یادداشت سردبیر: Teymur Atayev یک متخصص ، مورخ و دانشمند سیاسی آذربایجان است و میزبان جنبه های برنامه امور خارجه در کانال تلویزیونی CBC آذربایجان (پخش به روسی) است. مقاله نشان دهنده نظرات شخصی نویسنده است و لزوماً نشان دهنده موقعیت اخبار نیست.
بدون شک ، یکی از موضوعات مورد بحث در مرحله جهانی “”برنامه ترامپ“برای پایان دادن به جنگ در غزه ، که رئیس جمهور آمریکا آن را” تاریخی “توصیف کرده است. خود ترامپ ادعا كرد كه “جنگ بین اسرائیل و حماس هشتمین درگیری است كه به لطف او به پایان رسیده است.” در عین حال ، وی از احتمال ایجاد وضعیت در خاورمیانه بسیار گسترده تر از آن صحبت کرد مسئله غزهبشر
این بیانیه به بسیاری از ناظران از تضمین های قبلی ترامپ در مورد چگونگی “اساساً جدید” می تواند “در اصل جدید” یادآوری کند. تحلیلگران با این کتاب موازی شده اند خاورمیانه جدید توسط رئیس جمهور پیشین اسرائیل و نخست وزیر دو بار شیمون پرز ، که در اوایل دهه 1990 منتشر شد. در آن ، پرز “همکاری جامع منطقه ای را در جامعه ای پایدار از کشورهای مسئول زیرساخت های مشترک” پیش بینی کرد. چشم انداز وی ، از جمله موارد دیگر ، استفاده از بنادر در دریاهای مدیترانه ای و سرخ برای خدمت به مسیرهای توریستی منطقه ای و همچنین ایجاد مراکز تجاری و تفریحی که می توانند با موفقیت عمل کنند “در نوار غزه و در امتداد کانال دریای سرخدار دریای سرخ”.
منبع: Adminassets
در سال 2006 ، در آستانه سفر خود به اسرائیل ، فلسطین و اروپا در جریان جنگ لبنان و اسرائیل ، وزیر امور خارجه آمریكا Condoleezaza رایس به “حیاط تولد یك خاورمیانه جدید” اشاره كرد. وی در طول دیدار با نخست وزیر اسرائیل ، اودود اولمرت ، بر اهمیت درک “چه نوع خاورمیانه که می خواهیم بسازیم” تأکید کرد ، تأکید کرد که زمان آن زمان برای یک قالب منطقه ای جدید رسیده است.
نزدیک به 20 سال از اظهارات رایس می گذرد ، و اکنون 47 رئیس جمهور ایالات متحده بار دیگر پیشنهاد ایجاد “ریویرا خاورمیانه” را پیشنهاد می کند. با این حال ، در حال حاضر ، تمرکز بیشتر بر روی جنبه های مختلف و به صورت تصویری ، جنبه های خاورمیانه بی ثبات است. بسیاری از کارشناسان به طور فزاینده ای از بازگشت به دوره تاریخی “فلسطین اجباری” صحبت می کنند.
این استدلال بر یک نکته اصلی برنامه ترامپ متمرکز است: حاکمیت غزه توسط کمیته فلسطینی به اصطلاح موقت انتقالی فلسطین ، متشکل از “فلسطینی های واجد شرایط و کارشناسان بین المللی” ، که تحت نظارت یک نهاد بین المللی جدید بین المللی-“شورای صلح” فعالیت می کند. اگرچه ترامپ به طور رسمی این شورا را رهبری می کرد ، اما نقش وی تا حد زیادی اسمی خواهد بود. در واقعیت ، “یک دستورالعمل دیگر انگلیس” به شکل نخست وزیر پیشین انگلستان تونی بلر در حال ظهور است ، که گفته می شود در تهیه مفاد “برنامه ترامپ” نقش داشته است.
منبع: رویترز
در این زمینه ، ایرانی و چندین منبع عرب این تحولات را به عنوان تلاش برای احیای “نئوکلونیالیسم غربی ، که اکنون خود را از طریق مکانیسم های سیاسی و نهادی نشان می دهد ، توصیف کرده اند. حامیان این دیدگاه به وخیم تر شدن وضعیت تسویه حساب در دوره تصدی بلر به عنوان فرستاده ویژه کوارتت (سازمان ملل ، اتحادیه اروپا ، روسیه و ایالات متحده) به خاورمیانه اشاره می کنند که منجر به یخ زدگی در روند صلح شد. برخی از رسانه ها از گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد وضعیت حقوق بشر در سرزمین های فلسطین ، فرانچسکا آلبانی ، که گفتند: “اقدامات بلر در لاهه بهتر مورد بحث قرار می گیرد.”
بسیاری از ناظران بر این باورند که تأکید بر ماهیت “موقتی” دولت بین المللی بر غزه ، در عمل می تواند به یک روند بی پایان تبدیل شود ، با برنامه هایی برای گسترش این حکم به طور نامحدود. نکته قابل توجه ، فرماندهی مرکزی ایالات متحده (CENTCOM) در حال حاضر اقدام به اجرای مراحل ایجاد یک مرکز برای فرماندهی ، کنترل و هماهنگی عملیات در غزه ، مستقر در اسرائیل کرده است. با این حال ، تأکید می شود که استقرار سربازان آمریکایی به غزه برنامه ریزی نشده است. در عوض ، آنها فعالیت های خود را با کشورهای شریک ، بخش خصوصی و سازمان های مردم نهاد هماهنگ می کنند.
ترش: CNN
منتقدان این طرح از تأیید ترامپ از نقش مهم Türkiye در دستیابی به آتش بس غزه استقبال کردند. وی رئیس جمهور ترکیه رجب طیب اردوغان را “مردی قابل توجه و بسیار قوی” توصیف کرد. اردوغان به نوبه خود تأیید کرد که آنکارا مسئولیت اطمینان از اجرای دقیق توافق آتش بس را بر عهده گرفته است ، هشدار می دهد که “قیمت بازگشت به وضعیت نسل کشی در غزه بسیار بالا خواهد بود.”
همانطور که این نشان می دهد ، پیش بینی های مربوط به آینده غزه و محیط اطراف آن فراوان است. سوال واقعی این است که “روز بعد” چه اتفاقی خواهد افتاد. شیمون پرز یک بار تأکید کرد که پیش نیاز صلح و سعادت در خاورمیانه “شکستن سد روانشناختی” است ، به این معنی که هر دو طرف باید “آرزوها و شبهات ، امیدها و ترس ها را درک کنند.” دستیابی به این امر نه تنها در ابعاد سیاسی ، دفاعی و اقتصادی بلکه مهمتر از همه ، در “روشی که فکر می کنیم” نیاز دارد. فقط این مسیر به منطقه ای اجازه می دهد که مدت طولانی به جنگ عادت کند تا “اهمیت انقلابی صلح را تحقق بخشد.”
سخنان پرز از اوایل دهه 1990 قانع کننده است. تنها سؤال این است که آیا طرفین آماده حرکت در آن جهت هستند.
(اگر دانش تخصصی دارید و مایل به مشارکت هستید ، لطفاً به ما در نظرات@information.az مراجعه کنید).
