در 29 سپتامبر 2025 ، کاخ سفید منتشر کرد 20 امتیاز برنامه صلح با هدف پایان دادن به جنگ در غزه و بازسازی قلمرو به عنوان “غزه جدید”. در مرکز این پیشنهاد یک معماری انتقالی تحت نظارت یک نهاد بین المللی به نام “هیئت صلح” قرار دارد. براساس این متن ، غزه توسط “کمیته فلسطین تکنیک و غیر سیاسی” اداره می شود ، که خود هیئت مدیره به ریاست رئیس جمهور ایالات متحده دونالد جی ترامپ و شامل چهره هایی مانند نخست وزیر پیشین انگلستان تونی بلر برگزار می شود.
برنامه از بین بردن مجموعه ای از تعهدات: راهروهای بشردوستانه ، خنثی سازی غزه ، یک کمیته تحت نظارت بین المللی و ایجاد “منطقه اقتصادی ویژه”. این قول می دهد که “هیچ کس مجبور نخواهد شد غزه را ترک کند” ، اما بازسازی بستگی به ملاقات با “استانداردها ، نقاط عطف و بازه های زمانی تعریف شده خارجی دارد.” فقط در این صورت اسرائیل اقتدار را پس می گیرد و انتقال می دهد.
حامیان این جزئیات را به عنوان مراحل عملی می دانند. با این حال شک و تردید عمیق است ، و تاریخ توضیح می دهد که چرا بیش از بلاغت است. شهرک های خارجی که حقوق سیاسی را برای رفع فنی معامله کرده اند ، سابقه طولانی در فلسطین دارند. در سال 1917 “اعلامیه بالفور” قول “خانه ملی برای یهودیان” را داد و در حالی که افزود که هیچ چیز نباید “حقوق مدنی و مذهبی جوامع غیر یهودی موجود” را تعصب کند. چند دهه بعد ، فلسطینی ها به این کلمات توخالی اشاره می کنند. به همین ترتیب ، “اعلامیه OSLO از اصول (یا توافق نامه اسلو)” در سال 1993 نهادهای موقت ایجاد کرد اما سؤالات تعیین کننده مرزها ، پناهندگان و دولت را به تعویق انداخت – موضوعاتی که امروزه هنوز حل نشده است.
واقعیت های امروزی به شک و تردید می افزاید. ایالات متحده همچنان شریک اصلی دیپلماتیک و نظامی اسرائیل است و امنیت چند میلیارد دلاری را فراهم می کند کمک و نقل و انتقالات منظم اسلحه. ما حقوقی در شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد قطعنامه های آتش بس از قصد واشنگتن ، ادراک را تقویت کرده است. از نظر دیپلماتیک ، امتناع از اعطای ویزای رئیس جمهور فلسطین ، محمود عباس ، برای حضور در مجمع عمومی سازمان ملل – وادار کردن وی برای پرداختن به آن از راه دور – توسط بسیاری به عنوان محدودیت نمادین آژانس فلسطینی در همان لحظه ای که آینده آنها مذاکره می شود ، دیده شد.
شخصیت های متصل به این طرح توجه ویژه ای را به خود جلب کرده اند. پیشنهاد ترامپ برای ریاست هیئت مدیره و درگیر کردن بلر بسیاری از ناظران را شگفت زده کرد. ترامپ بلر را “مرد خوب” توصیف کرد ، اما سابقه وی نظر را تقسیم می کند. در بیشتر منطقه ، بلر کمتر به عنوان یک تکنوکرات به عنوان یک شخصیت اصلی در جنگ عراق در سال 2003 به یاد می آید. در فلفل قرمز استعلام تصمیم گیری و اطلاعاتی را که انگلیس را به آن درگیری سوق داد ، محکوم کرد ، که پس از آن چندین دهه بی ثباتی و نابودی عراق باقی مانده است.
برای مصطفی بارغوتی ، دبیرکل ابتکار ملی فلسطین ، نمادگرایی کاملاً واضح است: “ما قبلاً تحت استعمار انگلیس بوده ایم. اگر به تونی بلر اشاره کردید ، اولین چیزی که مردم ذکر می کنند جنگ عراق است.” گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد Francesca Albanese هنوز هم بولتر بود ، نوشتن در رسانه های اجتماعی: “تونی بلر؟ جهنم نه” ، و پیشنهاد می کند که او باید با دادگاه بین المللی کیفری روبرو شود.
برخی دیگر به میراث مختلط بلر در خاورمیانه اشاره می کنند. به عنوان فرستاده کوارتت – سازمان ملل ، ایالات متحده ، اتحادیه اروپا و روسیه – از سال 2007 تا 2015 ، وی وظیفه داشت اقتصاد و نهادهای فلسطین را توسعه دهد. او هشت سال را گذراند و کمی به دست آورد ، همانطور که مذاکره کننده ارشد سابق فلسطین ، نبیل شات ، گفت که “به دلیل تلاش های ناخوشایند خود برای خوشحال کردن اسرائیلی ها” خیلی کم به دست آورده است. “
مصطفی بارغوتی از ابتکار ملی فلسطین گفته شده سی ان ان: “من فکر می کنم ترجیح می دهد که او در کشور خود بماند و به فلسطینی ها اجازه دهد خودشان حاکم باشند. و از همه مهمتر ، اجازه دهید فلسطینی ها انتخابات دموکراتیک آزاد را انتخاب کنند تا رهبران خود را آزادانه و دموکراتیک انتخاب کنند ، نه اینکه ما را به یک قانون استعماری دیگری بپردازند.”
با این حال ، سایه های عمیق تر تاریخی بیش از چنین قرارهایی آویزان است. حکومت استعمار انگلیس در فلسطین ، معروف به “وظیفه فلسطین” ، از سال 1920 تا 1948 بخش های وارده را که حتی امروزه همچنان درگیری را ادامه می دهد ، وارد کرد. در برابر این پس زمینه ، ظاهر شدن بلر در ابتکار عمل ایالات متحده دارای وزن نمادین سنگین است.
در همین حال ، وضعیت بشردوستانه در غزه فاجعه بار است. طبقه بندی یکپارچه فاز امنیت غذایی ، در کنار آژانس های بهداشتی سازمان ملل ، قحطی را تأیید کرده است. به روزرسانی های بشردوستانه سازمان ملل متحد جابجایی های انبوه ، خدمات فروپاشی و کمبودهای مهم آب ، سوخت و تجهیزات پزشکی را مستند می کند. در همین زمان ، کمیسیون بین المللی مستقل بین المللی سازمان ملل به این نتیجه رسیده است که اقدامات اسرائیلی در غزه آستانه نسل کشی را برآورده می کند. این یافته ها باعث شده است تا خواست های فوری برای پاسخگویی از گروه های حقوق بشر و کشورهای عضو سازمان ملل ایجاد شود.
طرفداران برنامه کاخ سفید استدلال می کنند که تکنوکراسی انتقالی ، معیارهای سخت و نیروهای تثبیت بین المللی پس از کشتار جمعی ضروری است. آنها بر قول فوری کمک و مقررات ، مانند تعهدی که “همه گروگان ها ، زنده و متوفی ، طی 72 ساعت پس از توافق بازگردانده می شوند ، تأکید می کنند.
منتقدین با این بازسازی بدون عدالت مخالف هستند. پروژه های اهدا کننده محور جدا شده از تحقیقات ، جبران خسارت و ضمانت های قابل اجرا ممکن است جابجایی را نهادینه کرده و مسئولیت پذیری را پاک کند. بازسازی بدون جبران در حال بازسازی ماسه است. مسکن و بیمارستان های جدید ، در حالی که حیاتی است ، نمی تواند مکانیسم هایی را برای بررسی جرایم ادعا ، تأمین حقوق پناهندگان تحت قطعنامه 194 سازمان ملل یا بازگرداندن یک مسیر معتبر به خودمختاری فلسطین جایگزین کند.
یک چارچوب معتبرتر نیاز به تحقیقات بین المللی مستقل در مورد جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت دارد. ضمانت های محکم برای حمایت و مشارکت غزادی ها. جبران خسارت و درمان ادعاهای پناهندگان ؛ و ساختارهای انتقالی پذیرفته شده توسط خود فلسطینی ها. وجوه بازسازی نه تنها به نقاط عطف بلکه به پاسخگویی باید گره خورده و باید به جای جایگزینی نهادهای فلسطینی موجود تقویت شود.
هیچ یک از اینها فوریت غذا ، آب ، سرپناه و مراقبت های پزشکی را انکار نمی کند. اما فوریت نباید بهانه ای برای دور زدن عدالت شود. سابقه تاریخی – از ابهامات اعلامیه بالفور گرفته تا معوقات اسلو – نشان می دهد که اصلاحات فنی بارها نتوانسته است علل اصلی درگیری را برطرف کند.
برنامه کاخ سفید تعهدات بتونی ، قابل شنیدن را با شرایط و نظارت خارجی ترکیب می کند که بسیاری از فلسطینی ها و ناظران منطقه ای به تنهایی اعتماد به نفس را می پذیرند. آزمایش اصلی آن این است که آیا بازسازی به عنوان ترمیم حاکمیت-گامی به سمت حقوق و خودمدیریت-تصور می شود یا اینکه آیا این به نوعی کنترل مدیریتی بر جمعیتی تبدیل می شود که ادعاهای سیاسی آنها حل نشده است.
اگر جهان بخواهد از چرخه دیگری از وعده های شکسته جلوگیری کند ، گفتگو در مورد کمک ، امنیت و بازسازی باید در اقدامات قابل اجرا در مورد مسئولیت پذیری ، حاکمیت قانون و حقوق سیاسی لنگر انداخته شود. این همان چیزی است که سازمان های بشردوستانه ، کارشناسان حقوقی و گروه های قربانیان خواستار آن هستند و آنچه در قرن گذشته نشان داده است ضروری است. هیچ برنامه ای – هرچند دیدگاه جاه طلبانه خود در مورد “غزه جدید” – در غیر این صورت پایدار نخواهد بود.
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
