به مدت نیم قرن ، روابط شرق متوسط ایالات متحده بر یک معامله مستقیم استراحت کرد: آمریکا امنیت را تضمین کرد و نفت صادر شده خلیج فارس. این جمع و جور از تروما متولد شد – تحریم 1973 – و در اثر جنگ سرد سخت شد. امروز ، هر دو ستون لرزان به نظر می رسند. ایالات متحده با هیدروکربن های خاص خود بیدار است و اعتبار چتر امنیتی آن به طور فزاینده ای در شک است. با این حال واشنگتن هنوز تمایلی به رها کردن ندارد ، تنها به این دلیل که منطقه به دلایل دیگر مفید است: به عنوان منبع سرمایه ، به عنوان مرحله ای برای رقابت قدرت بزرگ و به عنوان یک تئاتر که در صورت انتخابی ، در صورت انتخابی ، برای سود سهام استراتژیک هنوز قابل معامله است.
استقلال انرژی پیوند را از دست داده است. در سال 2005 ، ایالات متحده حدود 60 درصد از مصرف نفت خود را وارد کرد. تا سال 2023 ، این سهم زیر 10 درصد کاهش یافته بود ، در حالی که نفت خام سعودی به سختی 6 درصد از واردات ایالات متحده را به خود اختصاص داده است. آمریکا اکنون بزرگترین تولید کننده نفت و گاز در جهان است و گاز طبیعی مایع بیشتری نسبت به قطر صادر می کند. این ایده که واشنگتن باید خلیج را برای نگه داشتن اتومبیل های آمریکایی پادگان کند ، منسوخ شده است. سیاست گذاران آن را می دانند و رهبران منطقه ای نیز همینطور هستند.
با این حال ، وابستگی متقابل انرژی ناپدید نشده است – حدود 21 درصد از روغن جهان هنوز از تنگه هورموز جریان می یابد و هرگونه اختلال باعث می شود قیمت های جهانی افزایش یابد و به ما متحدین در اروپا و آسیا ضربه بزند. ایالات متحده نمی تواند خود را از آن موج ها جدا کند ، حتی اگر بشکه های خود امن باشد.
امنیت ، یک بار نیمی دیگر از معامله ، به همان اندازه شکننده به نظر می رسد. ایالات متحده هنوز پایگاه های اصلی را در قطر ، بحرین و کویت حفظ می کند. گروه های اعتصاب حامل در لحظه های بحران همچنان به خلیج فارس می روند. با این حال ، وقتی صحبت از بازدارندگی می شود ، ضمانت ها کمتر مطلق به نظر می رسند. اعتصاب اخیر اسرائیل در دوحه ، که طبق گزارش ها از تشخیص آمریکا فرار کرده است یا حداقل هیچ اقدامی پیشگیرانه ایجاد نکرده است ، حقیقت ناخوشایند را در معرض دید قرار داده است: وضعیت ایالات متحده کمتر از حضور سپر است. رهبران منطقه ای ممکن است منطقی بپرسند که آیا آرایه های رادار آمریکایی و شبکه های نظارت واقعاً این حمله را از دست داده اند – یا اینکه آیا واشنگتن تصمیم به عدم حضور در این زمینه گرفت. در هر صورت ، اعتبار “ضمانت امنیتی” نازک تر به نظر می رسد.
این ایده که واشنگتن باید خلیج را برای نگه داشتن اتومبیل های آمریکایی پادگان کند منسوخ است
دکتر جان سوفاکیاناکیس
این شکاف آنچه را که به سکه واقعی قلمرو تبدیل شده است ، نشان می دهد: سرمایه گذاری. صندوق های ثروت حاکم بر خلیج فارس به طور جمعی بیش از 4 تریلیون دلار دارایی را کنترل می کند – صندوق سرمایه گذاری عمومی عربستان سعودی به تنهایی بیش از 925 میلیارد دلار تحت مدیریت دارد ، در حالی که سازمان سرمایه گذاری ابوظبی امارات متحده عربی و موبادالا با هم از 1.2 تریلیون دلار فراتر رفته است. مقامات آمریكا در حال حاضر با اشتیاق به آنكه مشتاقانه نفت خلیج فارس را صادر می كردند ، با ثروت حاكم در فن آوری و زیرساخت های آمریكایی در طی پنج سال گذشته به شدت صعود می كنند.
معامله ضمنی دیگر “نفت برای امنیت” نیست بلکه “سرمایه برای دسترسی” است. واشنگتن نخبگان خلیج فارس را از پیوندهای ماندگار اطمینان می دهد. در عوض ، Gulf Cash به تأمین اعتبار اقتصاد نوآوری آمریکا کمک می کند. معامله گرایی کاملاً واضح است و بر حاکمان منطقه از بین نمی رود.
اگر امنیت هنوز تأمین شود ، اغلب توسط اسرائیل و نه آمریکا است. نیروهای اسرائیلی در دهه گذشته بیش از 1000 بار در سوریه هدف قرار گرفته اند و زنجیره های عرضه ایرانی و حزب الله را تحقیر می کنند ، در حالی که عملیات ایالات متحده نادر تر و ریسک بیشتری یافته است. اسرائیل به طور فزاینده ای مجری de facto منطقه است و مایل به عمل یک جانبه در جایی است که واشنگتن در آن تردید دارد. برای کشورهای خلیج فارس ، این یک پارادوکس ناراحت کننده ایجاد می کند: متحد که مدتهاست به حمایت از آنها وابسته است ، کمتر مایل به تحمل هزینه ها است ، در حالی که وضعیتی که آنها زمانی به عنوان یک دشمن تعریف می کردند ، اکنون عضلانی ترین و حامی نظم منطقه ای است ، حداقل در برابر تهدیدات مشترک.
همه اینها در یک الگوی بزرگتر از تعامل انتخابی بازی می کند. واشنگتن دیگر خود را از صمیم قلب به منطقه متعهد نمی کند ، اما درگیری آن در لحظه های بحران حاد را کالیبره می کند – در اینجا یک گروه حامل را افزایش می دهد و یک حمله هواپیماهای بدون سرنشین را در آنجا انجام می دهد و به پایتخت های خلیج فارس تکیه می کند تا در جای دیگر بازسازی شود. این غریزه به طور فزاینده ای به سمت داخل است: از تعهدات باز خودداری کنید ، از واکنش های داخلی خودداری کنید ، از تصور “جنگ های همیشه” خودداری کنید. اما اثر خورنده است. اگر آمریكا فقط در شرایطی وجود داشته باشد كه باید باشد و در صورت تمایل بیشترین حضور را داشته باشد ، رهبران خلیج فارس – با پكن ، با مسكو و دیگران – با پكن محافظت می كنند.
اگر آمریكا فقط در شرایطی كه باید حضور داشته باشد ، و در صورت تمایل بیشترین حضور را داشته باشد ، رهبران خلیج فارس پرچین می كنند
دکتر جان سوفاکیاناکیس
ورود چین باعث ناراحتی غرب با خلیج فارس می شود. تجارت Sino-Gulf سالانه بیش از 350 میلیارد دلار بالون شده است و پکن مشارکتهای جامع استراتژیک با عربستان سعودی ، امارات و ایران امضا کرده است. شرکت های چینی در حال ساخت بنادر ، پالایشگاه ها و شبکه های 5G هستند و به حاکمان خلیج فارس کاری را ارائه می دهند که واشنگتن به ندرت انجام می دهد: سرمایه گذاری در زیرساخت های بزرگ.
در جایی که به نظر می رسد واشنگتن قصد استخراج سرمایه را دارد ، چین قصد تهیه آن را دارد. تعادل جذابیت در حال تغییر است و خطرات ایالات متحده نه به عنوان شریک زندگی اول ، بلکه به عنوان یک همکار فرصت طلب – مفید برای اسلحه ، هنوز هم برای نفوذ در واشنگتن مفید است ، اما دیگر ضروری نیست.
در مقابل ، روسیه نوع دیگری از شریک زندگی را ارائه می دهد. جایگاه آن در نقاط مختلف جهان و خاورمیانه از فروش اسلحه و پیوندهای اطلاعاتی پشتیبانی می شود. مسکو علاوه بر نقش OPEC+ خود ، یک رویکرد عملی و معامله ای را در خلیج فارس و خاورمیانه وسیع تر به همراه دارد. سیستم ها و همکاری های روسی گزینه هایی را ارائه می دهند – و به واشنگتن یادآوری می کنند که کشورهای خلیج فارس بدون گزینه های دیگر نیستند.
سیاست آمریکا در جهت مخالف فشار می آورد. عموم مردم هیچ اشتهایی برای “جنگ برای همیشه” دیگر ندارند. عراق و افغانستان زخم های عمیقی را به جا گذاشتند و هم جمهوریخواهان و هم دموکرات ها اکنون مسائل داخلی و رقابت با چین را در مورد درگیری های خاورمیانه در اولویت قرار می دهند. رفلکس درگیری انتخابی است: در صورت لزوم افزایش دهید ، در صورت مناسب عقب نشینی کنید. یک لابی قدرتمند طرفدار اسرائیل در کنگره ، کاخ سفید و جامعه مدنی تضمین می کند که آمریکا نمی تواند منطقه را ترک کند ، اما اولویت های آن غالباً بیشتر با اسرائیل هماهنگ می شود تا با شرکای خلیج فارس.
بنابراین ، این سؤال این نیست که آیا آمریکا به خاورمیانه احتیاج دارد ، اما آیا خاورمیانه در نقاشی قدیمی خود به آمریکا احتیاج دارد. این منطقه هنوز برای واشنگتن اهمیت دارد ، اما بیشتر به عنوان منبع نقدینگی و محل رقابت با چین از یک زندگی غیر قابل تعویض انرژی است. این خلیج فارس هنوز هم از اسلحه و دسترسی آمریکا ارزش قائل است ، اما شک دارد که آیا این افراد به محافظت معنی دار ترجمه می شوند. و همانطور که اسرائیل خود را با افزایش مصونیت از مجازات ادعا می کند ، معماری قدیمی تقدم امنیتی آمریکا بیشتر شبیه یک نما است. آمریکا دیگر به نفت خلیج فارس وابسته نیست ، اما هنوز هم انتظار دارد که کشورهای حوزه خلیج فارس میلیارد ها دلار خود را در دارایی ها و صنایع آمریکایی بازیافت کنند. آنچه زمانی “امنیت برای نفت” بود بی سر و صدا به “سرمایه برای اطمینان خاطر” تبدیل شده است.
- جان Sfakianakis ارشد اقتصاددان و رئیس تحقیقات اقتصادی در مرکز تحقیقات خلیج فارس است.
