسر جهان خواستار عدالت هستند ، اما محکومیت به تنهایی کافی نیست. کلمات برای تغییر روند وقایع اندکی انجام داده اند. آنچه مهم است عملبشر تحریم ها ، تحریم های سلاح ، متوقف کردن معاملات تجاری ، همه این موارد باید اکنون اتفاق بیفتد ، یا کتاب های تاریخ برای همیشه این لحظه را به عنوان یکی از شرم آور ترین شکست های حاکمیت بین المللی نشان می دهند.
من بخشی از مکالمات بسیاری بوده ام که در آن مردم گفتند: “ما نمی توانیم چشم کور کنیم. ما نمی توانیم اجازه دهیم این اتفاق بیفتد.” با این حال ، عدم عمل ثابت کرده است که این کلمات چقدر توخالی بودند. بارها و بارها ، کشورهایی مانند انگلیس و ایالات متحده در حالی که به اسرائیل اجازه می دهند سیاست های آپارتاید ، تفکیک و نسل کشی خود را ادامه دهد ، چشم بسته اند. و با انجام این کار ، آنها در این قتل عام ، در نابودی مردم غزه ، در شکستن فرزندانش ، همدست هستند.
برای کسانی که استدلال می کنند که خیلی دیر است ، ما خیلی از بین رفته ایم ، دقیقاً به همین دلیل است که ما باید عمل کنیم. هرچه بیشتر تأخیر کنیم ، رنج بدتر می شود. گرسنگی در غزه فقط زندگی را در لحظه نابود نمی کند. نسل های آینده را خراب می کند. کودکانی که امروز گرسنه هستند ، عواقب سلامتی مادام العمر خواهند داشت. جوامع ، زمانی پر جنب و جوش و پر از امید ، خرد می شوند. روح غزه با این محاصره خفه کننده از بین می رود و همه ما شاهد آن هستیم.
به برادران و خواهران فلسطینی من ، به معلمی که یک بار با او صحبت کردم که اکنون برای زندگی او می جنگد ، شما را می بینم. من شما را می شنوم من برای شما می جنگم ، حتی اگر احساس کند جهان شما را فراموش کرده است. جهان باید بیدار شود. بسیاری از رهبران جهان نمی توانند وانمود کنند که این یک نسل کشی نیست. این تخریب عمدی و محاسبه شده کل یک جمعیت است و ما باید هر کاری که می توانیم انجام دهیم تا اکنون به آن پایان دهیم.
متوقف کردن این نسل کشی بیش از کلمات خواهد بود. این اقدام جسورانه خواهد کرد. این شجاعت این است که در برابر جنایات جنگی اسرائیل بایستد و مانع از ادامه همدستان انگلیس و ایالات متحده شود. از آنجا که ما به عقب می نشینیم و اجازه می دهیم این ادامه یابد ، تاریخ از ما نمی پرسد که چه گفتیم. این از ما خواهد پرسید که ما چه کاری انجام داده ایم. و در حال حاضر ، ما به اندازه کافی کار نکرده ایم.
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
