در زیر داستانی به زبان فارسی الهام‌گرفته از آثار تونی کید بامبارا، نویسندهٔ برجستهٔ آفریقایی-آمریکایی، آورده شده است. این داستان با الهام از سبک بی‌نظیر او در بیان عدالت اجتماعی، هویت و فرهنگ نوشته شده و سعی دارد روح و عمق آثار او را بازتاب دهد.
در سایهٔ درختان بلوط
تابستان بود و هوا سنگین از گرمای جنوب. دختری به نام آمینه، با موهای فرفری و چشمانی که گویی دنیا را زیر سؤال می‌برد، زیر سایهٔ درختان بلوط نشسته بود. مادربزرگش، که همه او را "ماما نیا" صدا می‌زدند، روی صندلی چوبی کنارش نشسته بود و چشمانش را به افق دوخته بود. ماما نیا، با صدایی که گویی از عمق تاریخ می‌آمد، شروع کرد به تعریف کردن:
"زمانی، زمانی خیلی دور، مردمی بودند که با زمین حرف می‌زدند و زمین هم با آن‌ها حرف می‌زد. آن‌ها می‌دانستند که هر درختی، هر رودخانه و هر کوه داستانی دارد برای گفتن. اما یک روز، صداها کم‌کم خاموش شدند. نه به این خاطر که زمین دیگر حرف نمی‌زد، بلکه به این خاطر که گوش‌ها دیگر نمی‌توانستند بشنوند."
آمینه سرش را تکان داد و پرسید: "چرا گوش‌ها دیگر نمی‌توانستند بشنوند، ماما؟"
ماما نیا خندید و گفت: "چون مردم فراموش کردند که چگونه گوش کنند. آن‌ها آنقدر درگیر زندگی روزمره شدند که فراموش کردند ریشه‌هایشان کجاست و صدایی که از زمین می‌آمد، چه می‌گوید."
آمینه به افق نگاه کرد و فکر کرد به تمام چیزهایی که در اطرافش بود: درختان بلوط که قرن‌هاست ایستاده‌اند، رودخانه‌ای که آرام جریان داشت و آسمان بی‌پایانی که بالای سرشان گسترده شده بود. او احساس کرد که گویی همه‌چیز با او حرف می‌زند، اما او نمی‌توانست به خوبی بشنود.
ماما نیا ادامه داد: "آمینه، یادت باشد که هویت تو، ریشه‌های تو، و عدالت تو همه از زمین می‌آید. اگر گوش کنی، زمین به تو یاد می‌دهد که چگونه قوی باشی، چگونه عادل باشی و چگونه خودت باشی."
آن شب، آمینه خواب دید که در میان درختان بلوط راه می‌رود و هر درخت با او حرف می‌زد. درختان به او گفتند که چگونه با طوفان‌ها مبارزه کرده‌اند، چگونه در سایه‌شان به مردم آرامش داده‌اند و چگونه ریشه‌هایشان را در عمق زمین فرو برده‌اند تا ثابت بمانند. وقتی صبح از خواب بیدار شد، احساس کرد که دنیا را متفاوت می‌بیند.
این داستان با الهام از آثار تونی کید بامبارا نوشته شده است. او در آثارش، مانند "گوریل، عزیز من" (Gorilla, My Love)، به موضوعاتی مانند هویت، عدالت اجتماعی و فرهنگ آفریقایی-آمریکایی می‌پردازد. سبک او ترکیبی از واقعیت و خیال است و در آن صدای مردم عادی و روزمره به گوش می‌رسد. بامبارا با استفاده از دیالوگ‌های زنده و توصیف‌های غنی، توانست داستان‌هایی خلق کند که نه‌تنها فرهنگ آفریقایی-آمریکایی را بازتاب می‌دهند، بلکه موضوعاتی جهانی را نیز مورد بررسی قرار می‌دهند.
با ما در مرشدی همراه شوید
تصویر بالا تزئینی است.
