چین آماده نیست که ابرقدرت بعدی جهان باشد: این یک چیز است که مبادله آتش سوزی بین اسرائیل و ایران در ماه ژوئن به وفور روشن شده است.
کشوری که شاید مهمترین شریک دیپلماتیک و اقتصادی تهران بود ، وقتی ایران و اسرائیل به ضرب و شتم رسیدند ، تقریباً هیچ نقشی را بازی نمی کردند. این ، با وجود این واقعیت که پکن به طور جدی به دنبال روابط قوی تر با بسیاری از کشورها در خاورمیانه – نه فقط ایران ، بلکه عربستان سعودی و امارات متحده عربی – و علی رغم سهم مشهود چین در ارتقاء ثبات در منطقه ای است که به دنبال روابط قوی تر است. تجهیزات بیش از نیمی از واردات روغن آن.
پس چرا چین قدم برداشت؟
پکن تلاش خود را برای اثبات تأثیر خود انجام داد. در اواسط ژوئن ، رهبر چین شی جینپینگ یک طرح چهار امتیازی را پیشنهاد کرد و خواستار آتش بس و مذاکره برای مقابله با برنامه هسته ای ایران شد و ارائه دهنده برای بازی “نقش سازنده” در بازگرداندن صلح. اما پیشنهاد شی به هیچ کجا نرفت. او نتوانست جنگنده ها را به میز بیاورد – به خصوص اسرائیل.
این دو کشور هرگز به خصوص نزدیک نبوده اند و پکن عمیقاً با گرفتن یک موقعیت طرفدار هاما پس از 7 اکتبر 2023 این گروه ، حمله تروریستی به غیرنظامیان اسرائیلی ، از رهبری اسرائیل توهین کرد. اما در میان موفقیت های نظامی اخیر اسرائیل ، پکن سعی کرده است رویکرد خود را نرم کند. وزیر امور خارجه چین وانگ یی باز کرده است گفتگو براساس خلاصه رسمی اظهارات وی ، با همتایان اسرائیلی و در تماس تلفنی در ماه اکتبر اظهار داشت که چین “آماده است تا در اسرع وقت مبادلات را از همه جنبه ها از سر بگیرد.”
اما با توجه به رابطه چین با تهران ، رهبران اسرائیل احتمالاً محتاط خواهند بود. در گذشته اخیر ، پکن به ایرانیان کمک کرده است تا تحریم های تحت رهبری واشنگتن و فشار دیپلماتیک را دور بزنند. در کنار روسیه و هند ، چین از ایران در دو انجمن مهم استقبال کرده است: گروه BRICS اقتصاد نوظهور و سازمان همکاری شانگهای ، انجمن کشورهای متصل به آسیای میانه. و چین تقریباً تمام صادرات نفت ایران را خریداری می کند و منابع حیاتی را برای اقتصاد Moribund خود فراهم می کند.
با توجه به این پیوندها ، انتظار می رود رهبران چینی تأثیر بر تهران داشته باشند. آنها در گذشته این کار را انجام داده اند: در سال 2015 ، چین رهبری ایران را تشویق کرد تا به توافق هسته ای دولت اوباما بپیوندد و در سال 2023 ، این کار را بین تهران و رقیب منطقه ای آن ، عربستان سعودی انجام داد. اما اگر چین و ایران برای آسایش اسرائیل خیلی نزدیک هستند ، آنها هنوز به همان اندازه که به نظر می رسد نزدیک نیستند.
مطمئناً ایران دلیلی برای این سؤال دارد که آیا چین کاملاً به این رابطه متعهد است یا خیر. در سال 2021 ، چین قول داد بیش از 25 سال 400 میلیارد دلار در ایران به عنوان بخشی از مشارکت استراتژیک پیشرفته سرمایه گذاری کند ، اما پیشرفت به سمت آن هدف کند بوده است. مستقیم تجمعی چینی سرمایه گذاری در ایران در پایان سال 2023 تنها به 3.9 میلیارد دلار رسیده است. و شرکت های چینی به دلیل تحریم های ایالات متحده با ایران احتیاط کرده اند-خطری که هنگامی که منگ وانژو ، معاون رئیس غول ارتباطات Huawei ، در سال 2018 به درخواست واشنگتن به درخواست واشنگتن به درخواست واشنگتن بازداشت شد ، روشن شد. چین همچنین با خرید نفت خود در شیب دار از آسیب پذیری ایران استفاده می کند تخفیفبشر در نتیجه ، تهران سعی کرده است با حفظ روابط قوی با هند ، رقیب اصلی پکن در جهان در حال توسعه ، نفوذ چینی ها را متعادل کند.
ایرانیان همچنین بدون شک می دانند که چین در نهایت نمی تواند آنها را از ایالات متحده و اسرائیل محافظت کند. تجارت با چین نمی تواند کاملاً جایگزین رهایی واقعی از تحریم های غربی شود. پکن به احتمال زیاد واشنگتن را تحت فشار قرار نمی دهد تا آنها را بلند کند. و گرچه چین به طور پیوسته نیروهای مسلح خود را ارتقا داده است ، اما هنوز هم نمی تواند قدرت نظامی را تا خاورمیانه به وجود آورد. پکن احتمالاً نمی خواهد به هر حال این کار را انجام دهد: تمایل دارد از انواع اتحادهای نزدیک و ترتیبات دفاعی متقابل که واشنگتن به طور معمول با سایر دولت ها می بخشد ، فرار کند. یون سان ، همکار ارشد مرکز استیمسون که متخصص در سیاست خارجی چین است ، به من گفت: “چین در تلاش نیست تا ارائه دهنده امنیت در خاورمیانه باشد و صادقانه بگویم ، هیچ کس از چین نخواسته است.”
پاسخ پکن به درگیری اسرائیل و ایران منعکس کننده همه این محدودیت ها بود. وزیر امور خارجه وانگ یی ، همتای ایرانی خود را کمی فراتر از حمایت دیپلماتیک ارائه داده است. محمد بهارون ، مدیر کل مرکز تحقیقات سیاست های عمومی دبی ، به من گفت: “به عنوان یک شریک امنیتی ، چین در آنجا نیست”. “اگر ما در مورد وضعیت امنیتی مانند جنگ صحبت می کنیم ، روسیه با ایران رابطه نزدیک تری نسبت به چین دارد.”
برای بسیاری از افراد در خاورمیانه ، بی ثبات بودن چین به نظر نمی رسد بدترین چیز: پکن کاری انجام نمی دهد تا درگیری اسرائیل و ایران را تشدید کند. اما پس از آن ، چین نیز هیچ موقعیتی برای به چالش کشیدن یا ارائه ضد وزن به ایالات متحده در منطقه ندارد. کشورهای خلیج فارس تجارت و سرمایه گذاری بیشتری را با چین پرورش داده اند – اما آنها هنوز هم روابط دیپلماتیک و اقتصادی نزدیک با واشنگتن را بیش از همه دوست دارند. دیدار رئیس جمهور دونالد ترامپ ، که در طی آن ، خلیج خلیج فارس با اسراف او را به خود جلب کرد ، “اثبات این است که ایالات متحده مهمترین شریک زندگی برای این کشورها است” ، جاناتان فولتون ، همکار ارشد شورای آتلانتیک که نظارت بر سیاست های چینی در خاورمیانه از ابوظبی دارد ، به من گفت. در منطقه ، چین به عنوان “پیشرو سیاسی ، استراتژیک ، دیپلماتیک و اقتصادی پیشرو شناخته نمی شود. در حال حاضر ، واقعاً فقط یک کشور وجود دارد که همه این کارها را انجام می دهد ، و این ایالات متحده است”
در مقیاس جهانی نیز همین مسئله صادق است. شی پس از حمله مسکو در سال 2022 ، تلاش کرد تا بین روسیه و اوکراین واسطه کند و پیشنهاد صلح خود را ترویج کند. تلاش برای مداخله در جنگ بین اسرائیل و حماس در غزه در سال 2023 به دلیل آشکار طرفدار فلسطینی پکن مسطح شد تعصببشر وانگ یی بارها و بارها خواستار آتش بس شد ، اما ایالات متحده مشغول دیپلماسی مداوم بود که در نهایت یکی از آنها را تولید کرد. در هر دو مورد ، XI از بحران به منافع بیشتر چینی سوءاستفاده کرد – پیوستگی به رئیس جمهور ناامید و منزوی روسیه ولادیمیر پوتین ، و با انتقاد از حمایت واشنگتن از اسرائیل ، امتیازات تبلیغاتی را در جنوب جهانی به دست آورد.
اقدامات چین در این بحران ها نشانگر نقش واقعی آن در امور جهانی است. به اصطلاح محور اقتدارگرایی-چین ، روسیه ، ایران و کره شمالی-یک کابین کاملاً هماهنگ نیست. و اقتصادی اقتصادی چین به همان سرعتی که ممکن است به قدرت سیاسی و نظامی تبدیل نمی شود. رهبران چین فقط عضله دیپلماتیک و نظامی را – که کمتر از اراده سیاسی – برای غصب کردن موقعیت آمریکا به عنوان قدرت برتر جهان ، مارشال نکرده اند. برای رسیدن به آنجا ، رهبران چینی نه تنها به منابع و تجربه بیشتری نیاز دارند ، بلکه یک چشم انداز جدید برای نقش خود در جهان نیز دارند.
