جنگ با غزه قبل از چشمان جهان با دید بی سابقه ای آشکار شده است. از روز اول ، خشونت آن به طور مداوم در زمان واقعی از طریق تصاویر ، کلیپ های ویدیویی و پخش مستقیم پخش می شود. فرض بر این بود که چنین مواجهه وجدان جامعه بین المللی را بیدار می کند و اقدامات معنادار رهبران جهانی را به دنبال دارد.
حتی بدون تکیه بر گرافیکی ترین یا بحث برانگیزترین فیلم ها ، شواهد مستند بسیار زیاد است: نوزادانی که از آوار بیرون کشیده می شوند ، کودکانی که با گرسنگی طولانی مدت تضعیف می شوند ، و بیماران بیمارستانی در امکاناتی که فاقد داروی اساسی یا تجهیزات هستند ، خود را تحت درمان قرار نمی دهند.
شواهد تصویری غزه به عنوان اثبات در برابر جهانی است که در مواجهه با قساوت هایی که حقوق بین الملل را به چالش می کشد ، نتوانسته است اقدامات جدی انجام دهد ، علی رغم اعتراض بسیاری از مردم از نسل کشی و تحریک وحشیانه ، منشور سازمان ملل و اصول اساسی انسانی و اخلاقی را تضعیف می کند. این شکست آشکار به طور توجیهی سؤالات دشوار در مورد برابری زندگی ، عزت و حقوق در بین انسانهای این جهان ایجاد می کند.
تصاویر صحنه دار و دیگران نادیده گرفته شده اند
جنگ بی رحمانه نابودی در حال آشکار شدن در نوار غزه ، پدیده ای از تصاویر تولید شده و اغراق آمیز را نشان می دهد ، که با وجود عدم نگرانی و بی پروا بودن ، با عدم نگرانی سایر واقعیت های مستند همزمان است.
نمونه های زیادی از این موارد وجود دارد ، مانند تصویری ساختگی که توسط تبلیغات شغلی ترویج می شود و ادعا می کند بدن گرسنه کودکی را نشان می دهد که گفته می شود توسط فلسطینی ها در یک شهرک در نزدیکی نوار غزه در 7 اکتبر 2023 سوخته است.
این تصویر ساختگی و دیگران مانند آن به عنوان مهمات در یک کمپین تحریک آمیز تهاجمی برای توجیه اجرای یک جنگ نابودی وحشیانه در غزه و سلب مردم فلسطین از بشریت خود مورد استفاده قرار گرفت. در همین حال ، همان سکوهای سیاسی و رسانه ای ، که بسیاری از آنها برجسته و تأثیرگذار در سطح جهان هستند ، نگرانی کمی از تعداد زیادی از صحنه های مستند که در آن ارتش اشغالگر بدن کودکان و نوزادان را در سراسر نوار غزه سوزاند ، جایی که اجساد گارد در صحنه هایی جمع می شوند که وجدان انسانی را عمیقاً شوکه می کند.
تعصب در این زمینه محدود به دوگانگی ساختگی و اغراق از یک طرف نیست و از طرف دیگر چشم کور و بی تفاوتی می کند. همچنین به انکار حق قربانیان فلسطین در شناخت و واقعیت رنج آنها به طور کلی مرتبط است. هنگامی که این رنج اذعان می شود ، اغلب از مجرم که باعث آن شده است جدا می شود و حوادث را بدون یک زن و شوهر یا با صدای منفعل ترک می کند ، به ویژه هنگامی که مرتکب اسرائیلی است. این در متن تیتر منعکس شده است که معمولاً مطیع است: به عنوان مثال “مرگ” به جای “کشتن”. این امر به طور قابل توجهی با توجه نسبتاً افزایش یافته به تلفات اسرائیل در تضاد است ، حتی اگر این آسیب صرفاً فرض شود.
این تعصب همچنین در عدم تمایل به توجه به واقعیت کودکان و غیرنظامیان فلسطینی که زنده می شوند ، مشهود است. اجساد شکننده آنها در اثر آتش سوزی ارتش در حال باران بر روی چادرهای آنها به طور شبانه روزی شدید. این به وضعیت محافظت شده روایات تبلیغاتی مرکزی در انحصار قدرت اشغالگر مرتبط است ، که غالباً هرگونه ذکر کودکان فلسطینی را که سوخته می شوند ، مستثنی می کند ، حتی اگر تصاویر و فیلم های آنها به طور گسترده ای از این زمینه پخش شود.
این تناقض را بدون در نظر گرفتن واقعیت محوریت جهانی غربی ، که از طریق مکانیسم های نهادی و تأثیرگذاری آن ، به طور موثری نگرانی جهانی را برای برخی از وقایع انحصار می دهد و به طور انتخابی همدردی را مطابق با تعصبات آشنا خود ایجاد نمی کند ، قابل درک نیست.
و حتی هنگامی که برخی از تصاویر یا تحولات خود را به سمت جهانی سوق می دهند ، آنها با همدردی با دقت اندازه گیری می شوند ، هیچ جا در نزدیکی بیرون آمدن اندوه و احساساتی که اگر قربانیان از جمعیت اشغالگر یا از گروه های ممتاز تر مانند اروپایی ها یا غربی ها باشند ، دنبال نمی شوند.
براساس بسیاری از مقایسه های موجود ، روشن شده است که منطق تعصب مرکزی غربی زندگی برخی از افراد بالاتر از دیگران را از نظر نگرانی و همدلی قرار می دهد. این تعصب جهانی شده ، با تأثیر خود ، دسترسی و پایداری ، پوشش اخلاقی دیرینه ای را برای نقض زندگی فلسطین ، عزت و بشریت ، سال به سال ، در نمای کامل جهان فراهم می کند.
این امر با شیوه های فزاینده فریبنده رخ می دهد: کاهش نگرانی جهانی برای آنچه برای آنها اتفاق می افتد ، سرکوب خشم عمومی و ارائه توجیهات پیشگیرانه و به دنبال پاسخ های کلامی ضعیف پس از قرار گرفتن در معرض مقیاس وحشیگری. امتناع مداوم از فراخوانی امور با نام آنها باقی مانده است: آنچه اتفاق می افتد به ندرت به عنوان نسل کشی ، قساوت ، پاکسازی قومی یا سیاست گرسنگی شناخته می شود ، چه رسد به اینکه تروریسم توصیف شود.
وحشت از اردوگاه های گرسنگی
چهره های کم رنگ و اجسام آرام در جستجوی یک تکه نان ، یک جرعه آب یا یک وعده غذایی ساده برای زنده نگه داشتن آنها جمع می شوند ، هرچند که اغلب بعد از ساعت ها انتظار بیهوده است. کودکان و نوزادان از گرسنگی می میرند در حالی که دیگران در انتظار نوبت خود در لیست فزاینده ای از مرگ قریب الوقوع هستند ، همه در چشم و شنیدن جهان. زنان باردار در شرایط بحرانی بدون مراقبت های اساسی باقی مانده اند ، نوزادان بدون مراقبت و نوزادان نارس فاقد محافظت اساسی هستند.
این وحشت های تشدید کننده نتیجه یک فاجعه طبیعی یا خشکسالی نیست ، بلکه اثرات قابل مشاهده یک سیاست عمدی و با دقت برنامه ریزی شده است که برای خنثی کردن جمعیت آسیب پذیر از وسایل بقا طراحی شده است. آنها در حالی که با آنها در مورد حقوق ، سرزمین خود و وجود آنها چانه زنی می کنند ، از غذا و عزت اساسی سرقت می شوند.
آیا کسی می توانست تصور کند که یک دولت یا ارتش در جهان جرات می کند جنگ گرسنگی طولانی را علیه کل جمعیت واقع در قلب سیاره ، در امتداد مدیترانه انجام دهد؟ آیا کسی تصور می کرد که عاملان این کار را علناً ، اصرار و حتی با افتخار انجام دهند؟ این همراه با ادامه حمایت نظامی ، تأیید سیاسی و حمایت اقتصادی سخاوتمندانه از پایتخت های غربی ، همراه با غفلت آشکار در جهان عرب همراه است.
این قساوت به یک واقعیت قابل مشاهده ، با رنگ کامل و از طریق فیلم های زنده تبدیل شده است ، زیرا اشغال اسرائیل مردم فلسطین را در نوار غزه یا به طور دقیق تر جامعه ای را تشکیل می دهد ، جامعه ای که بیشتر از کودکان و مادران تشکیل شده است تا یک کمپین کاملاً کنترل شده از نابودی و گرسنگی داشته باشند. ساکنان ، معده آنها خالی است ، دائماً در زیر پخش زنده جهانی ، به یک میدان کشتار در فضای باز تبدیل می شوند.
این تصاویر روزانه سوالات جدی را از رسانه های خبری ، سیستم عامل های رسانه ای و نهادهای سیاسی و مدنی در سراسر جهان می طلبد.
اکنون بدیهی است که جهان آماده است تا همه این وحشت ها را تحمل کند ، نسبت به آنها وفاداری نشان دهد و از آنها دور شود. علاوه بر این ، به عاملان زمان و مکان برای ادامه و تشدید بربریت خود اعطا می شود ، تا زمانی که آنها فقط بر یک جمعیت خاص تأثیر بگذارند و توسط کسانی که از پاسخگویی مصونیت دارند و در عمل ، بالاتر از حقوق بین الملل و نهادهای آن قرار می گیرند ، انجام می شود. نتیجه گیری دشوار این است که پاسخ جهانی به چنین جنایاتی عینی نیست. این بستگی به هویت مرتکب و قربانی دارد.
بخوانید: کشتن کودکان فلسطینی به سطح صنعتی بالا می رود
یک بار این فرض وجود داشت که گرفتن وحشیگری بر روی دوربین ، به اشتراک گذاشتن آن از طریق پخش زنده و مستند سازی آن در گزارش های معتبر ، کافی است تا جهان را به عمل شوکه کند و عاملان را باز کند و به پشتیبانان آنها فشار بیاورد.
اما این وحشیگری مستند هواداران مشتاق را پیدا کرد که برخی از آنها بارها تهدیدی برای “باز کردن دروازه های جهنم” صادر کردند. نسل کشی ، تخریب ، جابجایی و گرسنگی همه با توجیهات پیشگیرانه تحت ادعای “حق اسرائیل برای دفاع از خود” همراه بودند.
فریب با ادامه وفاداری ، سکوت و بی تفاوتی به اوج خود می رسد ، همه در نگرانی مبهم ، جذابیت های نرم یا پاسخ های ولرم بیان شده است. این موارد برخلاف اینکه چگونه جهان واکنش نشان می داد ، چنین وحشت هایی را که جمعیت دیگری از جمله غربی ها ، سفید پوستان یا مناطق ممتاز سیاره را هدف قرار می داد ، در تضاد است. مطمئناً ، این واکنش متفاوت خواهد بود اگر مرتکب رژیم ساکن در فلسطین نبود.
هنگامی که تأثیر قساوت های مستند شروع به فرسایش می کند
هنگام بررسی لحظات گذشته در همین مکان ، می توان یک تناقض را مشاهده کرد. فیلم های نمادین یک بار واکنشهای چشمگیری را در حین حمله قبلی اسرائیل بر روی غزه به وجود آورد: مانند بمباران مدرسه ال فاخورا در غزه شمالی در زمستان 2008-2009 ، کشتار چهار کودک باکر که در تابستان سال 2014 در ساحل بازی می کردند ، یا نابودی برج الجلالا در طول حمله جهانی آژانس های جهانی ، که باعث شده است
در آن لحظات ، این دوربین صحنه های وحشتناکی را به خود جلب کرد که باعث خشم جهانی شد و به رغم توجیهات از قبل موجود ، به اسرائیل فشار آورد تا تجاوز خود را مهار کند.
اما حجم چشمگیر تصاویر وحشتناک در طول این کمپین طولانی مدت نابودی ، چنین صحنه هایی از وضعیت استثنایی آنها را محروم کرده و باعث می شود آنها “معمولی” یا “قابل تحمل” ظاهر شوند ، تا زمانی که افراد خارج از حوزه ممتاز توجه جهانی را درگیر کنند.
این مشاهدات مهم سؤالات دشوار را در مورد اینکه آیا فرهنگ بصری جهانی می تواند به مرور زمان از قساوت های خاص حساس شود و قدرت نادر و شوک را از دست بدهد ، ایجاد می کند. به نظر می رسد که این اشغال جهان را آموزش داده است تا به این وحشت ها عادت کند ، که همچنان پیش از مخاطبان جهانی افزایش می یابد ، حتی اگر یک تصویر “نادر” در گذشته برای لرزیدن جهان و سریع اعلام غم و اندوه و شوک کافی باشد.
هنگامی که پیشرو در سیستم عامل های سیاسی و رسانه ای بی تفاوتی نسبت به این قساوت های قابل مشاهده نشان می دهند و نمی توانند وزن عاطفی یا سرمقاله ای را به آنها بدهند ، ممکن است مردم به طور ساده و بی تکلف اعتقاد داشته باشند که چنین وحشت هایی را به خود جلب نمی کند ، برای ایجاد احساسات کافی نیست و خواستار اقدامات فوری یا حساب اخلاقی نیست.
این منطق “وحشیگری قابل قبول” است ، زیرا در جریان مداوم قساوت هایی که قبلاً از قبل توجیه شده ، آشکارا حمایت می شدند ، آشکار می شود و توسط دولت ها و مؤسساتی تأمین می شد که خود را به حضور در “دنیای آزاد” افتخار می کنند و ادعای می کنند و بدون اینکه نقش خود را در تشویق قتل عام ، نابودی و نابودی و نابودی بی اعتبار کنند.
مقاومت در برابر منطق تکرار و حساسیت زدایی که باعث نگرانی عمومی می شود بسیار مهم است. اما حتی اگر تکرار ممکن است تأثیر شوک را تضعیف کند ، برخی از استراتژی های روایی هنوز هم می توانند ادراک عمومی را با وجدان انسانی و وضوح اخلاقی دوباره تنظیم کنند.
یک رویکرد تمرکز بر داستانهای خاص ، برجسته کردن تجربیات فردی و به وجود آوردن نام ها و چهره های سبک است و از این طریق رنج و بازگرداندن تعامل عاطفی را تحقیر می کند.
در نهایت ، امید واقعی در بسیج پاسخ های فوری و ایجاد فشار عمومی فعال ، منطقه ای و جهانی ، برای بیدار کردن وجدان و اقدام به درخواست است. این نوع فشار برای مقابله با تصمیم گیرندگان و کسانی که قدرت دارند و آنها را در قبال سکوت ، نارضایتی یا عدم تحرک خود پاسخگو هستند ، ضروری است.
باید اذعان کرد که وحشیگری نابودی و جنگ گرسنگی ، پشتیبانان خود را دارد ، کسانی که مستقیم یا غیرمستقیم از آن حمایت می کنند ، آن را توجیه می کنند یا از طریق سکوت یا اظهارات ضعیف همدست هستند.
حتی انتقادات خفیف و جذابیت های نرم به این امر کمک می کند تا این وحشیگری و پاکسازی مسیر برای ادامه آن ، ضمن ارائه ناعادلانه های سطحی از نابودی ، همراه با اظهارات توخالی محکوم ،.
نارضایتی پایدار ، اشغال را برای تشدید وحشیگری خود جلب می کند و این تصور را تقویت می کند که این وحشت های قابل مشاهده عواقب جدی را تضمین نمی کند. درعوض ، آنها با بیان مطلق “نگرانی” روبرو می شوند و بر “وضعیت دشوار بشردوستانه” تمرکز می کنند. دولت نسل کشی چنین واکنشهای همدست یا ترسناک را به عنوان چراغ سبز برای ادامه سیاست های خود بدون هیچگونه چالش جدی و بازدارنده تفسیر می کند.
بخوانید: ریاکاری ترامپ: Peacemaker در اوکراین ، فعال کننده نسل کشی در غزه
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده سیاست تحریریه مانیتور خاورمیانه نیست.
