براساس گزارش های متعدد از پاریس ، برلین و لندن ، فعال سازی مکانیسم Snapback برای تغییر مجدد کلیه تحریم های برداشته شده از ایران تحت توافق هسته ای 2015 اکنون تقریباً اجتناب ناپذیر است. تأخیر یا جلوگیری از حرکت بسیار غیرمعمول است.
روسیه و احتمالاً چین در تلاش است تا قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل را تحت فشار قرار دهد که این مکانیزم را مسدود کند ، اما در حال حاضر قدرت های E3 (فرانسه ، آلمان و انگلیس) قصد دارند تهدید خود را دنبال کنند ، همانطور که در ماه های اخیر قول داده اند. انتظار می رود این قدم در روزهای آینده انجام شود.
گزینه Snapback هرگز دوره ترجیحی اروپایی ها نبود. آنها امیدوار بودند که تهدید به تحریم های تجدید شده را به عنوان اهرمی برای فشار آوردن به تهران در پذیرش توافق هسته ای به روز شده با ایالات متحده اعمال کنند. برای این منظور ، آنها آماده بودند تا شش ماه دیگر اجرای آن را به تأخیر بیندازند ، به شرط آنكه ایران با شرایط مختلفی روبرو شود.
اما بدون هیچ گونه توافق ، اروپایی ها با دو انتخاب روبرو هستند: یا با حمایت از پایین ، اعتبار خود را تضعیف کنید ، یا با تحریم ها ادامه دهید و بدانید که این امر بیشتر احتمال معامله را کاهش می دهد. به نظر می رسد که آنها کمتر از دو شر انتخاب کرده اند. مقامات اروپایی همچنین ممکن است امیدوار باشند که فشارهای اضافه شده به رژیم در تهران ، آن را وادار به عقب نشینی از اصرار خود بر حق غنی سازی اورانیوم در خاک ایران کند.
با این حال ، در تهران ، رهبران سیگنال می دهند که این حرکت را غیرقابل اجتناب می دانند و به دنبال پایین آمدن تأثیر آن هستند. نگهبان انقلابی ترجیح می دهد از E3 در فعال سازی سازوکار خودداری کند ، اما رهبری ایران اصرار دارد که این امتیاز را برای متوقف کردن آنچه که به عنوان یک گام غیرقانونی می بیند ، دریافت نمی کند. در هر صورت ، جایزه واقعی ایران در واشنگتن نهفته است ، که به تنهایی این قدرت را دارد که تمام تحریم ها را به ویژه در بخش انرژی حیاتی بلند کند.
به همین دلیل ، ایران نکته کمی در سازش با اروپا می بیند. هرگونه امتیاز مهم ، مانند بازگرداندن بازرسان در سایت های غنی سازی ، در ازای حذف کامل تحریم ها برای مذاکره با ایالات متحده محفوظ است.
از آنجایی که اروپایی ها تأخیر در توافق نامه ای در توافق نامه ایران و ایالات متحده را به وجود آورده بودند ، که خود واشنگتن علاقه چندانی به دنبال کردن نشان نداده است ، احتمال جلوگیری از تحریم های تجدید شده از همان ابتدا باریک بود.
ذهنیت محاصره
ایران در حال مهار “دوز” دیگری از تحریم ها است. در حالی که جمهوری اسلامی به احتمال زیاد قادر به ایجاد محدودیت های بیشتر ، از جمله تحریم های تجدید شده اسلحه است ، اما در تضعیف ارز آن ، در انزوا دیپلماتیک اضافه شده ، و در تعمیق آنچه مقامات ایرانی قبلاً به عنوان “ذهنیت محاصره” توصیف می کنند ، تأثیر آن احساس می شود.
این اقدام بیشتر روابط پرتنش تهران با آلمان ، انگلیس و فرانسه را تحت الشعاع قرار می دهد ، ضمن اینکه نوبت خود را به سمت “جنوب جهانی” ، به ویژه روسیه و به ویژه چین ، چه از نظر سیاسی و اقتصادی تقویت می کند. با این حال این “ناخن نهایی در تابوت” برای رژیم نیست.
از جمله پاسخ های احتمالی ایران ، برداشت از پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای (NPT) است. در حالی که این امر نمی تواند رد شود ، رهبری تاکنون سعی کرده است از قطع روابط کامل با جامعه بین المللی جلوگیری کند. به عنوان شواهد ، اخیراً بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی اجازه داده اند به راکتور بوشر بازگردند ، هرچند فقط برای نظارت بر جایگزینی میله سوخت ، نه سایت های غنی سازی آسیب دیده در Fordo و Natanz.
تهران ممکن است به صورت دیپلماتیک تلافی کند ، مانند اعلام اینکه E3 دیگر بخشی از مذاکرات هسته ای نیست ، یا حتی به طور موقت عضویت آن را در NPT به حالت تعلیق در می آورد. اما در عمل ، فاقد وسیله ای برای جلوگیری از تهدید خود اروپایی ها است.
نکته آخر این است که اگر و هنگامی که مکانیسم Snapback فعال شود ، در واقع ایران و ایالات متحده را از بازگشت به توافق هسته ای دور می کند ، برعکس هدف اصلی E3 Powers برای استفاده از آن به عنوان ابزاری برای تأمین توافق جدید.
تأثیر اقتصادی تحریم های تجدید شده بعید است فاجعه بار باشد ، اما هنوز هم به اقتصاد ایران آسیب می رساند. شدیدترین ضربه از محدود کردن صادرات نفت خود به چین ناشی می شود ، گامی که هنوز برداشته نشده است. انتظار می رود تهران به شدت واکنش نشان دهد ، اما احتمالاً از اقداماتی که می تواند به طور کامل در مذاکرات بسته شود ، جلوگیری می کند ، اما ممکن است چشم انداز توافق جدید باشد.
