در دیرهای قدیمی ایران، زمانه‌ای بود که شعر و ادبیات می‌پوشید همه‌ی کوچه‌ها و کوهستان‌ها را. در این دوران، شاعرانی مانند بیژن نجدی بودند که با قافله‌ی دانش و هنر، به دل مردم نشسته و جای خالی نگذاشت. بیژن، شاعری بود که همیشه در قلب‌ها باقی ماند و شعله‌ی عشق و آرزوی وی را به افق‌های بزرگ ادبیات می‌کشاند.
در یک روز خورشیدی، بیژن به روستایی کوهستانی آمد و داستان‌های پر از اندرز و اخلاق را به مردم گفت. با زبانی شیرین و مفهومی عمیق، وی همه را به مرحله‌ی آگاهی رهنمود. مردم با شنیدن قصه‌های بیژن، گمشده و سرگشته خود را پیدا کردند و از طریق شعر و ادبیات با زندگی معناپردازی کردند.
آثار بیژن نجدی، همواره جایگاه ویژه‌ای در ادبیات ایران داشته‌اند. از جمله شاهکارهای او می‌توان به “گلستان” و “بوستان” اشاره کرد که تصویری زیبا از زندگی و طبیعت ایران را به تصویر کشیده‌اند. این آثار با تنظیمات شعری خاص و نمادهای عمیق، بازتابی از هنر و فلسفه ایرانی دارند.
بیژن نجدی، شاعری بود که از زمان خود عبور کرده و به موجودی جاویدان تبدیل شده است. اما آثار و یادش همواره زنده است و به ما امکان می‌دهد تا در زندگی خود از آنها الهام بگیریم و به سمت روشنایی و عقلانیت پیش برویم.
با ما در مرشدی همراه شوید و به دنیای شگفت‌انگیز ادبیات و هنر ایران سفر کنید. تصویر بالا تزئینی است.
