جنگ غزه سایه بر سر راهروهای بلندپروازانه هندوستان-میانی شرقی-اروپا

با این وجود ، جنگ در غزه باعث افزایش نامطلوب در اجرای پروژه IMEC شده است. این مذاکرات عادی سازی را دستگیر کرده است ، از راه دور IMEC متوقف شده و راهرو را در معرض خطرات امنیتی قرار داده است که اعتماد به نفس سرمایه گذار را تهدید می کند. بازیگران غربی ، به ویژه واشنگتن و کشورهای اروپایی ، وضعیت دیپلماتیک خود را دوباره ارزیابی کرده اند و اسرائیل را تحت فشار قرار می دهند تا با آتش بس موافقت کنند و یک چارچوب سیاسی را آغاز کنند که می تواند منطقه را تثبیت کند و پروژه های خفته ای مانند IMEC را دوباره انجام دهد. در صورت عدم وجود چنین قطعنامه ای ، این راهرو با وجود تجدید نظر استراتژیک و تجاری خود ، تعلیق نامشخص را به خطر می اندازد.

از دیدگاه پکن ، تعلیق پروژه IMEC از نظر استراتژیک سودمند است. در حالی که مهمانی در جنگ غزه یا راهرو نیست ، چین IMEC را به عنوان یک بستر رقیب به چالش می کشد که مرکزیت بری در شکل گیری دیپلماسی زیرساخت ها در جنوب جهانی و فراتر از آن به چالش می کشد. یک خاور میانه تثبیت شده در یک بلوک زیرساختی با هم تراز غربی ، پهنای باند دیپلماتیک چین را محدود می کند و روایت خود را برای ارائه تنها جایگزین توسعه مناسب جهانی جنوبی نرم می کند. در صورت تحقق ، پروژه IMEC نشانگر ظهور یک سفارش ضد واشنگتن بر اساس اتصال مبتنی بر قوانین ، تأمین مالی شفاف و تعامل بخش خصوصی است و در تضاد با مدل BRI غالباً مات و دولتی چین است.

در این زمینه ، جنگ غزه بیش از یک بحران و تراژدی بشردوستانه است که هرگز به پایان نمی رسد. همچنین این یک مهم در رقابت بیشتر استراتژیک جهانی در مورد اتصال اوراسیا است. آتش بس به دنبال عادی سازی اسرائیل و عرب می تواند راهرو را قادر به تحقق بخشیدن و تنظیم مجدد اقتصاد ژئوپلیتیکی منطقه کند. این به نوبه خود ، تراز خاورمیانه به سمت غرب را دوباره ارزیابی می کند ، از اهرم منطقه ای ایران کاسته می شود و نفوذ چین در حاکمیت زیرساخت های منطقه ای و جهانی را محدود می کند.

با این حال ، IMEC نباید به عنوان یک کاتالیزور برای پایان دادن به جنگ غزه اشتباه شود. درگیری اسرائیل و فلسطین ریشه در اختلافات سیاسی ، ایدئولوژیک ، مذهبی و سرزمینی ، به ویژه وضعیت حل نشده غزه ، حاکمیت حماس ، دکترین امنیت اسرائیل و پروژه ملی فلسطین است. هیچ یک از این موضوعات اصلی به طور مستقیم توسط IMEC ، که یک ابتکار زیرساخت های ژئوئن اقتصادی است با محوریت تجارت و اتصال ، مورد بررسی قرار نمی گیرد. IMEC ، در بهترین حالت ، یک انگیزه پس از درگیری است ، یک سود سهام اقتصادی است که می تواند در صورت جفت شدن با یک چارچوب دیپلماتیک مناسب ، به تثبیت صلح شکننده کمک کند.

زنده ماندن این راهرو به ادغام آن در یک معماری گسترده تر از عادی سازی سیاسی و حل و فصل مناقشه بستگی دارد. برای عملکرد آن به عنوان بیش از یک ژست نمادین ، IMEC باید در یک بسته دیپلماتیک تعبیه شود که به شکایات فلسطین بپردازد ، ترتیبات امنیتی منطقه ای را دوباره تعریف کند و بازیگران چند جانبه را به سمت یک دید مشترک از ادغام و ثبات تراز کند.

IMEC نباید به عنوان یک کاتالیزور برای پایان دادن به جنگ غزه اشتباه شود. در عوض ، آن را به عنوان یک القاء استراتژیک ، یک سود سهام آینده نگر در مورد ظهور یک دستور مناسب پس از درگیری عمل می کند. ابزار آن نه در حل و فصل اختلافات اصلی سیاسی و سرزمینی که درگیری را حفظ می کند ، بلکه در لنگر انداختن یک معماری منطقه ای است که پاداش ایجاد و عادی سازی می کند. اگر یک چارچوب دیپلماتیک تحقق یابد که تثبیت اسرائیل و فلسطین را تسهیل می کند و راه را برای عادی سازی اسرائیل-سودی هموار می کند ، IMEC می تواند به عنوان یک مکانیسم تحول آمیز عمل کند ، و الگوهای اتصال ، تجارت و نفوذ در خاورمیانه را مجدداً تنظیم کند.

در چنین سناریویی ، این راهرو یک نقطه تورم ساختاری را نشان می دهد: ادغام یک بلوک ژئوسونومیک با همبستگی غربی در حالی که زیربنای مرکزیت استراتژیک ابتکار کمربند و جاده چین است. بنابراین ، تحقق IMEC نه به اهرم های اجباری بلکه به همگرایی اراده سیاسی ، تثبیت منطقه ای و نهادینه شدن نظم جدیدی که در آن زیرساخت ها و تراز کردن یکدیگر را تقویت می کنند ، بستگی دارد.