برای به دست آوردن درک عمیق تر از وضعیت بین اسرائیل و ایران ، مفید خواهد بود که فراتر از پاسخ های فوری هر طرف به اقدامات طرف دیگر نگاه کنیم. من تمام تلاش خود را می کنم تا داستان را بیشتر روشن کنم تا بتوانیم درک عمیق تری از اوضاع کسب کنیم ، نتایج بالقوه را پیش بینی کنیم و عوامل اساسی را شناسایی کنیم.
اول ، ما شاهد روند چالش برانگیز نظم منطقه ای جدید هستیم که در خاورمیانه شکل می گیرد. از نظر تاریخی ، منطقه تحت حاکمیت عثمانی بود که با درجه خاصی از خشونت و استبداد مشخص شد. بعداً به کانون جنگ سرد بین اتحاد جماهیر شوروی و آمریکایی ها تبدیل شد. تا حد زیادی ، جنگ سرد بین دو قطب بین المللی منجر به درجه خاصی از تعادل در منطقه و تقسیم نفوذ قابل تشخیص شد. پیش از دهه 1970 و 1980 ، روسیه در سوریه ، عراق و مصر حضور داشت و ایالات متحده در اردن و کشورهای خلیج فارس حضور داشت.
در پی انحلال اتحاد جماهیر شوروی ، ایالات متحده کنترل عراق را به عهده گرفت و حضور غالب در منطقه را ایجاد کرد. با این حال ، اشغال بعدی افغانستان و اشتباهات بعدی در عراق باعث تجدید نظر در آینده منطقه شده است. در طول دولت اوباما ، احساسات فزاینده ای وجود داشت که ایالات متحده باید به تدریج از منطقه خارج شود ، با شروع افغانستان ، سپس چین و سرانجام عراق و سوریه. این امر به یک سؤال پیچیده و ظریف منجر شده است: با توجه به اینکه یک قرن تحت مدیریت بلژیک بوده است ، در نظر گرفتن اینکه چه کسی ممکن است برای رهبری منطقه مناسب باشد ، مفید خواهد بود.
قابل درک است که آمریکایی ها تمایلی به دیدن زمین بازی برای چین ، ایران و روسیه ندارند. قصد اوباما با امید به انتشار آن در سراسر منطقه ، از انقلاب های بهار عربی به عنوان ابزاری برای منحرف کردن توجه منطقه ای از درگیری شیعه-سنی استفاده کرد. یک رویکرد برای درک پویایی پیچیده جهان عرب ، در نظر گرفتن روش هایی است که جریان های مختلف اسلامی سیاسی چشم انداز سیاسی منطقه را شکل می دهد. از این نظر ، کشورهای عربی را می توان به دو جناح ، یکی اهل سنت و یک شیعه تقسیم کرد.
تصور می شود که جناح سنی تحت تأثیر ترکیه ، یک کشور آتلانتیک قرار دارد ، در حالی که جریان اسلامی شیعه توسط ایران و گروه آن هدایت می شود که شامل حزب الله و حوثی ها در یمن است. این رویکرد با دیدگاه دیگری در تضاد است که نشان می دهد یک جریان اسلامی شیعه به رهبری ایران و گروه آن ، که توسط حزب الله نمایان است. اما این منجر به رادیکال شدن بیشتر شد. النصره و داعش ظهور کردند و با تشکیل نیروهای بسیج مردمی (PMF) بر آن سرمایه گذاری کردند. این نفوذ خود را به یمن و غزه گسترش داد.
در حالی که اوضاع چالش برانگیزتر شده است ، ما هنوز متعهد هستیم که از طریق ادامه گفتگو و همکاری ، قطعنامه ای را دنبال کنیم. در این مقطع زمانی ، ما با دو سناریوی مجزا روبرو هستیم که هر کدام مجموعه ملاحظات خاص خود را دارند. این سناریوها طیف وسیعی از امکانات را نشان می دهد ، از حفظ وضع موجود گرفته تا کاوش یک رویکرد مشترک در مدیریت منطقه. اگر ممکن است با احترام پیشنهاد کنم ، محور اول به شرح زیر است: می توان گفت که محور سنتی ایران مبتنی بر است. شایان ذکر است که احساسات فرقه ای و سلاح های سنتی و مسیرهای موشکی ، با وجود سن آنها ، هنوز هم یک چالش را ایجاد می کنند.
دوم به اصطلاح محور اعتدال است که در زمان های اخیر تکامل یافته است. این مبتنی بر این ایده است که ما با اسرائیل صلح می خواهیم و می خواهیم در منطقه سرمایه گذاری کنیم. ما همچنین می خواهیم سرگرمی ، گردشگری ، اقتصاد ، انرژی سبز و هوش مصنوعی را توسعه دهیم. ما می خواهیم به جنگ ها پایان دهیم و وارد دنیای توسعه شویم. ایران با ایدئولوژی ، محکومیت و تلاش برای کنترل خود می فهمد که اگر طرف مقابل برنده درگیری شود و پیروز شود ، ممکن است با چالش های تکنولوژیکی قابل توجهی روبرو شود و به طور بالقوه می تواند فرصتی را برای پیشبرد موقعیت خود از دست بدهد.
ایران اظهار داشته است که ممکن است آزادسازی بیت المقدس را به عنوان ابزاری برای توجیه گسترش خود در یمن ، عراق ، لبنان و غزه دنبال کند. در پاسخ ، اسرائیل پتانسیل تهدید هسته ای ایران در منطقه را برجسته کرده است ، که آن را نگرانی برای همه کشورهای خاورمیانه می داند. با توجه به این ملاحظات ، کشف راه های عادی سازی رایگان ، در حالی که در حال حاضر مسئله فلسطین را کنار می گذارد ، ممکن است مفید باشد. به نظر می رسد ، طی دو سال گذشته ، منطقه به طور فزاینده ای از محاسبات باریک از هر دو طرف سرخورده شده است. با توجه به عدم وجود رئیس جمهور قوی آمریکا ، این وضعیت چالش برانگیز احتمالاً همچنان ادامه خواهد داشت.
به نظر می رسد که رئیس جمهور پیشین ایالات متحده پس از نتیجه گیری با توافق با ایران ، دوباره در مورد موضع خود در مورد این موضوع تجدید نظر کرد. به همین دلیل کشورهای خلیج فارس در حال بررسی مشارکتهای احتمالی با چین و روسیه هستند. شاید این سازنده باشد که به آمریکا پیشنهاد کنیم که هرگونه معامله با ایران نباید با هزینه کل منطقه انجام شود. متأسفانه ، به نظر می رسد که آمریکا ممکن است این فرصت را از دست داده باشد. در سالهای اخیر ، تعدادی از کشورهای کلیدی ، از جمله عربستان سعودی و امارات ، اقداماتی را انجام داده اند که تأثیر قابل توجهی در چشم انداز منطقه ای داشته است. به عنوان مثال ، امارات متحده عربی ، در ازای متوقف کردن الحاق زمین در کرانه باختری به اسرائیل ، روابط با اسرائیل را عادی کرده است. احساس می کنم ذکر این مهم است. آنها شروع به ابراز حمایت از برنامه دولت ترامپ کردند.
من می خواهم از این فرصت استفاده کنم تا شرایطی را که رخ داده است به اشتراک بگذارم. کشورهای خلیج فارس به هر دو طرف ، ایران و اسرائیل ، پیامی از بی طرفی و تمایل به ثبات منطقه ای منتقل شده اند. آنها هر دو طرف را ترغیب کرده اند تا اختلافات خود را به طور مستقل برطرف کنند. با توجه به این شرایط ، کشورهای خلیج فارس تصمیم گرفته اند تا سیاست فعلی خود را در مورد عدم باز کردن فضای هوایی خود به هواپیماهای جنگی اسرائیل که به ایران اعتصاب می کنند ، حفظ کنند. علاوه بر این ، آنها از اجازه دادن به موشک های ایران برای رسیدن به اسرائیل خودداری کردند و از این طریق به طور غیرمستقیم به او کمک کردند. این بی طرفی برای هر دو طرف چالش برانگیز بود ، زیرا آنها عادت نداشتند که اسرائیل و ایران درگیر درگیری شوند. در نهایت منجر به رویارویی مستقیم و تعریف مجدد هنجارهای تعیین شده نظم منطقه ای شد.
شناخته شده است که ایران از ابزارهای متنوعی از جمله سلاح های معمولی ، موشک ، هواپیماهای بدون سرنشین و شبه نظامیان استفاده می کند. این رویکرد در هنگام استفاده از ارتش دولتی مؤثر بود ، اما هنگام کار در برابر ارتش اسرائیل ، به طور بالقوه به دلیل معرفی پویایی جنگ نامتقارن در سیستم ، کمتر موفق شد. ممکن است ایران از میزان تغییراتی که از زمان اتحاد جماهیر شوروی و آمریکا در یک مسابقه تسلیحاتی هسته ای رخ داده است ، کاملاً قدردانی نکرده باشد. آمریکایی ها در یک حرکت استراتژیک ، تمرکز خود را به سمت رقابت اقتصادی سوق دادند. آنها به دنبال دستیابی به فناوری روسیه بودند ، که روسها به طور کامل پیش بینی نمی کردند. این در نهایت منجر به سقوط آنها در جنگ شد.
ما شاهد وضعیت مشابهی هستیم که در لحظه کنونی در حال آشکار شدن است. اسرائیل به سطح جدیدی از توانایی نظامی ، پیشرفت تکنولوژیکی و نفوذ اطلاعاتی رسیده است. پویایی نبرد ، همانطور که بسیاری مشاهده کرده اند ، به سمت جنگ نسل چهارم و پنجم تغییر کرده است. ایران با توجه به پیشرفت های اخیر امنیتی و فناوری ، در رسیدن به اهداف خاص با چالش هایی روبرو است.
این امر باعث نگرانی برخی از طرفین شده است که اگر می خواستند به افراد خاصی در ایران برسند ، به طور بالقوه می توانند این کار را انجام دهند. ما اکنون در انتظار پاسخی از ایران هستیم که چگونه آنها قصد دارند این نگرانی ها را برطرف کنند. بعید به نظر می رسد که ایران اعتراف کند که جنگ را از دست داده یا پتانسیل معامله با عربستان سعودی و یک کشور فلسطینی را که برای همه فلسطینی ها سودمند باشد ، از دست داده است. به نظر می رسد که 7 اکتبر ممکن است تلاشی از طرف ایران برای ایجاد موانعی برای پیشرفت محور اعتدال باشد.
تهدیدهای ترامپ
اظهارات اخیر ترامپ مطمئناً باعث اضطراب شده است. اولتیماتوم او به حماس برای آزادی گروگان ها یا مواجهه با “عواقب بی سابقه” ، وضعیتی که از قبل بی ثبات در خاورمیانه است ، تشدید کرده است. این موضع تهاجمی نشان دهنده تغییر قابل توجهی از رویکرد اندازه گیری شده دولت قبلی است و نشانگر تشدید احتمالی درگیری ایالات متحده در منطقه است.
تأثیر فوری می تواند تنش ها و احتمالاً حتی خشونت را افزایش دهد زیرا هر دو طرف به لفاظی های تشدید کننده پاسخ می دهند. موضع قاطع ترامپ می تواند اسرائیل را ترغیب کند تا علیه حماس اقدام کند ، با پتانسیل قصاص از حماس و متحدانش. این می تواند به چرخه تشدید منجر شود که کنترل آن دشوار خواهد بود. در طولانی مدت ، رویکرد ترامپ می تواند رابطه ایالات متحده و خاورمیانه را دوباره تعریف کند. تمایل او به انجام اقدامات جسورانه و یک جانبه می تواند برخی از متحدین را در حالی که مخالفان را جسارت می کنند ، بیگانه کند. این می تواند تلاش های دیپلماتیک را پیچیده و خطر خشونت تلافی جویانه را افزایش دهد و دستیابی به صلح پایدار در منطقه را دشوارتر می کند.
به طور کلی ، در حالی که اظهارات ترامپ به معنای نشان دادن قدرت و عزم است ، آنها همچنین خطر تشدید یک وضعیت در حال حاضر شکننده را دارند که می تواند راه را برای درگیری و بی ثباتی بیشتر در خاورمیانه هموار کند. خاورمیانه همیشه منطقه ای با اهمیت ژئوپلیتیکی بزرگ بوده است و 2025 نیز از این قاعده مستثنی نیست. تحولات امسال مرحله ای را برای تغییرات عمیق که احتمالاً منطقه را طی یک دهه آینده شکل می دهد ، تعیین کرده است.
