هیچ دولت آمریكا نباید با جستجوی كمكهای خود برای تعامل مجدد در افغانستان ، طالبان را مشروعیت بخشد.
فروپاشی ناگهانی دولت افغانستان در 15 اوت 2021 ، به طور موثری نتیجه گرفت که بسیاری از آنها به عنوان “طولانی ترین جنگ در تاریخ آمریکا” توصیف کرده اند. اگرچه این واقعه یادبود باید بحث های گسترده ای را در مورد پیامدهای استراتژیک ، اخلاقی و لجستیکی بدترین عقب نشینی دعوت می کرد ، اما در عوض باعث سکوت کنجکاو ایالات متحده شد. براساس دولت بایدن ، دولت آمریكا بحث در مورد افغانستان را به حداقل رساند و طی چند هفته ، بیشتر رسانه های خبری به دور از كشور محكم شدند – با توجه به اینكه ایالات متحده از استقبال خود در آنجا استقبال کرده است. رئیس جمهور بایدن وقتی در یک کنفرانس مطبوعاتی مورد سؤال قرار گرفت ، اظهار نظر بیشتر در مورد این موضوع را رد کرد و گفت که می خواهد “در مورد چیزهای شاد صحبت کنیددر عوض.
چهار سال بعد ، رئیس جمهور دونالد ترامپ زندگی جدیدی را در مسئله افغانستان نفس کشید-انتقاد از عزیمت بایدن از کشور و تصرف طالبان متعاقب و تلاش برای مجدداً موضوعات برجسته با گروه شبه نظامی. به ویژه ، ترامپ به دو موضوع توجه کرده است: بهبودی از طالبان به ارزش تجهیزات نظامی به ارزش باقیمانده در افغانستان پس از عقب نشینی ، و احتمال ادامه حضور ایالات متحده در پایگاه هوایی باگرام ، میدان هوایی اصلی در شمال افغانستان. ترامپ از اینکه ایالات متحده از حضور طولانی مدت ایالات متحده در این پایگاه اطمینان حاصل نکرده است ، ابراز پشیمانی کرده است ، که نسبتاً نزدیک به منطقه غربی سین کیانگ چین است و به ایالات متحده اجازه می دهد تا از آن استفاده کند.
در اولین سرخ شدن ، اظهارات ترامپ بسیار دور از ذهن به نظر می رسد. بیشتر سلاح هایی که آمریکا در افغانستان به جای گذاشته است دیگر قابل استفاده نیستند ، یا عمداً توسط نیروهای آمریکایی در راه خروج خراب شدند. آنچه که هنوز هم مفید است ، بیشتر مورد استفاده طالبان است – که به احتمال زیاد آن را تسلیم می کند. حتی اگر واشنگتن توانست بخشی از این تجهیزات را پس بگیرد ، تعمیر آن بیشتر از آنچه ارزشش را دارد هزینه می کند.
مهمتر از همه ، طالبان بخش زیادی از تجهیزات را در خود جای نمی دهد ، زیرا راه خود را به دست سازمان های تروریستی جهانی در سراسر جهان پیدا کرده است. مطابق گزارش، طالبان در حال حاضر بخش اعظم تجهیزات نظامی متروکه آمریکا را به بازیگران دولت خارجی و غیر دولتی ، از جمله القاعده ، و همچنین گروه های جنایی در سراسر جهان فروخته است. سلاح های آمریکایی در افغانستان تقریباً در هر درگیری و یا شورش در خاورمیانه و آسیای جنوبی در حال انجام است. حماس در غزه، شورشیان حوثی در یمن، ضد هندی گروه های تروریستی در کشمیر، و اسلامگرا شورشیان ضد دولتی در پاکستان همه با اسلحه و تجهیزات کوچک آمریکایی که در افغانستان سرچشمه گرفته اند ، یافت شده است.
تأثیرات خروج آمریکا از پایگاه هوایی باگرام تا حدودی ظریف تر بوده است. در چندین نوبت ، ترامپ اظهار داشت که او “باگرام را نگه داشت ، نه به دلیل افغانستان بلکه به دلیل چین، “و اخیراً ادعا کرده است که چین پایگاه را کنترل می کندبشر در اوایل آوریل ، یک مرموز ایالات متحده پرواز نظامی به افغانستان این که رسانه های محلی ادعا کردند که در پایگاه هوایی باگرام فرود آمده اند ، گمانه زنی های گسترده ای را مبنی بر اینکه ترامپ مذاکرات با طالبان را برای بازگشت به پایگاه آغاز کرده است ، برانگیخت. رسانه های روسی علاوه بر این ادعا کرد که C-17A درگیر مقامات ارشد سیا است که با طالبان در این پایگاه ملاقات کردند ، اگرچه بعداً این ادعاها توسط مقامات وزارت دفاع ایالات متحده رد شد.
با توجه به علاقه ترامپ به باگرام – که او استراتژیک را در نظر می گیرد زیرا حدود یک ساعت از کجا می گذرد او معتقد است چین سلاح های هسته ای خود را توسعه می دهد – به نظر می رسد که اگر این مذاکرات از قبل آغاز نشده باشد ، می تواند مذاکرات با طالبان را برای به دست آوردن کنترل پایگاه کشف کند. به نوبه خود ، طالبان ممکن است برای بحث در مورد چشم انداز مشروعیت بین المللی برای دولت ناشناس خود ، که حتی توسط متحدین نزدیک مانند پاکستان و سایر قدرتهای منطقه ای به رسمیت شناخته نشده است ، باز باشد.
اما معامله ای از تعامل مجدد در افغانستان با کمک رژیم طالبان ، در ازای برخی از مشروعیت ، کاری است که هیچ دولت ایالات متحده نباید انجام دهد.
حقوق بشر در افغانستان تحت دولت آنها تحت دولت طالبان است. این گروه رژیم آپارتاید جنسیتی را ایجاد کرده است که به طور موثری نیمی از جمعیت کشور را در محدوده خانه های خود محروم می کند. زنان و مردان – محدودیت های شدید در مورد آنچه می پوشند و نحوه ظاهر شدن آنها در ملاء عام است. کودکان افغانستان در مدارس طالبان تلقین می شوند تا مشعل آینده تروریسم جهانی شوند. ظلم و ستم قومی علیه گروه های غیر اسپشتون افغانستان به طور قابل توجهی شدت بخشیده است ، و براساس گزارش ها ، این کشور بار دیگر به قطب گروه های مبارز در سراسر جهان تبدیل شده است.
اینکه رژیم طالبان برای درگیری دیپلماتیک در هر سطح مناسب نیست ، بدیهی است. هر نوع حضور نظامی خارجی به دستور طالبان ، سهواً مشروعیت قاعده خشونت آمیز و الهی خود را به وجود می آورد ، و بیشتر آنها را به تحمیل محدودیت های سخت تر بر جمعیت می رساند. و همکاری امنیتی بین هر قدرت قابل توجهی مانند ایالات متحده ، چین یا روسیه با طالبان ، شورش جمهوریخواه در افغانستان را به حاشیه رانده می شود ، که نزدیک به چهار سال در برابر همه شانس ها و با حمایت کمی در خارج از کشور علیه طالبان جنگیده است. این نیروها قبلاً به دلیل مفهوم غلط غربی “کمک های بشردوستانه” به افغانستان ، که طالبان از آن استفاده کرده و به عنوان حمایت از طرفداران خود توزیع کرده اند ، آسیب دیده اند. اعطای مشروعیت به طالبان ، صرف نظر از شکلی که می گیرد ، بیشتر به آنها آسیب می رساند.
بلافاصله ، در چشم انداز ژئوپلیتیک امروز هرج و مرج ، یک همکاری امنیتی بین طالبان و هر قدرت جهانی قابل توجه می تواند بی ثباتی را در سراسر آسیای جنوبی افزایش دهد. تحت حاکمیت طالبان ، افغانستان بار دیگر به قطب سازمان های تروریستی جهانی تبدیل شده است. مطابق سازمان ملل متحد، این کشور اکنون به عنوان یک گره فرماندهی و کنترل برای جناح های جهادی از سراسر جهان ، از جمله القاعده ، استان خراسان دولت اسلامی (داعش-ک) ، ته-تالیبان پاکستان (TTP) و سلولهای تروریستی منتقل شده از آسیای مرکزی و منطقه Xinjiang چین فعالیت می کند. این شبکه ها خطوط لوله استخدام را گسترش داده اند ، اردوگاه های آموزشی یک بار در سراسر افغانستان را بازسازی کرده و عملیات برنامه ریزی شده در جنوب آسیا و پس از آن را انجام داده اند. در حالی که رهبران طالبان ممکن است اسکان تاکتیکی با پایتخت های خارج از کشور برای به دست آوردن شناخت و درآمد داشته باشند ، آنها با این گروه ها عمیقاً گنجانیده می شوند ، همانطور که از بازیابی سلاح های آمریکایی متعلق به طالبان در سایت های بدترین ظلم هایشان مشهود است. دولت طالبان پناهگاه امن برای این گروه ها فراهم کرده است و رشد و گسترش آنها را در خارج از افغانستان تسریع می کند. همچنین آنها را ترغیب کرده است که سعی کنند دولت های کشورهایی را که با آنها مخالفت می کنند ، سرنگون کنند – تهدیدی که توسط سلاح های آمریکایی که اکنون در اختیار دارند ، واقعی تر شده است و به عنوان مثال موفق طالبان قبل از آنها.
در این شرایط ، حضور آمریکایی در باگرام نه تنها برای مشروعیت و مزایای اقتصادی که به طالبان اعطا می کند ، غیر منطقی خواهد بود. همچنین برای نیروهای آمریکایی مستقر در آنجا ناامن خواهد بود. اگرچه گروه های تروریستی این کشور بخش های داخلی زیادی دارند ، اما آنها نفرت از ایالات متحده را به اشتراک می گذارند – و یک پایگاه هوایی بازگشایی شده در باگرام هدف سودآور برای حملات آینده را فراهم می کند. حتی اگر به طالبان اعتماد شود تا از این گروه ها محافظت کند ، ممکن است نتواند. با اکثر حساب ها ، این تلاش برای محافظت از فرودگاه بین المللی کابل در طی تخلیه سال 2021 ، اما نتوانست جلوی حمله بدنام ابی گیت را بگیرد و در نتیجه کشته شدن 13 خدمتکار آمریکایی و 150 غیرنظامی بی گناه افغان.
این شرایط ناگوار نیازی به ادامه در آینده ندارد. افغانستان ملتی با تنوع قومی ثروتمند است و علی رغم قدرت فعلی آنها – تنها منبع انرژی موجود در آن نیست. هنگامی که ایالات متحده جنگ خود را با ترور آغاز کرد ، جبهه ضد طالبان متحد (یا “اتحاد شمالی”) را که عمدتاً از اعضای گروه قومی تاجیک تشکیل شده بود ، مجبور کرد تا به عنوان نیروهای زمینی خود خدمت کند. جنگجویان جبهه متحد اعتماد خود را به رهبری آمریکا ، و در عین حال به تلاشهای با هدف مدیریت دموکراتیک ، به عملیات نظامی و اطلاعاتی کمک کردند. صدها هزار سرباز افغان – به ویژه تاجیک ، هزاره و ازبک ها – در کنار نیروهای آمریکایی در طول “جنگ با ترور” در کنار نیروهای آمریکایی بودند. بسیاری از اعضای دولت ترامپ ، از جمله مشاور سابق امنیت ملی مایکل والتز و وزیر دفاع پیت هگست ، جانباز این کمپین ها هستند و هزاران افغان را در بین متحدین خود شمارش کردند.
امروز ، این سربازان سابق با پاکسازی های منظم ، سرکوب فرهنگی و حملات هدفمند طالبان روبرو هستند. بسیاری از آنها اکنون در مخفی یا تهدید زندگی می کنند. برخی دیگر به گروه های مقاومت مسلح پیوسته اند و شروع به مبارزه با عقب می کنند. مقاومت ضد طالبان محدود به هیچ یک از گروه های قومی نیست ، اما به ویژه در جامعه تاجیک قوی است-و پایگاه هوایی باگرام در قلب این جامعه قرار دارد. هر جاده رویکردی به پایگاه توسط روستاهایی که ساکنان آنها شبکه های خویشاوندی را به سمت شمال به آسیای میانه ردیابی می کنند ، ایمن می شوند. در صورت بروز قیام گسترده تر توسط گروه های ضد طالبان ، این منطقه از ساده ترین موارد برای برگزاری خواهد بود.
اگر ترامپ واقعاً بخواهد حضور آمریکایی را به پایگاه هوایی باگرام برگرداند ، ممکن است در نظر داشته باشد که این گروه های مقاومت را تقویت کند. جبهه مقاومت ملی (NRF) ، یک جنبش مقاومت ضد طالبان که به اصول دموکراتیک اختصاص یافته است ، عمدتاً از سربازان سابق افغانستان تشکیل شده است که در کنار ایالات متحده و نیروهای ائتلاف علیه طالبان می جنگند و حتی پس از عقب نشینی آمریکا و سقوط دولت جمهوری خواهان ادامه مبارزه را ادامه داده اند. این مبارزان قبلاً خود را متحدین قابل اعتماد در عملیات ضد تروریسم ثابت کرده اند. کمک به آنها باعث حفظ اهرم های مهم می شود – و اطمینان حاصل می کند که هر کشوری که مایل به تعامل با افغانستان باشد ، چه یک قدرت غربی و چه یک بازیگر جهانی یا منطقه ای دیگر ، به هوی و هوس طالبان توجه نمی شود.
درباره نویسنده: عبدالله خنجانی
عبدالله خنجانی رئیس دفتر سیاسی جبهه مقاومت ملی ، یک گروه شورشی است که مخالف طالبان در داخل افغانستان است. وی قبل از سقوط دولت سابق ، به عنوان معاون وزیر ارشد وزارت امور خارجه برای صلح خدمت می کرد و نقش مهمی در مذاکرات صلح دوحه با طالبان داشت. وی همچنین پیش از این به عنوان سردبیر رسانه های 1TV افغانستان ، یک خبرنامه مستقل که به گفتمان سیاسی و اجتماعی افغانستان کمک زیادی می کرد ، خدمت می کرد. آقای Khenjani یک مفسران مکرر و روشنگری در رسانه های خبری محلی و بین المللی ، دارای مدرک کارشناسی ارشد در مطالعات جنگ از کالج کینگ لندن است.
تصویر: Shutterstock / Beeksmad.
